Kunst op Zondag | Kiekjes

Fotografie als kunst, ofwel kiekjes met een grote ‘K’. Foto’s die niet zomaar tot stand komen maar geënsceneerd of gemanipuleerd worden tot ze de expressie krijgen die foto’s meer dan toevallig gelukte kiekjes maken. Dat is kunstfotografie. Sommigen zweren bij het ouderwetse handwerk. Tijd, licht, beweging vangen op de gevoelige plaat en in de donker kamer er dimensies aan toevoegen. De gevoelige plaat is bits en bytes geworden, de donkere kamer heet tegenwoordig photoshop. Laten we eens kieken. Man Ray. Kiek verder........

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een beetje spuug doet wonderen

SOORT VAN OPINIE – Over het gedoe rond de fluim van Erwin Olaf in het gezicht van Tom Staal.

Een vriend van mij was naar de kiss-in van Erwin Olaf gegaan. Diezelfde avond zat ik een biertje met hem te drinken. De happening was erg geslaagd, vertelde hij. De opkomst was vrij hoog, iedereen was vrolijk, Erwin Olaf hield een korte speech, en op het moment dat het zoenen begon, begon het te stortregenen. Mijn vriend schuilde onder twee zoenende homo’s.

De eigenaresse van restaurant Razmataz vertelde hem dat Erwin Olaf zijn eigen beveiliging had geregeld. Daar was ze erg blij om, want ze was vooraf wel een beetje zenuwachtig geweest voor eventuele agressiviteit. Maar alles was in vrolijke harmonie verlopen. Alleen maar positieve mensen. Nou ja, behalve dan iemand van GeenStijl die zich opdringerig gedroeg. Mijn vriend wist niet zeker of ie van GeenStijl of Powned was. Hij had in ieder geval een roze microfoon en liep te zuigen.

Toen wist ik nog niet dat Erwin Olaf de verslaggever van GeenStijl in diens gezicht had gespuugd. Ik wist alleen dat die verslaggever heel vervelend was geweest, zoals gewoonlijk. Wij spraken nog even over het verdriet dat GeenStijl heet. Verveelde koorballetjes die naar je feestje komen met geen enkel ander doel dan te zieken en te zuigen in de hoop dat je gaat flippen. Iedereen vindt het losers, maar niemand heeft zin om er wat aan te doen omdat het dan alleen maar erger wordt. 

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.