In het kader van de lopende discussie over privacy hier een bijdrage van D66 Europarlementarier Sophie in 't Veld. ANONIEMPJE: Democratisch Appèl anno 2008 "Onschuldige mensen hebben niks te verbergen" zegt VVD Kamerlid Fred Teeven. Hij vindt dat we best nog méér privacy mogen offeren in de strijd tegen misdaad en terrorisme. Heel veel mensen zijn het met hem eens. En oppervlakkig gezien klinkt het inderdaad logisch: hoe meer controle, hoe groter de kans om booswichten op te sporen. Dus hebben burgers in de laatste jaren zonder morren toegestaan dat de overheid inzicht krijgt in elk intiem detail van hun privé-leven. Maar de werkelijkheid is niet zo simpel. Het is een fictie dat we in ruil voor minder privacy en minder vrijheid automatisch meer veiligheid krijgen. En een gevaarlijke fictie bovendien. Een fictie die geen daadwerkelijke veiligheid schept, maar een schijnveiligheid. Wat weet de overheid van ons? De overheid weet wie we zijn, wie onze vrienden zijn, met wie we bellen en mailen en waarover, wat we eten en drinken, welke boeken we lenen uit de bieb, welke websites we bezoeken en wat we op Google zoeken, welke ziektes of psychische problemen we hebben, van welke politieke beweging of kerkgenootschap we lid zijn, dat we een partner zoeken op een datingsite of de Viva dildo bestellen, hoeveel geld we op onze bankrekening hebben en naar wie we geld overmaken. Door passagiersgegevens, OV chipkaart, kilometerheffing, camera’s in de publieke ruimte, Google Earth en RFID chips valt van minuut tot minuut vast te stellen waar we ons bevinden. Binnenkort zijn ook onze vingerafdrukken en DNA opgeslagen in centrale gegevensbanken. Als de regering haar zin krijgt worden in het electronisch kinddossier ook details over onze luieruitslag, kleuterdriftbuien en opvoedgewoonten van onze ouders bijgehouden. Intelligente camera’s en microfoons analyseren ons gedrag, en superscans kijken dwars door onze kleding of door de muren van onze woning heen. Dit is allemaal geen science fiction meer, het is werkelijkheid geworden. Kortom: het is voor een normaal mens vrijwel onmogelijk zich aan het Alziend Oog te onttrekken, behoudens misschien in je eigen badkamer of ver weg van de bewoonde wereld, diep in de bossen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Deze gastbijdrage is van ReindeR Rustema en past in de discussie over het tellen van alle stemmen in de Tweede Kamer. Oorspronkelijk geschreven voor de oude media, maar die pikten het niet op.
Burgers die per se niet op een partij maar op een persoon willen stemmen kunnen nu alleen bij Wilders en Verdonk terecht. De armoedige situatie bij de Œouderwetse’ partijen, waarin de lijsttrekker de personificatie van de partij is en de rest van de fractie er weinig toe doet laat niets te kiezen over voor de burger. Het gedrag van de meeste parlementariërs en het reglement van orde in de Tweede Kamer gaan ook uit van een parlement met partijen en bijbehorende, achterhaalde kartelpolitiek. Zo worden gaan praktisch alle stemmen over moties en wetsvoorstellen nu langs partijlijnen. Als we een systeem van twaalf kamerleden met verschillend stemgewicht zouden invoeren, zou er geen verschil zijn met de huidige situatie.
De huidige praktijk is bijzonder jammer, omdat er wel degelijk individuele volksvertegenwoordigers zijn binnen de traditionele partijen die een eigen achterban kunnen verdienen. Die achterban kan thematisch of geografisch zijn, maar kan ook gebaseerd zijn op de geschiedenis of de persoonlijkheid van de volksvertegenwoordiger, dat doet er niet toe. Een partij zoals de Partij van de Dieren is symptomatisch voor het fenomeen dat burgers zich vol overgave (tijdelijk) rond een issue verzamelen en zich niet levenslang binnen een zuil laten opsluiten.
Volksvertegenwoordigers moeten de stabiele factoren zijn in een parlement waar onderwerpen snel veranderen, one-issuepartijen kunnen dat niet.
Met enige enige regelmaat is hier aandacht besteed aan de slechte
toegankelijkheid van de documentatie van ons parlement. Het verschijnt met vertraging, het is onoverzichtelijk, de verbanden tussen documenten zijn niet duidelijk en het is niet eens mogelijke permanente linkjes te maken.
Voor de (burger) journalist die niet in Den Haag zit, is het daardoor heel lastig te volgen wat er werkelijk besproken wordt onder die kaasstolp.
Maar er is één aspect nog lastiger: Uitvinden wat het stemgedrag van de Tweede Kamer is bij een wet, motie of amendement. En als je dan toch na veel zoeken met behulp van dossiernummers gevonden hebt waar de stemmingsuitslagen staan, kom je nog niet veel verder dan dat partijen A, B en C voor waren en de rest tegen. Je kan niet zien hoe een individueel kamerlid heeft gestemd tenzij er om een hoofdelijke stemming is gevraagd. Je kan ook niet zien of alle kamerleden wel aanwezig waren bij de stemming. De aanname is dat als er staat dat partij A voor was, alle fractieleden voor waren, maar individuele kamerleden kan je hier niet op aanspreken. In de praktijk komt dit er op neer dat in 99 procent van de gevallen iedereen met de fractie mee stemt. Daarom zouden eigenlijk twee Kamerleden volstaan, ieder met een bepaald stemgewicht. Spaart een hoop ruis.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Rita Verdonk begint een “beweging”. Niet een politieke partij. Partijen zijn lastig. Partijen zijn niet daadkrachtig.
Geert Wilders heeft ook geen politieke partij. Dat is gedoe. Ze weten daar heus wel wat de hardwerkende Nederlander wil. Daar heb je geen praatgroep voor nodig.
Rita en Geert hebben in de peilingen samen tussen de 20 en 32 zetels.
Op deze schaal is dit een nieuw verschijnsel. Kamerleden die geen partij hebben. Geen organisatie die democratisch bepaalt wie namens hun mag spreken.
Binnen de nieuwe “bewegingen” weten de mensen aan de top dat heus zelf wel. Ze luisteren immers toch naar de mensen. En mensen geven hun toch ook geld als blijk van vertrouwen, dat ze op de goede weg zijn?
Langzaam sterft de democratie een beetje.
In Nederland mogen mensen om de vier jaar een stem uitbrengen. Stemmen voor een partij die het best hun standpunten vertegenwoordigd. Jammer dat vrijwel geen enkele Nederlander in staat is om te controleren of die partijen dat ook werkelijk doen. Inzicht in hoe politieke partijen werkelijk stemmen op voorstellen is heel moeilijk in ons stelsel. Alleen de grote onderwerpen halen de publiciteit en laten soms zien waar een partij voor of tegen was.
Maar u wist vast niet dat de PVV tegen vertegenwoordiging van kleine, zelfstandige ondernemers in de besturen van Kamers van Koophandel was. Of dat de PvdA voor de wet gestemd heeft die aan de Minister van Binnenlandse zaken de bevoegdheid geeft om mensen van hun vrijheid te beroven als ze die staatsgevaarlijk vindt, buiten de rechter om. Of dat de partijen ingestemd hebben met het aan de AIVD geven van de bevoegdheid door alle (ALLE!) electronische gegevens over de inwoners van Nederland te zoeken om te kijken of er “verdachte patronen” zijn.
Overigens is dat stemmen per partij ook nog eens aan spelletjes onderhevig. Wist u dat een partij voor kan stemmen (waarbij alle zetels van die partij tellen) terwijl niet alle kamerleden aanwezig zijn? Wist u dat er kamerleden bij bepaalde stemmingen even weglopen. Kunnen ze later zeggen dat ze daar niet voor of tegen hebben gestemd. Lekker makkelijk. Nauwelijks te achterhalen.
Langzaam sterft de democratie een beetje.