Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Turkey, the EU and the Mediterranean uprisings
By Katinka Barysch, deputy director of the Centre for European Reform
The revolts in Tunisia, Egypt and Libya have brought home to many people that Turkey has become a force to be reckoned with in this region. Turkey enjoys lots of credibility in the Arab world. It has burgeoning trade ties and solid political relations with many Middle Eastern and Mediterranean countries. As the EU scrambles to revamp its own neighbourhood policy, it would do well to work closely with Turkey. Turkey would also gain. Sadly, there is little evidence of such co-operation to date.
Asked at a recent Aspen roundtable in Istanbul whether the EU and Turkey were co-ordinating their responses to the revolts in the Arab world, Ali Babacan, a veteran minister in the Erdogan government, said: “We work a lot with the Americans, like we do on Afghanistan, but not with Europe.” The main reason, he said, was that his country’s plan to join the EU was going nowhere.
The EU – in acknowledgement of Turkey’s growing international clout – has offered Ankara a foreign policy dialogue outside the accession process. But the dialogue has yet to start in earnest. Most of the interaction between Turkey and the EU still revolves around a largely blocked accession process. Foreign Minister Ahmet Davutoglu – at the same Aspen roundtable – added a second reason why foreign policy co-ordination had been slow to get off the ground. Turkey, he explained, did not bother to work with the EU because the EU’s own neighbourhood policy was weak and inconsistent.
Tijd voor cyberrealisme
Een aantal Vietnamese bloggers, dat in de lente van 2010 tegen een bauxietmijn protesteerde, kwam ineens onder vuur te liggen van een DDoS-aanval. Eerder hadden de bloggers een programmaatje gedownload dat het publiceren in Vietnamees vergemakkelijkt. De aanbieder van het programma, een website van de Vietnamese Diaspora Society, is doorgaans een betrouwbare steunpilaar voor dissidenten. Later bleek dat iemand, waarschijnlijk de Vietnamese overheid, een stukje malware aan het programma had toegevoegd. Naast de gerichte DDoS-aanval bleken de bloggers al een tijd onder surveillance te staan.
De Wit-Russische schrijver Evgeny Morozov ziet in dit voorval een bevestiging dat het Westen de online capaciteiten van autoritaire regimes steevast onderschat. Rusland, Iran, Egypte, China en vele anderen worden in de media vaak afgeschilderd als landen die doodsbang zijn voor democratiserende effecten van internet in het algemeen en sociale media in het bijzonder. De eerste reflex bij dissidente geluiden is dan ook afknijpen, censureren, verbieden, platleggen.
De Amerikaanse minster van Buitenlandsse Zaken Hillary Clinton hield in januari 2010 een belangrijke policyspeech waarin ze dit beeld bevestigde en een Amerikaans antwoord formuleerde. Het vrije Westen moest bloggers en internetters wereldwijd bijstaan in het beslechten van online muren door te zorgen dat netwerken open blijven en het vrije woord zich met lichtsnelheid over de globe kan verplaatsen. Het moest Clintons ‘tear down this wall’-moment zijn, alleen gaat het hier om fire walls. Onze eigen minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen praatte een paar maanden later deze nieuwe beleidslijn flauwtjes na.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De gevreesde lange arm in Egypte
Vanaf heden geregeld een bijdrage van Abu Pessoptimist, een Nederlandse blogger in Israel. Vandaag zijn eerste bijdrage die ook op zijn blog is te lezen.
Met een beetje moeite misschien nog wel net te lezen, het opschrift van dit dossiertje: in het Arabisch staat er ‘Het bombarderen van de Kerk van de Twee Heiligen in Alexadrië’. De foto is gemaakt in het hoofdkwartier van de Amn al-Dawla, de Egyptische Staatsveiligheidsdienst in Nasr City in Cairo. De kans dat er veel belastends uitkomt is niet groot, de Staatsveilgheidsdienst heeft letterlijk karrevrachten papieren verbrand en door de shredder gehaald, zoals de foto hieronder laat zien.
Het wordt echter door velen in Egypte niet ondenkbaar geacht dat de Amn al-Dawla wel iets met het bombarderen van de kerk in Alexandrië in de nieuwjaarsnacht (23 doden) te maken had. Net zoals nu door velen wordt gedacht de mannen van de Amn al-Dawla iets iets te maken gehad zouden kunnen hebben met de 13 doden die zijn gevallen tijdens botsingen tussen salafisten en kopten bij de wijk Moqattam.
Feit is dat veel mensen na enig touwtrekken met het leger het hoofdkwartier van de dienst in de wijk Nasr City zijn binnengedorngen, nadat ontdekt was dat er een vuilniswagen vol geshredded papier voor het gebouw stond. Binnen werden martelkamers met bloedvlekken op de vloeren aangetroffen, nog veel meer geshredded papier, eindeloze reeksen nog niet-vernietigde dossiers over personen en luxevertrekken voor de minister van Binnenlandse Zaken.
Gaat Facebook soms Egypte besturen?
De revoluties en protesten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten bewijzen dat sociale en 24-uurs media dictators weg kunnen krijgen. Maar dezelfde media leiden ook tot een blinde rebellie met een zeer onzekere uitkomst.
De retoriek rondom de Arabische Lente leek minder hoogdravend (al lijken me vergelijkingen met 1989 me nog wat voorbarig). Na de kleurenrevoluties in de voormalige Sovjet-republieken en tijdens de protesten in Iran in 2009 werd wereldwijd de dageraad van een nieuw digitaal tijdperk bezongen. Twitter, Facebook en andere sociale media zouden het informatiemonopolie van menig dictator met huid en haar opvreten. The revolution will be tweeted.
Toen Ahmadinejad de Iraanse protesten de kop in drukte werd het enthousiasme al wat getemperd. De sociale mediaplatforms bleken niet alleen handig voor de oppositie maar ook voor het bewind. Alle digitale sporen lagen immers vast. De geheime politie hoefde die alleen maar te volgen om bij de telefoontjes en pc’s van demonstranten te eindigen. Wat voor protest kan worden gebruikt, bleek ook handig surveillancegereedschap. Dat vergaten jubelati als Clay Shirky en Thomas Friedman vaak even in hun hiephiephoera-commentaren te vermelden.
Maar de Iraanse flop is ook nog op een andere manier leerzaam, zo vertelt Evgeny Morozov in zijn nieuwe boek The Net Delusion (over een paar dagen een recensie).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Quote van de Dag: Arabische lente luidt einde islamofobie in
[qvdd]
De PVV kampt inmiddels met een onoplosbare tegenstelling. Jarenlang hebben zij niet zonder succes grote delen van het electoraat de stuipen op het lijf gejaagd over de islam. Uiteraard moet extremisme te vuur en te zwaard worden bestreden, maar slechts een kleine minderheid van de moslims kan als extreem worden aangemerkt. De grote meerderheid verafschuwt extremisme.
Oud-partijvoorzitter van het CDA Marnix van Rij denkt dat de Arabische lente het begin van einde kan inluiden van de Westeuropese islamofobie, en daarmee ook van het electorale succes van de PVV. Volgens Van Rij zou de PVV de Arabische revoluties moeten omarmen, maar is het niet voor niets oorverdovend stil bij de PVV:
Mensen die het vrijheidsideaal nastreven, maar wel op een positieve manier. Toch heeft de partij een probleem. Hoe kan de PVV nu aan de bang gemaakte kiezers in Nederland uitleggen wat er in Tunesië, Egypte en Libië gebeurt? Is dit de totalitaire revolutie van de islam die de essentiële waarden van de westerse democratie wil vernietigen?
Relschoppers schaden ons belang
“Er wordt hier nóóit gedemonstreerd. Een deel van de betogers zijn ordinaire relschoppers. De rest bestaat uit jongeren die werk eisen. Ze willen onmiddellijk een baan en dat gaat natuurlijk niet.”
Aan het woord is de Rotterdamse havenbaron Meijer over de situatie in Oman. Hij is wereldwijs geworden in de Europoort en wil er in het AD van 1 maart nog wel een schepje bovenop doen: “De betogingen lopen steeds uit de hand als demonstranten het politiebureau aanvallen. De politie hier is normaal heel vredelievend, in mijn ogen te vredelievend. Maar als de agenten in het nauw komen, schieten ze met rubberen kogels en traangas. Er is een dode gevallen waardoor de betogers nog bozer zijn en winkels plunderen.”
Je gelooft je ogen toch niet als je dit leest. Waar was die man de afgelopen maand? Maar als het goed is dan zegt je verstand dat je niet naïef moet zijn. Handel is handel en dan gaat de blik op oneindig en het verstand op nul. De motor van de Nederlandse economie moet draaien en uitbreiden ook in landen waar de politie uit een stel lievige watjes bestaat. De Rotterdamse haven wil de samenwerking in Oman niet in gevaar laten brengen door hangjongeren. Ze maken er gebruik van de helft van de 13 miljard kostende haven. Waar opgetreden moet worden gaan de handen uit de mouwen, zeker als daar ook nog een grijpstuiver mee verdient kan worden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.