Het nationale belang van een Green Deal

In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Vandaag Dennis de Jong, lijsttrekker van de SP.

Een klein bericht is snel vergeten, ook zijn de berichtjes vaak zo onopvallend dat je er snel overheen leest. Maar als die kleine berichten keer op keer terugkomen is er meer aan de hand. En keer op keer komt uit Brussel het bericht dat grote bedrijven tevreden zijn met maatregelen die uit de Brusselse koker komen. Keer op keer geven consumentenorganisaties, vakbonden en milieuorganisaties aan dat zij zich niet gehoord voelen. Voor de burgers is het een van de geheimen van de Brusselse achterkamertjespolitiek maar de Brusselse lobbyisten weten het al lang: Brussel is er voor Big Business.

Enkele weken terug was er weer zo’n klein berichtje, het ging deze keer over een energielabel voor consumentenelectronica. Een label waarmee je in één oogopslag zou kunnen zien wat een product aan energie verbruikt. Een goede zaak zou je zeggen, een eenvoudig label waardoor de consument een goede keus kan maken tussen de verschillende producten. De Europese Commissie stak al de loftrompet op over haar eigen maatregel: Brussel maakt consumentenelectronica groener stond er in de kop. Onderaan het bericht kwam in één zinnetje iets heel anders naar voren: de Consumentenbond sprak van een misleidend label, niet geschikt om consumenten een duidelijke keus te geven maar bedoeld om bedrijven zich groen te laten voordoen. Ook Milieudefensie zag in het label niets anders dan een poging van het bedrijfsleven om duurzaam te doen, zonder het te zijn. Een hemelsbreed verschil, mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie.

Brussel maakt van energielabels een misleidende manier om bedrijven niet echt groen te laten zijn. En toch staat de SP alleen in haar oproep tot openheid van lobbyisten. Minstens 15.000 lobbyisten, waarvan er 12.000 voor het bedrijfsleven werken kunnen zonder zelfs maar te vertellen wie ze zijn en voor wie ze werken toegang krijgen tot het Europees Parlement, de gebouwen van de Europese commissie en de andere instellingen in Brussel en Straatsburg. Lobbyisten worden zelfs uitgenodigd om mee te schrijven aan Europese wetten en regels die betrekking hebben op hun eigen activiteiten. In Brusselse kantoren laten ambtenaren het bedrijfsleven de spelregels bepalen en alles wat u ervan leest is een klein stukje in de krant.