Meermalen klinkt de laatste tijd de roep om onze toetsneiging in het onderwijs wat meer in te dammen. Niet alleen vanwege corona, maar ook omdat het inzicht dat al dit toetsen geeft beperkt is. Die oproep is terecht, maar onvolledig. Hoewel inderdaad doorgeslagen, is met toetsen an sich niet zo veel mis. Meten is weten en toetsen geeft inzicht, zelfs al is het niet zaligmakend. Mij lijkt het daarom zinniger om niet zozeer te kijken naar hoe vaak we de stof toetsen, maar vooral wat de stof zelf is die er getoetst wordt. Daarbij focus ik op het VWO. Om de simpele reden dat ik daar het meest inzicht in heb. Zelf heb ik VWO gedaan, en nu heb ik een zoon in de VWO-eindexamenklas. In tijden van corona, waarin het onderwijs aan eindexamenkandidaten noodgedwongen tekort schiet, is het bij uitstek zaak te focussen op kernvaardigheden, en om nutteloze ballast uit het curriculum te schrappen. Nutteloze bagage Want het curriculum bevat nogal veel elementen waarvan je je af kunt vragen in hoeverre dat bijdraagt aan nuttige bagage op het carrièrepad van de examenkandidaat. Van sommige elementen is het nut zo ver te zoeken, dat je de indruk krijgt dat het in het curriculum geplaatst is enkel om te toetsen of een leerling snugger genoeg is om door te stromen naar het volgende toetsingsniveau, met als ultieme doel aan het eind van de rit een papiertje als “bewijs van snuggerheid”. De landelijke invoering van het fenomeen toetsweken versterkt deze indruk, want daardoor gaan leerlingen vooral leren voor de toetsen, en niet om kennis op te doen. Daarnaast is het curriculum zo overduidelijk opgesteld door alpha’s dat je je afvraagt of de afkorting VWO nog enige betekenis heeft. In vergelijking met mijn tijd (ik ben van 1965) hebben ze nu 8 vakken in plaats van 7. Waarom is mij volstrekt duister; was 7 niet genoeg? Daarnaast heeft men in oneindige wijsheid besloten dat VWO’ers tegenwoordig in 2 vreemde talen examen moeten doen. Een rampzalig besluit. Ik had vroeger verscheidene medeleerlingen in mijn examenjaar die nu succesvolle wetenschappers zijn in exacte disciplines, en die waarschijnlijk stuk voor stuk uitgevallen zouden zijn hadden ze verplicht 2 vreemde talen op het VWO moeten doen. Waar verplicht iedere VWO’er twee vreemde talen door de strot te douwen nou goed voor is is me een raadsel. Internationaal vallen we met deze ambitie volstrekt uit de toon. Ik ken geen enkel ontwikkeld land waar het verplicht is om in twee vreemde talen examen te doen, dus internationaal gezien lijkt het me niet dat we nou de boot gaan missen als we dit weer afschaffen. Verder heb ik mijn ernstige twijfels over de effectiviteit in het onderwijs van vakken als Frans en Duits. Test eens tien jaar na het eindexamen hoeveel er is blijven hangen van de kennis die in deze vakken is opgedaan, en ik voorspel effectiviteitsscores waarmee er in het bedrijfsleven allang korte metten gemaakt zouden zijn. Leesplezier gefrustreerd Het curriculum voor Nederlands is helemaal een drama. Arjen Lubach noemde in zijn uitzending al hoe de eenzijdige focus op tekstverklaring alle leesplezier uit de leerlingen wegslaat. Ik zie dit precies gebeuren bij mijn eigen zoon, nu examenklas VWO. De teksten die ze analyseren moeten lijken er op uitgekozen om min mogelijk aansluiting te hebben op de belevingswereld van pubers. Wat het leesplezier nog verder naar beneden haalt is het literatuuronderwijs. Ik ken ex-klasgenoten van destijds die dankzij de verplichte literatuurlijst in dertig jaar tijd geen leesboek meer aangeraakt hebben. Hoewel leerlingen nu minder voor de lijst hoeven te lezen dan toen, is deze lijst nog steeds een zware en onevenredig grote belasting voor de examenkandidaat. Ik zie bij mijn zoon exact hetzelfde effect als destijds: gefrustreerde uitroepen als ik ga nooit meer een boek lezen! Dit kan toch niet de bedoeling zijn van onderwijs? Stevige hiaten Naast overbodigheden kent het huidige curriculum ook stevige hiaten. Tot mijn verbazing wordt er op het VWO nog steeds geen aandacht besteed aan digitale kennis. Voor wetenschappers is tegenwoordig het gebruik van de computer essentieel; naast omgaan met databases is enig inzicht in programmeren ook zeer nuttig voor een wetenschapper. Ondanks dat VWO staat voor Voorbereidend Wetenschappelijk Onderwijs: niets van dat alles in het curriculum. Ook wetenschapsfilosofie is een ondergeschoven kindje. Iedere VWO’er met een exact profiel leert bij natuurkunde wat een Coulomb is (eenheid van elektrische lading); specialistische onnuttige kennis waar je echt alleen iets aan hebt als je de elektrotechniek in gaat. Terwijl er zo goed als geen aandacht is voor universele wetenschappelijke basiskennis; b.v. hoe de wetenschappelijke methode werkt, of wat publicatie-bias is. Gezien het welig tieren van pseudowetenschap en het gebrek aan vertrouwen in de wetenschap dat tegenwoordig heerst, lijkt me dat een bizarre omissie. Ik draag de oproepen om iets te doen aan de toetscultuur een warm hart toe. Maar laten we dan vooral ook niet vergeten om iets te doen aan het curriculum zelf. Want daar ligt mijns inziens nog veel meer een noodzaak. Het is te veel, te specialistisch en nutteloos, achterhaald, en werkt op veel fronten averechts.
Vier Nigeriaanse boeren startten 13 jaar geleden met steun van Milieudefensie een rechtszaak, vanwege olievervuiling door lekkende pijpleidingen op hun land. De rechter oordeelde vandaag dat Shell Nigeria verantwoordelijk is en schadevergoeding moet betalen. Shell kon niet bewijzen dat de lekkages waren ontstaan door sabotage. Het moederbedrijf is niet verantwoordelijk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
ELDERS - Hongarije, het land dat zich al jaren keihard verzet tegen de komst van migranten, verliest de bescherming van de Europese grensbewakingsorganisatie Frontex. In december oordeelde het Europese Hof dat het over de grens zetten van vluchtelingen in strijd is met de Europese en internationale wetgeving. Sindsdien heeft Hongarije nog 2500 migranten de grens over gezet. Frontex schort nu de grensbewaking op in Hongarije. “Onze gezamenlijke inspanningen om de buitengrenzen van de EU te beschermen, kunnen alleen succes hebben als we ervoor zorgen dat onze samenwerking en activiteiten volledig in overeenstemming zijn met de EU-wetgeving,” verklaarde een woordvoerder.
Frontex ligt al langer onder vuur vanwege berichten over medewerking aan soortgelijke pushback acties in de Egeïsche Zee tussen Griekenland en Turkije. Het Europees parlement dringt aan op een onderzoek naar het mandaat en de activiteiten van Frontex in aansluiting op het al lopende onderzoek van het fraude-onderzoekbureau OLAF. De vraag is in hoeverre de lidstaten afstand willen nemen van Frontex, de organisatie die in alle stilte het vuile werk verricht voor verschillende regeringen die streven naar een drastische beperking van de toestroom van migranten.
Zwartboek
In december publiceerde het Border Violence Monitoring Network (BVMN) een zwartboek over pushbacks van migranten door Europese grensstaten. Daarin wordt onder andere melding gemaakt van grote aantallen migranten die vanuit Kroatië over de grens met Bosnië-Herzegovina zijn gezet, vaak met de inzet van grof geweld. De betrokkenheid van Frontex is niet altijd duidelijk, maar dat de organisatie, die is uitgerust met zeer geavanceerde apparatuur, er geen weet van heeft is twijfelachtig. Intussen voltrekt zich een humanitaire ramp aan de andere kant van de Kroatische grens in Servië en Bosnië-Hercegovina. Begin januari is een van de kampen afgebrand. Honderden vluchtelingen in Bosnië raakten dakloos in de vrieskou.
COLUMN - Al drie weken krijg ik leugenachtige berichten doorgestuurd. Het is een snood netwerk dat dit fake news uur na uur rondpompt: mijn eigen lichaam is de afzender. Eerst zei het nieuws dat mijn kruis en zitvlak dood waren – geen wonder, dacht ik nog: ik zit te veel, en sinds ik thuis werk is dat alleen maar erger geworden – maar na een paar dagen schoot die gevoelloosheid in een paar uur tijd achterlangs van mijn bovenbeen via mijn kuit naar mijn voet. Toen was mijn rechterbeen achter van bil tot hak dood.
Ineens realiseerde ik me dat ik al een paar dagen geregeld dacht dat er een steentje in mijn sok zat. Na inspectie bleek mijn sok dan schoon, ook in mijn schoen zat niks. Toen de kou in mijn been zich uitbreidde, liep ik ineens op een combinatie van gruis en piepschuim: zachte kussentjes gelardeerd met scherpe puntjes, terwijl mijn wreef brandde.
Hou me ten goede: alles werkte opperbest, of nou ja: als vanouds, maar het voelde alsof er geen hout van klopte. En juist die discrepantie maakte dat ik ineens nergens een touw aan kon vastknopen. Ik heb eerst een dag in bed gelegen, aldoor op mijn zij of op mijn buik, om te achterhalen of het een fysiek ding was: een beknelde zenuw of zoiets. Dat maakte geen verschil: mijn rechterbeen bleef achter dood. De dag erna heb ik steeds gelopen en gestaan – alweer geen verschil.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Eergisteren heb ik 10 euro uitgegeven voor een muziekbestandje. Twaalf euro om precies te zijn, inclusief de tax was dat. En dat voor muziek die ik al had. En dat bestandje was: The Sophtware Slump On A Wooden Piano, door Grandaddy/Jason Lytle. Ter gelegenheid van de 20ste verjaardag van het Grandaddy album, The Sophtware Slump dus, speelde zanger en componist Jason Lytle die hele plaat in z’n eentje op een houten piano. Dat geeft het geheel een behoorlijk dramatische lading. Met het personage dat op de plaat bezongen wordt, Jed, the Humanoid, loopt het niet goed af, triest. Prachtplaat. De bovenbuurvrouw merkte ook al op dat ik ‘m de hele middag gedraaid had.
Terwijl verveelde snotapen de amper gevierde jaarwisseling alsnog goed denken te maken, burgerwachten boven en beneden de Moerdijk ze nu staan op te wachten, weten politici niets beters dan er met de verkiezingscampagne over heen te gaan. Ondertussen tikt de klok gestaag door naar het vierjaarlijks democratisch hoogtepunt: de Tweede Kamerverkiezingen.
Ook dat gaat niet geheel probleemloos. Geen grote verkiezingsbijeenkomsten, want dat zouden zomaar de door Maurice de Hond bekend geworden ‘superspread events’ kunnen worden. En als in verkiezingstijd politici ergens hun oren wel naar laten hangen dan is dat Maurice de Hond.
De politieke partijen die nu in de Tweede Kamer zitten, hebben nauwelijks hinder van het feit dat ze niet kriskras door het land het traditionele moddergooien kunnen beoefenen. Hun eigen podium, de debatten inde Tweede Kamer, zijn daar een prima alternatief voor.
En natuurlijk maken ze driftig gebruik van de sociale media. Kom daar als nieuwe politieke partij maar eens tussen. Het aanstormend politiek talent is vooralsnog druk bezig met de voorbereidende activiteiten. Ze hebben nog vijf kalenderdagen (drie werkdagen) de tijd om 580 ondersteuningsverklaringen binnen te halen. Alleen dan kunnen ze in alle twintig kiesdistricten meedoen aan de verkiezingen. Dat kan een partij ook als die in één of een paar kiesdistricten is toegelaten, maar dat zal niet genoeg stemmen opleveren om een zetel in de Kamer te bemachtigen.
OPINIE - Als dat tuig onze hulpverleners en beveiligers aanvalt past maar één straf en dat is celstraf
— Jeroen van Wijngaarden, VVD
De VVD slaat weer eens op de trom voor een taakstrafverbod bij ‘geweld tegen hulpverleners’. De partij doet daarbij haar best om de indruk te wekken dat mensen voortdurend ‘wegkomen met een dagje schoffelen‘. Vandaag komt de wet op tafel. Het is pijnlijk om te zien dat een regeringspartij niet verder komt dan dit geroeptoeter.
Ik neem jullie even mee.
Allereerst, de feiten. In weerwil van roeptoeterende politici, straffen Nederlandse rechters doorgaans strenger dan in de landen om ons heen. En het is de laatste jaren alleen maar strenger geworden. Over de mythe van ‘softe rechters’ hebben we op Sargasso al heel lang geleden wat artikelen geschreven.
Tel daarbij op dat het Openbaar Ministerie – reeds sinds 2011 – een 3x hogere straf mag eisen in zaken met geweld tegen hulpverleners. Inclusief celstraffen. Het OM kan dus bij de strafeis al de afweging maken om een celstraf te eisen, of om op een andere manier te straffen. Dat doet het OM dan ook en vervolgens is het aan de rechter om in detail te oordelen wat de omstandigheden waren, welk impact het geweld had en welke straf daarbij gepast is. En als dat nodig is, leggen rechters ook al zwaardere straffen op bij geweld tegen politie en hulpverleners.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
The Sleaford Mods zijn Engels. Maar dat was wel hoorbaar natuurlijk, Midden Engeland. En ze zijn dichters. Maar ook dat was wel duidelijk. Het zijn geen rappers, wou ik maar zeggen. En ze zijn ook wel wat ouder dan de gebruikelijke hiphop-achtige artiesten. Jason Williamson doet de teksten en Andrew Fearn staat er dan bij met een blikje drinken in zijn ene hand en zijn andere hand eventueel draaiend aan een knopje of duwend tegen een schuifje tijdens een optreden. Ze zijn working class. De teksten en hun onderwerpen zijn rants, van de straat, slang, brutaal en dus niet altijd even fijnzinnig. Electrobeatpunk met spoken word. Alcohol schijnt ook nog een invloed te zijn. In dit nummer een gastbijdrage van de Australische zangeres Amy Taylor.
TWITTER - https://twitter.com/floorbakhuys/status/1354180728481865732
TWITTER - Het is niet de eerste keer dat Rutte zich er op vooraan laat staan vooral géén socioloog te zijn. God verhoede ook. Je zal je als premier je ook baseren op wetenschappers die zich bezig houden met het bestuderen van de samenleving.
En wij ons maar afvragen waarom mensen het vertrouwen in de wetenschap verliezen…
Het zijn dus niet alleen Nick Cave en Kylie Minogue die samen (duh) een duet kunnen zingen, de murderballad: Where the Wild Roses Grow. De Limburger Etan Huijs kan het ook, met Jori van Gemert. Ook Etan’s song kan je gaandeweg het nummer een heel ongemakkelijk gevoel bezorgen. Het verhaal van de song wordt vanuit twee posities verteld, maar er blijven gaten, en vooral vragen. Wat is er gebeurd, wat zou er gebeurd kunnen zijn? Zij is even het huis uit, de hort op. Hij vermoedt een andere man. Er was kennelijk sprake van een verslechterde relatie, jaloezie, vergiftigde harten en van drank, verwijten – en van een jonge zoon. Maar waarom zegt Josephine dan dat hun zoon ‘zal leven als een koning’? En waarom drukt ze hem dan op het hart de deur van babykamer niet te openen? Brrrrrrr. Onheilspellend. Als dit een murderballad is, wie is er dan dood aan het eind van de song? Wie wacht het sinistere noodlot als het ochtend is? Prachtige blazers trouwens.