Van Buurman en Buurman zou geen musical gemaakt mogen worden. Daarom een aantal suggesties, uit het leven gegrepen. Elke keer als er een musical gemaakt wordt, gaat er een stukje in mij dood. Er was door de huidige uit z’n voegen knallende industrie al bijna niks van me over, maar sinds kort ben ik op sterven na dood. Ik heb het in een cultuurblokje op televisie gezien, ze gaan een musical van Buurman en Buurman maken. Wegens mijn achternaam is de Tsjechische kleipoppetjesserie van Villa Achterwerk min of meer cultureel erfgoed van mijn familie geworden. Ik kan het dan ook niet verdragen dat iets dat me zo lief is zielloos wordt verkracht door de ludieke musicalscene. Ik durf best te stellen dat er op deze wereld geen mensen zijn die van Buurman en Buurman én musicals houden. In 2012 deed de scene mij al veel pijn, toen werd Marten Toonders Bommel-saga te grazen genomen. En dat terwijl er zoveel moois voor handen is. Alhier drie alternatieven.
Stephen Colbert denkt vandaag terug aan die kandidaat die eigenlijk geinaugureerd had moeten worden. Dip Chutney, Rom Comedy…
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
ANALYSE - Barack Obama is begonnen aan zijn tweede termijn als president. Hoewel er heel wat beren op de weg te vinden zijn, kan hij er best nog wat van maken.
Zoals bekend, was Obama-I minder succesvol dan hij in zijn change-campagnes tegen Hillary Clinton en John McCain ambieerde. Maar vooral in zijn eerste twee jaar heeft hij – of beter: hij en de Democraten in het Congres – toch een en ander bereikt. Noemenswaardig zijn vooral de hervorming van het zorgbestel, dat nu toegankelijker is geworden, en de regulatie van de financiële sector (de Dodd-Frank bill) die meer transparantie bracht en betere bescherming voor de consumenten van financiële producten. Het is misschien niet bijzonder veel, maar toch meer dan Europese regeringen hebben klaargespeeld.
Het beëindigen van de oorlog in Irak en het begin van de terugtrekking uit Afghanistan zijn evenzeer noemenswaardig, net als de meer op verzoening gerichte toonzetting in de internationale politiek. Ook is er door de Obama-regering enorm veel geïnvesteerd in publieke werken om de economie aan de praat te houden, maar dat was met toestemming van veel Republikeinen in het Congres.
Tegenwerkende krachten
In de verkiezingen van 2010 kregen de Republikeinen de meerderheid in het Huis (een soort tweede kamer) en verloren de democraten de super majority (60 van 100 zetels) in de Senaat – verhoudingen die in 2012 bevestigd werden. Vanaf 2010 werd ook de invloed van de radicaal-conservatieve aanhangers van de Tea Party binnen de Republikeinse Partij sterker. De belastingen dienen volgens hen omlaag te gaan en de overheid dient klein te zijn en mag niet als nanny state optreden. Dat is Europees socialisme. Amerikaans is dat de mensen hun dingen zelf aanpakken en de markt beschermd, maar niet gereguleerd wordt – ook niet vanwege het milieu waarover allerlei sprookjes worden verteld. Aldus de Tea Party-beweging en Tea Party-Republikeinen zoals fractievoorzitter Eric Cantor (in het Huis).
ANALYSE - Obama bracht er niet veel van terecht, denken velen in de wereld. Maar hij kreeg ook niet veel speelruimte van de Amerikaanse bevolking. Het verloop van zijn nieuwe termijn is te voorspellen aan de hand van opinieonderzoek.
Barack Obama won de verkiezingen van november 2012 vrij ruim van Mitt Romney. Maar tot veel nuancering in de verhoudingen tussen Democraten en Republikeinen leidde dat niet. De fiscal cliff is niet vermeden, maar uitgesteld. Dezer dagen zal de nieuwe regering van Obama van start gaan. Het is een moment om te kijken naar de opvattingen van Amerikanen over grote thema’s. Een grote opiniepeiler is PEW research, eenvoudig op het net te vinden. Een dagje rondneuzen levert het volgende op.
Wat willen Amerikanen in 2013?
De Amerikanen zijn sinds juni 2011 niet zo somber geweest als nu. Ze zijn pessimistisch over de economie, het vermijden van de fiscal cliff, bezorgd over de stijgende ongelijkheid en de economische onbillijkheid.De problemen in de Verenigde Staten zelf zijn genoeg: dieper verstrikt raken in de tegenstellingen in het Midden-Oosten willen Amerikanen zeker niet, maar over een interventie in verband met het atoomwapenprogramma in Iran ligt dat weer gemakkelijker.
Het pessimisme geldt voor de reductie van de staatsschuld, maar ook de toenemende zorg over ongelijkheid en class conflict speelt een rol. Meer dan de helft van de ondervraagden denkt dat het economisch systeem de rijken bevoordeelt, tweederde van hen denkt dat er conflicten zijn tussen rijk en arm. (21% groei sinds 2009; dat zegt iets over het succes van “socialist” Obama.)
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Oliver Stone: “Obama is een wolf in schaapskleren”. De filmregisseur wijst er fijntjes op dat Obama het onrechtmatige beleid van Bush gewoon heeft gecontinueerd en zelfs nog meer heeft ingebed.
OPINIE - Dat een leger probeert met zo min mogelijk eigen slachtoffers een vijand te verslaan, is misschien wel niet erg chic en al helemaal niet heldhaftig, maar wel logisch. De Romeinen leerden hun soldaten al dat een steekwond van vijf centimeter diep effectiever is dan een zwaardslag, en dat de steekbeweging de aanvaller bovendien veel minder kwetsbaar maakt voor de wapens van de vijand dan het hakken met een opgeheven arm.
Tijdens de Vietnamoorlog is vooral de VS buitengewoon gevoelig geworden voor de aantallen gedode militairen van het eigen leger. Dit feitelijk hoogst immorele onderscheid tussen the lives of American soldiers en de levens van mindere volkeren vertaalt zich in dramatische acties zoals de Hill of Crosses in Californië, waar 5,000 kruisen staan voor Amerikaanse soldaten die in Irak zijn omgekomen. Over het aantal gedode Irakezen is veel onduidelijkheid, maar het betreft een veelvoud van het aantal Amerikanen. Niet dat veel mensen er om malen.
Recente schattingen van de Amerikaanse National D-Day Foundation resulteren in 2499 gedode Amerikaanse soldaten op één dag – 6 juni 1944, toen de Geallieerden in Normandië landden. We mogen er rustig van uitgaan dat dergelijke massale acties niet meer mogelijk zijn – het thuisfront zou het niet accepteren.
En dus worden oorlogen tegenwoordig anders gevoerd. Bombarderen bleek hoogst effectief, omdat je met een handvol mannen (tegenwoordig alleen een piloot) in de relatieve veiligheid van het luchtruim in luttele seconden duizenden slachtoffers kunt maken. Nadeel is wel dat die mannen hoog opgeleide specialisten zijn en daarom niet zo eenvoudig te vervangen als een eenvoudige infanterist.
COLUMN - Obama wil John Brennan aanstellen als de nieuwe baas van de geheime dienst van zijn land, de CIA. Brennans geschiedenis is, zacht gezegd, niet prettig. Hij heeft zich eerder sterk gemaakt voor marteling: waterboarding vond-ie een legitieme en effectieve verhoortechniek voor terrorismeverdachten. Momenteel werkt Brennan als hoofd terrorismebestrijding voor Obama, en legt hij uit dien hoofde lijsten aan met mensen die in aanmerking komen om per drone te worden vermoord.
Drones zijn onbemande, zwaar bewapende vliegtuigen. Ze worden op afstand bestuurd. Amerika zet ze op afstand in op buitenlands grondgebied; vooral mensen in Pakistan, Afghanistan en Jemen zijn favoriete doelwitten, maar verdachten in Somalië en andere Afrikaanse landen winnen inmiddels aan populariteit.
De Amerikaanse drones worden buiten alle reguliere kanalen ingezet. Zelfs het ministerie van Defensie gaat er niet over. De CIA kiest haar doelen in het geniep, legt geen verantwoording af over gemaakte keuzes, maakt eventuele miskleunen nooit bekend en houdt alle documenten over de onbemande moordapparaten angstvallig geheim.
De CIA liquideert buitenlanders op vreemd grondgebied, zonder dat er een rechter, een senaatszitting of enige vorm van controle aan te pas komt. Kortom: de CIA kan ongecontroleerd en op eigen initiatief oorlogshandelingen uitvoeren.
Ooit werden we – en terecht – al boos wanneer de CIA iemand ontvoerde. Nu kijken we er niet meer van op dat de man die al een paar jaar eigenhandig de hitlijsten opstelt op grond waarvan de CIA illegale buitenlandse aanslagen uitvoert, en daarmee als aanklager, rechter en beul ineen optreedt, het nieuwe hoofd van diezelfde organisatie wordt.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
…maar landelijke legalisatie blijft ver weg.
ACHTERGROND - Hillary Clinton stopt als minister van Buitenlandse Zaken en haar beoogde opvolger, Susan Rice, heeft de handdoek in de ring gegooid. Vrouwen speelden een hoofdrol in de Amerikaanse politiek de afgelopen week.
‘Will she or won’t she?’ is de vraag die de Amerikanen de afgelopen weken (jaren, eigenlijk) heeft bezig gehouden. Sinds Hillary Clinton heeft aangegeven dat ze niet beschikbaar is als secretary of state in Obama’s tweede termijn, gonst het in de Amerikaanse media dat ze zich klaar maakt voor een gooi naar het presidentschap in 2016. Zelf zegt ze steevast dat ze ermee stopt omdat het na twintig jaar politiek welletjes is geweest, dat ze toe is aan wat rust. Begrijpelijk, ze is inmiddels 65. Ook tegenover Barbara Walters (filmpje) blijft ze volhouden dat ze iets anders gaat doen.
Het was sowieso de week van de vrouwen in de Amerikaanse politiek. Susan Rice, vriendin en bondgenoot van Obama sinds het eerste uur, gaf aan zich terug te trekken als kandidaat voor de post die Hillary Clinton achterlaat.
Rice is op dit moment de Amerikaanse gezant in de Verenigde Naties en zal dat ook blijven. Maar het was geen geheim dat Obama haar het liefst als zijn minister van Buitenlandse Zaken had gehad. De New York Times heeft een goede analyse over wat de twee politici aan elkaar bond. Het was niet slechts dat ze beide de eerste Afro-Amerikaanse politici op een bepaalde post waren, hun gedeelde passie voor basketbal of dat ze beide tegen de Irak-oorlog waren. Obama benijdt Rice omdat ze zegt wat ze denkt, ook als dat mogelijk niet gepast is.
De grappigste foto van Obama die u deze week gaat zien.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.