OPINIE - Afgestudeerde jongeren vinden maar moeilijk een baan. Trace is één van hen. Anderhalf jaar solliciteren gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar radicaliseren, nee hoor.
Met afwijzing nummer tien vers toegevoegd aan de collectie -een jubileum overigens dat niet gevierd wordt in dit huis- moet me toch iets van het hart. Ik voldoe inmiddels aan zo veel functieprofielen dat je er bijna schizofreen van zou worden. Zelfstandig, goed in teamverband, analytisch, communicatief vaardig, politiek verantwoord, passie voor financiën, fetisj voor zorg: ja hoor, ik ben en heb het allemaal. Aantoonbaar.
Maar er is een vraag die tijdens een sollicitatiegesprek de nodige scheurtjes in mijn persoonlijkheidskenmerken teweeg brengt: ‘Wat is jouw droombaan?’ meestal gesteld door een goedbedoelend miepje van personeel en organisatie. Lieve mensen, de tijd van vriendschapsboekjes voor twaalfjarigen is voorbij. De generatie waarbij astronaut of balletjuf willen worden besmettelijk was. Ik heb het richtinggevoel van een verdwaalde orka en dans, volgens ooggetuigen in de Vibes, ‘like a white girl’, dus ik ga voor alles wat me ook maar enigszins interessant lijkt waar enige maatschappelijke, criminologische relevantie aan te ontdekken valt. Laat ik het zo zeggen: ik wil ertoe doen.
Mijn profiel
Een profiel waar ik inmiddels ook aan voldoe is dat van radicaliserende WO’er. Ja ja, laat dat maar eens goed tot je doordringen, want van dit fenomeen ga je nog meer horen. Als eerst genoemd door Owen Jones die socioloog John Goldthorpe quote in Chavs: ‘You could have more and more people with higher-level qualifications in relatively low-level jobs, and with relatively low-level earnings.’ Een politicus sprak hierna zijn angsten uit over ‘a kind of underemployed intelligentsia who could get very radicalized.’