Als achttienjarige leerling-journalist moest ik het niet in mijn hoofd halen om na een alinea of twee in mijn stukje nog eens aan te komen met zinnetjes als 'Wat is er aan de hand?', 'Hoe kon het zover komen?' of 'Wat was er gebeurd?'. Dat soort retorische vragen waren een teken dat je twee alinea's lang de kostbare tijd van de lezer had verprutst met incoherent gebabbel, dat je nu ging herstellen door wél samenhangend verslag uit te brengen van de gebeurtenissen. Vooral 'Wat is er aan de hand?' is aan een glorieuze comeback bezig. Ik lees het om de haverklap in (onder meer) mijn ochtendblad, vanochtend ook weer in een niet online beschikbare analyse van de Nederlandse EU-naheffing. Eerst twee alinea's speculatie die je alleen snapt als je ingevoerd bent in de materie, dan de retorische vraag en dan nog eens de uitleg. Op mij werkt het al een rode lap op een stier. Ja beste lezer, die twee eerste alinea's waren best wel ingewikkeld, hè, maar nu kom ik pientere journalist met mijn analyse, die u bij het handje meeneemt. Althans, zo lijkt het bedoeld. Dit moet niet. De retorische vraag is een zwaktebod. Ze toont het onvermogen van de journalist om een verhaal met een kop en een staart te schrijven. Betrap je jezelf erop: schrap die twee alinea's en begin meteen met wat je na de vraag had willen zeggen. De lezer zit niet te wachten op de mislukte zinnen die je nodig had om voor jezelf orde in de chaos van de materie te scheppen. Neem dat alsjeblieft van deze oude leerling-journalist aan.
Een podium voor klimaatscepticus Marcel Crok in een bericht over de poolexpeditie naar Spitsbergen. De journalist van de NOS doet netjes aan “wederhoor” met dit artikel.
Hebben ze bij de NOS ook al eens een interview met de Flat Earth Society overwogen?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
MEDEDELING - De Financial Times is zo goed als verkocht aan de Japanse mediagroep Nikkei, diens baas Tsuneo Kita zei in een reactie:
I am extremely proud of teaming up with the Financial Times, one of the most prestigious news organizations in the world. Our motto of providing high-quality reporting on economic and other news, while maintaining fairness and impartiality, is very close to that of the FT. We share the same journalistic values. Together, we will strive to contribute to the development of the global economy.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Journalisten die te duidelijk op de hand van een ‘Ja’-stem waren in het referendum over het aanvaarden van de voorgestelde bezuinigingsmaatregelen van EU-wege in ruil voor kredieten, moeten zich verantwoorden voor de Griekse vereniging van journalisten, een andere door de overheid ingestelde mediawaakhond en mogelijk ook de officier van justitie.
Dat bericht de Australische krant The Age.
Commerciële mediakanalen waren nogal kritisch over het advies van de regering Tsipras aan de bevolking om ‘Nee’ te stemmen, en worden nu op het matje geroepen door quasi-overheidslichamen die de integriteit van de journalistiek moeten bewaren, maar die volgens critici geleid worden door partijgetrouwen van Syriza.
Wat iedereen al wist wordt in dit tragikomische filmpje bevestigd: The Sunday Times hanteerde zo goed als geen journalistieke standaarden toen ze met hun recente verhaal over Snowden kwamen.
In een interview met CNN voelt een van de verslaggevers zich totaal niet geroepen om achter de inhoud van zijn verhaal of de betrouwbaarheid van zijn bronnen te staan:
We just publish what we believe to be the position of the British government at the moment.
In de strijd om de kijkcijfers moeten ook producers voor zogenaamde educatieve kanalen zich in steeds dubieuzer bochten kronkelen.
Zo vertelt Jonathan Davis dat hij door producers voor Discovery’s ‘Shark Week’ werd benaderd om hen meer te laten zien over stierhaaien. Vervolgens werden zijn antwoorden zo gemonteerd dat het net leek alsof hij geloofde in een of andere mythische monsterhaai ‘Rooken’.
Tot zijn verbazing bleek hij in een specifiek item ‘Voodoo Sharks’ te zitten, over monsterhaaien in het moeras van Louisiana.
Voormalig Sargassoblogger Olaf Koens journalist van het jaar!
OPROEP - Neem bijvoorbeeld het negeren van TTIP. Waar heeft de journalistiek daar uitvoerig en kritisch over geschreven? Ja, Follow The Money bijvoorbeeld. Maar hoe groot is hun bereik? En dat terwijl met name de ISDS regeling grote impact kan hebben op de werking van de democratie. Nee, de pers stort zich liever op elke scheet van Wilders of Zwarte Piet.
De vraag “Wat is de staat van de Nederlandse journalistiek?” lijkt dus terecht om antwoord te vragen. Als je het hier mee eens bent, dan kun je Hans Laroes steunen op Yournalism. Tijd om de journalistiek een spiegel voor te houden.
Kranten- en tijdschriftenuitgevers schotelen freelance schrijvers een standaardcontract voor met bizar lage tarieven.
Door de financiële vergoeding voor bewezen diensten te rubriceren als ‘auteursrechten’ wordt de belasting omzeild, en zo kunnen de tarieven laag worden gehouden.
Maar de Belgische belastingdienst denkt daar anders over en zadelt freelancers op met naheffingen en boetes van tienduizenden euro’s.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.