Inmiddels hebben alle grote politieke partijen hun verkiezingsprogramma´s gepresenteerd. Welke visie hebben zij op ontwikkelingssamenwerking en de armoede-problematiek? Over het algemeen wordt gekozen voor een technocratische insteek: een beetje meer geld via de overheden, wat minder via de UN. Beleidsvernieuwing lijkt nodig, ook bij de ´progressieve´ partijen als GroenLinks en de PvdA en zeker bij de SP die er maar helemaal geen mening over heeft.
Armoedeproblematiek is complex. En juist in het continent met de hardnekkigste problemen, Afrika, bestaan grote obstakels voor bestrijding van de armoede. Centraal element van ontwikkelingssamenwerkingsbeleid in veel donorlanden is steun aan de nationale overheden in Afrikaanse landen. Dit zou betere condities moeten creëren voor economische en sociale ontwikkeling, voor de grote massa van boeren en arbeiders. Er is daarbij een trend naar meer samenhang en effectiviteit door het ontmoedigen van ´projecten´. In plaats daarvan komt begrotingssteun, gekoppeld aan een politieke dialoog over beleid en beleidsuitvoering. Op het eerste gezicht lijkt dat allemaal erg verstandig. Maar het beleid blijkt op een aantal punten contraproductief.
- Elite vormt struikelblok. Allereerst blijkt in veel Afrikaanse landen de politiek-economische structuur vooruitgang te belemmeren. Door middel van patronage en cliëntelistische praktijken probeert de politieke en economische elite haar positie vast te houden. Het centrale overheidsapparaat is daarbij ook haar belangrijkste instrument. Maatschappelijke en economische vernieuwingen die leiden tot het delen van rijkdom en macht zijn vaak niet in in haar belang. Dus worden ze op subtiele of minder subtiele wijze tegengehouden. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat in de praktijk hervormingen van de overheid uitermate traag verlopen.
- Donorgeld werkt soms averechts. Het donorgeld zelf kan averechtse effecten hebben. De concentratie van de financiële hulp op de nationale overheden leidt tot versterking van de machtspositie van de centrale overheid tegenover andere actoren (districts- en lokale overheden, lokale gemeenschappen, NGO´s en private sector). Bovendien vormt een overmaat aan donorgeld zeker geen prikkel om het eigen belastingstelsel op orde te brengen. De bijbehorende transparantie van overheidsuitgaven naar de kritische burger toe hoeft dus ook niet geregeld. In die zin kan hulpgeld de democratisering vertragen.
- Economische groei alleen voor rijken. Ook economische herormingen zijn daarvan het slachtoffer. Er zijn Afrikaanse landen die prat gaan op fraaie jaarlijkse groeicijfers van 5-8%. Deze economische groei wordt meestal gerealiseerd in de moderne industriële sector. Deze vormen een aantrekkelijk investeringsobject voor Westerse overheden en bedrijven – mijnbouw en grote infrastructuur-projecten als dammen zijn weer helemaal terug. Maar wat betekent dat voor de werkgelegenheid, en voor lokale ontwikkeling? Het zogenaamde ’trickle down’- effect blijkt maar zeer beperkt.
- Te weinig aandacht voor economie. Daarnaast is de afgelopen jaren is veel aandacht gegaan naar de sociale sector. En terecht, onderwijs en gezondheidszorg zijn voor de hele bevolking van belang. Deze prioritaire keuze lijkt echter ook ingegeven door de donorwens om snelle zichtbare resultaten te zien. Er dreigt teveel accent op de ´hardware´(bouwen van meer scholen) in plaats van de ´software´ (kwaliteit van het onderwijs). Belangrijker is echter de constatering dat die sterk gegroeide aandacht voor de sociale dimensie in de hulpprogramma´s de economische dimensie weggedrukt.
Een onlangs door de Inspectie Ontwikkelingssamenwerking en Beleidsevaluatie gedane studie (PDF) laat zien dat het door de donoren gebruikte stramien – de ´sectorale benadering´ – minder geschikt is voor ondersteuning van economische ontwikkeling. Investeren dus in de economische ontwikkeling, ten bate van de allerarmsten. Maar hoe?
Wat vinden de armen zelf? Het beste is om bij de armsten zelf te rade te gaan. Voor diegenen die dat echt een keer gedaan hebben, is het bekend: armoede is meer dan alleen geen geld hebben. Armoede gaat ook over je waardigheid als mens. In 2000 schreef Deepa Narayan in opdracht van de Wereldbank een boek, gebaseerd op talloze interviews met de allerarmsten. Ze vroeg hen wat voor hen de essentie vormde van armoede. Voor deze mensen was dat niet zozeer de bestaansonzekerheid. Voor hen was het: geen persoon zijn in de ogen van de maatschappij. Zo ontberen veel bewoners van krottenwijken het eigendomsrecht op hun onderkomen. Dat veroorzaakt onzekerheid. Zouden ze wel officieel eigenaar zijn, dan zouden ze kunnen investeren in hun eigen huisvesting. De armsten hebben geen toegang tot bancaire diensten en krediet. Zouden ze dat wel hebben, dan zouden ze bedrijfjes op kunnen zetten, economisch kunnen participeren en buffers op kunnen bouwen om tegenslagen de baas te kunnen. Maar het meest essentieel bleek, dat ze niet betrokken werden bij beslissingen die hen aangaan. Het recht om mee te praten was hen niet vergund.
Waardigheid. Zeggenschap en participatie waren belangrijke kernwoorden, maar bovenal: waardigheid. Niet voor niets maakte de Nobelprijswinnende econoom Amartya Sen vrijheid tot een kernpunt van zijn werk over economische ontwikkeling van de armste landen. Sen ziet menselijke vrijheid als middel en doel van ontwikkeling. Dat is dus de beste toetssteen van OS-beleid: zorg ervoor dat wat je ook doet, het ten dienste staat van de vrijheid van de alleramsten. De filosofe Martha Nussbaum, die lange tijd met Sen samenwerkte, werkte deze toetsteen verder uit: kunnen mensen niet alleen overleven, maar ook: kunnen ze een gezond en veilig bestaan leiden en zich vrij bewegen? Kunnen ze zich geestelijk ontwikkelen en kritisch zijn, door het volgen van onderwijs en deelnemen aan cultuur? Mogen ze spelen? Kunnen ze emotioneel vrij zijn en banden aangaan met anderen? Leiden ze een bestaan vrij van vernedering? Kunnen ze leven met zorg voor en relatie tot planten, dieren en omgeving? En tenslotte: mogen mensen zich organiseren en kunnen ze zowel politiek als economisch volwaardig participeren? Dat, tesamen, vormt voor Nussbaum de toetssteen voor een waardig bestaan.
Uit het voorgaande volgt al de beleidsagenda voor armoedebestrijding.
- Economische participatie van armen.Op de eerste plaats is het van groot belang om de economische participatie van armen te vergroten. Bijzondere aandacht moet daarbij gegeven worden aan de positie van vrouwen. Toegang tot microkrediet moet verbeterd worden. Armen, en vooral vrouwen, moeten makkelijker beroep kunnen doen op eigendomsrechten.
- Reële absorptiecpaciteit. Daarnaast moeten we meer uitgaan van de van reële absorptiecapaciteit van overheden en organisaties. Daarbij moet meer gekeken worden wat de neveneffecten zijn – waarbij in het oog gehouden moet worden dat voor echte strategische veranderingen lange termijn investeringen nodig zijn. Daar moet dus ook ruimte voor zijn.
- Terug naar de grassroots! De Medefinancieringsorganisaties (de Novibs, Hivossen, Icco’s en Cordaids) zouden er beter aan doen om meer te investeren in lidmaatschapsorganisaties, ‘grassroot’-clubs en inheemse organisaties, in plaats van in gladde ontwikkelings-NGO’s. Daarbij zou beleid meer van onderaf, in samensprak met mensen in land zelf moeten worden samengesteld. Een echte ‘countervailing power’ van onderaf is van groot belang. Mensen zijn niet gek: ze hebben wel degelijk inzicht in de politieke verhoudingen, ook de allerarmsten.
- Politieke participatie. Ook de politieke participatie moet worden ondersteund. Belangrijk is dus om de democratische tegenbeweging in Afrika (kritisch) te steunen. Een goed functionerende democratie is meer dan eens in de zoveel jaar verkiezingen. Verkiezingen betekenen niets, als er niet een kwalitatief goed debat aan is voorafgegaan, waar iedereen aan mee kan doen. Mensen moeten niet alleen het recht krijgen zich te informeren en te organiseren, ze moeten er ook in gesteund worden.
Een waardig bestaan voor allen. Waardigheid is iets dat je ontvangt – iedereen, ook de armen, mag verwachten door medemensen, bedrijven en overheden waardig behandeld te worden. Men mag verwachten bepaalde rechten en voorzieningen te hebben waarop men zijn bestaan kan baseren. Maar waardigheid is evengoed een functie van hoe je je gedraagt. Uitstijgen boven directe behoeften en emoties, je inzetten voor een groter geheel, dat zijn aspecten van waardig gedrag. En daarmee hebben we ook onze kernmotivatie voor het bedrijven van Ontwikkelingssamenwerking te pakken. Kunnen wij zelf een waardig bestaan leiden, als we anderen een waardig bestaan ontzeggen?
Noot: deze column is geschreven samen met Rob van den Boom.
Reacties (32)
@Brechtje en Rob van den Boom
Ooit zelf (echt) in Afrika geweest?
Thea Fierens is wel in Afrika geweest, dus dat zegt helemaal niks, @Chinaman.
@ Chinaman: dat is wel een heel tendentieuze suggestie. Ik heb er jaren gewoond en gewerkt, wat dacht je? Jij dan?
Je kent neem ik aan de UN Millennium Development Goals? Als de doelen mbt armoedebestrijding gehaald worden, komt dat dan door die kudde waardige armoedebestrijders of door cut-throat kapitalisme in India en China?
Goede colum. Ik kan alleen maar benadrukken, vanuit mijn ervaringen in de favela’s van Rio de Janeiro, dat het verlenen van Microkredieten echt werkt! Miljoenen aan ontwikkelingshulp steken in mega-projecten is veel minder efficient.
In de favela’s van Rio ben ik vaak met een vriend die voor een NGO werkte,op pad geweest waarbij hij moest beoordelen of mensen aan de eisen om krediet te krijgen voldeden en die konden terugbetalen. Deze mensen hebben geen toegang tot de gewonen bancaire systemen en bovendien zijn alle banken in Brazilie de grootste dieven omdat geld lenen belachelijk duur is (ja, incl. ABNAMRO= Banco real)
(Voorbeeld: een verpauperde snackbar in de favela en de eigenaar wilde geld om uit te breiden, ervolgt een bezoek aan de zaak, zijn huis, en zijn administratie wordt doorgenomen om te beoordelen wat hij kan gaan lenen. Vervolgens wordt hij periodiek getoetst op de stand van zaken ..)
@Esco:
De landen waar ‘die mensen’ in leven kennen een geschiedenis van hyperinflatie: vind je het gek dat banken uitkijken? Of moet ABN AMRO tegenwoordig het geld weggeven?
@Chinaman:
Natuurlijk is het verschil tussen Azie en Afrika wel groter dan enkel het kapitalisme. Het confusionisme/hindoeisme is ook een cultuur waarin men elkaar niet om een appel en ei ombrengt; in Afrika is dat wel anders.
Overigens ben ik van mening dat we er beter aan doen om vrede en politieke stabiliteit in Afrika te brengen ipv waterputten en condooms.
Ontwikkelingshulp moet worden afgeschaft. We geven nu al ruim 30 jaar geld en het heeft totaal niet gewerkt. De landen die het meest krijgen behoren nog steeds tot de armste landen ter wereld. Mensen die aan ontwikkelingshulp willen doen doen dat maar op eigen kosten maar laat ons er buiten.
@McC: Bang dat je derde vakantie, tweede auto, nieuwe mobieltje of andere overbodige consumptie in gevaar komt? Al blijkt het uiteindelijk in een bodemloze put te komen (dit soort problemen zijn tenslotte niet eenvoudig op te lossen), de individuen die wel enigzins geholpen zijn, zijn die 0,8% van een land dat al veel te rijk is, meer dan waard.
Wie zich afsluit voor de nood van anderen, of het nu om extreme armoede of vluchtelingen gaat, is zijn eigen onderkomen en voedsel niet waard.
Trouwens, een goed stuk waarin belangrijke denkers van deze tijd worden aangehaald.
Ik sluit mij aan bij de meeste lovende commentaren voor je verhaal, Brechtje. Ik woon nu in het Caribisch gebied (Curacao) en ik word dagelijks geconfronteerd met de problemen van OS.
Voor deze baan heb ik me zo’n 20 jaar met dit onderwerp beziggehouden, waaronder 3 jaar bij BZ (Buitenlandse Zaken). De mentaliteit bij BZ (er moet vooral veel geld voor OS komen, en het doet er niet toe hoe het besteed) wordt doet mij vrezen dat het met het Nederlandse OS-beleid nooit meer wat zal worden.
Minister Van Ardenne schrijft trots op de BZ-website: “We mogen het dan niet geschopt hebben tot wereldkampioen voetbal, we zijn deze zomer wel wereldkampioen OS geworden!” Ik verzin het niet, ik verzin het niet!
De ambtelijke staf is er in veel opzichten corrupt, en heeft geen enkele kennis van zaken. De huidige SG van BZ De Heer vindt zelfs: “OS is een nobele expressie van het Nederlandse gevoel van medemenselijkheid.”
Lees William Easterly’s The White Man’s Burden (Penguin Press), ruim 400 blz., maar zeer vlot geschreven, en je zult begrijpen wat ik bedoel.
Ik moet toegeven dat ik mij op dit gebied aansluit bij wat Chinaman (ik dacht eerst dat hij een moeizaam ingeburgerde Chinees was, maar dat blijkt niet te kloppen) zegt, zij het impliciet. De cultuur (die niet of nauwelijks van hieruit veranderd kan worden) speelt een enorme rol, en daarnaast de economie.
Daarom zal het in het Midden Oosten en Afrika altijd behelpen blijven, ondanks de incidentele successen (Senegal, Botswana, Oeganda). Maar laten we niet dat China en India pas echt vooruitgang boekten toen ze het communisme cq de ‘License Raj’ afschaften.
@ Brechtje: de econoom Hernando de Soto (niet te verwarren met de gelijknamige ontdekkingsreiziger) heeft een opmerkelijk boek geschreven over geld in de Derde Wereld – the mystery of capital. Aanrader!
@McC: Ontwikkelingssamenwerking heeft niet geholpen? De afgelopen 50 jaar is er wel degelijk veel verbeterd in de wereld… Zie ook die mooie animaties die een tijdje geleden hier gelinkt werden betreffende gemiddelde kindersterfte enz.
@jp 8
Dat zijn wel hele harde woorden. Ook al ben je het niet eens met betalen van 0,8% BNP kan je nog best iets willen doen voor je medemens. Ik besteed mijn geld liever niet aan dubieuze clubjes die vooral bezig zijn met creeren van “draagvlak” voor zichzelf.
Bij het kankerfonds o.i.d. schijnt je geld best goed terecht te komen.
“Overigens ben ik van mening dat we er beter aan doen om vrede en politieke stabiliteit in Afrika te brengen ipv waterputten en condooms”(Chinaman), is wel de wazigste zin uit deze hele discussie, en bovendien: ‘ònze vrede´, ´onze stabiliteit´?
Goed vind ik het uitgaan van waardigheid van bestaan. Zou bijna denken ‘heel de mens’…….
Aardig stuk. Maar ik zou wel eens een socioloog willen horen over de eigenschappen (en aanpak) van die Afrikaanse mentaliteit die allerlei goeds weet te verhinderen.
Die zit op allerlei nivo’s.
Genoemd is al de trage overheid, de oppottende elite.
Maar onderaan zit ook vreemds, hoor maar, van tv geplukt.
Een voetballend meisje 14-jarig Keniaans meisje, oudste kind van weduwe krijgt iedere week een dollar busgeld van de club. Zij loopt de afstand dan en geeft het geld aan haar moeder, die inmiddels ook een soort beschermer heeft. Het hele gezin wordt onderhouden door dat meisje, dat natuurlijk ook niet meer naar school gaat. Moeder en vriend doen vrijwel niets om geld te verdienen.
Ze wonen al jaren in een krottenwijk waar geen water, bestrating, riolering is, want daar is nooit geld en energie in gestoken. Enfin.
@Mescaline: en wat wil je daarmee zeggen, omdat dat meisje geld krijgt van haar club, de hele familie in luiheid uiteen valt en het niets zal interesseren dat ze in een krottenwijk leven zonder water, bestrating of riolering? Dat het land verschrikkelijk achter gesteld is gebleven door dit fenomeen?
@Spuyt 12: om de afname van kindersterfte en toename van welvaart in de Derde Wereld geheel en al toe te schrijven aan ontwikkelingshulp gaat wel wat ver. Ik zie daar zelf toch meer de hand van de globalizering in. Zie India: vijftig jaar geleden was dat het grootste hellhole op aarde, en nu pakken ze daar jouw baan af.
Kijk, als de moderne democratie zich concentreren op militarisme als middel om orde rust en stabiliteit voor de allerrijksten, de internationale speculantenklasse, te handhaven is de democratie en socialisering van macht en geldmiddelen gedoemd in ‘schoonheid te sterven’. Rijk =arm, Vrede=Oorlog, Zwijgen= Spreken Kreperen=Democratie. Wie de middelen heeft, bepaalt de toekomst. Wie de middelen beheert, bewaakt de status- qou.
Een zeer bescheiden percentage uit de staatsbegroting en integere inzet van technische, wetenschappelijke middelen, kortom de ratio van de burgerij uit de supernatie had al heel lang korte metten gemaakt met de armoede, honger, interne stijd, burgeroorlogen en mensonterende discriminatie en ziekten als deprivatie in Afrika. Politieke onwil en botte hebzucht, de laagste deugden winnen het van vredes onwikkeling en sociale progressie. OS is een lapmiddel zonder betekenis zolang het eigendom van machtsmiddelen ,de productiemiddelen van arbeid en kapitaal, geprivatiseerd blijven. Ze zullen elke bedreiging van de winstsmaximalisatie op elke investering met de rente van armoede en deprivatie en onderontwikkeling en grof geweld terugbetalen.
Over 30 jaar of zoveel eerder is er geen neger noch moslim meer, en triomfeert de blanke suprematie. Dat is de onderliggende crux van racisme en vreemdelingenhaat Non- whites zijn wilde beesten die als vee gemest en geslacht, gesaneerd, en getrimd , geconditioneerd moeten worden. Kansongelijkheid en emancipatie is geen afrikaaans probleem, het is veel eerder een westers en internationaal globaal klassenprobleem of probleem van de klassenvrijheid en de na-oorlogse post- koloniale burgerlijke moraal.
@Jane:
Haha! Het moet gezegd: elke vrouw die deelneemt aan een discussie op Sargasso – zonder enkele uitzondering – draagt naast holle kretelogie absoluut niks bij. Is dat iemand anders opgevallen? Op andere fora is dat niet zo, het is typisch iets van Sargasso. Bizar.
In ieder geval… wat probeer je te zeggen Jane? Dat je best wel nuttige ontwikkelingshulp kan hebben als ‘ze’ elkaar om de zoveel jaar neerschieten/levend verbranden/in stukken hakken met machete’s?
Vrede en stabiliteit hebben een hoger maatschappelijk rendement in Afrika dan waterputten en condooms. De laatsten zijn toch een vorm van symptoombestrijding.
@Mescaline:
Moet je Kaplan lezen. Dit is bv een vet interessant stuk: http://www.globalpolicy.org/nations/future/kaplan7.htm
@BartB:
Nouja, het gaat meer over eigendomsrechten en the rule of law. Hele koene observaties van de Soto, maar ik heb het idee dat hij vooral het probleem analyseert en geen oplossingen biedt: er is namelijk een reden waarom de overheden van latijns-Amerika en Afrika zo corrupt als de pest zijn.
Wat ben je toch een zelfingenomen lul.
Pek & Veren voor hen die niet in de grootste groep BOE-roepers staan!
Laten we de rijen vooral gesloten houden.
@CiNNeR de ouderen haken al gauw af, jongeren hebben het te doen. En ze vinden het best vervelend om zo krottig te wonen, maar men geeft de druk op dat andere nivo al gauw op, dat van het gemeentebestuur.
In dat bestuur zijn er ook geen mensen die een middelgroot project voor elkaar krijgen. Het levert ook te weinig op. Ook lastig: de armen hebben geen werk en geen geld.
@JSK Die Kaplan kende ik. Nuttig, maar nog niet wat ik bedoelde.
@Mescaline: “Ook lastig: de armen hebben geen werk en geen geld.” Dat lijkt me nogal een understatement. Begrijp verder niet geheel waar je heen wilt. Wat zou je verwachten van mensen die jaren in die ellendige situatie verkeren?
Ze (de armen) klagen te weinig, zou ik zeggen. En leven op een minimum, dat al een stuk beter is dan 50 jaar geleden.
Waar ik heen wil ? Wat meer inzicht in wat de Afrikaan drijft, wat hij van wie verwacht. Die dingen zijn aardig bekend in W-Europa, maar daar… Wat is een acceptabele werkdag voor een volwassen Afrikaanse man. En vrouw. En kind.
Ik denk als je in een wereld leeft waarin leven alleen nog maar overleven is, je niet eens meer overdenkt wat je van een normale werkdag zou willen of iets. En je op zijn allerzachtst gezegd niet het idee zal hebben dat ‘klagen’ iets zal helpen.
Afrika is beslist geen Noord-Korea meer, qua tekorten. Dat overleven valt mee, als dagtaak.
Klagen zou moeten kunnen helpen omdat je als klagers massale steun aan een ander kan geven. Maar het is giswerk hier. Voor veel van ons.
U is ook nog awake?
Kids te bed, een Santo Emilio, ach.
@ Mescaline 26:
Dat zou ik toch niet zeggen. Dit fraaie kaartje met percentages ondervoedde mensen stamt uit 2000, maar ik werk op de afdeling humanitaire hulp bij BZ en ik kan je zeggen dat er bepaald geen schot in zit.
Brechtje,
Alle goede bedoelingen ten spijt. Lees even door wat je zelf hebt geschreven. Probeer het te lezen als mens en niet als ambtenaar.
Mensen zonder geld dienen volgens jou meer mee te gaan doen in de economie. Hoezee! De oplossing voor het armoede probleem!
Laten we vooral niet proberen te veel geld te steken in organisaties of overheden zonder dat we erop kunnen vertrouwen dat het goed wordt besteed… Eigenlijk te triest voor woorden dat je daarmee impliceert dat dat voorheen anders was, fijn om te weten dat dat nooit meer zal gebeuren…
Verdorie. Nederlanders worden het een beetje moe dat er een boel geld gestoken wordt in ontwikkelingssamenwerking zonder resultaat. Snel, start de PR machine.
Meneer de neger (/andersgekleurde, niet-blanke, whatever?), wilt u zo vriendelijk zijn om vanuit uw dorpje zonder gas, water, licht, telefoon, post, verharde wegen, overheid, politie, etc. etc. toch zo vriendelijk zijn om uw mening te geven in het debat over de aanleg van het nieuwe internationale vliegveld? Vliegveld? Dat is een strook asfalt waar vliegtuigen landen. Asfalt? Dat is harde lampenolie…
Meneer/mevrouw, u heeft voortaan vanuit Nederland het recht om waardig te leven+vooral te sterven. Niets honger, je moet gewoon “uitstijgen boven directe behoeften en emoties, je inzetten voor een groter geheel, dat zijn aspecten van waardig gedrag.” Een fijne dag verder…
Helaas heb ik nooit het genoegen hebben mogen ervaren om in een Afrikaans land te wonen. Ik ben namelijk commercieel ingesteld en die mensen hebben ze daar niet nodig. In Afrika wonen komt nog in de toekomst, als ik genoeg geld heb om er zelf een onderneming te starten.
Ben inmiddels enkele malen in Burkina Faso geweest. [reclame mode aan]Een land waar je wel echte Afrikaanse armoede kan zien/beleven zonder dat het gevaar te groot wordt dat je het niet meer na kan vertellen, een aanrader![reclame mode uit] Een land waar Nederland nu al lange tijd bakken met geld investeert. Dat uit zich op de wegen vooral in een stroom van geaircode Landcruisers van de NGO’s en overheid en in een hoofdstad waar op elk gebouw dat iets voorstelt een plakkaat staat met: Mede mogelijk gemaakt door de bevolking van: Luxemburg of Duitsland, Libië (Moskee), Nederland, EU, VN, etc. etc. De jongetjes en meisjes die nu op een gesponsorde school zitten hebben allemaal 1 droom. Rijk worden. Werken dus voor een NGO. Die betalen namelijk wel dat minimumloon dat op hetzelfde niveau ligt als dat van de rijkste provincies in China…
Laten we eens kijken wat dat nu echt opgeleverd heeft: http://www.ambassadepays-bas.bf/handel. Ah. De Nederlandse import uit dit land is nu 1,5 miljoen euro. Ik zal niet zeggen dat dat in 1 zeecontainer past, maar meestal zal 10 toch wel lukken. Een beetje Boeing neemt handelswaar van zo’n bedrag in 1 keer mee.
Probleem is dat er nu in zo’n land maar 1 industrie is: de hulpverleningsindustrie. Daar komt het grootste gedeelte van het BNP vandaan en die zal dan dus door elke goede regering gestimuleerd worden. Net zoals wij in Nederland vooral de dienstensector stimuleren, die levert het meeste geld en banen op. Stimulans om daadwerkelijk op eigen benen te gaan staan? 0 Stimulans om vooral zoveel mogelijk geld bij elkaar te harken uit alle ontwikkelingspotjes? Oneindig.
@salomo 13
Dat is inderdaad een harde uitspraak van een verder nogal zachte ethiek die ook zo iemand niet afschrijft.
Ik noem 0,8 bnp als voorbeeld, degene waar ik op reageerde sprak over ontwikkelingshulp in het algemeen.
Het kankerfonds en meer van dergelijke nederlandse goede doelen vind ik maar zeer beperkt nuttig en niet te vergelijken met ontwikkelingshulp. Je moet natuurlijk beide doen, maar je kunt beter meer geld en energie steken in het beschikbaar krijgen van basale medische hulp (antibiotica/entingen/bevallingen) voor iedereen, dan in onderzoek naar de behandeling van (welvaarts)ziektes, waar een groot deel van de mensheid niet eens aan toekomt.
Overigens kun je terecht heel kritisch zijn op veel hulporganisaties/goede doelen. Ik vind bijvoorbeeld dat medewerkers van goede doelen genoegen moeten nemen met een modaal salaris.
@Mescaline:
Dat denk ik voor veel gebieden niet, maar in elk geval in jouw voorbeeld is dat niet zo. Je schetst een situatie waar in alles gebrek is. Maar verwacht ondertussen dat die mensen gefocused zullen zijn op klagen bij instanties. Wat dat aangaat beschrijft Chinaman het vele malen beter dan ik het zelf kan (30)
Natuurlijk, ook voor mij is het giswerk. Maar als ik zie dat klagen in deze zeer moderne welvaartsstaat al moeilijk kan zijn (en relatief ‘armen’ dat al niet doen, laat staan gezamenlijk), kan ik me zo indenken dat het daar allerlaagst op de prioriteitenlijst staat.