Fritz Bicknese, Teunis de Groot en Frans-Willem Kusters. Mogen niet enkel hùn naam met SSer Heinrich Boere verbonden blijven. Voor 400€ extra ging hij wel even 52 mensen verraden. Proces bezig in Aachen, zijn verdediging: "ik volgde enkel bevelen op". Twee Israëlische officieren hebben dat dan weer niet gedaan, zegt hun legerleiding. Zij hebben, zomaar gewoon en op eigen houtje, witte fosforbommen op Gazastad gegooid. Op eigen houtje een middelvinger naar de wereld uitstekend? Dòen dacht de GoldmanSachsbank. Even slikken: zij gaan hun CEO, meneer Blankfein, dit jaar een potentiële 100 miljoen dollar uitbetalen. Een goed signaal, voorwaar! Andere fosforbommengooier: de Paus heeft de smaak kennelijk te pakken. Nu moet de Britse regering eraan geloven [sic] . Ze willen ook daar zowaar rechten aan gays and lesbians toekennen. Niet als het van het Vaticaan afhangt! Pure Morning Glory: misschien waren Hillary en Norgay in 1953 niet de eersten die de Everest piekten? Hier de story, daar de lekkere nerdy fotodetectievenroman. Zullen ze de vestzakKodak uit 1924 vinden?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In tijden van crisis wordt duidelijk aan wie je wat hebt. Wie houdt zijn rug recht en durft te vechten en wie capituleert en vlucht? De strijdvaardige Britse Milieuminister Ed Miliband (40) is iemand met wie je de oorlog kan winnen: de oorlog tegen klimaatontkenning. Op het moment dat zijn Nederlandse collega Jacqueline Cramer in een bange reflex al met haar pootjes omhoog gaat liggen en kritiekloos de beweringen van smaadcampagne tegen het IPCC overneemt toont Miliband juist zijn tanden. Zondag waarschuwde hij in een interview met kwaliteitskrant The Guardian voor de desastreuze gevolgen als we (klimaat)wetenschap opzij schuiven voor smaad en desinformatie. Hij sprak zich vastberaden uit voor bestrijding van de misleidende smaadcampagne van de klimaatontkenners tegen het IPCC. Zo zegt Miliband: “There are a whole variety of people who are sceptical, but who they are is less important than what they are saying, and what they are saying is profoundly dangerous.. ..Everything we know about life is that we should obey the precautionary principle; to take what the sceptics say seriously would be a profound risk”.
De door de klimaatontkenners vurig gewenste paradigma verandering krijgt steeds meer voet aan de grond: het vertrouwen in het IPCC is scherp gedaald, het publiek denkt werkelijk dat er fraude is gepleegd en concludeert vervolgens dat die hele klimaatverandering ook wel niet waar zal zijn. Wat wil je anders met dergelijk onverschillige items op Vara’s Nieuwslicht? Veel politici schuiven nu vanuit inhoudelijke onzekerheid en electorale afwegingen op richting de (ogenschijnlijk) winnende partij: de klimaatontkenners. Maar Miliband gaat juist in de aanval en ademt de geest van een illustere voorganger die ooit op een cruciaal moment sprak: “we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender”. We zullen zien wie er uiteindelijk gelijk krijgt. Blijkt het nu al veranderende klimaat toch niet te veranderen? Laat het IPCC politiek gemotiveerde morosofen toe en worden alle rapporten herschreven vanuit de religie dat de mens nooit invloed zou kunnen hebben op het klimaat? Of lukt het om op wetenschappelijke wijze informatie te blijven verzamelen, te beoordelen en hierop beleid te voeren? It’s our future, we decide.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“U hebt het charisma van een dweil en het uitzicht van een bankbediende” ‘Euro’-‘parlements’lid Nigel Farage tegen onze president. Zo gaat het wanneer je gefrustreerde provinciaaltjes die ooit de wereldzeeën bevoeren laat doen. Uiteraard heeft de man niets persoonlijks tegen Van Rompuy. Wat later komt er al heel wat inhoudelijkers naar boven: “U bent de sluipmoordenaar van de Europese democratie en de nationale staten.” Nu nog de eer aan zichzelf houden, want als Europa dan toch zo slecht is, waarom ga je dan niet ergens anders wonen, Nigel? [Bron: De Standaard]
Further to our article “Now the EU spouts off…about our milk jugs” on February 3, we have been asked to point out that there is no proposed EU ban on milk jugs or any other milk containers”. (Daily Express)
Het kan dus wel: een krant die halfslachtig …maar tóch excuses maakt voor ongefundeerde tendentieuze berichtgeving. De Britse Daily Express zoog vorige week een verhaal over de Europese Unie die melkkannen in de typisch Britse teashops zou willen verbieden compleet uit haar duim. Het zal wel een hoernalistieke reflex zijn geweest waarmee men wilde inspelen op lucratieve euroskeptische sentimenten onder het publiek? Voor je het weet bepaal je immers met een je eigen relletje de mediadiscussie voor een klein weekje en verkoop je (eenmalig) een paar duizend extra exemplaren van je dode boom. Na Referendumgate, Fitnagate en Climategate weet iedere calculerende journalist immers dat je euroskepsis, klimaatskepsis, xenoskepsis én alle andere vormen van latent aanwezige skepsis tot de laatste druppel dient uit te melken voor het beste commerciële resultaat, ongeacht de feiten. Maar zo nu en dan sorry zeggen, dat kan er dus ook bij horen. Anders worden we op een dag nog eens massaal journaliskeptisch, of bent u dat eigenlijk al?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
