'Het is afgelopen! God zij dank, ik kon het niet meer aanzien.' schrijft een Amerikaanse reaguurder in reactie op de laatste verkiezingsuitslag in de VS. Het is nu 99% zeker dat in Augustus de presidentsrace van de VS beslecht zal worden tussen Obama en McCain. MSNBC's Russert kondigde al aan dat 'we nu weten wie de democratische kandidaat zal zijn' (youtube filmpje). Obama won vandaag met 64 versus 44 gedelegeerden voor clinton in North Carolina, en verloor met 38 versus 41 gedelegeerden van Clinton in Indiana. Na deze laatste nederlaag heeft Hillary Clinton aangekondigd alle publieke events voorlopig te schorsen. Clinton loopt nu 158 gedelegeerden achter op Obama, en er zijn nog maar 217 gedelegeerden te verdelen in zes staten. Om die achterstand in te halen zal Clinton meer dan 70% van de stemmen in al die staten binnen moeten halen wat haar nooit gaat lukken. Alleen de 278 supergedelegeerden (politieke bobo's die vrij kunnen stemmen) kunnen haar nog redden. De kans dat een meerderheid van die bobo's echter tegen de stem van het Amerikaanse volk voor Obama in gaat is zo goed als nihil. Het totaaloverzicht tot aan vandaag:
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sommige fouten worden jarenlang herhaald terwijl daar allang geen reden meer voor is.
Omdat Hillary Clinton had gezegd dat het mogelijk was dat Iran vernietigd moest worden als Iran Israël zou aanvallen, stapt Iran naar de VN om eens verhaal te halen. In het stukje hierover op het Radio 1 Journaal van vandaag wordt daarin vervolgens het volgende gezegd:
“De Iraanse president Ahmadinejad heeft een aantal keer gezegd dat Israël van de kaart moet worden geveegd.”
En juist die uitspraak Ahmadinejad, die velen gebruiken om het oorlogshitsen tegen Iran te rechtvaardigen, staat sterk ter discussie. De betere vertaling zou zijn dat hij vindt dat het regime van Israël moet verdwijnen. Een duidelijk verschil.
Kan iemand de redactie bij de NOS even wakker schudden? Of zijn ze nu gewillige spreekbuis voor de regering die graag met hetzelfde gemak in een oorlog met Iran stapt als vijf jaar geleden in die met Irak?
Misschien niet geheel ten overvloede even melden dat Iran de laatste honderd jaar geen enkel land is binnengevallen.
De peilingen zijn duidelijk: vermoedelijk zal Clinton de staat Pennsylvania gaan winnen van Barack Obama op 22 april a.s. Ondertussen gelooft volgens de peilers van Rasmussen Reports maar liefst 62% van alle kiezers dat de zwarte senator uit Illinois de Democratische nominatie gaat winnen. Maar 23% van hen gelooft dat de voormalige first lady deze in de wacht zal slepen. Zij gaat echter vrolijk door alsof ze nog kan winnen.
Het lijkt erop dat er maar één man is die Hillary Clinton knock-out kan slaan: Baracky.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Let me tell you something, when it comes to finishing a fight, Rocky and I have a lot in common. I never quit. I never give up. And neither do the American people.”
Hillary Clinton vergelijkt zichzelf met het filmdoekkarakter Rocky Balboa (een gevoelige vertolking van Sly Stallone). Ze zal Rocky I bedoelen, met de heroïsche finale tegen Clubber Lang. Dat betekent voor Hillary dus doorvechten vanuit een uitzichtloze positie om pas op het allerlaatst terug te komen, te laat om nog te winnen. Tegenstander Obama wordt nog maximaal beschadigd en Hillary zelf heeft slechts een paar intacte hersencellen over om (met een scheve mond) om haar echtgenoot te roepen.
Niets heerlijker dan een politicus te betrappen op een leugen. Eindelijk gerechtigheid voor al die onafrekenbare beloften dat “niemand er in inkomen op achteruit zal gaan” (“, maar over inflatie heb ik niets gezegd”). En voor Houdini-geflipflop waarmee een eerder ingenomen standpunt over d’ene of d’andere oorlog flexibel in het tegendeel wordt (kr)omgeluld. Hillary Clinton, die nu bijna op haar rug ligt in de race met Barack Obama, gooide de laatste tijd haar internationale ervaring in de strijd. Tja, en dan kan het gebeuren dat je een bezoekje aan Bosnië opleukt met wat spannend snipergevaar. Clinton vorige week over haar landing in Tuzla in 1996: “I remember landing under sniper fire. There was supposed to be some kind of a greeting ceremony at the airport, but instead we just ran with our heads down to get into the vehicles to get to our base.” Geconfronteerd met de beelden, waarin zij rustig handenschuddend het vliegtuig verlaat, ‘nuanceert’ ze haar verhaaltje: “I say a lot of things — millions of words a day — so if I misspoke, that was just a misstatement.”
Met politieke inhoud heeft zo’n relletje niet veel te maken. Maar ‘inhoud’ is ook meer een dingetje voor dat enkele medium met goedbetaalde hoogopgeleide journalisten (en SargassoPUNTENNEL). En natuurlijk voor de kiezer. Kiezers zijn namelijk uitgerust met een uiterst complexe gadget (het brein) om immense hoeveelheden informatie te combineren en daar een stemvoorkeur uit te destilleren. De media kunnen natuurlijk nooit het niveau van deze hersenprocessen ook maar benaderen. En daarom is zo’n liegrelletje zo handig. Het leert ons veel over de geloofwaardigheid van de kandidaat, heet dat dan, maar uiteraard dient het vooral ter vermaak:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag voor ASH, die ook schrijft op haar eigen blog: Pastoor Poncke.
Waarom ben ik toch afgehaakt het afgelopen jaar? Toen Hillary Clinton zich kandidaat stelde was ik net als vele anderen enthousiast. Dat zou wat zijn, een vrouw in het Witte Huis. Zij zou de ellende van acht jaar Bush doen vergeten. En Bill moest ook mee terug. Stiekeme heimwee naar die relatief onschuldige jaren negentig. Geen weapons of mass destruction, geen neocons aan het roer, smullen van het Lewinsky-schandaal maar wel vinden dat Bill mocht blijven natuurlijk.
Toen er alleen nog peilingen waren en weinig tv-optredens en al helemaal geen massabijeenkomsten bleef mijn steun voor Hillary onverminderd. Naarmate ik meer van Obama zag raakte ik wel onder de indruk. Wat kon die man spreken, wat een charisma. Toch kon ik in het begin inhoudelijk weinig verschil ontdekken en bij kieswijzers kwam ik steevast bij Edwards terecht.
Toch begon mijn enthousiasme af te nemen en op een avond, tijdens een overwinningsspeech van Clinton, begreep ik het opeens: Het was haar stem! Ze had last van dat aloude probleem dat bijna alle vrouwen teistert. Onze stemmen zijn te hoog om hard en gedreven te praten. Als we enthousiast worden klinken we emotioneel, als we kwaad worden klinken we schel en hysterisch. Als we gevoelig zijn klinken we als meisjes en, de echte doodzonde, als we serieus willen zijn klinken we als halve kerels. Ik kon het niet aanhoren, dat geschreeuw in die overvolle zaal.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.