Nadat we gisteren al de Koude Oorlog en de Afrikaanse Bush Wars hebben gehad, schakelen we nu wat verder terug; naar de Ierse Hongersnood van 1845 (en daaropvolgende jaren).
De hongersnood werd veroorzaakt door een dodelijke combinatie van de aardappelziekte en een systematische politieke en economische onderdrukking die de Ierse boeren in voorafgaande jaren van de beste stukken land had verdreven.
De reactie van de Britse regering op de toenemende noodsituatie was volstrekt inadequaat. Een hoge Britse ambtenaar (en tevens vurig aanhanger van het principe van laissez faire), Sir Charles Trevelyan, beschreef de hongersnood bijvoorbeeld als “an effective mechanism for reducing surplus population” en “the judgement of God”.
Als je als Ier niet wilde verhongeren, kon je natuurlijk proberen eten te stelen om in leven te blijven. Maar de Engelsen hadden zo hun manieren om dat te ontmoedigen, onder andere door deportatie naar een Australische strafkolonie. En dat betekende doorgaans jarenlange dwangarbeid en – als je pech had – onmenselijke ranselpartijen door sadistische opzichters.
