Leiders en verhalen
Politiek leiders kiezen elk een andere vorm voor het verhaal van hun partij. Door er een persoonlijke toon aan te geven, kunnen ze het wel en wee van hun partij beïnvloeden. Diederik Samsom laat zien hoe het moet.
Toen Job Cohen vertrok als leider van de PvdA, zwaaide iedereen hem uit met de troost dat het niet lag aan zijn ‘verhaal’. Maar volgens mij lag het daar juist wel aan. Zijn opvolger Diederik Samsom lijkt het verrassend goed te doen. Dat heeft te maken met de vorm en inhoud van het verhaal.
De vorm van het PvdA-verhaal is veranderd: Cohen was de bestuurder, de leider met de beperkte kennis van de details, maar wel met de verbindende kracht. Samsom is de jonge slimmerik, de activist met een beetje ADHD, die hij met moeite bedwingt. Je ziet hoe hij zich concentreert op traag spreken, simpele zinsconstructies, het overbrengen en suggereren van comfort. Als hem dat lukt komt hij prima over: alleen de stijve boord boven het nieuwe pak oogt nog een tikje ongemakkelijk.
De oude mannen van de Muppets (Wiegel en Marijnissen) vinden die verandering maar niks: je moet je karakter niet willen veranderen. Het legt de PvdA geen windeieren, dus afgunst lijkt de bron van dit oordeel.
