Het Griekse woord voor overmoed dringt zich op, bij het aanzien van het gespartel in de formatie. Er is een rechtse meerderheid, vindt rechts. De politiek is gepolariseerd, zegt men ook. Maar je moet wel goed kijken en tellen. De 76 zetels van de rechtse combinatie bleken ineens niet genoeg toen Klink zijn brief schreef: 76-3= 73. Maar toen hij uittrad weer wel: 76-2= 76. Of telt men inmiddels 2 SGP zetels mee?
Zoals ik hier eerder schreef (“Kromme tenen, Majesteit”) zullen individuele leden van CDA en VVD andere standpunten hebben, dan de ondersteunende PVV, vooral op principiële terreinen als mensenrechten, internationale betrekkingen en rechtsstaat. Omgekeerd ook: de PVV toont zich sociaal economisch eerder een natuurlijke bondgenoot van de SP, waarmee veel leden van de VVD en het CDA moeite zullen hebben. Maar over welke standpunten hebben we het dan? De Bloem der Natie heeft zich onder leiding van de heer Opstelten gebogen over een regeerakkoord, waar Rutte blij mee is, namens “rechts Nederland”. Maar waar gaat het echt over? Wat te doen met de woningmarkt? Met de arbeidsmarkt? Met de overheidsfinanciën? Met de hervorming van het openbaar bestuur? Met de pensioenen?
Rutte heeft zich veel veroorloofd, jegens de Koningin en zijn politieke collega’s. Beatrix had voor de afrekening maar drie uur nodig, maar Rutte had haar goed begrepen zo bleek bij de uitgang van het paleis. Misschien moet Thomas Ross over dit gesprek eens wat fantaseren en een leuke eenakter schrijven. Maar ook minder actieve partijen verdienen ons hoongelach. De sociaal-democraten, met wie sedert 1925 “alleen in uiterste noodzaak” mag worden geregeerd, begrijpen nog steeds niet hoe de weerzin tegen hen te vermijden. Sterker: die wordt aangemoedigd. De Telegraaf vindt bij een kopieermachine een strategienota van de PvdA over de komende oppositie. Een driedubbel fout:
– polarisatie en een rechtse combinatie ontstaan niet als natuurverschijnsel, maar pas als de twijfelaars bij VVD en CDA zijn geharnast in een strakke fractiediscipline;
– de mogelijke bondgenoten in de oppositie wegzetten als ouderwets (SP) of neoliberaal (D66 en GL) en in een adem de leiding claimen, is domme en arrogante politiek.
