Pauw en de pedo’s

Gisteravond waren drie leden van de PNVD: de zogenaamde 'pedopartij' te gast bij Pauw & Witteman. Tijdens het gesprek knalde het al direct tussen Pauw en de pedo's en dan vooral tussen Pauw en de jongste knaap van de PNVD. Deze jongeman -die tot voor kort nog rondneusde op de opleiding pedagogiek- weigerde vragen als "op welke leeftijd val je" te beantwoorden. Hij stond erop dat hij uitleg mocht geven over het gehele verkiezingsprogramma wat volgens hem een breed georiënteerd klassiek liberaal programma is. Hij kreeg hiervoor niet de kans, het knalde nog wat met Pauw, de andere twee pedo's sputterden nog wat, Witteman zei nog wat en Pauw keek boos voor zich uit. Uiteindelijk toen de twee anchormannen weer terug aan de hoofdtafel met de hoofdgasten nog even doorpraatten over de pedo's, maar deze niet meer mochten reageren verlieten de pedo's boos de studio. Wat is dit nu voor 'n televisie vroeg ik mij af?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Blunderaars

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Nadat Nova dinsdag conclusies uit het conceptrapport over de dramatische brand in het detentiecentrum op Schiphol-Oost had onthuld, spitste binnen 24 uur de discussie zich weer helemaal toe op de vraag welke minister zal aftreden. Dat irriteerde me.

Eind september debatteert de Kamer over scherpe observaties van Pieter van Vollenhovens Onderzoeksraad en de reactie van de regering. Grote kans dat een slimme motie van GroenLinks en de PvdA CDA-minister Piet Hein Donner van Justitie dan op het laatste moment in verlegenheid zal brengen. Hij buigt zijn hoofd en dient zijn ontslag in bij de majesteit. Daags daarna volgt meteen schijnheilig eerherstel: goed dat hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen, zal gezegd worden, maar hij was een geweldige minister, de beste van allemaal.

Vervolgens barst de verkiezingscampagne los. Intussen wordt op het ministerie van Justitie een reorganisatie voorbereid bij de dienst Justitiële Inrichtingen, er volgen een paar overplaatsingen van topambtenaren – de directeurgeneraal die verantwoordelijk was, gaat eerder met vut – en half februari, als het nieuwe kabinet aantreedt, ziet het er allemaal weer een beetje opgeruimd uit.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een waardig bestaan -agenda voor ontwikkelingssamenwerking

electionl06mddn_kl.jpgInmiddels hebben alle grote politieke partijen hun  verkiezingsprogramma´s gepresenteerd. Welke visie hebben zij op ontwikkelingssamenwerking en de armoede-problematiek? Over het algemeen wordt gekozen voor een technocratische insteek: een beetje meer geld via de overheden, wat minder via de UN. Beleidsvernieuwing lijkt nodig, ook bij de ´progressieve´ partijen als GroenLinks en de PvdA en zeker bij de SP die er maar helemaal geen mening over heeft. 

Armoedeproblematiek is complex. En juist in het continent met de hardnekkigste problemen, Afrika, bestaan grote obstakels voor bestrijding van de armoede. Centraal element van ontwikkelingssamenwerkingsbeleid in veel donorlanden is steun aan de nationale overheden in Afrikaanse landen. Dit zou betere condities moeten creëren voor economische en sociale ontwikkeling, voor de grote massa van boeren en arbeiders. Er is daarbij een trend naar meer samenhang en effectiviteit door het ontmoedigen van ´projecten´. In plaats daarvan komt begrotingssteun, gekoppeld aan een politieke dialoog over beleid en beleidsuitvoering. Op het eerste gezicht lijkt dat allemaal erg verstandig. Maar het beleid blijkt op een aantal punten contraproductief.

  • Elite vormt struikelblok. Allereerst blijkt in veel Afrikaanse landen de politiek-economische structuur vooruitgang te belemmeren. Door middel van patronage en cliëntelistische praktijken probeert de politieke en economische elite haar positie vast te houden. Het centrale overheidsapparaat is daarbij ook haar belangrijkste instrument. Maatschappelijke en economische vernieuwingen die leiden tot het delen van rijkdom en macht zijn vaak niet in in haar belang. Dus worden ze op subtiele of minder subtiele wijze tegengehouden. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat in de praktijk hervormingen van de overheid uitermate traag verlopen.
  • Donorgeld werkt soms averechts. Het donorgeld zelf kan averechtse effecten hebben. De concentratie van de financiële hulp op de nationale overheden leidt tot versterking van de machtspositie van de centrale overheid tegenover andere actoren (districts- en lokale overheden, lokale gemeenschappen, NGO´s en private sector). Bovendien vormt een overmaat aan donorgeld zeker geen prikkel om het eigen belastingstelsel op orde te brengen. De bijbehorende transparantie van overheidsuitgaven naar de kritische burger toe hoeft dus ook niet geregeld. In die zin kan hulpgeld de democratisering vertragen.
  • Economische groei alleen voor rijken. Ook economische herormingen zijn daarvan het slachtoffer. Er zijn Afrikaanse landen die prat gaan op fraaie jaarlijkse groeicijfers van 5-8%. Deze economische groei wordt meestal gerealiseerd in de moderne industriële sector. Deze vormen een aantrekkelijk investeringsobject voor Westerse overheden en bedrijven – mijnbouw en grote infrastructuur-projecten als dammen zijn weer helemaal terug. Maar wat betekent dat voor de werkgelegenheid, en voor lokale ontwikkeling? Het zogenaamde ’trickle down’- effect blijkt maar zeer beperkt.
  • Te weinig aandacht voor economie. Daarnaast is de afgelopen jaren is veel aandacht gegaan naar de sociale sector. En terecht, onderwijs en gezondheidszorg zijn voor de hele bevolking van belang. Deze prioritaire keuze lijkt echter ook ingegeven door de donorwens om snelle zichtbare resultaten te zien. Er dreigt teveel accent op de ´hardware´(bouwen van meer scholen) in plaats van de ´software´ (kwaliteit van het onderwijs). Belangrijker is echter de constatering dat die sterk gegroeide aandacht voor de sociale dimensie in de hulpprogramma´s de economische dimensie weggedrukt.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nederland wordt hoe langer hoe socialer

In de serie gastbijdrages deze week, vandaag een bijdrage van Chinaman. Hij is een van onze vaste reaguurders en verblijft momenteel, zoals de naam al aangeeft, in China.

Als we een kind krijgen dat niet aan de eisen van het normale voldoet, houden we het recht op ons eigen leven. Het wordt dan verzorgd door de overheid, in een gesticht of tehuis. Soms komen we langs en klagen over de verzorging, maar vooral niet te vaak.

Als onze ouders ouder worden, houden we het recht op ons eigen leven. Ze worden dan verzorgd door de overheid, in een bejaarden- of verpleegtehuis. Soms komen we langs en klagen over de verzorging, maar vooral niet te vaak.

Als we zelf ziek worden, houden we het recht op ons eigen leven. We worden dan verzorgd door de overheid, thuis of in een ziekenhuis. Als we bezoek krijgen, kunnen we klagen over de verzorging, maar dat komt niet te vaak. (gelukkig is er Internet!)

Als we een kind krijgen, houden we dan het recht op ons eigen leven? Laten we het dan verzorgen door de overheid, in een buitenschoolse of andere opvang? Komen we dan soms langs om te klagen over de verzorging, maar vooral niet te vaak?

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fatsoenering VVD baart kamikaze kamerlid

Verkiezingen 2006Bijna ging de VVD onder de mogelijke leiding van Rita Verdonk een dubieuze toekomst tegemoet. Maar deze werd na een raadpleging van de leden ternauwernood afgewend. Nu zet oud-JOVD-er Mark Rutte de partij weer op haar oude vertrouwde koers: vóór zelfverrijking maar zonder al te nare bijbedoelingen. Dit vindt VVD-kamerlid Anton van Schijndel maar niks. Hij ziet liever een recht-in-zee immigratiebeleid, sluit toetreding van Turkije bij de EU bijvoorbaat uit en wil internationale verdragen opzeggen (Conventies van Genève, Anton?). Anton heeft een episteltje aan Mark geschreven en moet nu vandaag voor zijn uitlatingen in de media bij de VVD-leider op het matje komen. VVD-bronnen verwachten dat Rutte Van Schijndel zal vragen om zich vierkant achter het VVD-verkiezingsprogramma op te stellen (Planet). Maar Anton heeft al laten weten dat hij contact heeft gehad met het afvoerputje van de Nederlandse politiek en een overstap naar EénNL overweegt.
Dááág Anton !!!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Met een lach en een traan

Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Robbert Ophorst. Op zijn eigen weblog Toespelingen schrijft hij iedere keer weer vanuit verrassende invalshoeken over gebeurtenissen in de wereld.

Foute pasfoto, lachen niet toegestaan en wegkijken al helemaal niet.Wij zijn een vrolijk volkje. Wij blijven altijd lachen en bezien het leven van de zonnige zijde, zelfs wanneer het kutweer is. Wij staan wereldwijd dan ook bekend als een goedgemutste natie. Vraag maar aan de inwoners van onze voormalige koloniën. Het knallen van de zweep werd voor hun een stuk draaglijker door het schallen van onze lach. En waarom denk je dat wereldleiders ons zo graag inschakelen voor vredesmissies en dergelijke? Zo’n M16 wordt een stuk sympathieker in de handen van een grijnzende Hollander. En dat is wel zo handig als je chagrijnige moslims democratie komt opdringen. Ja, zelfs als we onverhoopt gebombardeerd zouden worden door Navo-troepen, zoals onze Canadese broeders overkwam, zullen we dankbaar blijven lachen. Zij het als een boer met kiespijn en met een vleeswond van oor tot oor, maar toch.

Doch ook wij hebben een grens, en die grens in onlangs bereikt. Wij mogen namelijk niet langer lachen op ons paspoort. Kijk, en dan toorn je aan de fundamenten van onze beschaving. Wat heet, de wereldorde wankelt! De chaos is compleet. De regering heeft vergaande plannen om de noodtoestand uit te roepen, en de ME staat reeds paraat om muitende burgers terug het pasfotohokje in te slaan. Nou is het ook geen sinecure hoor, met een strak gezicht, recht de camera in kijken. Zeker niet voor een land waarvan André van Duin volkskomiek nummer één is. En we zijn natuurlijk ook niet echt de slimste. Je zult ons niet het vermoeden van Poincaré zien oplossen. Wij raken al geestelijk instabiel door de herdefiniëring van drie zenders. Drie, ja! Laat staan dat we Talpa op onze afstandsbediening kunnen vinden.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De VVD snapt het tenminste

Verkiezingen 2006Als je wilt laten zien hoever de politiek afstaat van de gewone mens is er 1 woord: verkiezingsprogramma’s. Niemand leest ze. Zelfs journalisten lezen alleen de samenvatting, en schrijven de punten over. Maar nu alle nutteloze pakken papier alsnog door de printer zijn, kunnen we een balans opmaken. Als de verkiezingen afhingen van verkiezingsprogramma’s was de race nu al gelopen. En dat ziet er voor links niet best uit.

Je zou toch denken: na vijf jaar schraalhans Balkenende hebben GroenLinks, de SP en de PvdA een arsenaal aan munitie om rechts aan flarden te schieten. Maar niks hoor. De SP voert in deze periode van polarisatie ineens een appeasement-politiek, Groenlinks heeft alle dappere liberale woorden van Femke Halsema weer helemaal ingeslikt, en de PvdA is na het AOW-debacle alweer een regentenpartij, zonder te regeren. De Linkse Lente is voorbij zonder dat ze begonnen was.

Kijk nou voor de grap eens naar het VVD-verkiezingsprogramma. Vijf kantjes, klaar! Pakkende koppen, duidelijke taal en een flinke ambitie als uitsmijter. Je zou haast vergeten dat iedereen mekaar de kop inslaat bij de liberalen. En voor mensen met een aandachtsspanne als ondergetekende is het program nog uit te lezen ook.

En zo moeilijk kan het toch niet zijn?
PvdA: Weg met die villawijken-aftrek! SP: Geen Oranjes in onze paleizen! GroenLinks: Stop het inburgeringsdrama!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Jozias’ brief

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Er schuilt drama in de afscheidsbrief van Jozias van Aartsen. Maandag kondigde hij aan niet terug te keren in de Tweede Kamerfractie van de VVD. Van Aartsen schreef zijn overwegingen in een ietwat lijzig proza, omdat hij grote ergernis moest onderdrukken. Hij had natuurlijk willen zeggen dat de prominente rol van Rita Verdonk in de leiding van de VVD een ramp is.
Van Aartsen was van plan door te gaan als Kamerlid in een nieuwe periode, gewoon als backbencher.
Hij had een rol in gedachte zoals de Edward Heath, de Britse oud-premier, die 25 jaar in het Lagerhuis vervulde. Toen Heath door Thatcher verslagen was als leider van de Tories, zweeg hij een jaar, om daarna alles te zeggen wat hem nuttig leek. Hij voelde zich door niets en niemand meer geremd. Vlijmscherp waren zijn beschouwingen over het narcistische en autoritaire denken van zijn opvolgster.
Heath nam vooral het woord op momenten dat morele kwesties in het geding waren. Ik heb dat ooit meegemaakt toen ik in de bezoekersgalerij van het Lagerhuis zat. Van alle kanten kwamen de parlementariës aanhollen. “Heath spreekt,” werd er gesist. Thatcher draaide ongedurig heen en weer, ze moest een verbale oorvijg incasseren die grote verwarring veroorzaakte.
Van Aartsen beschikt niet over het onverstoorbare karakter van wijlen Edward Heath. Dat maakt hem ook sympathiek, het is heel Hollands: ga geen fuzz maken als het toch al niet eenvoudig is. Het kostte de ex-fractieleider grote moeite zich gedeisd te houden toen het kabinet viel door het bizarre optreden van Rita Verdonk in de kwestie rond Hirsi Ali.

Niemand heeft de vraag gesteld wat er gebeurd zou zijn als van Aartsen nog fractieleider zou zijn geweest. Dat was meteen tot een knallende confrontatie uitgelopen, waarbij van Aartsen met zijn ervaring Verdonk zou hebben gedwongen binnen een uur terug te komen op haar beslissing Hirsi Ali’s paspoort in te trekken. Hij heeft tandenknarsend toegekeken hoe Gerrit Zalm, verdoofd door de wishky, onmachtig bleek in te grijpen, waarna D66 enkele weken later het kabinet ten val kon brengen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eerherstel

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

De Engelse minister van Defensie, Des Browne, moest er bij herhaling hoongelach en ernstige vermaningen van zijn ambtenaren om trotseren. Maar maandag lukte het hem een beslissing door te drukken: de 306 Britse militairen, die in de Eerste Wereldoorlog wegens desertie en lafheid op last van de krijgsraad werden geëxecuteerd, zijn postuum in ere hersteld.
Dit is typisch een kwestie die een minister meestal verwaarloost. Al decennia wordt in Engeland door de nabestaanden van de soldaten voor hun eerherstel gepleit, maar niemand trok zich iets van hen aan. De vorige minister, Jeff Hoon, was een bezeten voorstander van de deelname van Groot-Brittannië aan de bezetting van Irak. Die rare kwestie, daterend uit de Eerste Wereldoorlog, hoonde hij letterlijk weg.

Het Britse ministerie van Defensie is een gesloten bolwerk. Als een minister daar, tegen alle adviezen in, een oude zaak serieus neemt, vraagt dat doorzettingsvermogen. Hij moet eigenwijs zijn, drie of desnoods vier keer contra-expertise laten inwinnen, en niet accepteren dat de belangrijkste militaire adviseurs het als een onbenullig zaakje afwimpelen. Des Browne heeft een krachttoer moeten uithalen, omdat op het laatste moment een van de invloedrijkste juristen van het departement een algemeen pardon én eerherstel onwettig achtte.
Dat is het moment waarop het mis kan gaan, zeker als een minister dag en nacht in beslag wordt genomen door een desastreuze militaire operatie, een oorlog die het gezag van de Labour-regering compleet ondermijnt. Reken maar dat de Permanent Secretary de minister tijdens hun wekelijkse vertrouwelijk overleg aanraadt even geen aandacht te besteden aan ‘klein spul’. Dan telt alertheid. Met een minimum aan woorden heeft Des Browne aangegeven dat hij als minister bepaalt wat de normen zijn.
Eerherstel was volgens hem van belang, omdat nu pas, na negentig jaar, de psychoses en traumatische stresssyndromen van de soldaten – oorzaak van hun weigering terug te keren naar het front – zijn begrepen. Gek eigenlijk, omdat de drama’s in de loopgraven aan de literatuur niet voorbij zijn gegaan – denk aan het legendarische Im Westen nichts Neues van Erich Maria Remarque, dat al in 1927 indruk maakte – en nu nog steeds.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun Cees Veerman!

De zaterdagcolumn van Felix Rottenberg uit de papieren editie van het Parool verschijnt iedere zondag, maandag of dinsdag op Sargasso.

Op Goede Vrijdag trok een delegatie Nederlandse wethouders door Parijs. Zij waren door minister Cees Veerman van Landbouw, Natuur en Visserij uitgenodigd om de Franse tuinkunst te bewonderen. Eindelijk begint in
Nederland het besef door te dringen dat onze stadsparken en plantsoenen als een stiefkind worden behandeld. In Frankrijk en Italië zijn het belangrijke, zeer goed onderhouden historische plekken.
In Parijs is een bezoek aan ‘le jardin du Luxembourg’, de tuin van Marie de Médicis, altijd een belevenis. Het is een goed idee wethouders daar rond te leiden, want de komende jaren worden in Nederland miljoenen geïnvesteerd in de grote steden. Dat vraagt visie en doortastendheid; de publieke ruimte – een verschrikkelijk leeg begrip – ligt er in Nederland vaak ontredderd bij.
Daarom haastte Cees Veerman zich in de week voor Pasen na het wekelijkse kabinetsberaad naar Parijs, om in de namiddag met de wethouders van de dertig grootste steden uitvoerig van gedachten te wisselen over de functie van natuur in de stad. Het werd een enerverend gesprek, omdat Veerman standpunten uitlokt en wethouders wil stimuleren geen genoegen te nemen met de gebruikelijke middelmaat. Na een souper reisden de wethouders terug naar Nederland en reed Veerman zelf met zijn dienstauto naar zijn boerderij in de Dordogne.

Over de manier waarop Veerman zich op staatskosten laat vervoeren, is een kleinzielig Hollands maatschappelijk debat ontstaan. Vorige week was het zelfs voorpaginanieuws voor NRC Handelsblad.
Het is komkommernieuws van de eerste categorie, muggenzifterij, en kenmerkend voor hoe bijzaken in Nederland tot grote kwesties worden opgeblazen. Kamerleden van de oppositie gaan daarin voorop. Stuitend is
het optreden van PvdA’er Stef Depla, die zich stotterend en naar adem happend, verslikt in zinnen als ‘kennelijk leeft bij dit kabinet het gevoel dat normen en waarden alleen voor de burgers gelden en niet voor het kabinet zelf’. Het gezeur van Kamerleden als Depla is buiten alle proporties. Dat wordt binnenskamers ook erkend, maar niemand komt publiekelijk voor Veerman op.
Veerman, de enige ondernemer in het kabinet, vertoeft wekelijks in Brussel en andere Europese hoofdsteden. Veerman heeft een invloedrijke rol, hij geniet gezag onder zijn Europese collega’s, omdat hij geen functionaris is uit een belangenorganisatie, maar een inventieve boerenondernemer en wetenschapper.
De minister denkt ver vooruit over voedselketens, ecologie en natuurontwikkeling. Dat is nu precies wat van een minister wordt verwacht; die moet zich geen seconde zorgen hoeven te maken over zijn vervoer. Als hij zijn Franse collega in de Morvan op wil zoeken om vervolgens door te rijden naar zijn boerderij in de Dordogne, dan moet dat op de meest efficiënte manier worden geregeld. Zijn secretaresse op het departement kan de ritten naar zijn boerderij apart registreren en verrekenen met zijn onkostenvergoeding. Dat is een abc’tje.
Het is de taak van de staf van de minister zoiets zorgvuldig af te handelen. Daar moet de secretaris-generaal van een departement hoogstpersoonlijk op toezien. Het mag gewoon niet gebeuren dat een een minister procedurefouten begaat doordat het departement zo slecht is toegerust en dat hij daar vervolgens op te grazen kan worden genomen door de Kleine Mannetjes van politiek en journalistiek.

Vorige Volgende