Een twitterverbod voor Wilders?

Het grondrecht op de vrijheid van meningsuiting is een van de meest bekende burgerrechten. Te pas en te onpas wordt het gebruikt als argument in allerlei maatschappelijke debatten. Ondanks het universele karakter van het recht staat de uitingsvrijheid bovenaan in het rijtje 'Nederlandse' waarden die we hoog moeten houden. Maar er heerst nog veel onbegrip over waar het bij dit grondrecht nu werkelijk om draait.  Twee weken geleden schreef ik over de medewerkers en studenten van de Universiteit van Amsterdam die een Canadese professor onder curatele wilden stellen. Met hun onhandige open brief miskenden ze de wederkerigheid van de uitingsvrijheid: ik tolereer uitingen ondanks de afkeer die ik voel en reken er op dat aan mij ook de ruimte gegund wordt om mijn standpunten naar buiten te brengen. En alleen de rechter bepaalt de grenzen. Tolerantie was ook ver te zoeken bij de Friezen die vorig jaar de A7 blokkeerden om demonstranten tegen Zwarte Piet te verhinderen hun protest bij de intocht van Sinterklaas in Dokkum te laten horen. De 'blokkeerfriezen' kregen deze week taakstraffen opgelegd van 80 tot 240 uur. De rechtbank: 'Het recht om te demonstreren is een grondrecht. Verdachten hebben het recht echter in eigen hand genomen. Eigenrichting kan in een democratische rechtsstaat niet worden getolereerd.' Een van de actievoerders: 'Als ze een straf opleggen is het om die linkse ratten in Den Haag tevreden te stellen.' Ook de koepel van Turkse moskeeën TCIF die een twitterverbod voor Geert Wilders heeft aangevraagd toont geen begrip voor het wezen van het grondrecht op vrijheid van meningsuiting.

Quote du Jour | Gedwongen monogamie

“He was angry at God because women were rejecting him. The cure for that is enforced monogamy. That’s actually why monogamy emerges.”

Vrouwen moeten gewoon gedwongen worden om te trouwen met types als de Toronto-killer, want dat scheelt een hoop maatschappelijke onrust. U mag zelf verzinnen welke held van de alt-right dit zonder spoor van ironie te berde brengt in dit New York Times interview, en tussendoor ook nog even uitlegt dat heksen bestaan:

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Blank kalifaat

In het blanke kalifaat van Jordan Petersons sanyassins dragen vrouwen korte rokjes in plaats van burka’s, maar verder zijn ze netjes onderdanig, altijd tot seks bereid en supercontent met de zorg voor kinderen en vlezige avondmaaltijd zodra de heer des huizes na een dag knokken voor zijn brood de voordeur achter zich dichttrekt en om zijn pantoffels vraagt.

Ik deel dat ideaalbeeld niet. Waarschijnlijk omdat ik gefeminiseerd, geïslamiseerd of anderszins aan de eenentwinstigste eeuw ten prooi gevallen ben. Af en toe mijmer ik nog wat na, of er iets aan mijn leven ontbreekt nu ik niet voortdurend boos ben, me te kort gedaan voel of de behoefte koester me aan te sluiten bij een heimelijke vechtclub. Daar drink ik dan een glaasje goede whisky bij, de benen languit onder de salontafel, in de wetenschap dat ik het desondanks vrij aardig voor elkaar heb.

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

De Nederlandse Leeuw: neuken voor het vaderland

VERSLAG - Verschillende sfeerimpressies door linkse en rechtse commentatoren (al dan niet zelf aanwezig) zijn al verschenen, maar wat gebeurde er nou écht, inhoudelijk, bij de brainstorm over immigratie en integratie, afgelopen vrijdag georganiseerd door de Nederlandse Leeuw?

We weten niet of we nu gerustgesteld of gealarmeerd moeten zijn. Alarmerend was dat ruim baan werd gegeven aan feitenvrije bangmakerij van trendwatcher Adjiedj Bakas, die vol optimisme (innovatie!) de derde wereldoorlog mocht aankondigen. Opvallend was dat veel voorgestelde oplossingen keurig binnen de lijntjes kleurden van die verfoeide ‘progressief-liberale denkcultuur’. De door sommigen gevreesde Bierkellerputsch werd het dan ook niet, hoewel het ontbreken van veel bier daar misschien debet aan was. Maar gezien de conclusies – zie vooral de top 10 van oplossingen – zijn we ook niet bepaald gerustgesteld.

Laten we wel toegeven dat het een knappe prestatie is dat je op een vrijdagavond 2000 mensen naar Rijswijk krijgt om te discussiëren over een politiek thema, en dat een recent opgerichte organisatie dat op wat kleinigheden na in goede banen weet te leiden. Daar doet het feit dat halverwege de avond ongeveer de helft al was vertrokken – Peterson had gesproken, of was het toch het bier dat toen al op was? – niets aan af.

Foto: rdesign812 (cc)

De professor en zijn privilege

OPINIE - De Canadese hoogleraar psychologie Jordan Peterson is de eregast vanavond van ‘De Nederlandse Leeuw’, in Rijswijk, tijdens een bijeenkomst over immigratie. In een interview in de Volkskrant deze morgen komt dat onderwerp totaal niet voor. Wat we lezen, zijn de persoonlijke frustraties van een academicus die door academia werd uitgekotst.

Peterson trok de aandacht van zijn collega’s toen hij anderhalf jaar geleden een aantal filmpjes op YouTube plaatste waarin hij lekker te keer ging tegen bepaalde studies. Sindsdien is hij een van de lievelingen van de altright beweging, al moet hij daar zelf niet veel van hebben. Volgens Peterson, aldus het Volkskrant-interview, heerst op de universiteiten een ‘rancuneuze’ identiteitspolitiek die de blanken verwijt dat ze bevoorrecht zijn. Hij noemt die opvatting ‘extreemlinks’ en ‘neomarxisme’. En hij waarschuwt: ‘Een op de vijf hoogleraren in Noord Amerika noemt zichzelf marxist.’

Daar overdrijft hij, helaas. Dat cijfer geldt alleen voor de social sciences (meting 2006). Wie naar álle hoogleraren kijkt, blijft steken bij een miniem percentage. En dan is het is maar de vraag wat de geënquêteerden daarmee bedoelden.  Dat ‘ik ben marxist’ zal vooral bedoeld zijn om aandacht te trekken of te shockeren, want in de VS is ‘marxist’ net zo erg als ‘socialist’ en seriemoordenaar. Zo ook bij Peterson, die net doet alsof hij een diep inzicht heeft ontwikkeld: ‘Ik vind het marxisme een moorddadige ideologie’. En hij trekt de brede verfkwast gelijk maar effe door: ‘Er is geen verschil tussen hun identiteitspolitiek en de ideologie achter de gebeurtenissen in de Sovjet-Unie in de jaren twintig van de vorige eeuw.’ Toe maar.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.