Twee weken geleden meldde de Financial Times dat het Koreaanse Daewoo Logistics Corporation 1,3 miljoen hectare landbouwgrond in Madagaskar voor 99 jaar gaat leasen. Dat is ongeveer de helft van de totaal beschikbare landbouwgrond op Madagaskar. In een land dat vaste klant is bij het UN World Food Programme én waar 50% van de jonge kinderen door ondervoeding een groei-achterstand* vertoont zal een landoppervlak ter grootte van Vlaanderen worden beplant met maïs en oliepalm bestemd voor de buitenlandse markt. Het leasecontract zou de Koreanen ook nog eens niks, nada, noppes kosten*. Daewoo gaat immers banen creëren op Madagaskar: een weinig sterk argument als je voor dit project tot nu toe vooral Zuid-Afrikanen hebt aangenomen. Onder weldenkende wereldburgers van Parijs tot Tokyo was de schok groot en inmiddels is het grote downplayen begonnen, zowel in Seoul als in Antananarivo.
“We will not leave a single troop on the western [Afghan] border if we are threatened by India”
Althans, volgens een Pakistaanse vertegenwoordiger van de inlichtingendienst. Het lijkt erop dat de terroristen hun doel bereikt hebben.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een van de laatste medisch-ethische kwesties rondom zelfbeschikking lijkt opgelost: vrouwen mogen voortaan zelf beslissen of ze bij een pijnlijke bevalling een ruggenprik willen. Tot nu toe vonden veel artsen dat pijn bij de bevalling hoort. Van alle westerse landen wordt in Nederland het minst gedaan aan pijnbestrijding bij de bevalling.
Het was toch ook wel een curieus fenomeen. Waar Nederland in andere, veel zwaarwegender medisch-ethische kwesties, zoals o.a. abortus en euthanasie, internationaal voorop liep bij het benadrukken van het zelfbeschikkingsrecht van patiënten, bleef de bevalling het terrein van medische bevoogding. En dat terwijl progressief beleid op dit terrein veel eenvoudiger door te voeren viel, omdat er geen sprake is van religieus-politiek verzet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ook Israeli’s rellen als ze hun zin niet krijgen
Maar goed, ze hebben ook wel een miljoen betaald voor een stukje grond.
Met dank aan pedro voor de tip.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wie te gast is bij Pauw en Witteman moet ook bloggen. De VARA heeft er zelfs een speciale website voor in het leven geroepen. Afgelopen vrijdag zat daar NOS-verslaggever Peter ter Velde. Hij heeft – naar eigen zeggen – ‘flow‘. Hij bracht een boekje uit over zijn tijd in Uruzgan en liet aan tafel weten waarom hij bepaalde verhalen pas dagen later aan het licht bracht. Arnold Karskens weet er wel raad mee: “Peter is gewoon op zijn vingers getikt. Of nog erger: hij was bang dat hij op zijn vingers getikt zou worden.”
Is dat het verschil?
Vanaf januari verplicht
Conclusie: Ouderen rijden als dronkaards (linktip:pedro)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.