Vlak voor Kerst 2023 kwamen de Europese Raad en het Europees Parlement tot een akkoord voor een nieuw Europees migratiepact. "Een overeenkomst die de Europese asielwetgeving voor tientallen jaren zal terugdraaien" (Amnesty International). "Het gevolg? Overvolle vluchtelingenkampen en illegale en gewelddadige push-backs" (Vluchtelingenwerk Nederland). "Het lost problemen niet op zoals het verminderen van de druk op landen van eerste binnenkomst" (IRC - International Rescue Committee). Maar hoe is het eigenlijk nu, bijvoorbeeld, op Lesbos. Na de brand in kamp Moira, drie jaar geleden, kwam er een nieuwe locatie: kamp Mavrovouni. Net als bij Moira bieden tal van NGO’s en vrijwilligers allerlei hulp, van medische hulp tot taallessen, Van activiteiten voor kinderen tot het uitdelen van winterjassen. Hieronder een verslag van Nederlandse vrijwilligers die medische bijstand verlenen. Anoniem, want de Griekse autoriteiten doen erg moeilijk tegen organisaties die ook kritische geluiden naar buiten brengen. Naam van de auteur is bij de redactie bekend. Verslag Het kamp is weer overvol, meer dan 5500 vluchtelingen, waarvan 33% kinderen. 60 % Afghanen waaronder veel vrouwen en kinderen, 20 % mensen uit Eritrea , 12 % Arabisch sprekenden vooral uit Palestina en Yemen, overige mensen uit Oost-Afrika en Congo dus Soedan, Ethiopië, Somalië, landen waar veel geweld heerst. Een deel van de kampbewoners, 2500 ongeveer, heeft wel een vergunning gekregen (rode kaart) om weg/door te mogen, maar transport naar vasteland stokt. Deze mensen mogen dus eigenlijk niet in het kamp blijven maar kunnen ook nergens heen. Want ze hebben geen reisdocumenten. Omdat ze niet meer geregistreerd zijn, krijgen ze geen eten, geen financiële bijdrage meer en geen onderdak in de cabins. Stel je voor zoveel mensen. Ook vluchtelingen die pas aankomen moeten minstens 3 weken wachten op hun registratie en hebben in die weken ook geen recht op iets. Zij worden opgesloten in een grote tent vlak achter ons en mogen niet van het terrein af. Mensen met een vergunning slapen met heel veel door elkaar in enorme tenten (soms 260 slaapplekken), soms op de kale grond zonder matje of fatsoenlijk dek. Geen scheidingswanden, gordijnen of iets dergelijks. Hetgeen veel spanningen geeft uiteraard. Dus wachten ze maar weer, soms maanden, op transport naar Athene. Men zet alle verwachtingen op Athene, maar eenmaal daar aangekomen is er niets, geen voorzieningen, hoorde ik van vrijwilligers die daar hulp probeerden te bieden. Door absoluut voedselgebrek (het is de mensen verboden om gastankjes, verwarmingselementen, hout of benzine het kamp in te smokkelen, er zijn strenge controles) ontstonden er wel diverse illegale voedselvoorzieningen aan de randen van het kamp, een aantal NGO’s springen dus bij. Maar eten is er niet genoeg. De werkplek is nog maar een vijfde van wat we hadden. Een middelgrote tent i.p.v. 2 grote. terwijl het aantal patiënten veel meer is dan vorig jaar, zo rond de 100, soms meer, per avond. De reden dat we zoveel patiënten zien is dat de Griekse organisatie die overdag dienst heeft (wij van 17 tot 24 uur) maar één (ja 1 ) arts laat werken, en weekend- en feestdagen niemand. De triagedokter zit in de overdekte wachtruimte aan een tafeltje van 100 bij 40 cm. Patiënten dichtbij en eromheen, kijken en luisteren mee. Stel je voor 10-15 patiënten, bijna met hun neus op je tafeltje. De triage handelt ¾ van de consulten af. Rest wacht geduldig op de arts die binnen werkt en hen komt halen. Eén i.p.v. twee artsen die kleine ziektes behandelen waar geen onderzoekbank bij nodig is en dat vindt plaats in de wachtruimte. Artsen zonder Grenzen werkt buiten het kamp en doet “alleen” zwangere vrouwen, kinderen en “sexuel violance women”. Een verbetering is dat er een psycholoog mee spreekuur houdt, soms 2, voor de meer ernstig getraumatiseerde patiënten. Er heerst een schurftepidemie in het kamp. Er zijn geen middelen (meer) voorhanden . Dus we kunnen niemand behandelen, trouwens waar moet zoveel was heen. Symptomatisch jeuk bestrijden is het maximum. Ook ziet men difterie met huidulcera. Het ziekenhuis weigert te kweken (of kunnen dat niet) er is nu nauw overleg met andere organisaties en men overweegt hiervan melding te maken bij de WHO. Het is levensgevaarlijk als het difterie is en dat een uitbraak gaat geven. Goed nieuws is dat alleenreizende jongeren onder de 16 niet in het kamp mogen blijven. De Zwitserse en Nederlandse regering betalen shelters voor hen in Mytillini. Waar nu 200 kinderen wonen. Voor een aantal is nog geen plek. Einde verslag.
Dat ‘hair metal’ nog niet helemaal dood is, bewijzen de heren van Wings of Steel, een heavy metal-band uit Los Angeles. Het muziekensemble werd in 2019 opgericht door zanger Leo Unnermark en gitarist Parker Halub.
In 2022 brachten ze hun debuut-EP uit en vorig jaar hun eerste langspeelplaat, getiteld ‘Gates of Twilight’.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
OPINIE - een gastbijdrage van Ginny Mooy, eerder verschenen op haar eigen website.
“Je moet erboven staan. Je moet ERBOVEN STAAN!” Ik zie hem nog zo goed voor me, al is het nu meer dan drie decennia geleden. Zijn halflange, rode haar driftig wapperend, zijn knalrode wangen, hoeveel moeite hij moest doen om zijn stem kalm te houden, zijn hete adem in mijn gezicht. Zijn neusvleugels, wijd opengesperd, spraken boekdelen. Kalm was hij zeker niet. Maar ik kwam niet om hem heen, hij hield me vast, versperde me de weg, trok me terug als ik toch dreigde te ontsnappen. “JE MOET ERBOVEN STAAN!”
Daar stonden we, bij het houten bankje naast de zandbak tegenover mijn huis. Zijn kleine pupillen stonden strak op mij gericht, terwijl ik alleen maar naar dat bankje kon blijven staren. ‘Gin’ stond daar in mijn handschrift. Met een grote, dikke streep erdoorheen. En daaronder stond in koeienletters gekalkt: “GA TERUG NAAR JE EIGEN LAND.” Wáár moest ik boven staan? Ik wilde nergens boven staan. Daar verderop liep hij, mijn buurjongen, ik wilde hem vragen waarom, misschien wilde ik hem wel slaan, weet ik veel, gewoon de confrontatie aangaan. Maar ik mocht niet. Ik moest ‘erboven staan’. Nou was ik 12 en had ik geen idee wat dat betekende, maar ik wist genoeg. Meneer ‘erboven staan’ was 14 en mijn buurjongen 15. De angst was gewoon te ruiken en het was niet de mijne.
Het vorige jaar, hoe lang is dat al weer geleden?, bewees: van mensen moet de mensheid het niet hebben. Daarom wordt 2024 het jaar van de dieren.
Om te beginnen met de habitat van menig beestenspul: het bos.
In november 2023 al aangekondigd door stikstofminister Van der Wal en de directeur van Staatsbosbeheer: ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van Staatbosbeheer wordt 2024 het Jaar van het Bos.
Dat is voor sommige mensen misschien wat veel om te behappen. Geen nood: 2024 wordt ook het jaar met de focus op enkele dieren.
Er zijn mensen die er niets van moeten hebben, maar dan ontgaat ze de waarde van de wesp. EIS Kenniscentrum Insecten heeft daarom 2024 uitgeroepen tot het Jaar van de Wesp. In samenwerking met Naturalis Biodiversity Center, de Wespenstichting, de Nederlandse Entomologische Vereniging en de jeugdbonden JNM en NJN.
De Vogelbescherming heeft 2024 bevorderd tot het Jaar van de Huismus. U denkt misschien: maar het gaat toch goed met de mus? Dat is maar schijn, stelt de Vogelbescherming. Sinds de zeventiger jaren zijn ze in aantal gehalveerd.
De teloorgang van de mus lijkt een halt toegeroepen dankzij natuurinclusief bouwen en creëren van nestgelegenheden in steden, maar voor ene goed herstel van de huismuis is meer nodig.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Richie Kotzen (wat een naam…) zat in bands als Poison, Mr. Big en hardrockband The Winery Dogs. Hij speelt volgens eigen zeggen zo’n beetje alles tussen rock, jazz en soul.
We passeren straks de 365-dagen grens. Voor wat volgt krijgen we één dag meer. Hopelijk zien we u aan die kant van de grens weer. Voor nu, bij wijze van ansichtkaart met onze groet bij de jaarwisseling:
“Wie wil dat de wereld blijft zoals die is, die wil niet dat ze blijft”, citaat van de schrijver/dichter Erich Fried.
Te zien bij de East Side Gallery, een restant van de Berlijnse Muur, een grens die in 1989 aan diggelen ging. Gemaakt in 1990 door graficus/schilder Monika-Elisa Budzinski. In 2009 gerenoveerd door Shamil Gimayev, van wie ook bij de East Side Gallery ‘Wir sind ein Volk’ is te zien.
De muurschildering net het citaat van Fried was eerder te zien bij Kunst op Zondag ‘De muur’, waar behalve de Berlijnse Muur ook de Amerikaanse en Palestijnse muur voorbij kwamen. De wereld was één grens kwijt, maar kreeg er meerdere voor terug.
Ook al deelde de Stoa veel van de gangbare antieke opvattingen over het leven als een opdracht andere mensen te helpen, de stoïcijnen meenden ook dat een mens het recht had zijn eigen leven te beëindigen. Daarvoor waren wel enkele voorwaarden.
Iedereen heeft de taak tot nut te zijn van het geheel, of anders van een klein deel daarvan. Als dat niet lukt, heeft hij de taak tot nut te zijn van zichzelf. Wie niet tot nut kan zijn voor de wereld, heeft tenminste nog de plicht tot nut te zijn voor zijn directe naasten. Als dat door omstandigheden niet lukt, heeft hij de plicht om voor zichzelf te zorgen en gelukkig te zijn.
Als iemand zelf echter oordeelt dat hij door omstandigheden niet meer in staat is tot het vervullen van zijn plicht, kan hij oordelen dat zijn eigen leven voorbij mag zijn, en is zelfdoding gerechtvaardigd en toegestaan. Deze gedachte ligt in het verlengde van de in onze ogen nogal wrede gewoonte van de Romeinen om gehandicapte of ongewenste kinderen om het leven te brengen. Gelukkig zijn was in de Romeinse maatschappij belangrijker dan het leven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Feesten en partijen, je moet er van houden. Of niet. Maar voor degene die het eten klaar moet maken en de gasten moet entertainen brengt het een boel corvee met zich mee.
De Zweedse Tommy Johansson is inmiddels misschien wel meer bekend van zijn metalcovers op Youtube dan zijn werk met Sabaton en Majestica.
Fijne feestdagen allemaal!
Als u de HBO-documentaireserie Sonic Highways uit 2014 nog niet heeft gezien, dan kan ik u aanraden dat alsnog te doen. Bandleider Dave Grohl beschreef de onderneming als “een liefdesbrief aan de geschiedenis van de Amerikaanse muziek”.