Wat niemand zelfs een maand geleden nog voor mogelijk had gehouden, heeft het Egyptische volk vrijdagmiddag voor elkaar gekregen. Na dertig jaar alleenheerschappij is Hosni Moebarak afgetreden. Dit heeft de vicepresident, Omar Suleiman, tegen het eind van de middag bekend gemaakt. Vanmiddag werd reeds bekend dat de Egyptische president met zijn familie naar hun vakantievilla in Sharm el Sheikh was gevlogen. Rond het presidentiële paleis, waar een batterij tanks zich had opgesteld om duizenden woedende betogers tegen te houden, sloeg een grimmige sfeer om in een feeststemming. "Tanks voor het presidentiële paleis draaien hun lopen weg van de betogers," twitterde Saeed Ahmed vanmiddag. "Gejuich klinkt. Een soldaat klimt uit de tank en hangt een Egyptische vlag aan de schietkoepel."
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De twee prominente intellectuelen Tariq Ramadan en Slavoj Žižek laten hun gedachten gaan over de Egyptische revolutie. Bij Al Jazeera, waar je nog serieuze discussies aantreft. Ook de interviewer blaast een partijtje mee.
Een thematische samenvatting:
Tariq Ramadan:
Slavoj Žižek:
Gehate Verachte Geachte president,
Uw advertentie in de Staatscourant van dinsdag 1 februari jl., waarin u aangeeft op zoek te zijn naar diverse demonstrantenslopers, trok onmiddellijk mijn aandacht. Vanwege mijn kennis en ervaring denk ik een zeer geschikte kandidaat te zijn, en daarom maak ik graag van de gelegenheid gebruik om mij via deze brief aan u voor te stellen.
De werkzaamheden die u beschrijft zijn mij op het lijf geschreven. Het gooien van stenen bijvoorbeeld is voor mij een tweede natuur; ik deed het als klein jongetje al richting joden, christenen, vrouwen en u weet wel, richting hen die wij van flatgebouwen behoren te werpen. Zoals u uit mijn bijgevoegde curriculum vitae kunt opmaken, heeft mijn werkzame leven zich voornamelijk in het gevangeniswezen afgespeeld. Daar heb ik de praktijkervaring die ik in mijn jeugd heb opgedaan verder verdiept en ontwikkeld. Zodoende ben ik softwarematig zeer goed onderlegd (zwaard, kapmes en hakbijl kennen voor mij geen geheimen), maar ook voor het programmeren van een molotovcocktail draai ik mijn hand niet om.
Tevens beschik ik over een kamelenrijbewijs B.
Om in aanmerking te komen voor mijn laatste, zeer zware functie bij de Abu Zaabal-gevangenis in Cairo heb ik diverse praktijkopdrachten op het gebied van moord, marteling en terrorisme succesvol ten uitvoer gebracht. Ik werd daarvoor beloond met een kamer voor mijzelf alleen en verschillende assistenten die mij dagelijks begeleidden. Eerder deze week werd ik echter volkomen onverwacht en zonder opgaaf van reden ontslagen. Eerlijk gezegd ben ik daar niet zo rouwig om; Abu Zaabal is een ambitieus bedrijf waar de concurrentie moordend is, en na 22 jaar ben ik wel weer eens toe aan een nieuwe uitdaging.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Lurkend aan hun waterpijpen bespreken de Egyptische senioren in de Amsterdamse shisha-bar de laatste ontwikkelingen in hun land, één oog continue gericht op het televisietoestel. De verslaggever van Nieuwsuur vraagt hen hoe ze de afgelopen dagen beleven, wat ze van Moebarak vinden, en hoe ze de toekomst van Egypte inschatten.
Dan laat hij een voetzoeker los in het gesprek. Faroek Ibrahim, journalist en vertaler, veert op:
“Nou en?! Nou en?! De Moslimbroeders zijn niet meer dan twintig procent van de bevolking in Egypte. Dus stel voor dat zij inderdaad de macht krijgen: Is dat jullie zaak? Dat is toch de democratie? Daar zit iedereen hier over te ouwehoeren… Je maakt democratie, ouwehoer dan niet over wie er gaat winnen.”
Maar men is bang voor een tweede Iran, begrijpt u dat?
“Dat hebben jullie gecreëerd! Sorry dat ik zeg ‘jullie’, maar dan bedoel ik nu niet uzelf, maar het Westen. Zolang de zaken op die manier doorgaan, wordt Egypte nog erger dan Iran.”
U bedoelt dat zolang het Westen Moebarak blijft steunen, het extremisme toe zou kunnen nemen?
“Ja, niet alleen ‘Moebarak steunen’, maar alle andere dictators in het Midden-Oosten. Deze hypocrisie van het Westen moet een keer eindigen. Maar ik ben bang dat hypocrisie in het Westen een soort kanker is, die niet te genezen is. Helaas.”
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Moebarak is buiten westen” | “Moebarak ligt in coma” | “Moebarak in delicate gezondheidssituatie”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.