Vandaag een bijdrage van @michonnet met als subtitel: Invoering kinderporno filter op het internet is onwenselijk en biedt geen oplossing voor het probleem Toegegeven. Ageren tegen maatregelen die ogenschijnlijk bedoeld zijn om de verspreiding van kinderporno tegen te gaan maakt niet populair. Echter, gelet op het recente ‘succes’ van de Duitse regering om een verplicht kinderporno filter op het internet in te voeren en de steeds harder klinkende roep uit Europa om kinderporno hard aan te pakken – sec gezien volkomen terecht – lijkt eindelijk de weg vrij om in heel Europa wetgeving hieromtrent te creëren. Het is lastig de gevaren hiervan te overzien en mensen die in dit verband praten over internetcensuur worden al gauw voor ‘complotdenker’ versleten. Toch moeten mensen ervan bewust gemaakt worden dat invoering van dit soort filters onwenselijk en gevaarlijk is en een inbreuk kan maken op de grondrechten van burgers. Bestaande filters Het filter heeft tot doel sites op het internet te blokkeren met daarop kinderpornografische afbeeldingen of videomateriaal. Door het opstellen van een blacklist van deze sites en het toepassen van technologische censuur, het filter, kunnen sites die op de blacklist staan niet meer bezocht worden. De gebruiker die naar de site surft krijgt een rood stopbord in zijn browser met uitleg over de onbereikbaarheid van de site. Men onderneemt dus niets tegen de makers en verspreiders van kinderporno noch verwijdert men de weerzinwekkende inhoud van de sites. De sites worden uitsluitend ontoegankelijk gemaakt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Regelmatig plaatst Sargasso gastbijdragen. Dit maal hier een stuk van Dirk Kloosterboer dat vandaag ook op het blog Vakbondsvernieuwing verscheen.
Nu het slecht gaat met de vakbeweging, moet links nadenken over een toekomst zonder vakbonden, stellen twee Amerikaanse journalisten. Dat brengt wel een risico met zich mee: links wordt elitair en biedt alle ruimte aan een populistische tegenbeweging.
Volgens Mark Schmitt van The American Prospect hebben de vakbonden slechts een beperkte rol gespeeld bij de verkiezing van Barack Obama (ander geluid hier). Tegenwoordig zouden de Democraten verkiezingen kunnen winnen zonder steun van de vakbonden, door zich te richten op jongeren, minderheden en professionals.
Schmitt vindt dit op zich positief, maar waarschuwt dat er ook gevaren aan zijn verbonden. “Een politieke coalitie die Joe the – nep – Plumber (John McCain’s mascotte van de blanke arbeidersklasse) niet nodig heeft, kan het zich ook veroorloven om de echte Joe’s, José’s en Josephine’s van de werkende middenklasse te negeren, degenen die $16 per uur verdienen, geen $250.000 per jaar. Ze kan het zich permitteren om luchtig te doen over het verdwijnen van werkgelegenheid in de verwerkende industrie terwijl ze ons terloops geruststelt dat meer onderwijs het antwoord vormt op alle economische ellende.”
In een reactie op het artikel van Schmitt verwoordt Michael Lind van Salon.com vergelijkbare zorgen. Hij zegt dat moderne linkse organisaties vooral afhankelijk zijn van subsidies en giften. Daarin verschillen ze van de klassieke ledenorganisaties, waarin leden het geld opbrengen en de leiders kiezen.
Ondertussen bestaat de achterban van de huidige linkse organisaties vooral uit blanke, hoog opgeleide professionals. Ze maken zich misschien wel druk om de minder bedeelden in de samenleving, maar ze doen dit niet uit solidariteit, maar uit liefdadigheid: We’re from Washington and we’re here to help.
Nederland heeft een nieuwe held: Maxime Verhagen. Goed, het CDA mag dan geen beste reputatie hebben als het gaat om kritiek te leveren op de VS of China als die weer eens mensenrechten schenden of op Frankrijk of Duitsland als die weer eens de Europese begrotingsregels schenden, maar als het gaat om IJsland, een land met het bevolkingsaantal van de stad Utrecht, dat staan ze hun mannetje.
Want Verhagen is duidelijk: als IJsland zich niet aan de door Nederland en het Verenigd Koninkrijk gedicteerde terugbetalingsplan houdt, dan zal hij een mogelijk IJslands lidmaatschap blokkeren. En toch lijkt het IJslandse parlement -het oudste ter wereld- te overwegen de beide schuldeisers in duidelijke taal te zeggen waar ze hun afbetalingsregeling precies kunnen steken.
En het dreigement van Verhagen is feitelijk ook onzinnig: IJsland kán helemaal geen lid worden van de EU. Ok, het land voldoet aan de Kopenhagen criteria (al kun je je afvragen hoe stabiel haar instellingen op dit moment zijn) voor toetreding, maar als lid van de EU zal IJsland ook moeten voldoen aan het stabiliteitspact. En één van de eisen in dat pact is dat een lidstaat geen staatsschuld van meer dan 60% van het BNP mag hebben. Goed, er zijn wel meer notoire schenders van deze eis (Italië, België, Griekenland), maar de staatsschuld van IJsland schijnt inmiddels boven de 200% te liggen en dat is wel heel excessief. En schulden, die elke minuut groeien, tegen hoge rente in 15 jaar afbetalen maakt het alleen maar erger.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Wat moet Europarlement doen bij de mogelijke herbenoeming van José Manuel Barroso als voorzitter van de Europese Commissie?
“I think the English know more about his troubles than the Italians, for example, and come to mention it the Spanish and Germans too. In Italy, the television channels have done nothing to cover this affair, despite the fact that it revolves around sex, money and power, all ingredients that would interest their viewers.” (Independent)
Ezio Mauro redacteur bij de Italiaanse krant La Repubblica legt in een artikel in de Britse krant The Independent uit dat de Italianen niks weten van de affaires waarin hun president momenteel verwikkeld is. In een tijd van internet en satelliet televisie haalt de overgrote meerderheid haar nieuws gewoon nog via de conventionele nationale kanalen: papieren kranten en tv-journaals. Deze media worden afdoende gecontroleerd door Berlusconi en zullen dus nooit negatief nieuws over hem verspreiden. Nu is de affaire met de prostituee opzich minder relevant dan Silvio’s flirten met het fascisme, bijna iedere samenleving zou zich voor een dergelijke seksuele affaire interesseren als ze ervan van zou horen. Terwijl de censuur op meningen in Italië niet eens absoluut is -ze is immers te ontwijken via internet- is het blijkbaar kinderlijk simpel om miljoenen mensen in onwetendheid te laten en zodoende te manipuleren. Midden in Europa anno 2009.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.