Geen bal op tv | Privacy en The United States of Secrets

Een tijdje geleden vroeg mijn zoon aan mij hoe lang een mug leeft. Dat wist ik niet. Ik besloot het op te zoeken op mijn telefoon. Nadat ik het woordje ‘hoe’ had ingetikt, maakte Google mijn vraag af met de woorden ‘lang leeft een mug’. Google had mij afgeluisterd. Ik was min of meer geschokt. Zij het ook weer niet zo erg dat ik alle banden met Google brak. Inmiddels zijn we een maand of twee verder en valt het me tegen dat Google mijn gedachten nog niet kan lezen. “Als je een kikker in een pan stopt en je doet het vuur aan, dan zal de kikker blijven zitten en zich laten dood koken”, zei iemand in de documentaire ‘Terms and conditions may apply’ over de kleine lettertjes die bedrijven als Google en Facebook in hun Terms & conditions opnemen om steeds meer van onze privacy af te kunnen snoepen. Nu is het verhaal over de kikker en het kokend water een hardnekkige mythe (alleen een kikker die levensmoe is, zal in het pannetje blijven zitten), maar iets hoeft nog niet waar te zijn om als metafoor te kunnen werken: beetje bij beetje permitteren die bedrijven zich meer, zodat wij er niets van voelen. Daartoe aangemoedigd door de (Amerikaanse) overheid die, onder het mom van terrorismebestrijding, zich laaft aan alle data die wij voortbrengen. En wij blijven met z’n allen lekker in de pan zitten. Soms, als Facebook ineens besluit dat alles wat eerst privé was nu openbaar is, dreigen we eventjes uit de pan te springen. Maar als Facebook zich daar vervolgens niets van aantrekt, stappen we er weer terug in. Verslaafd aan het gemak. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Preston Kemp (cc)

Terugblik op Irak, en de schilderijen van George W. Bush

ELDERS - Afgelopen woensdag, 20 maart, was het precies tien jaar geleden dat de VS en VK Irak binnenvielen. Uiteraard werd daar in de Amerikaanse media veel aandacht aan besteed. The New York Times bracht een speciaal blog, waarop dit bijzondere verhaal van een voormalig soldaat te lezen was. Waar je veel leest over post-traumatische stress bij soldaten, zegt deze Brendon Friedman eigenlijk nauwelijks nog aan de oorlog te denken. De data en namen die hij zwoor nooit te vergeten, kan hij nog maar slecht noemen. Na zijn tours in Irak en Afghanistan schreef hij een boek, dat hem de nodige verwerking bracht. ‘I don’t really go there anymore,’ schrijft hij. 

Er lijkt zelfs sprake te zijn van een collectieve vergeetachtigheid, zegt Jon Lee Anderson in The New Yorker. ‘Iraq has become the Great American Unmentionable, the fiasco that was.’ De Amerikaanse overheid kan precies zeggen hoeveel Amerikanen er tijdens de achtjarige oorlog zijn omgekomen in Irak, maar niemand kan het aantal Irakese dodelijke slachtoffers noemen. Het land is in chaos achtergelaten, er worden nog zeer regelmatig zelfmoordacties uitgevoerd. ‘The Iraq war represents a geostrategic catastrophe of colossal proportions for the U.S., not to mention a humanitarian catastrophe for Iraqis. It remains a severely damaged country.’
In dat licht is het foto-essay dat Mother Jones deze week publiceerde een reminder voor het leed dat de Irakezen geleden hebben. Foto’s zijn meer dan elk ander medium een eeuwig bewijs voor gebeurtenissen uit het verleden. Deze foto’s, genomen door vier onafhankelijke fotojournalisten in 2004, dienen als zulk bewijs voor een oorlog die nooit had mogen plaatsvinden. Bijgaand ook een essay van Phillip Robertson, die destijds met de vier fotojournalisten in Irak was.

Foto: Kim Hill (cc)

Democratie in Amerika, maar in Irak?

OPINIE - Het is vandaag precies tien jaar geleden dat de VS de oorlog tegen Irak begonnen. Waarmee ze lieten zien hoe hun democratie werkelijk  werkt.

De Irakoorlog is om meerdere redenen schokkend geweest, niet alleen vanwege de wreedheid en het lijden van de Irakezen maar ook door wat het ons leert over de VS en democratie in het algemeen. De manier waarop de VS deze oorlog zijn begonnen, en hoe zij werd gevoerd heeft duidelijk laten zien hoe slecht de democratie in Amerika en het “vrije westen” werkt.

Vandaag, 20 maart, is het precies tien jaar geleden dat de oorlog begon. De oorlog werd destijds van links tot rechts gesteund, ook door vooraanstaande Democraten als de Clintons. Alle grote kranten, ook de New York Times en de Washington Post, en alle grote tv-zenders waren voorstander van de oorlog.

‘Maar,’ zult u dan zeggen, ‘in Amerika is vrijheid, daar mag iedereen zijn mening hebben en verkondigen, ook zij die tegen de oorlog waren konden dat zeggen. In het Irak van Saddam Hoessein werd je gevangengenomen, gemarteld en gedumpt. Wij in het westen doen dat niet. Wij zijn vrij. Amerika is tenminste een democratie, en iedereen is vrij om kritiek te leveren.’

Stervende Irakveteraan richt zich tot Cheney en Bush

En maakt ze uit voor alles wat lelijk is. Leugenaars, oorlogshitsers en oorlogsmisdadigers. Tomas Young heeft recht van spreken, want hij heeft zich vlak na 9/11 bij het leger aangemeld om de daders te pakken.

Hij raakte in 2004 echter zwaargewond bij een hinderlaag in Sadr City, Irak. Waar hij werd gedetacheerd vanwege een leugenachtige en illegale oorlog, die de levens heeft verwoest van tienduizenden soldaten en miljoenen Irakezen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Bush Tax Cuts: een verhaal over weekdieren en gewervelde dieren

Inktvissen (Foto: Wikimedia Commons/Rainer Zenz)

Het onderscheidende kenmerk van de gewervelde dieren (fylum vertebrata) is het bezit van een ruggengraat. Wie de politiek in Amerika volgt krijgt de indruk dat Democraten gerangschikt moeten worden in de groep van de weekdieren (fylum mollusca) omdat niet altijd duidelijk is of zij in het bezit zijn van dit orgaan. Maar misschien is dat optiek: het contrast met de onverbiddelijke, doelgerichte en nooit loslatende Republikeinse haaien, is gewoon te groot.

Binnenkort zal blijken tot welk fylum de Democraten behoren want vóór 1 januari moet het Congress beslissen of de belastingverlaging, die tien jaar geleden door Bush is ingevoerd, gecontinueerd moet worden. Als men niets doet verloopt deze wet en komt het belastingniveau weer terug op het nivo van 2000. Anders geformuleerd: per 2011 wordt de belasting verhoogd als het Congress niets doet. Dat mag niet gebeuren want een belastingverhoging midden in een diepe recessie is zeer onverstandig. Alleen voor gezinnen die meer dan $250.000 per jaar verdienen willen de Democraten een uitzondering maken. De extra inkomsten die dat oplevert is 700 miljard dollar over een periode van 10 jaar. Ook de Republikeinen willen deze wet verlengen maar dan wel voor alle inkomensgroepen. De korting voor de hoogste inkomens die de Democraten willen schrappen zijn namelijk een essentieel onderdeel van deze wet. Tot 1 januari hebben de Democraten de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden, maar in de Senaat komen ze stemmen te kort. Er moet dus een compromis gevonden worden.

Behalve dat het spannend is om te kijken hoe dit afloopt de komende maand, is het ook interessant om eens naar de tactiek te kijken die de Republikeinen hebben gevolgd bij ontwerp en invoering van deze belastingwet omdat zij goed laat zien hoe gehaaid zij zijn. Waarom is de belastingverlaging voor rijke Amerikanen voor de Republikeinen zo belangrijk? Zij beweren zelf dat belastingverhoging voor miljonairs banen gaat kosten. Maar is dat de ware reden?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Bush keurde waterboarding goed

[qvdd]

had I not authorized waterboarding on senior al Qaeda leaders, I would have had to accept a greater risk that the country would be attacked.

Komende dinsdag verschijnen de memoires van George W. Bush, getiteld ‘Decision Points’. Bush schrijft onder meer dat hij persoonlijk zijn goedkeuring verleende aan de waterboarding van Khalid Sheik Mohammed, een van de vermeende 9/11 kapers. Mensenrechtenexperts stellen dat deze bekentenis mogelijk verstrekkende juridische gevolgen voor Bush kan hebben.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Quote du Jour | Geen geweld

I didn’t want to use force. I mean force is the last option for a President. And I think it’s clear in the book that I gave diplomacy every chance to work.

Uit de talloze quotes die de afgelopen dagen verschenen uit en over het nieuwe boek van George W. Bush de bovenstaande. Deze illustreert het beste de cognitieve dissonantie aanwezig in de voormalige president van de Verenigde Staten. Misschien is het ook maar beter voor hem dat hij niet inziet wat hij in de wereld heeft aangericht. Daar valt moeilijk mee te leven lijkt me.

Volgende