Gisteren werd zakenman Guus van Kouwenhoven door het Gerechtshof in Den Haag vrijgesproken voor illegale wapenhandel. Volgens het hof is het bewijsmateriaal dat het Openbaar Ministerie verzamelde in Liberia, thuisbasis van Guus Kouwenhoven, ondeugdelijk. Bij dat verzamelen zou het OM bovendien onzorgvuldig zijn geweest (Volkskrant). Van Kouwenhoven staat bekend als de boezemvriend van voormalig president van Liberia Charles Taylor. Deze twee brothers in arms vormden eind jaren '90 een geoliede machine: Taylor vocht een bloedige burgeroorlog die een kwart miljoen dodelijke slachtoffers maakte en van Kouwenhoven financieerde de oorlog door (illegaal gekapt) hout en diamanten van Taylor af te nemen. Soms werd hout direct voor wapens geruild. Getuigen uit die tijd noemen hun langdurige samenwerking zeer innig. Nu moeten we in een rechtsstaat als de onze uiteraard niet op Verdonkeriaanse wijze het oordeel van de rechter in twijfel gaan trekken. Als de rechter het verzamelde bewijsmateriaal onvoldoende achtte dan is dat zo. Maar het is wel een zware domper voor iedereen die werkt aan en/of hoopt op een betere wereld waarin Nederlandse bedrijven zich óók in het buitenland verantwoordelijk en eerlijk gedragen. Nu denk ik niet dat van Kouwenhoven exemplarisch is voor de gemiddelde Nederlandse ondernemer in den vreemde, verre van dat zelfs. Maar wat heeft praten over corporate & social responsibility nog voor zin als boeven als van Kouwenhoven vrijuit gaan? Als men anno 2008 met een dergelijke VOC-mentaliteit wegkomt dan is het hek van de dam, ...TÓÓÓCH?!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Privacy blijkt deze week het issue op Sargasso (of waar dan ook). Ik ga dus geen olie meer op het vuur gooien, het loeit al lekker zo. Bovendien blijken er ook andere zaken te spelen of moet ik zeggen slepen. Nelie heeft Microsoft weer eens bij de oren gepakt, nou ja, symbolisch dan, want van een miljard boete liggen die lui echt niet wakker. Microsoft is met zijn operating system Windows de facto een monopolist. Want Linux kun je niet serieus meetellen omdat het niet of maar beperkt geschikt is om spelletjes te spelen.
Een monopolist maakt uiteraard misbruik van zijn positie. Zoals duidelijk gebleken is bij het uitbrengen van de nieuwste versie van Windows: Vista. Waar iedereen gehoopt had op een revolutionair nieuwe opzet van de kern, bleken de veranderingen helaas vooral cosmetisch van aard. Waardoor Windows nu nog meer geheugen vreet. Maar dat is niet het enige probleem. Oudere hardware wordt niet herkend, oudere spellen en software doen het niet of gebrekkig. Kortom Microsoft heeft de gebruikers weer eens stevig genaaid. Is er dan echt geen alternatief?
Jawel, het operating system van Apple. Nu Apple Intel processoren gebruikt is hun OS in principe geschikt als alternatief voor Windows. Er zijn echter wat kleine probleempjes. Omdat Apple met een zeer beperkte set hardware werkt zijn er geen drivers voor het overgrote deel van de hardware die je in een PC kunt zetten. En verder gebruikt Apple niet Directx als universele interface voor spellen. Toch moet dat wel op te lossen zijn. En dan zou het OS van Apple een zeer geduchte concurrent zijn. Stel je voor dat de 20 miljoen mensen die pissen op Windows opeens voor pakweg 75 dollar Mac OS kunnen kopen. Dan haalt die Steve Jobs toch in één keer anderhalf miljard op. Waarom doet ie het niet?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
