Regelmatig plaatst Sargasso gastbijdragen. Dit maal hier een stuk van Dirk Kloosterboer dat vandaag ook op het blog Vakbondsvernieuwing verscheen. Nu het slecht gaat met de vakbeweging, moet links nadenken over een toekomst zonder vakbonden, stellen twee Amerikaanse journalisten. Dat brengt wel een risico met zich mee: links wordt elitair en biedt alle ruimte aan een populistische tegenbeweging. Volgens Mark Schmitt van The American Prospect hebben de vakbonden slechts een beperkte rol gespeeld bij de verkiezing van Barack Obama (ander geluid hier). Tegenwoordig zouden de Democraten verkiezingen kunnen winnen zonder steun van de vakbonden, door zich te richten op jongeren, minderheden en professionals. Schmitt vindt dit op zich positief, maar waarschuwt dat er ook gevaren aan zijn verbonden. “Een politieke coalitie die Joe the – nep – Plumber (John McCain’s mascotte van de blanke arbeidersklasse) niet nodig heeft, kan het zich ook veroorloven om de echte Joe’s, José’s en Josephine’s van de werkende middenklasse te negeren, degenen die $16 per uur verdienen, geen $250.000 per jaar. Ze kan het zich permitteren om luchtig te doen over het verdwijnen van werkgelegenheid in de verwerkende industrie terwijl ze ons terloops geruststelt dat meer onderwijs het antwoord vormt op alle economische ellende.”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Nederland heeft een nieuwe held: Maxime Verhagen. Goed, het CDA mag dan geen beste reputatie hebben als het gaat om kritiek te leveren op de VS of China als die weer eens mensenrechten schenden of op Frankrijk of Duitsland als die weer eens de Europese begrotingsregels schenden, maar als het gaat om IJsland, een land met het bevolkingsaantal van de stad Utrecht, dat staan ze hun mannetje.
Want Verhagen is duidelijk: als IJsland zich niet aan de door Nederland en het Verenigd Koninkrijk gedicteerde terugbetalingsplan houdt, dan zal hij een mogelijk IJslands lidmaatschap blokkeren. En toch lijkt het IJslandse parlement -het oudste ter wereld- te overwegen de beide schuldeisers in duidelijke taal te zeggen waar ze hun afbetalingsregeling precies kunnen steken.
En het dreigement van Verhagen is feitelijk ook onzinnig: IJsland kán helemaal geen lid worden van de EU. Ok, het land voldoet aan de Kopenhagen criteria (al kun je je afvragen hoe stabiel haar instellingen op dit moment zijn) voor toetreding, maar als lid van de EU zal IJsland ook moeten voldoen aan het stabiliteitspact. En één van de eisen in dat pact is dat een lidstaat geen staatsschuld van meer dan 60% van het BNP mag hebben. Goed, er zijn wel meer notoire schenders van deze eis (Italië, België, Griekenland), maar de staatsschuld van IJsland schijnt inmiddels boven de 200% te liggen en dat is wel heel excessief. En schulden, die elke minuut groeien, tegen hoge rente in 15 jaar afbetalen maakt het alleen maar erger.
“I think the English know more about his troubles than the Italians, for example, and come to mention it the Spanish and Germans too. In Italy, the television channels have done nothing to cover this affair, despite the fact that it revolves around sex, money and power, all ingredients that would interest their viewers.” (Independent)
Ezio Mauro redacteur bij de Italiaanse krant La Repubblica legt in een artikel in de Britse krant The Independent uit dat de Italianen niks weten van de affaires waarin hun president momenteel verwikkeld is. In een tijd van internet en satelliet televisie haalt de overgrote meerderheid haar nieuws gewoon nog via de conventionele nationale kanalen: papieren kranten en tv-journaals. Deze media worden afdoende gecontroleerd door Berlusconi en zullen dus nooit negatief nieuws over hem verspreiden. Nu is de affaire met de prostituee opzich minder relevant dan Silvio’s flirten met het fascisme, bijna iedere samenleving zou zich voor een dergelijke seksuele affaire interesseren als ze ervan van zou horen. Terwijl de censuur op meningen in Italië niet eens absoluut is -ze is immers te ontwijken via internet- is het blijkbaar kinderlijk simpel om miljoenen mensen in onwetendheid te laten en zodoende te manipuleren. Midden in Europa anno 2009.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dit jaar zijn de EU lidstaten voor het eerst verplicht een gedetailleerd overzicht te geven hoe de Europese landbouwsubsidies worden verdeeld, 50 miljard euro in totaal. Duitsland weigerde eerst nog, maar toen Neelie begon te blazen kwam het alsnog over de brug. Een grassroots initiatief vanuit FollowTheMoney.eu verzamelde en ontsloot alle data op FarmSubsidy.org (leuk knutselmateriaal voor een excellende burgerjournalist met veel vrije tijd!). De Amerikaanse krant New York Times dook in de data en kwam met een lijst van grote en opmerkelijke ontvangers van Europees landbouwgeld.
Helaas legt het NYT artikel veel nadruk op de rariteiten wat dankzij luie sensatie-journalistiek dan weer leidt tot het voeden van anti-Europese sentimenten. Zo ontvangt de Britse adel en de katholieke kerk geld voor het beheren van hun landbouwgrond. So what? Het doet er niet toch toe of een ontvanger rijk is of oubollig? Het enige wat telt is of ze voldoet aan de criteria voor het ontvangen van landbouwsubsidie.
Ook heeft het artikel moeite met subsidie voor ‘aan landbouw gelieerde bedrijven’ zoals vleesverwerkers en suikerproducenten, toch maken deze bedrijven gewoon deel uit van de agrarische keten? Terecht worden er vraagtekens gezet bij de 3 ton subsidie aan suikerverwerkende snoepfabrikant Haribo, dit lijkt mij een schakel te ver doorgeschoten. Maar het overgrote deel (37,5 miljard euro) gaat gewoon direct naar landeigenaren en boeren. Relevanter in dit verhaal is de oneerlijke verhouding met ontwikkelingslanden die nog steeds worden overspoeld met gesubsidieerde Europese (en Amerikaanse) landbouwproducten waardoor de eigen boeren worden weggedrukt. Om dit debat weer aan te slingeren is het ontsluiten van deze gegevens uiteraard ook geschikt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.