Closing Time | Biel Ballester Trio
, door
Het Biel Ballester Trio speelt zigeneurjazz in de stijl van de grote meneer.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
Tom Marcello (cc)
De verpakking
, door
OPINIE - Zoals u weet, ben ik een jazzfanaat. Nu zijn er mensen die beweren dat jazz zwarte muziek is, en dat blanken nu eenmaal geen jazz kunnen spelen. U kent die discussies ook wel uit de blues- en de rapwereld. Maar hoe moet ik dat voor me zien? Laat ik er een willekeurige CD bij pakken.
Ik heb hier voor me Pithecanthropus Erectus van Charles Mingus, niet de eerste de beste CD van zomaar een zondagmiddagbassist. Nu ben ik geen held met namen en gezichten en dus weet ik van de vijf leden van het kwintet alleen dat Mingus zelf, pianist Mal Waldron en drummer Willie Jones zwart zijn. De etnische achtergrond van altsaxofonist Jackie McLean en tenorist J.R. Monterose zijn mij onbekend.
Moet ik nu op internet kijken wie zij zijn voordat ik het waag om een oordeel uit te spreken over de saxen op Pithecanthropus? Dat lijkt me ietwat bezopen. U niet? De CD staat als een huis, een meesterwerk van Mingus. Dat McLean zwart is en Monterose niet, doet er niet toe. Ik luister en geniet. Daar gaat het om bij muziek die zonder videoclip wordt geleverd, dat snapt elk kind.
Stelt u zich nu even voor dat er van mij geen foto’s op internet zijn te vinden, en dat ik twitter met een of ander tekeningetje als avatar. Het web zou stukken mooier zijn zonder mijn tronie, maar dat terzijde. Hoe zou u dan mijn mening over discriminatie, over Zwarte Piet, over het woord neger, over slavernij beoordelen? Wilt u eerst een fotootje zodat u kunt beoordelen of ik wel recht van spreken heb? Of zegt de naam Rob van Kan al genoeg om het allemaal af te wimpelen als de typische mening van een arrogante blanke?
Ik kan me natuurlijk ook Stanley Bottse noemen, of Bilal Oztürk, of Hannie van der Graaf. Dan is mijn mening ineens die van een zeurneger of een notslim of een hysterisch wijf. Of ik noem me Pattex Tube zodat niemand meer weet wie of wat ik ben. De mening die ik opschrijf, blijft dezelfde want daar gaat het niet om bij meningen, dat begrijpt…
…helaas bijna niemand.
Jazz
, door
OPINIE - Volgens sommige mensen kun je in de keuken de mooiste multiculturele verrassingen creëren. Nou ben ik helemaal geen fijnproever, tot woede overigens van diegenen die dat wel zijn en niet in Italië wonen, en dus is al dat geëxperimenteer in de keuken niet aan mij besteed. Doe mij maar jazz.
Neem nou Buckshot Lefonque, een project van jazzsaxofonist Branford Marsalis. Hij gooide jazz, hiphop, funk, rock en R&B in de blender en dat leidde tot verrassende resultaten – luister bijvoorbeeld eens naar Some Cow Fonque (1994). Nou is dat nog niet zo heel erg multicultureel natuurlijk; het is allemaal zwarte Amerikaanse muziektraditie. Maar het mooie van muziek, net als lekker eten, is dat het niet gebonden is aan de grenzen van taal en cultuur. En zo kun je ergens in een Japans park ineens Japanners tegenkomen die… Some Cow Fonque spelen.
Het wordt voor mij pas echt interessant als je radicaal verschillende smaken samenbrengt. Jazz en klassieke muziek bijvoorbeeld. Kan dat? Nina Simone wilde klassiek pianiste worden; helaas was dat voor een zwart meisje in het Amerika van de jaren vijftig onmogelijk. Luister even naar die pianosolo op Love Me Or Leave Me (1958): dat is honderd procent Johann Sebastian Bach. Ook Miles Davis liet zich inspireren door Europese klassieke muziek. Zijn album Sketches of Spain bevat niet alleen zijn interpretatie van het Concierto de Aranjuez (1939) van de Spaanse componist Joaquín Rodrigo maar ook Will o’ the Wisp (1960), gebaseerd op het Andalusische muziekstuk El amor brujo (1915) van Manuel de Falla.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | Melody Gardot
, door
De Britse Melody Gardot is een jazzy nachtclubzangeres waarvan er veel zijn: slepend, een beetje hees en de snik nooit ver weg. Wat ze op anderen voorheeft is dat ze tien nummers achter elkaar kan zingen zonder dat het allemaal op elkaar lijkt.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Harlem Rennaissance
, door
Harlem is een van de meest beroemde buurten van Amerika, het epicentrum van Afro-Amerikaanse cultuur en politiek. Het is ook een van de armste wijken van New York. Sargasso-correspondent Dimitri Tokmetzis woont er met zijn jonge gezin middenin en doet wekelijks verslag over het razendsnel veranderende leven in de wijk en daarmee over het razendsnel veranderende leven in de Verenigde Staten. Vandaag de negende aflevering: Harlem Rennaissance.
De afgelopen weken hebben we een paar donkere kanten gezien: criminaliteit, ontvreemding, crackmoeders en -baby’s, onderdrukking en verzet. Vandaag wil ik stilstaan bij de schoonheid van Harlem en in het bijzonder de schoonheid die de Harlem Rennaissance heeft nagelaten.
Het wordt wel eens gezegd dat de ellende van Harlem ook zijn redding is geweest. De jaren zestig, zeventig en tachtig hebben overal in de stad hun sporen nagelaten (denk aan het vreselijke Verizon-gebouw aan de voet van de Brooklyn Bridge). Het uitblijven van stadsvernieuwing heeft er in Harlem voor gezorgd dat veel oude gebouwen nog overeind staan – soms nauwelijks dat dan wel. Het huidige stadsbestuur investeert veel geld in het opknappen van veel gebouwen en de straten laten hun oude schoonheid weer zien.
Een bijzondere bloeiperiode was de zogenoemde Harlem Rennaissance. Van wanneer tot wanneer die duurde, daarover wordt getwist. Gemakshalve – en dan zoek ik de middenweg – hou ik de eerste helft van de twintigste eeuw aan. De meeste gebouwen stammen uit die tijd. Ook op het gebied van de kunsten bracht deze periode veel legendes voort. Duke Ellington, Billy Holliday, Langston Hughes en nog veel veel meer.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dave Brubeck neemt definitief Take Five
, door
Componist en pianist van de beroemdste oneven maatsoorten is overleden.
Uit Sargasso’s oude doos: Radiohead versus Brubeck.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Zondagavondfusion❘Smells Like Teen Spirit
, door
Lekker de zondagnacht in chillen met het Denis Blagushin Trio. Nirvana goes Jazz-Funk. Wie zegt dat er uit moedertje Rusland geen goede muzikanten komen? Meer van Blagushin op zijn MySpace pagina. Volg hem op Twitter.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
weekendsluiting | Dexter 64
, door
Quote du Jour | Definitieve bio crazy Monk
, door
“You know people have tried to put me off as being crazy. Sometimes it’s to your advantage for people to think you’re crazy.”
Thelonious Monk
Het lijkt er op dat de definitieve Monk-biografie te boek is gesteld. De eminente historicus Robin D.G. Kelley heeft Thelonious Monk: The Life and Times of an American Original geschreven, een duidelijke labour of love waaraan hij in zijn vrije tijd veertien jaar heeft gewerkt. Monk heeft bovendien het geluk gehad dat deze biograaf ook piano speelt, een kwaliteit die bij vele jazzjournalisten ontbreekt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.