Amazing discoveries: een grijze walvis voor de kust van Tel Aviv. Afgelopen zaterdag voeren onderzoekers van het Israel Marine Mammal Research and Assistance Center (IMMRAC) uit om een walvis te bekijken. In eerste instantie dachten ze te maken te hebben met een potvis. Maar na nadere bestudering stelden ze vast dat het om een grijze walvis ging. De enige twee populaties grijze walvissen bevinden zich echter in de Stille Oceaan? In de Atlantische Oceaan zijn de grijze walvissen door de walvisjacht al sinds de achttiende eeuw uitgestorven. Een hypothese voor deze unieke verschijning is dat dankzij klimaatverandering de Noordwest Passage bij Canada steeds vaker ijsvrij is en dat de grijze walvis hiervan gebruik maakt om haar verloren leefgebied terug te koloniseren. (bron: Discovery News) Cynisch redenerend kan je stellen dat Europeanen voor lampolie de grijze walvis in hun zee over de kling joegen om vervolgens over te schakelen op aardolie en nu de emmissies van deze fossiele brandstoffen het poolijs doen smelten de grijze walvis net op tijd terugkeert om in het post peakoil tijdperk de Europeanen weer te voorzien van een sprankje licht in de komende duisternis...
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Telkens als ik door het weidse heuvellandschap van de Westelijke Jordaanoever rijd – meestal tussen Ramallah en het even buiten Nablus gelegen vluchtelingenkamp Askar, mijn huidige verblijfplaats ? word ik overvallen door een gevoel van ergernis.
Op bijna elke heuveltop ligt wel een Joodse nederzetting, soms een compleet ommuurde, op een Vinexwijk lijkende stad, soms niet meer dan een paar lukraak geplaatste caravans. De ongeneerde provocatie, al zijn het maar de tientallen Israëlische vlaggen die de toegangswegen opsieren, is tergend. Een welgemikte klap in het gezicht van voorstanders van een twee-statenoplossing.
Maar telkens als ik in een servicetaxi over die weg tussen Ramallah en Nablus raas, word ik vooral ook overvallen door verbazing. Hoe kan het dat Israël al zo lang ongestraft wegkomt met het negeren van internationale regelgeving en verdragen, het ondermijnen van vredesbesprekingen, en het continu inperken van de speelruimte van de onderhandelingen die daarbij horen? Recent werd een nieuwe legerorder van kracht, waardoor de weg is vrijgemaakt voor de deportatie van vele duizenden Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever ? een maatregel die overduidelijk in strijd is met het Internationaal Recht en daarnaast met de eerder gemaakte afspraken tussen de partijen. Ik zou niet willen zeggen dat het de druppel is die de emmer doet overlopen. Het is, om de analogie nog wat voort te zetten, al tijden dweilen met de kraan open. Dat neemt echter niet weg dat de wereldwijde verontwaardiging die nu is ontstaan eindelijk eens aangegrepen kan worden voor echte maatregelen.
Fritz Bicknese, Teunis de Groot en Frans-Willem Kusters. Mogen niet enkel hùn naam met SSer Heinrich Boere verbonden blijven. Voor 400€ extra ging hij wel even 52 mensen verraden. Proces bezig in Aachen, zijn verdediging: “ik volgde enkel bevelen op”.
Twee Israëlische officieren hebben dat dan weer niet gedaan, zegt hun legerleiding. Zij hebben, zomaar gewoon en op eigen houtje, witte fosforbommen op Gazastad gegooid.
Op eigen houtje een middelvinger naar de wereld uitstekend? Dòen dacht de GoldmanSachsbank. Even slikken: zij gaan hun CEO, meneer Blankfein, dit jaar een potentiële 100 miljoen dollar uitbetalen. Een goed signaal, voorwaar!
Andere fosforbommengooier: de Paus heeft de smaak kennelijk te pakken. Nu moet de Britse regering eraan geloven [sic] . Ze willen ook daar zowaar rechten aan gays and lesbians toekennen. Niet als het van het Vaticaan afhangt!
Pure Morning Glory: misschien waren Hillary en Norgay in 1953 niet de eersten die de Everest piekten? Hier de story, daar de lekkere nerdy fotodetectievenroman. Zullen ze de vestzakKodak uit 1924 vinden?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Afgelopen vrijdag verliet George Mitchell, de Amerikaanse Midden-Oostengezant, Israël en de Palestijnse gebieden zonder noemenswaardig resultaat. De impasse rond het continueren van de vredesonderhandelingen blijft hiermee in stand. Premier Netanyahu blijft bij zijn punt dat er wat hem betreft zonder enige voorwaarden aan nieuwe vredesonderhandelingen begonnen kan worden, maar president Abbas wil pas aan gesprekken beginnen, als Israël volledig stopt met het bouwen aan en uitbreiden van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem.
Zo bekeken lijkt het er dus op dat het vooral de Palestijnen zijn die dwarsliggen. Iets dat Netanyahu graag ook keer op keer herhaalt. “Zij stellen onredelijke eisen” en “Wij hebben geen voorwaarden.” Maar zo simpel is het natuurlijk niet. In een recent artikel van de Israëlische krant Ha’aretz, is te lezen dat Netanyahu de Palestijnen oproept om niet langer tijd te verspillen en plaats te nemen aan de onderhandelingstafel om veiligheid, vrede en welvaart voor de twee volkeren te bewerkstelligen. Echter, een dergelijke oproep is hypocriete retoriek en komt totaal niet overeen wat er in de tussentijd op de grond plaatsvindt.
Stel, ik zit samen met een collega te lunchen, maar er staat nog maar één punt appeltaart op tafel, en er is maar één vorkje. We zijn het er over eens dat we moeten onderhandelen over hoe de taart te verdelen, maar in de tussentijd begin ik al lekker te eten, want ik heb het vorkje in handen. Is mijn collega dan onredelijk als hij van mij eist dat ik stop met eten, voordat we überhaupt beginnen met een onderhandeling over de verdeling? Ja, het is wellicht een wat kinderachtige metafoor, maar de Palestijnse eis dat Israël stopt met het continu toeeigenen van de grond waarover onderhandeld moet worden, is alleszins redelijk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
[qvdd]
“Ik begrijp en deel de zorgen van Israël over de uitdagingen van Hamas, maar de Israëlische blokkade blijft onacceptabele ontberingen veroorzaken en versterkt tegelijkertijd de extremisten”
Secretaris-Generaal Ban Ki-moon van de VN is op bezoek in Gaza, en haalt uit richting de Israëlische blokkade van het overbevolkte stukje grond.
“Israël is, sta mij toe het zo te stellen, een lid van de EU zonder deel uit te maken van haar instellingen.” (Javier Solana, secretaris-generaal van de Europese Raad)
Officieel is Israël geen lidstaat van de Europese Unie. Toch blijkt de EU veel projecten te financieren in de zeer kapitaalkrachtige Israëlische beveiligingssector (jaaromzet: meer dan 1 miljard dollar). Sinds Israël is opgenomen in het “Europese onderzoeksgebied” heeft de Europese Commissie tientallen lucratieve EU-onderzoekscontracten toegekend aan Israëlische bedrijven, waaronder een staatsbedrijf dat onbemande vliegtuigjes fabriceert, een producent van “virtuele afrasteringen” rond Joodse nederzettingen en Elbit Systems, een grote particuliere militaire technologie-firma die verantwoordelijk is voor delen van de afscheidingsmuren tussen Joods en Palestijns gebied.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
