Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | Zonde van die gitaar
, door
Jankende gitaren en legendarische gitaarsolo’s, allemaal goed en wel, maar “Oh, it breaks my heart to see those stars / Smashing a perfectly good guitar / I don’t know who they think they are / Smashing a perfectly good guitar.”
Net zoals de opening van dit liedje, kan een enorme hoevelheid gitaarwerk schatplichtig aan Jimi Hendrix worden genoemd. Dat geldt voor het beroeren van de snaren én de behandeling van het instrument. Lees nog even verder…
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Closing Time | Philip Gayle
, door
OK, gister was de Closing Time misschien wat chaotisch en bij vlagen enigszins atonaal, maar als u dacht dat dat weird was, dan heeft u Philip Gayle nog niet gehoord. De man verblijft al jaren in Japan, en stort vanuit daar af en toe volstrekt bizarre platen over de wereld uit. Op The Mommy Row uit 2005 lijkt het of hij volstrekt willekeurig en compleet atonaal een gitaar op alle manieren zit te bepielen zoals het niet hoort, maar ook hier is niets weer eens minder waar.
Closing Time | Richard Dawson
, door
Muziektijdschrift Gonzo Circus wist destijds deze muziek nog het meest treffend te omschrijven:
een trip waarin Dawson ogenschijnlijk niets anders doet dan zijn kadukke gitaar stemmen. Maar niets is minder waar natuurlijk.
Hoe je het ook wendt of keert, het is een zeer originele manier van blues spelen. Oordeelt u zelf.
Closing Time | Raphael Vanoli
, door
Het lijkt alsof Raphael Vanoli zijn gitaar kussend bespeelt, maar nee, hij gebruikt naast zijn vingers ook zijn adem en gezichtshaar om de snaren te beroeren. Dat klinkt misschien als een slecht idee, maar het klinkt heel goed.
Closing Time | Lilium
, door
Lilium is een project van de Fransman Pascal Humbert, die vooral bekendheid geniet als bassist van 16 Horsepower. Stemmig is het woord dat voor deze muziek is uitgevonden.
Closing Time | Bicycling to Afghanistan
, door
Mevrouw Okto wordt gillend gek van het gefriemel – kriebelende mieren rondsjeezend in botsautootjes, noemt ze het. De kleine Oktootjes daarentegen zijn er wild enthousiast over – niet in de laatste plaats vanwege het oordeel van mevrouw Okto. Dergelijke tegengestelde reakties zien we vaak als het om de heer Fripp gaat.
Robert Fripp geldt als gitaargodheid van de planeet. Behalve zich al sinds de jaren zestig bezig houdend met het opheffen en weer opnieuw oprichten van zijn band King Crimson, gaf hij in de jaren 80/90 ook nog gitaarklasjes. Deze resulteerden dan in platen onder de naam Robert Fripp & the League of Crafty Guitarists.
Closing Time | Gaspar Sanz
, door
Mijn voorkeur voor de klassieke gitaar, liefst in een minder bekende uitvoering, is u allicht al eerder opgevallen. Deze keer speelt Anders Miolin op zijn dertiensnarige instrument een stuk van Gaspar Sanz, een Spaanse componist uit de zeventiende eeuw.
Closing Time | Sultans of Swing
, door
Pedro Javier Gonzalez is een flamencogitarist die net zo makkelijk met BB King op het podium staat als met Paco de Lucia of een filharmonisch orkest. In bovenstaande video brengt hij Sultans of Swing terug tot zijn essentie.
Closing Time | Barrios Guitar Quartet
, door
Het Barrios Guitar Quartet speelt een fandango van Santiago de Murcia op vier rare gitaren.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.