In veel landen zijn tweepartijenstelsels. Er is een linkse partij en een rechtse partij en dat is alles. Daar is weinig te zoeken voor mensen die op zoek zijn naar vrijzinnige, anti-dogmatische linkse politiek. Australië was zo'n land. De laatste verkiezingen brachten daar verandering in. Er waren twee partijen in Australië: de centrum-rechtse conservatief-liberale Liberal Party en de centrum-linkse sociaal-democratische Labor Party. Ze wisselden elkaar regelmatig af in de regering. In de jaren '70 kwam daar verandering in. De Australian Democrats werden opgericht als een progressieve afsplitsing van de Liberal Party. Dit was een progressieve middenpartij die stond voor meer directe democratie, bescherming van het milieu en burgerrechten. Het kiesstelsel voorkwam dat de Australian Democrats in het Lagerhuis kwamen, maar ze wonnen wel zetels in het Hogerhuis. Door haar kritisch-constructieve opstelling werd deze kleine partij een belangrijke macht. Ze waren nodig voor een meerderheid in het Hogerhuis en konden hun progressieve thema's via het hun kamerwerk naar voren brengen.
Non-WikiLeak: Guardian heeft Zweedse aanklacht tegen Assange
Assange had 11 oktober in Zweden moeten zijn voor een gesprek met politie, is toen niet gekomen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In de Spaanse politiek zijn er twee centrale tegenstelling: tussen links en rechts en tussen de centrale, Spaans-talige overheid in Madrid en de verschillende culturele minderheden en autonomie regio’s. Dat maakt de partijpolitiek uitermate gecompliceerd en bijna onvergelijkbaar met de Nederlandse politiek.
‘De’ Spanjaard bestaat niet. Er wonen in Spanje verschillende bevolkingsgroepen, die zich in meer of in mindere mate identificeren met Spanje. In het historische koninkrijk Castille, in het centrum van Spanje, rond Madrid, wordt de taal gesproken die officieel ‘Spaans’ wordt genoemd. Hier identificeren mensen zich het sterkst met Spanje. In de andere regio’s, zoals Baskenland en Catalonie, worden officieel erkende minderheidstalen gesproken. De verschillende regionale overheden hebben in meer of mindere autonomie, afhankelijk van de mate waarin de bevolking zich identificeert als een eigen nationale groep. Vraagstukken van identiteit en nationalisme kunnen uitlopen in gewelddadige conflicten, de terreur van de Baskische afscheidingsbeweging ETA is daar een traditioneel voorbeeld van.
In Nederland wordt regionalisme en nationalisme niet geassocieerd met linkse politiek. In Spanje is het streven naar een staat die niet puur Spaans is maar juist ruimte laten voor de diversiteit van regionale en nationale identiteiten een streven dat het meest met links geassocieerd wordt. De twee grootste politieke partijen zijn de centrum-rechtse, conservatieve Partido Popular (Volkspartij) en de centrum-linkse sociaal-democratische Partido Socialista Obrero Español (Socialistische Arbeiderspartij). Naast traditionele vraagstukken die links en rechts over heel Europa verdelen (bijvoorbeeld de relatie met Amerika en de rol van de staat in de economie), zijn deze partijen ook verdeeld over de vraag hoe de macht verdeeld moet worden tussen de centrale overheid en de regio’s. De sociaal-democraten willen meer macht afdragen aan de regio’s en de conservatieven willen de macht behouden voor Madrid.
Tot nu toe ben ik altijd vrij positief geweest over El Universal, Mexico’s grootste kwaliteitskrant. In tegenstelling tot concurrenten als La Jornada en Milenio weet het dagblad redelijk neutraal en in het midden van het politieke spectrum te blijven. Vandaag is dat beeld voorgoed veranderd, door dit artikel, een profiel van Gustavo Madero, de nieuwe voorzitter van regeringspartij PAN. Onder het artikel (van de internetsite) trof ik het volgende aan:
Con información de Wikipedia = Met informatie van Wikipedia. Met andere woorden: de grootste en belangrijkste kwaliteitskrant van Mexico gebruikt Wikipedia, waarvan zelfs de minst competente eerstejaars student journalistiek nog weet dat je het NOOIT als bron voor een artikel mag gebruiken, als bron om een profiel van een van de belangrijkste politici van het land te schrijven?? En zet het er nog onder ook??? Man, man, man…
[jan-albert]Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Soms zijn er van die observaties die eigenlijk te interessant zijn om te laten liggen, maar eigenlijk te klein zijn om een artikeltje aan te wijden. Toen ik dit artikel las over luchthavenbeveiliging dacht ik te beginnen aan een dertien-in-een-dozijn-artikel over privacy en effectiviteit. Maar toch stonden er nog een paar interessante observaties in het stuk.
Allereerst dat de wetenschappelijke wereld vermoedt dat bodyscanners voor doden zouden kunnen gaan zorgen (.pdf). De langetermijneffecten zijn simpelweg nog niet voldoende onderzocht. Mocht de scanner grootschalig ingezet gaan worden, dan zou dat wel eens kunnen betekenen dat een reiziger meer kans heeft om door een bodyscanner om het leven te komen dan door een terroristische aanval.
Een andere observatie is dat het vloeistoffenbeleid misschien wel eens suboptimaal zou kunnen zijn. In de huidige situatie gaat het alsvolgt: je komt bij de controle, realiseert je dat je nog een fles met teveel vloeistof bij je hebt, bijvoorbeeld water, en gooit deze in de gereedstaande bak. Deze bak staat vaak in een grote ruimte waar tientallen, zo niet honderden mensen tegelijkertijd in de rij staan te wachten. Goed, je voelt het al. Het zou geen enkel probleem zijn om een bom in die bak te gooien, en ver weg te zijn als die ontploft.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Duitse media in actie voor Wikileaks
Een initiatief van de Tageszeitung. De verklaring keert zich tegen de overheersing van de economische macht over de democratie. En komt op voor de bescherming van de informatieverspreiding via het internet die gelijk zou moeten zijn aan de persvrijheid bij de oudere media.
[qvdd]
Via een aanval moeten we onze eigen vernietiging voorkomen.
PVV-kamerlid Wim Kortenoeven vindt oorlog tegen Iran op zijn plaats om te voorkomen dat het land kernwapens operationeel krijgt.
[qvdd]
No to elections in the false state of Kosovo.
De Servische minderheid gaat waarschijnlijk de parlementaire verkiezing van vandaag boycotten. Die minderheid zit voornamelijk in het noorden van Kosovo en wil zich afscheiden. De Amerikaanse ambassadeur in Kosovo maakt zich daar grote zorgen over blijkt uit een cable geopenbaard door Wikileaks:
Failure to act soon means losing northern Kosovo and will re-open the Pandora’s Box of ethnic conflict that defined the 1990s,
Arizona: van hel tot hemel voor messentrekkers
Na de guns mogen nu de knives de vrijheid aanpakken
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.