Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Romney wint dankzij kiessysteem
Bij de drie voorverkiezingen van gisteren haalde Mitt Romney het gros van de kiesmannen binnen. Hem kan de nominatie nu nauwelijks meer ontgaan. Door de grote voorsprong in kiesmannen die hij nu heeft, lijkt het alsof de republikeinen in ruime meerderheid achter de meeste gematigde kandidaat staan. Dat is echter schijn. Romney spint garen bij de verschillende kiessystemen die de staten hanteren.
Neem bijvoorbeeld de drie voorverkiezingen van gisteren, in Wisconsin, Maryland en Washington DC. Romney haalde 83 kiesmannen, zijn belangrijkste rivaal Rick Santorum 6 en de overige twee, Newt Gingrich en Ron Paul geen. Een duidelijke overwinning, zou je zeggen. Tot je kijkt naar de daadwerkelijk uitgebrachte stemmen.
Wisconsin, Maryland en Washington DC hebben ‘winner take all’ voorverkiezingen, wat de uitslag in stemmen uitvergroot naar die in kiesmannen. Andere staten hanteren echter een proportioneel systeem. Rick Santorum heeft de pech gehad dat zijn achterban zich vooral in die staten bevindt. Helaas voor hem heeft de grootste staat, het relatief liberale Californië, ook een winner take all systeem. Dit is de tabel op basis van het totaal aantal uitgebrachte stemmen tot nu toe:
Romney Santorum Gingrich Paul Totaal stemmen 4.554.764 3.190.167 2.282.385 1.187.050 Percentage 0,41 0,28 0,20 0,11 Kiesmannen proportioneel 458 321 230 119 Kiesmannen werkelijk 652 269 140 67Het beeld is duidelijk: Romney heeft meer kiesmannen dan zijn drie rivalen samen, maar de achterban heeft in zeer ruime meerderheid niet op Romney gestemd. Voor zijn uiteindelijke verkiezing als kandidaat voor de Republikeinen is dat niet relevant, wel voor het vervolg. Romney heeft de achterban hard nodig in zijn campagne tegen Obama. Als die zo lauw is over zijn kandidatuur, krijgt hij het lastig om een grassroots campagne op te zetten. En in de money count loop hij ook al ontzettend achter.
Hackers zijn noodzaak
Met één stem tegen nam het Europees Parlement vorige week een wetsvoorstel aan dat het bezit en verspreiden van hackertoolsstrafbaar maakt. Op aanvallen van IT-systemen komt minimaal twee jaar gevangenisstraf te staan. Auditbedrijven mogen de verboden vruchten blijven gebruiken. Zonder zulk gereedschap kun je IT-systemen niet testen en digitale criminaliteit niet opsporen, dat snapte het EP ook wel. Voor het overige betoonde men zich echter stoer: eindelijk gaan we de hackers eens flink aanpakken!
Politiek en technologie – het blijft een ramp. Datzelfde EP is een groot voorstander van boetes op datalekken en ziet daar liefst meldpunten voor. Maar wie hebben brakke databeveiliging aan de kaak gesteld, wie hebben bijna alle meldingen van datalekken op hun conto? Diezelfde hackers die het EP nu de middelen uit handen wil slaan. Wie verdoezelen datalekken? Dezelfde instanties die straks kunnen roepen: ‘Dat was een cyberaanval! Julie moeten ons niet beboeten, maar in plaats daarvan hun gevangenisstraf geven.’
Het EP scheert alle hackers over een kam. Met een hamer kun je dingen maken of breken, maar alles wat foute hackers ermee doen – fraude, diefstal, vandalisme, spionage – was al strafbaar. Waarom moet je dan ook de hamer nog verbieden?
Dat benadeelt juist de mensen wier technische kennis we hard nodig hebben, de mensen die de gaten en zwakheden aantonen in alle plannen die overheid en bedrijfsleven over ons uitstorten. Zonder hackers hadden we nooit geweten hoe brak de stemcomputers waren, hoe lek het landelijke EPD was, hoe onherstelbaar kapot de OV-chipkaart is die de overheid ons opdrong.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
KSTn | 1 jaar wet kraken en leegstand
Een wet is een relatief zwaar instrument om iets gedaan te krijgen. En als er eenmaal gekozen is voor een wet, zal je laten zien dat die werkt ook. Dus is dit de conclusie van de Minister na 1 jaar werking wet kraken en leegstand:
“Resumerend meen ik dat met betrekking tot de vraag uit de motie Anker, in hoeverre pakken gemeenten het leegstandbeleid actief op, gesteld kan worden dat de overgrote meerderheid van de onderzochte gemeenten dit doet.”
Klinkt goed, toch?
Echter, de wet is al in juni 2010 aangenomen. En het was al eerder duidelijk dat de wet het zou halen. Dus waar die periode van 1 jaar nou vandaan komt?
Tweede punt is dat er al in oktober 2009 (tijdens de behandeling van de wet) een motie is aangenomen waarin gesteld wordt dat gemeenten moeten worden “gestimuleerd” om van de mogelijkheden van de wet gebruik te maken. Dat is dus al ruim 2 jaar geleden.
Derde punt is dat de conclusie uit het onderzoeksrapport subtiel verschilt van wat de minister zegt:
“De gemeenten in deze inventarisatie zijn het eens dat de Wet kraken en leegstand niet dé oplossing biedt voor de leegstandsproblematiek – niemand die bekend is met de problematiek, denkt dat. Veel gemeenten wijzen erop dat ‘de sleutel’ ligt bij de vastgoedeigenaren. Zij, en niet de gemeenten, zijn eerstverantwoordelijk, zo is de gedeelde overtuiging. Tegelijkertijd kan de wet wel een bijdrage leveren aan het bestrijden en voorkomen van leegstand. De Leegstandverordening wordt in vrijwel alle onderzochte gemeenten gezien als een ‘extra zetje’, als een stok achter de deur.”
Een gegeven paard
In de onlangs uitgezonden documentaire “Een handige dromer” heeft A.L. Snijders het over het schrijven. Tijdens het schrijven, zegt hij, mag hij van zichzelf niet aan zijn lezers denken. Ik begrijp dat wel.
In mijn interpretatie gaat het over de wenselijke afwezigheid van commercie en eigenlijk ook populisme. Als Snijders altijd rekening houdt met wat de lezers willen, is hij in het ergste geval puur commercieel bezig en dat is dan niet meer interessant. Dan schrijft hij alleen nog maar rommel. Door zijn opmerking schuift hij commercie en populisme meteen aan de kant en dat vind ik ronduit goed.
Het is echter ook mogelijk dat hij iets anders bedoelde. Misschien dat hij anders als leraar aan het werk zou gaan, want hij is vele jaren als leraar actief geweest. Hoe dan ook, erover nadenkende kan ik in dit verband ook vele overeenkomsten vinden tussen commercie en lesgeven. In beide gevallen heb ik in ieder geval de indruk dat het echte schrijverschap toch iets anders is.
Ik ken A.L. Snijders van een optreden een tijdje geleden op de Vorlesebühne in Utrecht. Wij hebben toen ook met elkaar gesproken. Ik weet niet of hij mij nog herinnert, maar ik herinner hem nog wel. Ik sta sindsdien ook op zijn e-maillijst. Naast het boeken en columns schrijven verstuurt hij namelijk ook regelmatig en helemaal gratis korte verhalen aan iedereen die op die lijst staat.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Aandacht voor slachtoffers (v) huiselijk geweld
SEKSISME – Amnesty International vraagt aandacht voor de dodelijke slachtoffers van huiselijk geweld in België. Maar waarom enkel aandacht voor de vrouwelijke slachtoffers? FILMPJE!
Extralink: Next checkt: ‘Huiselijk geweld is doodsoorzaak nummer twee bij niet-natuurlijke dood’, stelling bleek: onwaar.
Van wie is ‘Nederland’?
Of de reputatie van Nederland in het buitenland nu echt concrete schade lijdt, is heel moeilijk te zeggen. Hier en daar dreigt een “MOE-lander” met een boycot van Nederlandse producten, misschien lopen we een contract of topfunctie mis. Maar veel verder dan dat “Nederland niet meer als het tolerante, open en zakelijke land wordt gezien”, komen critici zoals oud-minister van Buitenlandse Zaken Jozias van Aartsen niet. Nog niet.
Toch sneed Europarlementariër Marietje Schaake een goed punt aan: is de Nederlandse reputatie überhaupt wel iets waar Rutte zomaar over mag beschikken? Het “Nederlander-zijn” was volgens haar altijd een goede binnenkomer, nu niet meer. Het imago van Nederland, de zorgvuldig opgebouwde relaties, “het is iets wat weggegeven wordt door de ze regering wat niet alleen van deze regering is.”
Het doet denken aan dat prachtige interview met Hans van Mierlo bij Pauw en Witteman. Het ging over de Nederlandse steun aan de oorlog in Irak. Balkenende wilde geen parlementaire enquête en Wouter Bos nam in ruil voor kabinetsdeelname genoegen met de door de regering ingestelde Commissie Davids. Hiermee gaf hij het enquêterecht weg, een grondrecht dat, aldus van Mierlo, “niet van hem” was. Een siddering trok door de studio toen Van Mierlo deze woorden uitsprak.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.