?We don?t know for a fact where Osama bin Laden is. If we did, we?d go get him" Eens in de zoveel tijd duiken er geruchten op over Osama bin Laden. Hoe gaat het met hem? Waar houdt hij zich verscholen? Afgelopen week publiceerde de BBC een verklaring van een gevangene in Pakistan. Bin Laden zou begin dit jaar in Afghanistan zijn gesignaleerd. De Amerikaanse minister van Defensie Robert Gates wordt om een reactie gevraagd. 'Kunt u de geruchten bevestigen?' Wat blijkt? Ze hebben geen flauw idee waar Bin Laden is. De Amerikanen zijn hem kwijt. Interviewer George Stephanopoulos is benieuwd hoe lang de Amerikanen elk spoor al kwijt zijn. Het antwoord is schokkend. "I think it?s been years." "Years?!" "I think so."
“Let?s make a pact for a new way of doing politics. Reform or die. This is our moment of truth.”
De herverkozen leider van de Europese Socialistische Partij Poul Nyrup Rasmussen lijkt de ernst van de situatie voor de sociaal-democratie te beseffen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De Comoren – laten we daar maar eens mee beginnen – zijn een archipel van vier eilanden tussen Madagascar en Mozambique. Een ervan is Frans grondgebied. De andere drie zijn sinds 1975 een zelfstandige staat, al hebben twee van die drie spijt voor onafhankelijkheid gestemd te hebben en probeerden in 1999 nog tevergeefs terug onder Franse vleugels te komen. Gemiddeld vindt er één staatsgreep per anderhalf jaar plaats.
Pas in 2006 lukte het voor het eerst om een democratische machtsoverdracht te organiseren. Een jaar later riep één van de eilanden de onafhankelijkheid uit, waarop het centrale eiland in 2008 met de hulp van buitenlandse militairen haar gezag herstelde. Afgelopen voorjaar werd per referendum het centrale gezag verstevigd.
Morgen mogen de inwoners naar de stembus om een nieuwe president en parlement te kiezen. Veel trek hebben ze er niet in. Het gaat tussen de huidige president Ahmed Abdallah Sambi, met als bijnaam ‘de ayatollah’, en oppositieleider Said Larifou, die vorige maand nog gearresteerd werd, omdat hij tijdens een campagnebijeenkomst kritiek had geleverd op het staatshoofd. Geen wonder dat de inwoners liever iets anders doen: met krakkemikkige bootjes het vierde eiland proberen te bereiken en zo in Frankrijk te belanden.
De inwoners van het kleine Equatoriaal Guinee verdienen gemiddeld 37.000 dollar per jaar. Dat hebben ze te danken aan hun president, want hij en zijn familie halen zoveel binnen dat ze ruimschoots compenseren voor de rest van de bevolking, die het met een dollar per dag moet doen. President Teodoro Obiang Nguema liet zich afgelopen weekend dan ook herkiezen. De uitslag laat nog even op zich wachten, maar hij heeft beloofd meer stemmen te halen dan de vorige keer, toen de teller op 97,1 procent bleef steken.
Het hele verhaal over de vele schendingen van de mensenrechten, oliedollars en bijbehorende vriendschap met de VS hoeft hier niet verteld te worden. De corruptie is zo schaamteloos dat de zoon van president Obiang er tijdens een rechtszaak in Zuid-Afrika vrolijk over vertelde. “In mijn land is het gebruikelijk dat ministers een partnerschap afsluiten met buitenlandse bedrijven die naar contracten van de overheid dingen, zodat een aanzienlijk deel van het bedrag op hun eigen bankrekening belandt.”
Met zo enorm veel olie en zo’n kleine elite is Equatoriaal Guinee natuurlijk ideaal voor staatsgrepen. Obiang zelf claimt er al vele overleefd te hebben, al zeggen oppositieleiders dat veel ervan verzonnen zijn enkel om hen achter de tralies te kunnen zetten. In 2004 mislukte een machtsgreep onder leiding van de Britse huurling Simon Mann, die beweerde steun van Zuid-Afrika te hebben voor zijn coup.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Gadverdamme. De verlichting heeft weer een knauw gekregen in Europa. Een stel Zwitserse angstkazen heeft tegen de uitbreiding van het aantal minaretten in het land gestemd.
De initiatiefnemer van het voorstel, de SVP/UDC, is ongeveer te vergelijken met de Nederlandse PVV en het Belgische Vlaams Belang. In de logica achter het verbod zitten – hoe typisch – flinke gaten. De partij beweert namelijk dat het land door de minaretten islamiseert en draait daarmee oorzaak en gevolg om. Minaretten hebben geen moslims tot gevolg, het is andersom. De moslims gaan niet weg als je het hen verbiedt een minaret neer te zetten, want zoals de partij zelf ook toegeeft, moslims kunnen prima hun geloof belijden zonder minaret.
Kortom: het is zuivere symboolwetgeving, het zal de geveinsde islamisering van Zwitserland geen seconde vertragen. Er zijn geen mensen die door de minaretten gedupeerd werden. En wetgeving die nergens toe dient, specifiek gericht op één religieuze groep is per definitie onderdrukkend, een pesterij. Een democratisch, vrij Europa onwaardig.
Gisteren werd het weer iets donkerder op ons continent, en helaas, ook in Nederland lopen er mensen rond die het licht uit willen doen.
En dat laten we hier niet gebeuren. Toch…?
De voormalige guerillabeweging Swapo gaat voor de vijfde keer op rij de parlements- en presidentsverkiezingen winnen in Namibië. Vandaag en morgen gaan de één miljoen kiesgerechtigden naar de stembus in het zeer woestijnrijke land, dat het vooral moet hebben van toerisme en (vanwege de crisis ingestorte) mijnbouw. Na Niger is Namibië de grootste exporteur van uranium ter wereld.
Hoewel de winnaar vaststaat, krijgt Swapo voor het eerst serieus tegenstand. De Rally for Democracy and Progress (RDP) splitste zich twee jaar geleden van Swapo af. Ze is vooral een vehikel voor enkele ontevreden oudgedienden van Swapo, maar positioneert zich ook als tegenstander van de corruptie die onvermijdelijk toeslaat als dezelfde kliek te lang aan de macht blijft. Die houding uit zich ook in een harde opstelling jegens Zimbabwe. Swapo verdedigt Robert Mugabe, een strijdmakker uit de tijd van de blanke overheersing van zuidelijk Afrika immers.
Kennelijk maakt Hidipo Hamutenya, de leider van de RDP, de regering echter zo nerveus dat Swapo hem voor de rechter gedaagd heeft wegens uitspraken over vermeende verkiezingsfraude. De nationale mensenrechten-organisaties heeft zich ook kritisch uitgelaten over de kiesraad – en kan juridische actie tegemoet zien.
Nu zal er ongetwijfeld het één en ander mis zijn, maar dat neemt niet weg dat Swapo werkelijk populair is onder de bevolking. Namibië kan echter ook een stevige oppositie gebruiken, liefst niet versplinterd over de dertien partijen die het tegen Swapo opnemen. Het tellen van de stemmen gaat naar verwachting een week duren.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
“Algiers has been paralyzed for three days now by youths taking to the streets and chanting for justice.”
Even wat serieuzer dan de handsbal van Henry tegen Ierland: rellen in zowel Algiers, Cairo als Khartoum om een beslissende voetbalmatch voor het WK. Muammar el-Qaddafi heeft zich vandaag opgeworpen om te bemiddelen tussen beide landen.