Nog is Polen niet verloren… (in 1979 bijna wel)

Tja, die titel komt over als een contradictie in terminus. Toch is dat misschien wel het beste label voor de recente samenkomst van extreem rechtse partijen in Wenen. De FPÖ (Oostenrijk), het Front National (Frankrijk), de Azione Sociale (Italië), Alternativa Española (Spanje), Partidul România Mare (Hongarije), Ataka (Bulgarije) en Vlaams Belang (België) hebben daar de Weense verklaring ondertekend waarin ze stelling nemen tegen o.a. immigratie en de EU grondwet.
Heel apart om te zien dat partijen die zich juist hard maken voor de respectievelijke nationale belangen ineens Europees gaan samenwerken.
Het is echter maar de vraag hoe goed die samenwerking zal zijn. De meeste leiders gunnen elkaar niet de positie van voorman namelijk. Het zal wel gaan net zoals aan de extreem linkerzijde van het politieke spectrum. Veelvuldige pogingen tot samenwerking en nog meer gevallen van afsplitsingen.
Maar goed, er is nog steeds een mogelijkheid dat bij de Europese verkiezingen van 2009 er alleen pan-europese partijen mee mogen doen. Dan moeten ze er natuurlijk wel klaar voor zijn.

(Dank HansR voor de tip)

Een Weberiaanse Revolutie in de West-Europese Politiek?

Het politieke geweld en de sociale onrust in Europa heeft in de Europese politieke ether een ontvlambaar en vluchtige atmosfeer geschapen. De aanslagen van 7 juli op de Londonse metro, de moord van Theo van Gogh, en de opstand van de banlieus in Frankrijk brengen de clash of cultures aan de oppervlakte van het politieke debat. Het sentiment is in de afgelopen tien jaren significant opgeschoven in de richting van een analyse gebaseerd op ethniciteit in plaats van sociale klasse. Het Front National in Frankrijk, de Liga Nord in Italie, het Vlaams Belang in Belgie en de Fortuynisten in Nederland, de traditionele interpretatie van de geschiedenis als een strijd tussen sociale klassen gebaseerd op technologische condities heeft plaats gemaakt voor een analyse waarin ethniciteit centraal staat: een Weberiaanse revolutie heeft zich in de West-Europese politiek voltrokken.

Islam en de Geest van de Democratie
Sociale integratie van immigranten en opwaartse sociale mobiliteit in het algemeen is een langzaam proces dat tenminste 2 of 3 generaties nodig heeft. Maar meer en meer blanke Europeanen verliezen hun geduld met de veelal Islamitische immigranten.

Rechtse politici exploiteren deze ethnische spanningen en baseren zich daarbij op een eenzijdige interpretatie van de Islam waarbij zij cultuur en klasse gebonden onderscheiden uit het oog verliezen. Bij voortduring stellen deze rechtse politici en opinievormers ‘de Ware Islam’ voor als een homogene ideologie. Deze Islam zou onverzoenbaar zijn met de waarden en normen van het Christelijke Europa en de vrijheden van de westerse democratie die Islamitische immigranten weigeren te aanvaarden. De emancipatie van vrouwen, de scheiding van kerk en staat, sociale tolerantie en vrijheid van meningsuiting worden door politici als Le Pen, Hirsi Ali, en Dewinter consequent tegenover de waarden van die ene Islam gesteld. De logische consequentie van deze interpretatie is volgens hen dan ook dat ‘onze’ normen en waarden, vrijheden en verworvenheden bedreigd worden door ‘hen’ die zich niet aanpassen aan onze maatschappij.