GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Johanna Nouri. Dit stuk verscheen eerder op haar weblog. Maandag nam de Tweede Kamer twee moties (.pdf's) aan om antisemitisme tegen te gaan. De aanleiding: de alarmsignalen van het CIDI. Vandaag verscheen de Monitor Rassendiscri- minatie 2009. Hij luidt de noodklok over toenemend geweld tegen moslims en groeiende islamofobie. Ik ben benieuwd of er ook nu een spoeddebat aangevraagd wordt en er net zo daadkrachtig wordt opgetreden. De Monitor Rassendiscriminatie 2009 (.pdf) schetst de stand van zaken over de periode 2005-2009 en is samengesteld op basis van onderzoek naar de ervaringen van discriminatie onder de bevolking, literatuuronderzoek en inventarisatie van klachten en meldingen bij anti-discriminatievoorzieningen, aangiftes bij de politie en uitspraken en oordelen van de Commissie Gelijke Behandeling en de rechter. Het beeld dat er uit naar voren komt wijkt niet af van wat we al wisten uit de begin dit jaar verschenen mensenrechtenrapportage van het US Department of State, waar ik eerder een blog over schreef.
Omdat er nogal wat gedoe is over het feit of antisemitisme in NL nu wel of niet toeneemt en in verschillende berichten verschillende getallen naar voren komen, heb ik hier in ieder geval even de cijfers van het CIDI van de laatste 11 jaar op een rij gezet. Daarbij is 2010 een lineaire extrapolatie van het aantal incidenten tot en met juni.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Waarom krijgt de AEL alleen een waarschuwing en Nekschot niet?”
Ronny Naftaniel van het CIDI verbaast zich over het besluit van het OM om de AEL alleen een waarschuwing te geven voor het plaatsen van een cartoon waarin de zes miljoen Joodse doden tijdens de Holocaust wordt betwijfeld.
Ook de AEL gaat de waarschuwing niet ver genoeg. De organisatie plaatste de cartoon opnieuw op de site om nu wel een rechtszaak af te dwingen:
“We wilden aantonen dat cartoons kunnen kwetsen en dat het seculiere Westen net als de islamitische wereld zijn heilige huisjes heeft. We plaatsten de tekeningen niet om te beledigen, maar om mee te doen aan het maatschappelijk debat.”
De AEL rekent dan ook op vrijspraak.
“Dood! Dood! De graven met kakkerlakken zijn nog maar halfvol!” In 1994, voorafgaand aan en tijdens de genocide in Rwanda, waren dergelijke kreten met grote regelmaat te horen op radiostation Libre des Mille Collines. Het doel was duidelijk: de Hutu’s aansporen om de Tutsi’s en gematigde Hutu’s compleet uit te roeien. Het is in dat opzicht dus vreselijk dat Ajax-supporters naar de Feyenoordaanhang verwijzen als ‘kakkerlakken’.
Feyenoordfans zijn echter ook geen lieverdjes, met hun liederen over joden, de holocaust en Hamas. Echter, het zijn net zo min oproepen tot volkerenmoord als de verwijzingen naar kakkerlakken dat zijn. Bovendien, de spreekkoren van de Feyenoordsupporters hebben niks met antisemitisme te maken. Het is namelijk geen jodenhaat, maar Ajaxhaat, en dat is in feite niet zo heel vreemd. Dat doen voetbalsupporters namelijk; het eigen team aanmoedigen en de tegenstander beledigen.
Dat neemt echter niet weg dat de beledigingen ontzettend kwetsend zijn voor iedereen die de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt. Dergelijke spreekkoren moeten dus aangepakt worden, daar kunnen we het over eens zijn. Maar het zijn niet alleen de Feyenoorders die ter verantwoording geroepen moeten worden. Gelukkig heeft de joodse lobby-organisatie CIDI dat inmiddels ook begrepen. In een open brief aan de supportersvereniging van Ajax wordt ze verzocht om niet langer de geuzennaam ‘joden’ te voeren. Ajax is namelijk geen jodenclub. De talloze Israëlische vlaggen in en op die modderschuit die Arena heet, zijn dan ook volkomen onzinnig.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.