Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tijdelijk Duits paspoort mogelijk
Aangezien Nederland zo langzamerhand met de halve wereld ruzie maakt, ondervinden Nederlanders steeds meer problemen in het buitenland met hun nationale paspoort. Nog niet zo lang geleden was ons nationale vod een van de beste documenten om de wereld rond te reizen zoals ik, als (voormalig?) wereldfietser, heel goed weet, maar Nederlanders zijn niet zo populair meer.
Nederlandse zakenlieden, maar ook wereldreizigers, kunnen nu tijdelijk een Duits paspoort krijgen. Je krijgt uitdrukkelijk niet de Duitse nationaliteit, maar dus wel een paspoort, zo heeft Sargasso vernomen via het Duitse consulaat in Amsterdam.
Ik zou hebben gewild dat ik dat vier jaar geleden had. Op de fiets op weg naar Nieuw-Zeeland stak ik met de boot over van Maleisië naar Sumatra toen op dat moment –ik vermoed nog steeds opzet- Wilders besloot om zijn Fitna uit te brengen. In Medan, waar ik aankwam, hebben ze nog geprobeerd om het Nederlandse consulaat in de fik te steken op het moment dat ik er een paar honderd meter vandaan langs liep. Niets van gemerkt.
Toch vond ik het verstandiger om mezelf maar de Belgische nationaliteit aan te meten. In het hotel vulde ik gewoon in dat ik Belg was en gaf mijn Nederlands paspoort af. Niemand viel het op. Wat wel opviel was dat niemand ooit van België had gehoord.
Wat de voorwaarden zijn van het Duitse paspoort wordt pas later deze maand bekend gemaakt, zodra de regeling definitief is. Wel zou het zo zijn dat volgens de Duitse wet je het Duitse volkslied uit je hoofd moet kennen. Dat moet je dan bewijzen op de Duitse ambassade. Je zou het niet hoeven te zingen –om de ambassademedewerkers te sparen denk ik- maar wel moeten kunnen opzeggen.
Paspoortzaken
Vandaag is het de 25ste keer dat jullie hier een stukje van mij kunnen lezen, naast twee eerdere bijdragen in de reeks van Kyra over kleine literaire musea. Voor deze gelegenheid nu een stuk van voor mijn Sargasso-tijd. Het gaat over een bezoek aan de Duitse ambassade in Amsterdam. Ook al leef ik al vele jaren in Nederland, zo heb ik toch nog steeds een Duits paspoort. Ik had ooit al een keer gekeken naar wat het zou kosten om Nederlander te worden, maar dat vond ik toen te duur.
Hoe dan ook, in verband met mijn paspoort moest ik afgelopen jaar een keer naar de Duitse ambassade en wat ik daar heb meegemaakt was nogal bizar, zo bizar dat het volgende Duitse woord met de figuurlijke betekenis van ‘een slechte zaak’ op deze instelling van toepassing is:
Saftladen
Mijn identiteitskaart was verlopen en zoals altijd kwam ik er op het meest ongunstige moment achter, want over drie weken zou ik met vakantie gaan en daarvoor had ik hem nodig. Wat te doen? Nou, verlengen natuurlijk. Maar zo makkelijk is dat niet, ik ben geen Nederlander. Het stadhuis dat mijn paspoortzaken in Duitsland regelt, ligt honderden kilometers hier vandaan en wie weet moet ik er twee keer heen of zo en dan zijn mijn vakantiedagen straks op nog voordat mijn echte vakantie is begonnen.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Duitsland struikelt over bezuinigingen
Terwijl de Nederlandse coalitiepartijen om tafel zitten om te onderhandelen over nieuwe bezuinigingen, lijkt het zelfs Duitsland niet te lukken de broekriem aan te halen. De afgesproken bezuinigingen van vorig jaar werden bij lange na niet gehaald en ook voor dit jaar ziet het er niet goed uit, aldus Der Spiegel.
Verwacht de komende dagen dus enig leedvermaak in het zuiden van Europa. De bezuinigingen die in Nederland en Duitsland nodig zijn, zijn immers peanuts vergeleken bij wat beide landen aan de anderen voorschrijven. Als een paar miljard euro sommige rijke cijferfetisjisten al aan het twijfelen brengen, mogen ze dan nog van de verarmde Grieken verwachten dat die zich drie slagen in de rondte bezuinigen?
Als de noordelijke landen inderdaad aanhikken tegen bezuinigingen, maakt dat de weg vrij naar een relaxter beleid, dat meer de balans zoekt tussen bezuinigingen en economische stimuli. Dat is de koers die Italië onder Mario Monti vaart. The Economist hijst hem alvast op het schild. Kijk niet raar op als Europa, nu het wat rustiger is in de eurocrisis, stilletjes een andere koers gaat varen.
Van Wulff naar Gauck
Christian Wulff moest vertrekken als president van Duitsland wegens een vervolging over een corrupt verleden. De reden hindert niet voor een groot ritueel afscheid. Gelukkig waren er een paar moralisten, die dat volkomen belachelijk vinden. Inmiddels is de steun aan de eerder verslagen kandidaat Joachim Gauck weer op niveau. Maar zonder discussie verliep dat niet. De manier waarop Duitsland met zijn verleden omgaat is van betekenis voor heel Europa. Daarom: wie is Gauck en waarover gaat de discussie bij onze oosterburen?
Joachim Gauck is inmiddels 72 jaar. Hij is niet gescheiden van zijn eerste vrouw maar leeft met een jongere journaliste. Hij was dominee in de DDR, trad vrij laat toe tot de protestbeweging en werd vooraanstaand lid van Burgerforum. Bij de ‘Wende’ speelde hij een rol, vooral toen het ging om de subtiele wijze waarop de archieven van de Stasi moesten worden behandeld. In het huidige openbare leven in Duitsland toont hij zich: zo liet hij zich in met het debat over Sarrazin’s “Deutschland schafft sich ab”, een discussie die bij ons als een afspiegeling van de PVV- moslimstrijd is afgeschilderd. Ook van het verhogen van de pensioenleeftijd naar 67 jaar vond hij iets.
Hoe gaan we met herinnering om, collectief en individueel? Het is een thema dat blijft fascineren. In Zuid Afrika werd na de apartheid een Waarheidscommissie ingericht, die jaren verhoorde en een rapportage van duizenden pagina’s afleverde. De dichteres Antjie Krog schreef er over. Het opende voor mij het thema van historische verwerking, het thema wat te doen na vertrek van een kwaadaardig regime, het probleem van de collectieve en individuele schuld aan dat regime. Voor die tijd ging het altijd over onze W.O. II en goed en fout: was onze oorlog heldhaftig (L. de Jong) of toch wat grijs? (Chris van der Heijden, “Grijs Verleden”) Het is bepalend voor een collectief zelfrespect.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Piratenpartij breekt door in Saarland
De geboorte van Lady Gaga
Ooit was zij een volstrekt onbekende singer-songwriter, maar inmiddels is Lady Gaga uitgegroeid tot een wereldberoemde megaster. Hoe is het zover gekomen, waar komt het succes van Lady Gaga vandaan? Mijn zoektocht naar het antwoord op deze vraag bracht mij tot een uniek moment dat ik figuurlijk de geboorte van Lady Gaga wil noemen.
Het antwoord lijkt in eerste instantie heel makkelijk, het is gewoon haar commerciële ondersteuning. Die heeft Lady Gaga beroemd gemaakt. Zonder deze ondersteuning zou Lady Gaga nog steeds onbekend zijn, simpel. Alleen is dan de volgende vraag waarom bij haar wel is gelukt wat bijvoorbeeld de manager van Dries Roelvink nooit voor elkaar heeft gekregen. Ik moet dus verder doorvragen, ik moet vragen wat de commerciële aanpak rond het succes van Lady Gaga zo bijzonder maakt. Waarom lukt bij haar wel wat bij anderen nooit lukt?
De commerciële ondersteuning van Lady Gaga komt van een groep mensen die zich “Haus of Gaga” noemen. Let wel Haus, dus niet het Engelse house maar het Duitse Haus en dat geeft al een eerste aanwijzing waar ik verder moet zoeken. Het spoor leidt naar Duitsland. Ik vind bijvoorbeeld haar lied “Alejandro” eigenlijk ook iets Duits hebben. Ik weet niet, iets van Duitse schlager. Misschien een beetje in geactualiseerde vorm, maar toch.
De schuld van de Duitsers
Griekenland en andere Zuid-Europese landen staan onder zware druk. Zij worden door hun partners in de EU gedwongen tot radicale bezuinigingsmaatregelen die voor velen verlies van werk en bittere armoede betekenen. Een perspectief op economische hervormingen die de recessie kunnen keren is er nauwelijks. De sanering van de overheidsschuld lijkt het enige agendapunt. Regeringen stapelen de ene bezuinigingsmaatregel op de andere. De woedende bevolking reageert met massale demonstraties en stakingen. Door de geplaagde ambtenaren, pensionado’s en andere getroffenen wordt bij alle kritiek op de eigen regering ook de vinger gewezen naar de “hoofdschuldige” van hun economische achteruitgang: het machtige Duitsland. En dan blijkt dat dit land nog steeds last heeft van een zwart verleden. De Duitse schrijver Ingo Schulze vermeldt in een artikel waarin hij zijn visie op de crisis geeft een incident dat hem persoonlijk raakte toen hij vorig jaar in Portugal een nieuw boek kwam presenteren. In een verhitte discussie over de actuele crisis in Europa werd hem de vraag gesteld:
“of wij Duitsers niet nu met elke euro voor elkaar kregen wat ons destijds met onze tanks niet was gelukt. Niemand uit het publiek ging hier echter tegenin.”
En een Grieks commentator schrijft over het plan om zijn regering onder curatele te zetten:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.