Waarin gastredacteur Michel van Baal een eerbetoon brengt aan zijn vader, die hem liet zien hoe je waardig kunt sterven als het echt niet meer gaat. En waarin hij een aanklacht tegen de hypocrisie van de huidige euthanasiewet formuleert. Mijn vader is twee jaar geleden, op 23 augustus 2010, op een indrukwekkende manier doodgegaan. De herinnering aan die bijzondere dag koester ik, samen met het gemis en het verdriet. Dankzij onze liberale euthanasiewetgeving heeft mijn vader zelf voor dat moment mogen kiezen en daarvoor ben ik dankbaar. Tegelijkertijd ben ik nog steeds onthutst over de manier waarop euthanasie in die wet een misdrijf is en wat dat voor huisarts en familie betekent als je het van nabij meemaakt. We krijgen waarschijnlijk een nieuw ‘paars’ kabinet. Ik hoop dat de politici dat moment gebruiken om er een wet van te maken die niet alleen zorgvuldig, maar ook respectvol is voor nabestaanden en betrokken medici.
NIEUWS - Het aantal mensen dat door euthanasie is gestorven is in 2011 met 18% gestegen ten opzichte van het jaar daarvoor. In 2011 waren er 3695 euthanasiegevallen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Waarin de auteur op pad gaat met gewoon Jos op campagne door gewoon Nederland. Aflevering 1: Geertruidenberg, verpleeghuis De Riethorst.
REPORTAGE – Geertruideberg. Daar zijn we op weg naartoe. Gewoon Jos heeft besloten dat Geertruidenberg de eerste plek wordt die de verkiezingskaravaan van Gewoon NL (lees: Jos Kuintjes op z’n Thomos met mij achterop) aandoet. Waarom Geertruidenberg, vraag ik. Jos haalt z’n schouders op. “Gewoon”, zegt hij. Voelde het goed? Niet per se. “Volgens mij wonen er louter gewone mensen in Geertruidenberg”, schreeuwt Jos boven het geknetter van zijn brommertje uit. Ik houd mijn broekspijpen vast.
“Welkom Fons.” Boven de ingang van bejaardentehuis De Riethorst hangt een zelfgeschreven spandoek. Jos staat er even bij stil. “Typisch”, mompelt hij. We lopen verder en worden ontvangen door een gezette vrouw van een jaar of vijftig met een sjaaltje om haar hals. Type Annemarie Jorritsma. Jos stelt zich voor. “Ik heb veel over je gehoord”, zegt de vrouw. Ze glundert. “Journalist”, zegt Jos terwijl hij naar mij wijst. De vrouw kijkt me niet aan terwijl ik haar de hand schud. Met haar vrije hand gebaart ze Jos voor te gaan. “De zaal heeft er zin in”, zegt ze. “Zul je net zien”, zegt Jos.
Deze gastbijdrage is van Aletta André, correspondent in New Delhi. Het stuk is ook op haar site te lezen.
Ten years ago the Netherlands, as the first country in the world, passed a law legalising euthanasia. Since then, not many countries have followed, as I learnt from this article on Radio Netherlands Worldwide. Coincidentally, the Bollywood movie Guzaarish, which deals with the subject, was released this week.
The tagline ‘fall back in love with life’ promised a cheesy ending in which the main character changes his mind and wants to live anyway, but nothing of that kind happened. It is actually not a bad film, visually beautiful and with solid characters and acting. It shows how a patient, the people who love him, the society and court of law think about and deal with euthanasia, without ridiculing the subject with bad music and dancing.
The movie has had positive responses in India, too.
It showed me that, whether you are in a country like my own, where euthanasia is legalised, or in a country like India, where its not – life, death, difficult choices around them and the emotions that come from them are universal. It confirms that I’m not from a country with wicked, perverted values and that are thoughts and feelings are actually not that different from the ones in other countries. And its encouraging to see that the people in India are open to discuss the subject, even if its through a Bollywood film.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Als dierenliefhebber alleen maar toe te juichen. Jammer dat de mensen uit hun eigen dat verantwoordelijkheidsgevoel niet hebben. Dat katten dan enkel via erkende kwekers kunnen gekocht worden vind ik niet meer dan normaal. Doet de mensen hopelijk eens nadenken. Niet kweken? Dan steriliseren. Simpel toch.”
Aan het quotewoord is het volk: Joske Vermeulen uit HASSELT geeft zijn/haar mening over de intentie van België om alle katten te laten steriliseren. Hoewel het plan nog niet definitief is, lijkt er een draagvlak voor te bestaan: ook GAIA, de dierenrechtenorganisatie vindt het een prima idee. De persdiensten hebben heel slim ingespeeld op de zwakke plek van de dierenliefhebber: 13000 katten in de asielen zouden vorig jaar geëuthanaseerd zijn. Dit samen met een ander alarmgetal: 6% van onze gepelsde vriendjes komen er jaarlijks bij!
Dat lijkt me een heel bijzondere ontwikkeling. 6% jaarlijks! Over een decennium heeft de mens geen plaats meer! Maar goed, er zouden naar schatting 2 miljoen huiskatten zijn in België. Dat wil dus zeggen dat slechts 0,65% teveel is en in slaap gedaan, – ongeveer 3 keer meer wordt uit het asiel terug in huizen opgenomen. What’s the big deal, zou ik denken.
Maar los van de cijfertjes; als je ook nog eens katten, Koningen der Schepping, hun zelfbedruipendheid gaat afnemen, als je je kinderen het plezier van kleine kittens in huis gaat ontzeggen, dan rest ons nog maar bitter weinig van een leven wat niet onder vacuum verpakt en gesteriliseerd is. Een kat is een laatste beetje eigenzinnigheid en semi-vrijheid wat we tolereren. Ook hen ga je toch niet labelen en identificeren en registreren. Pak gewoon kordaat het zwerfkattenprobleem aan, en laat 99,35% van hen met rust.
Er moeten speciale huizen komen waarin mensen geholpen kunnen worden bij zelfdoding. In deze ‘besluithuizen’ krijgen mensen begeleiding en advies van deskundigen, die hen natuurlijk proberen te bewegen om het leven niet op te geven, maar die uiteindelijk hun wens respecteren om te sterven, en hen assisteren bij de uitvoering van hun wens.
De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) adviseert haar leden om patiënten met een nadrukkelijke zelfmoordwens de straat op te sturen zodat ze daar zelf een einde aan hun leven kunnen maken. Dit kan natuurlijk niet. Zo’n advies heeft iets weg van een biljartstoot over de band om de politiek (die helemaal geen zin heeft om het erover te hebben?) tot een uitspraak te dwingen. Maar als je dan denkt aan de 200 mensen die per jaar in Nederland voor de trein springen dan kan zo’n NVvP-richtlijn echt niet.
Maar we kunnen ook niet zeggen dat mensen geen zelfmoord mogen plegen. Los van het feit dat zelfmoorden niet terug te draaien zijn is het naar mijn mening ook een recht van individuen. De Nederlandse situatie met ondoorzichtige wetten, natuurlijk onder invloed van de gristenen, waarbij je uiteindelijk officieel niet over je eigen leven mag beschikken, is onacceptabel. Als we met een schuin oog naar die jaarlijkse 200 kijken dan is het waarschijnlijk nog goedkoper ook, maar in de eerste plaats is het instellen van besluithuizen voor zelfdoding in wezen het sluitstuk van de emancipatie van het individu. Een humane samenleving assisteert burgers met een ernstige, nadrukkelijke en aanhoudende doodswens hierbij. Misschien iets voor de VVD en de PvdA om samen na de verkiezingen te regelen?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.