Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn en leveren daarbij zelfs een affiche. Na the Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels. Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en extreem close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid. Met dit prachtig verstild en minimalistisch portret van zand slaagt de regisseur erin om een beter idee te geven van hoe zand klinkt, dan met geluid mogelijk was geweest. Schijnbaar zelfs zonder daarbij concessies te doen aan zijn oorspronkelijke idee. Daarnaast drukt de film, met minimale middelen en op onnavolgbare wijze, uit hoe we zelf eigenlijk ook maar zandkorrels zijn in de gigantische machinerie van het leven. En dat is indrukwekkend. Kortom: een aanrader! Vertoning: De Missers, zaal 5, 01:45u (met uitloop)
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Mensen staren verbaasd omhoog. Op het terrein van het Wereld Sociaal Forum torent een houten kruis met een levensgroot vrouwenlichaam boven de mensenmassa uit. Ook al snapt niet iedereen meteen wat het betekent, toch zijn de uitlopende reacties heftig.
Na navraag bij de maker van het ‘kunstwerk’ blijkt het een protest te zijn tegen de anti-condoomcampagne die gevoerd worden door de Paus en President Bush van de Verenigde Staten. Volgens de maker een beleid dat niet gebaseerd is op de realiteit.
Hij is naar het Wereld Sociaal Forum gekomen om een debat aan te wakkeren, niet alleen in de westerse landen, maar ook in Afrika zelf, waar de Aids problematiek het grootst is.
Het is gewaagd om hier een beeld als dit neer te zetten. De bevolking van Kenia is overwegend christelijk. Maar juist daarom wilde de maker een statement neerzetten. Na het WSF zal het meisje aan het kruis nog in Rome voor het Vaticaan worden geplaatst om het debat nog verder te doen oplaaien. Kijk hier voor filmpje over het kruis .
Het WSF wordt op internet gevolgd op lokaalmondiaal, onzeWereld en globalisering.com.
Proloog, scène 14
(De dreigende filmmuziek van Taxi Driver, gecomponeerd door Bernard Herrmann. Op een bureau een schaalmodel van een New Yorkse gele taxi, made in China, broembroemend voortbewogen door de glunderende premier. Dan herpakt hij zich en gaat hij, alsof er niets gebeurd is, verder met waar hij aan bezig was, een brief aan de schrijver Harry Mulisch. Terwijl hij schrijft, leest hij hardop voor wat hij aan het schrijven is.)
De premier: ‘Ik heb een hoge dunk van cultuur. Vandaar mijn oproep aan kunstenaars, schrijvers en intellectuelen om niet met de rug naar de maatschappij, naar de politiek, naar de wereld te staan.’ Punt. (tevreden) Dan denk ik toch van: nou laat ik ze een aardig poepie ruiken, al zeg ik het zelf. Ook van die mensen mag je vragen iets voor een ander te betekenen. Niet de hele tijd van ‘heb je het tegen mij’ maar iets doen, iets positiefs. Een bijdrage leveren. En daar gaat het om. Wedden dat ze weer en masse over me heen zullen vallen? De intellectuelen in de gordijnen en mijn natuurlijke achterban dik tevreden. Toch? Hahaha! (Hij pakt het autootje weer op en kijkt bewonderend naar het reclamebord op het dak: een afbeelding van het Vrijheidsbeeld met daarnaast de tekst: Welcome. De muziek van Bernard Hermann zet weer in. Daaroverheen: broembroemgeluiden.)
(changement.)
Proloog, scène 15
Unit 3AG van de Immigratie- en Naturalisatiedienst op de begane grond van een IND-kantoor in Zevenaar.
Een teamlid: Heb je dat gelezen over Sir Paul en Heather Mills? Hij wou niet dat zij hun baby de borst gaf. ‘Het zijn mijn tieten,’ zou hij gezegd hebben.
Een ander teamlid: Schrijnend.
Een derde teamlid: Nog naar De Gouden Kooi gekeken? Wordt steeds postmenselijker, schijnt. Ik sta voor de webcam, dus ik besta. Mensen leven alleen nog maar als ze op tv zijn. Moeder Natasia leest haar kinderen verhaaltjes voor en bidt het Onze vader.
Het tweede teamlid: Ook schrijnend, maar daar kijk ik niet naar.
Een vierde teamlid (een van de uitzendkrachten): En heb je die foto van Marco Borsato in de Gelredome gezien? Stond op de voorpagina. Het hele publiek in het rood. Deed me denken aan dat schilderij met die rooie duiveltjes in Antwerpen of Gent, ergens in België in elk geval. Met Marco als de waarlijke Beëlzebub in het midden.
Het eerste teamlid: Je bedoelt die met die witte engeltjes en rode duiveltjes en de madonna met de tieten.
Het tweede teamlid: Hou toch eens op over die tieten.
Het vierde teamlid: Schrijnend!
Een vijfde teamlid (ook een uitzendkracht): Spelletjespresentator en roddeljournalist Albert Verlinde meent: ‘De redding van Lingo toont eens te meer aan dat er iets goed mis is met ons Publieke bestel.’
Een zesde teamlid: Hear, hear.
Het tweede teamlid: Wat moet ik hiermee? Een succesvolle Ethiopiër die altwaalf jaar in Nederland is.
Het eerste teamlid (behulpzaam): Je moet het met je hart doen, staat in de instructie. Dat betekent: zorg dat de minister niet al te veel uitzonderingsgevallen op haar bureau krijgt. Ze heeft het al zo druk.
Het tweede teamlid: En deze dan? Deze mensen wonen al jaren in Nederland en hun kinderen zijn hier geboren. Moeten die vertrekken?
Het zesde teamlid: Kijk je ook niet naar Jensen dan?
(changement.)
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
IFFR 2007 is van start. Zonder Sargasso, want voor perskaarten zijn we kennelijk niet serieus genoeg. Daarom zien Waa & Arianne voor ons films die nooit vertoond zijn en leveren daarbij zelfs een affiche.
Relations is een indrukwekkende film over de consequenties van partnerruil. Jack en Jill zijn bevriend met Henry en Peggy die wel eens partnerruilen met Carl en Brenda. Wanneer Brenda tijdens haar werk als schoonmaakster in het huis van Jack en Jill een boxershort van haar vriend Carl aantreft begint zij te vermoeden dat dit geen toeval is. Ze vreest voor een geheime relatie tussen Carl en Jill, maar tijdens een intense zoektocht komt zij er echter achter dat er tussen de betrokkenen veel meer, maar ook veel onverwachtere, relaties bestaan dan zij had kunnen vermoeden. Niet alleen heeft haar vriend Carl regelmatig trio’s met Jack en Peggy, maar ook blijkt hij in het geheim te Kolonisten van Katannen met Henry, zit Peggy in een naaiclubje met Jill en blijkt dat Carl tot overmaat van ramp ook nog eens elke zondag naar het park gaat om daar te joggen met Jack. Als de kat dan ook nog wegloopt is het drama compleet en gaat Brenda op overtuigende wijze door het lint. Ze verklaart alle betrokkenen de oorlog en dan begint het gedonder pas echt. Schrijnend relatiedrama op de vierkante millimeter.
Het Stedelijk Museum in Amsterdam heeft wat goed te maken; de tijd dat het museum bekend stond als de grote vooruitloper op het gebied van de moderne kunst is sinds het overlijden van oud Directeur Sandberg langzaam aan steeds kleiner geworden. Onder Gijs van Tuyl’s voorganger Rudi Fuchs was de vernieuwing ver te zoeken en leken aankopen van David Salle en Markus Lüpertz eerder voort te komen uit de persoonlijke voorkeur van de directeur dan een weergave te zijn van de tijdsgeest. Het Stedelijk trok zich de kritiek over het gevoerde beleid sterk aan en beloofde beterschap door meer aandacht te schenken aan nieuw talent.
Onder de titel Onder de oppervlakte presenteert het Stedelijk nu het beleid van Gijs van Tuyl die sinds twee jaar de scepter zwaait in het museum. De aanwinsten in de jaren 2005 en 2006 worden getoond in een overzichtstentoonstelling waarbij de bezoeker zelfs een dvd kan bekijken waarop van Tuyl zijn aankopen toelicht. Hij geeft daarbij aan dat een museumdirecteur met geleide hartstocht het werk uitzoekt, in tegenstelling tot de verzamelaar die zijn emoties de vrije hand kan geven. Het resultaat is een tentoonstelling (en een beleid) waar weinig lef uit spreekt, maar die wel belangrijke vertolkers uit de kunstwereld laat zien, ook al bestaat die voor het grootste deel uit vijftigers.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Vandaag plaatsen we op Sargasso een gastbijdrage van Esther Vreeland zij beschrijft haar bezoek aan de tentoonstelling met Amsterdamse politiefoto’s in het fotografie museum FOAM.
Foto’s uit het politiearchief 1965-1985
Toen ik klein was hadden wij thuis een boek met de intrigerende titel: “criminal investigations 1930-1960”. Daarin werden verschillende manieren van moord en doodslag uit de doeken gedaan. Met plaatjes. De engelse woorden begreep ik natuurlijk nog niet, maar ik kon urenlang gefascineerd staren naar de oude zwart wit foto’s van rommelige kamers en donkere stegen met in een hoek een ongemakkelijk gedrapeerd menselijk lichaam.
Diezelfde macabere fascinatie maakte zich van mij meester tijdens het bekijken van de foto’s op de tentoonstelling “Plaats delict Amsterdam” in fotografie museum FOAM. Met dien verstande dat het hier, in tegenstelling tot het boek uit mijn herinnering, beelden betreft met een grote artistieke waarde. In het persbericht van FOAM omschrijft men het zo: “Alle geselecteerde beelden zijn verontrustend of onaangenaam, maar ze bezitten tegelijkertijd een onheilspellende, mysterieuze schoonheid”. Inderdaad, fascinerend.
Oorspronkelijk werden de foto’s gemaakt voor een select professioneel publiek. Ze dienden als bewijslast voor criminele feiten, als situatieschets en ter verduidelijking van het Plaats Delict in de rechtbank. Vóór 1970 was de fotografie voor het Amsterdams politiekorps bijzaak, uitgevoerd door rechercheurs zonder professionele opleiding. Na 1970 kwamen er voor het eerst burgers, professionele fotografen, bij het korps. Dit verklaart de opvallende, vaak haarscherpe, heldere foto’s en sterke fotografische composities uit die tijd.
2000 pigs as sacrifice and offerring to the deity General Chao of Wudeh temple at a temple festival in Jendeh, southern Taiwan, 19 Jan 2007 (Flickr)
Ja dat zal wel, maar wellicht weet u een toe-/ onpasselijker onderschrift te bedenken bij de foto’s uit deze reeks? Eeuwige roem is uw deel.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.