Een kleine week geleden kreeg Robert Edwards, de geestelijke vader van in vitro fertilisatie, oftewel IVF, de nobelprijs voor de geneeskunde. Dankzij de door hem ontwikkelde techniek zijn er nu 4 miljoen mensen op deze wereld die er anders waarschijnlijk niet waren geweest. De rooms-katholieke kerk, normaliter erg vóór jongens kinderen, zegt dat zij Edwards de Nobelprijs wel gunt omdat hij een nieuw en belangrijk hoofdstuk opende voor de menselijke voortplanting, maar dat hij ook verantwoordelijk is voor het 'doden' van niet-teruggeplaatste embryo's, en voor het ontstaan van een markt voor eicellen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Sargasso biedt regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Gastbijdragen vanuit de politiek zijn altijd meer dan welkom, mits de auteurs zich ook mengen in de discussie. Vandaag een bijdrage van Marietje Schaake, lid van de fractie van D66 in het Europees Parlement.
Gisteren (31-8) heeft een aantal hoogleraren van de UvA de Universiteit aangespoord Tariq Ramadan aan te nemen in Amsterdam om duidelijk te maken dat ´de UvA niet meedoet aan de hetze tegen moslims die vinden dat de Islam voor hen ook van belang is buiten de privésfeer´. Het koppelen van het ontslag van Ramadan als individu aan een hetze tegen Moslims als geheel is een gevaarlijke redenering. Het wordt tijd individu en groep te ontkoppelen en de scheiding tussen kerk en staat te herstellen in het Nederlandse integratiedebat en -beleid.
Het aannemen van een orthodoxe, Engelssprekende Moslim als integratieadviseur van Rotterdam laat het failliet zien van het vertrouwen op de eigen oplossingskracht vanuit diverse Nederlanders. Hoe dicht stond Ramadan bij de gemiddelde Rotterdammer? En hoe kon hij juist sceptici over Islam bereiken terwijl hij steeds als orthodoxe Moslim spreekt? Ook legt de keuze voor Ramadan de geleidelijke verschuiving van de scheiding tussen kerk en staat bloot die integratie via religie veroorzaakt. Ramadans observaties en adviezen aan Moslimjongeren kunnen nog zo nuttig zijn, het is niet de taak van de overheid om een Moslimtheoloog en -activist in te huren om integratie te stimuleren. Hoewel Ramadan wellicht sommige Moslims aanspreekt, voelen anderen zich door de keuze voor Ramadan juist vervreemd en onbegrepen door hun gemeente die zo voorkeur voor een bepaalde religieuze visie geeft.
Voor D66 is integratiebeleid vooral participatiebeleid, de overheid moet mensen vrij laten in hun geloof, dat persoonlijk en nooit objectief meetbaar is. Door gemeenten en nationale overheden in Nederland wordt echter via religie een integratie en anti-radicaliseringsbeleid geformuleerd. De rol van religie, Islam, krijgt hierdoor een te prominente rol in de manier waarop de overheid haar burgers categoriseert en benadert. Het werken vanuit orthodoxie door de overheid, in de strijd tegen extremisme, is hiervan de meest vergaande. Ook veronderstelt het dat “Islam” een onlosmakelijk ingrediënt van probleem en oplossing zou zijn. Die aandacht is te eenzijdig.
Naar aanleiding van de vrijspraak van Jomanda in de zaak Millecam, maakte de AVRO vanmiddag in het Radio 1-programma De Praktijk een reportage over de omstreden ‘priester’ Jan Zijlstra. Al eerder deden Netwerk en de Volkskrant verslag van de illustere knecht van God. Niet alleen terminaal zieke volwassen patiënten hopen op een wonder. Ook kinderen worden volgens Zijlstra onder andere voor ADHD door de kerkelijke gemeente ‘Levensstroom’ geholpen. PvdA-kamerlid Khadija Arib beluisterde vandaag eveneens de reportage in het radioprogramma en was niet erg gecharmeerd van de healingpraktijken voor kinderen.
Mevrouw Arib zegde toe kamervragen te stellen, volgende week. Het klinkt veelbelovend, maar het lijkt me ook een onmogelijke taak. Waar ligt nu de grens van ‘healen’ bij kinderen? Als we de kerk van Levensstroom ondersteboven keren, moeten we misschien ook onze oren te luisteren leggen bij minder mediagenieke kerkgemeentes in schimmige buurten of personen die in marges opereren.
Moet een kind te allen tijden ‘reguliere’ medische zorg krijgen bij ‘lichte’ psychische of vage lichamelijke klachten? Of mogen mensen zelf weten of zij hun kroost willen laten healen met het tikken op een klankschaal, het aanroepen van de Heer of toch gewoon een patatje saté en een voorstelling van Studio 100?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
[qvdd]
“Twintig jaar geleden verloor ik mijn geloof. Deze ervaring zal mijn leven veranderen. Nu kan ik naar mijn dochter gaan en zeggen dat ik opnieuw geloof. We hebben samen gebeden. De sfeer was intens maar sereen. Ik vertelde hem dat mijn naam Joseph was en ik zag dat hij tranen in zijn ogen had.”
Na wekenlange druk van de media komt het er dan toch van: de Paus biedt zijn excuses aan voor kindermisbruik binnen de katholieke kerk, en spreekt met slachtoffers tijdens een bezoek aan Malta.
Kerken in heel Afrika gaan op 25 januari bidden of God niet spoedig Robert Mugabe tot zich wil nemen, de president van Zimbabwe, het land waar het altijd nog erger kan. Volgens de kerken is Mugabes taaiheid een belangrijke oorzaak van de ellende. Ze verwijten andere landen en zichzelf gebrek aan daadkracht. De ‘Africa Day of Prayer and Fasting for Justice in Zimbabwe’ moet ook daar verandering in brengen.
Ondertussen is in Zimbabwe zelf sprake van een politieke impasse. Leden van de oppositie verdwijnen nog altijd op grote schaal, terwijl de onderhandelingen over het delen van de macht zo vast zitten als een muur. De regering heeft gedreigd met nieuwe verkiezingen. Het aantal choleradoden ligt inmiddels boven de duizend.
Het is de dreiging van cholera die in buurland Zuid-Afrika alle alarmbellen heeft doen afgaan. Militair ingrepen is geen taboe-onderwerp meer, al vindt de vermoedelijke nieuwe president Jacob Zuma, een verklaard tegenstander van Mugabe, dat nog een stap te ver, omdat van een oorlogssituatie geen sprake is.
De vraag is hoe lang nog. De hyperinflatie treft ook de onderste gelederen van het leger. Meldingen van muiterij en plunderingen nemen toe. De moordaanslag een paar dagen geleden op luchtmachtcommandant Perence Shiri, een neef van Mugabe, kon niet onmiddellijk geplaatst worden. De regering wees naar buurland Botswana waar oppositieleden guerrillatraining zouden krijgen, maar het land ontkent. Zimbabwe glijdt verder en verder.
“Zodra een beroep op God of Allah kracht van argument krijgt, houdt het publieke domein op publiek te zijn en is de burger – gelovig of niet – aan de heidenen overgeleverd.”
Harry Kuitert, een van de enfants terribles onder de Nederlandse theologen, legt in de papieren Volkskrant van zaterdag de essentie uit van zijn nieuwe boek, ‘Dat moet ik van mijn geloof’.
“De rol van de kerk is uitgespeeld. Voor zover zij protestantse kerk is, zou zij verheugd mogen zijn dat zij haar dienst aan de samenleving heeft volbracht. Zij heeft zoveel invloed gehad, dat er in Europa een cultuur is ontstaan, die doordrenkt is van christelijke waarden. Je hoeft er alleen niet langer voor naar de kerk en je hoeft er niet meer voor te geloven.”
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Laat het maar naar boven komen. Een kerk die volwassen en zelfkritisch is, kan dit aan.”
(Jan Waaijer, voorzitter R.K. hulpinstelling Hulp en Recht)
Jan Waaijer zegt geschrokken te zijn van het grote aantal meldingen van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Sinds eind februari zijn er ongeveer tweehonderd meldingen binnengekomen. Aanleiding was het bericht over seksueel misbruik dat nog plaatsvond in de jaren zestig en zeventig op het salesiaanse jongensinternaat in ’s Heerenberg.