Goed, een klassieker deze keer. Eenmalig; ik beloof dat ik dat niet weer zal doen. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat het er eentje is die het uiteraard nooit zal halen tot die walgelijke top 2000.
King Crimson is de ultieme progrock band. Sinds het debuut in 1969 ettelijke keren ontbonden en weer opnieuw opgericht, met zeker in het begin bij elk nieuw album weer een nieuwe bezetting, met bandleider Robert Fripp als enige constante factor. In 1973 werd de band weer eens drastisch hernieuwd, en kwam het album Larks’ tongues in aspic uit. Het afsluitende nummer was Larks’ tongues in aspic part 2, en hierin culmineerde alles waar King Crimson voor stond en nog staat.
Dit is deel 2 van Larks’ tongues in aspic. Er is nog een deel 1 op hetzelfde album, een deel 3 uit 1984, en een deel 4 uit 2000, dus 27 jaar na het verschijnen van het eerste deel.
Reacties (4)
Wat doet epke zonderland daar nou op drums?
@1: eh… drummen?
Het toont aan dat drummen bij King Crimson topsport is. Heb je geteld in wat voor maatsoorten dit stuk is?
32:40 in een alleszins heeel bijzonder concert. https://www.youtube.com/watch?v=uYE7XCVAiBQ
Fripp en King Crimson mag je vaker posten Okto. Dit is de heersende Ubernerd musiek. Met maaktsoorten van 17 kwart enzo en Fripp altijd in het donker.
@3:
Inderdaad.
Larks’ tongues is meest in 5/4, maar vol time shifts naar b.v. 11/8 of 7/8. En toch rockt het als een tierelier en is het zelfs aanstekelijk. Chaotisch en tegelijkertijd hyper-georganiseerd. Spanningsopbouw en ontlading.
Hier nog een uiteenzetting over de muziektheorie in het nummer:
http://www.brutalprog.com/artrocktendencies/article/rock-meets-classical-part-4-classical-concepts-king-crimson%E2%80%99s-larks-tongues-aspic