Brits onderwijs als exportproduct

We doen even een variant op de Slimste Mens van Nederland, met dank aan de NCRV voor het spelconcept. Als je de volgende wereldleiders bij elkaar zet, wat hebben ze dan met elkaar gemeen? Elio Di Rupo (België) Juan Manuel Santos (Colombia) koningin Margrethe II (Denemarken) Ólafur Ragnar Grímsson President (IJsland) Manmohan Singh (India) Antwoord: ze studeerden allen in het Verenigd Koninkrijk. En ze staan vermeld in een langer lijstje, dat vorige week is verschenen als onderdeel van een rapport over internationalisering van de Britse regering. Dit rapport beschouwt het hoger onderwijs als een echt exportproduct, waarop industriëel beleid gevoerd gaat worden. Het rapport is van de regering, dus niet alleen van het ministerie van onderwijs. Dat is veelzeggend. 

Door: Foto: Margolum Smargol (cc)
Foto: Carmen Rodriguez (cc)

Royal Baby

, door

COLUMN - De Britten hebben sinds gisteren een troonopvolger. Vier uur na de geboorte, zo’n beetje precies op prime time – en dat mag u toeval noemen maar dan zijn we het oneens – kregen we bericht vanuit Paddington of Islington of Kensington of whatever. Het is een jongetje. Welcome to the Truman Show, knul.

Wij worden opgevoed met de gedachte dat een prins of prinses zijn zo’n beetje het hoogst (on)haalbare is. Prinsen en prinsessen figureren in sprookjes als onwezenlijk mooie, onnoemelijk wijze en ontzettend lieve mensen en het komt dan ook niet snel in ons op om het leven van een jonge troonopvolger vanuit een negatief standpunt te bekijken. Jawel hoor, denkt u nu, republikeinen genoeg die vinden dat ze maar een baan moeten zoeken. Maar dat bedoel ik niet. Natuurlijk hebben ze “alles” en zijn ze stinkend rijk en zo, maar hoe vrij is het jochie?

Want stel je nou voor dat de jonge Windsor een baan wil zoeken. Over vijf jaar wil hij brandweerman worden, zoals we allemaal wel wilden op die leeftijd. Het hoogst haalbare voor hem is echter dat ze hem in een ceremonieel brandweeruniform hijsen om Beschermheer der Britse Brandweer te worden. In die functie mag je hooguit een brandje blussen in een trainingscentrum, scherp gecontroleerd door professionals die echt brandweerman mochten worden. Vijf minuutjes voor de photo op, babbeltje met de commandant, klaar, op naar het volgende lint om door te knippen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Waan van de dag

Kirchner schrijft open brief aan David Cameron om Falklandeilanden terug te geven.

, door

NIEUWS - Presidente van Argentinië Cristina Fernandez de Kirchner heeft in diverse Britse media een brief geplaatst waarin ze premier David Cameron oproept de Falklandeilanden terug te geven aan Argentinië. Ze beroept zich op de VN-resolutie uit 1960 om een einde te brengen aan het kolonialisme en al haar uitingen. In de cc van de brief staat Ban Ki-moon, secretaris-generaal van de VN.

Foto: lcars (cc)

Grootschalige immigratie werkt ondermijnend

, door

ANALYSE - Ongecontroleerde immigratie ondermijnt de solidaire verzorgingsstaat en de banden die een nationale gemeenschap bij elkaar houden. Dat laat het naoorlogse Britse immigratieverhaal zien, aldus David Goodhart. Links-liberalen zouden daarom sceptischer moeten zijn over immigratie en minder sceptisch over de natiestaat.

Het naoorlogse Britse immigratieverhaal is een van de meest indrukwekkende en verbijsterende van de hele Britse geschiedenis. De enorme immigratie was een verrijking voor Groot-Brittanië, maar leidde ook tot een chaos van verdeeldheid en conflict. Het meest in het oog springend is de toevalligheid ervan: van de openstelling voor inwoners van de voormalige Britse kolonies in 1948 naar de onverwachte komst van anderhalf miljoen Oost-Europeanen na 2004. Niets was gepland en er werd geen enkele poging ondernomen om de autochtone burgers of de nieuwkomers voor te bereiden. Desondanks heeft het op veel plaatsen prima uitgepakt, met opwaartse sociale mobiliteit van minderheden in de gemengde voorsteden van bijvoorbeeld Londen en Leicester. De meer dan een miljoen Britten van gemengd ras vormen het levende voorbeeld van de meest elementaire vorm van integratie. Op andere plaatsen is het immigratieverhaal echter verre van succesvol, met name de noordelijke oude industriesteden en delen van Oost-Londen worden gekenmerkt door conflicten en segregatie.

In mijn boek The British Dream laat ik de zestigjarige reis zien die de Britten ondernamen van een vrij homogeen land in het hart van een multiraciaal rijk naar een multiraciaal land zonder imperium. Net als de meeste blanke Britten van mijn leeftijd vind ik het fijn om in een multiraciale samenleving te wonen. Maar in tegenstelling tot de meeste leden van mijn politiek centrumlinkse stam, ben ik gaan geloven dat de publieke opinie in grote lijnen gelijk heeft over het immigratieverhaal. We hebben er te veel van gehad, te snel – vooral sinds 1997 – en veel ervan, met name voor de minstbedeelden, heeft niet de economische voordelen opgeleverd die tal van experts voorspelden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 07-11-2022

Recensie | Blood, sweat and tears

, door

RECENSIE - Het nieuwe boek van oud-journalist Harry van Wijnen, over Winston Churchill en Engeland in de Tweede Wereldoorlog, verdient geen plek op het non-fictieschap.

De Tweede Wereldoorlog in het algemeen en Winston Churchill in het bijzonder zijn zowel dankbare als moeilijke onderwerpen om een boek over te schrijven. Aan de ene kant is er zeker geen gebrek aan dramatisch materiaal om een aangrijpend verhaal aan op te hangen; aan de andere kant: over beide onderwerpen is inmiddels een ontelbaar aantal boeken geschreven. Het getuigt dus van een flinke dosis lef dat nog eens dunnetjes over te willen doen.

Harry van Wijnen, de auteur van Blood, sweat and tears, heeft echter al ruimschoots zijn sporen verdiend in het schrijversvak. Zo was hij parlementair redacteur van Het Parool en redacteur bij NRC Handelsblad. Tevens was hij bijzonder hoogleraar perswetenschappen aan de Erasmus Universiteit en schreef hij verschillende boeken over de relatie tussen koningshuis en pers.

Het hier besproken werk is, zo schrijft Van Wijnen, ‘eensdeels een monografie van het staatkundige leiderschap van Winston Churchill in de jaren 1940 en 1941, anderdeels een geschiedenis van de miraculeuze overleving van Engeland onder maandenlange nachtelijke bombardementen en een gelijktijdige dreiging van een Duitse invasie.’

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Volkspartij zonder Vrijheid en Democratie

, door

VVD haalt de tondeuse door haar ideologische veren. Ze is niet meer de partij voor vrijheid, maar de partij van een sterke staat en een onderdanig individu. Want VVD heeft iets nieuws bedacht: het parlement moet internationale verdragen zelf interpreteren. Gastredacteur Mihai Martoiu Tico legt uit.

De VVD geeft als voorbeeld een nieuwe migrant. De VVD wilde dat de migranten niet meteen recht hebben op een uitkering (tegenwoordig kan je zelfs nationale collectieve zelfmoord verkopen als het slecht is voor migranten). Maar De Raad van State zei dat deze maatregel in strijd is met Europese verdragen, dus het ging niet door. Joost Taverne, VVD-kamerlid, voerde verkiezingscampagne met: “We willen de grondwet veranderen dat we ons in Nederland niet de wet laten voorschrijven door het buitenland en internationale verdragen.”

Op dit moment heeft internationaal recht directe werking in Nederland. Stel je voor dat je Geert Wilders heet en je terecht staat voor haatzaaien. Je advocaat kan tegen de rechter zeggen: “Er bestaat een mensenrechtenverdrag dat vrijheid van meningsuiting garandeert. Meneertje de rechter, als u Wilders schuldig vindt, dan schendt u dit verdrag.” En zo loop je vrij rond. De VVD vindt dit niet goed werken.

Wat wil de VVD?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Vorige Volgende