Huidig regeringsbeleid nog weinig impact op asielzoekersstroom

Vorige week constateerden we al dat er een afname was in de stroom asielzoekers. Maar hoe verhoudt dit zich tot de lange termijn ontwikkeling en vooral, hoeveel asielzoekers mogen uiteindelijk blijven? Laten we eerst even de recente cijfers in wat langer termijn perspectief plaatsen. Het moge duidelijk zijn dat de afname van 2011 zeer bescheiden is ten opzichte van eerdere ontwikkelingen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gemiste kansen van het CDA

Christendemocratische politiek draait niet om het doen van christelijke dingen. Zo zitten christenen namelijk niet in elkaar. Christendemocratische politiek betekent het uit alle macht bezet houden van regeringszetels, in de hoop ooit nog eens iets christelijks te kunnen doen.

Die christenen in het CDA praten zichzelf aan dat er een hoger belang gediend is bij het meestemmen met de coalitie- en gedoogpartner. Immers, als deze regering niet valt, dan maken in ieder geval ook nog christenen deels de dienst uit in ons land. Christenen die dan misschien wel goede dingen kunnen doen. En dat is juist nu natuurlijk zo ontzettend nodig.

Het doet denken aan de marathonloper die de ravitaillering voorbij loopt. Elke keer weer besluit hij de volgende mee te pakken om nu geen tijd te verliezen. Hij blijft mooi in de race, maar valt vijf kilometer voor de finish uit met hongerklop. De christendemocraat is hetzelfde. Hij kan nu mooie christelijke dingen doen voor de mensen, maar hij wil ook in de race blijven. Dat wordt dus een race van gemiste kansen.

Vergelijk het met het christelijke geloof, dat ook al niet om het leven zelf draait, maar om het Koninkrijk de Hemelen dat er hopelijk de finish van is. Het leven in dit aardse tranendal kan echt stukken leuker dan Dominee je voorschotelt, maar we moeten al dat lekkers aan ons voorbij laten gaan om vooral in de race te blijven. Een leven, kortom, van gemiste kansen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Straffen van kinderen: het verloren decennium

Ik zou Khalil rond 10 uur ’s ochtends ontmoeten om zijn zaak te bespreken. Zijn gezin met vijf kinderen – alle in Nederland geboren – zou later die dag op straat worden gezet. Ze waren na tien jaar uitgeprocedeerd.

Toen ik rond het afgesproken tijdstip bij het AZC in Utrecht aankwam, was het terrein afgesloten. Politie. Brandweer. Beveiligers. Ik belde de vader op zijn mobiel. Hij was overstuur. Hij had zichzelf met benzine overgoten en dreigde zich in brand te steken. Hij zag geen uitweg meer. Doe je wel voorzichtig, vroeg ik ‘m nog, verlegen om het juiste advies.

De politie wist hem te overmeersteren, maar daarmee was de rust in het AZC niet hersteld. Andere asielzoekers, wier lot weinig verschilde van dat van Khalil en zijn gezin, waren over de rooie. Ze ventileerden hun woede op de politie. Die kwam in het nauw en schoot in de lucht om de menigte op afstand te houden. En ineens was daar de berusting. Ieder ging zijns weegs. Alsof er niets gebeurd was.

De volgende dag ontmoette ik vrouw en kinderen. Gewone lieve kinderen, die perfect Nederlans spraken, hier vriendjes hadden. Een leven hadden ze nooit kunnen opbouwen. Ze deelden twee kamers op het AZC. De familie had het zolang uitgehouden omdat ze van meet af aan een wortel was voorgehouden: blijf procederen, dan kom je er wel.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een vreemd verhaal

De bakker staat 's ochtends vroeg op, om broodjes te bakken, voor de mensen.Op weg naar het centrum zie ik vanuit mijn ooghoeken genegeerde teleurstelling. Als ik alsnog rem, sjokt hij hoopvol naar het fietspad: een man van eind dertig met een aktentas onder zijn arm.
Hij komt uit Irak en moet naar Groningen. Daar heeft hij een adres waar hij geld kan ontvangen van zijn moeder in Denemarken. Of ik hem kan helpen. Het is overduidelijk dat ik dat maar op één manier kan.

“Just don’t buy a ticket and take a train, see what happens”, adviseer ik hem in de taal waarin hij mij had aangesproken. Maar zwartrijden, dat mag hij niet van zijn advocaat. 24,60, heeft hij nodig. Hij biedt me zijn telefoon aan. In zijn groezelige handen ligt een Nokia 6310. Een toestel waarmee je in 2002 bewees dat je erbij hoorde. Ik noteer zijn telefoonnummer en zeg dat ik hem bel als ik terugkom uit de stad.

Onderweg bel ik naar Vluchtelingenwerk. De telefoniste stelt een basisvraag: heeft meneer asiel aangevraagd?
– Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik neem aan van wel?
– Laat hem hierheen komen, we zitten in Noord.


Ik bel de Irakees. Ja, hij heeft asiel aangevraagd maar hij is uitgeprocedeerd. Vluchtelingenwerk kan niks meer voor hem doen, zegt hij.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zuigend Generaal Pardon

Het “Zuigend” slaat op het steeds maar weer terugkeren van het onderwerp “aanzuigende werking” van het Generaal Pardon, niet op het “aanzuigen” zelf dus.
Een reactie bij een van mijn eerdere artikelen over dit onderwerp attendeerde mij er op dat het weer eens in het nieuws was.
Jammer dat hij daarbij een tussentijds verschenen artikel over dezelfde materie over het hoofd ziet.
Maar goed, als men een verdubbeling van het aantal asielzoekers ruim een jaar na het officiële pardon en ruim anderhalf jaar na de eerste stemming in de tweede kamer ziet als het bewijs van “aanzuigende werking”, prima. Maar leg dan ook even uit waarom Finland en Italië ruim verdubbeld zijn zonder een recent Generaal Pardon en waardoor die hogere pieken in het verleden zijn ontstaan.
Hier de bijgewerkte grafiek op basis van de laatste CBS cijfers (en mijn archief want CBS kent geen historie). Mag u zelf uw conclusies trekken.


Update (22-4-09): De cijfers van het eerste kwartaal 2009 zijn nu ook bekend.
Hier even het recente rijtje:
2007 1e kwartaal: 2530
2007 2e kwartaal: 2140
2007 3e kwartaal: 2470
2007 4e kwartaal: 2590
2008 1e kwartaal: 3130
2008 2e kwartaal: 3560
2008 3e kwartaal: 4510
2008 4e kwartaal: 4080
2009 1e kwartaal: 3970

Quote du Jour | Noodzaak

De noodzaak om terug te keren is in het belang van niet alleen ons maar vooral van het gezin zelf.

(Minister voor Immigratie en Asiel Gerd Leers voor de microfoon van Nieuwsuur)

Tegenvallertje voor Bruin I, de rechterlijke macht heeft geoordeeld dat gezinnen met kinderen niet op straat geknikkerd mogen worden. De uitweg van Leers om kinderen dan maar te scheiden van de ouders door ze op te vangen in een pleeggezin en ma en/of pa alsnog op straat en het liefst over de grens te mikken is eveneens verboden door de rechtbank.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende