Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De onderbuikgevoelens rondom lettertypes
Een lettertype is niet iets om lichtzinnig over te doen.
De keuze van een lettertype is mede bepalend voor de uitstraling van een merk of product. Ontwerpers kunnen vaak erg lang zoeken naar het juiste lettertype. Schreef- of schreefloos, roman of cursief, light of bold, om nog maar niet te spreken over de verdere uiterlijke kenmerken die lettertypes van elkaar onderscheiden.
‘Whatever! Er zijn ergere dingen op de wereld om je druk over te maken!’ hoor ik je denken. En dat is absoluut waar. Maar als een dagblad verandert van lettertype omdat het beter past bij de (vernieuwde) identiteit ontvangt de redactie aardig wat negatieve correspondentie over de nieuwe ‘letter’. Of als een bedrijf als Ikea besluit niet langer de Futura te gebruiken maar voortaan alles in de Verdana te zetten krijgt dat veel aandacht in de media. Lettertypes zijn in dat geval een typisch voorbeeld van onderbuikgevoel. Volgens veel mensen is een lettertype pas goed ontworpen als het niet opvalt. Beatrice Warde beschreef dit in haar essays over typografie, The Crystal Goblet or Printing should be invisible.
Typografie is geen letterontwerpen
Voor ontwerpers en liefhebbers van lettertypes ligt het anders. Laat ik meteen een veel voorkomende fout rechtzetten. Letterontwerpen en typografie is niet hetzelfde. Letterontwerpen is het ontwikkelen van een lettertype, de specifieke verschijningsvorm alle letters, cijfers en leestekens van het alfabet. Typografie is – simpel gezegd – het vormgeven van tekst op een pagina. Daarbij speelt de keuze van het lettertype een belangrijke rol.
Iemand?
Ik kan er nog steeds niet bij. Ík, uit de trein gezet. Voor de ogen van een volle trein en twee aansnellende spoorstewards door een ziedende conducteur de trein uitgebeukt. Niet erg lady-like, kan ik u vertellen.
Misschien was het naïef van me om te denken dat alle conducteurs redelijke mensen zijn die fluitend naar hun werk gaan, en daar vervolgens vrolijk verder fluiten. Misschien had ik mezelf ook wat te veel negatieve ov-karmapunten bezorgd.
Een jaar lang reisde ik gratis doordat ik –en elke conducteur die ik trof- ervan overtuigd was dat mijn studentenreisproduct op de een of andere manier kapot was. Toen ik het ging uitzoeken bleek ik het zelf te hebben stopgezet. Oja, was ook zo.
Jammer genoeg ben ik onwijs slecht in liegen, dus de tijd van gratis treinreizen is nu voorbij. Gelukkig had ik een meereiskaart bemachtigd, waarmee je gratis met ‘ iemand’ mee kon reizen. Ik stapte in mijn eentje in, maar genoeg ‘iemanden’ in de trein om mee samen te kunnen reizen. Dacht ik. De conducteur dacht daar anders over, bleek al snel.
Ik vroeg hem me uit te leggen hoe lang en hoe goed je die ‘iemand’ moet kennen voordat je mee mag reizen. Een jaar? Moet je diegene naakt hebben gezien? Hebben aangeraakt? Samen hebben gehuild? Dat wist hij niet, maar wat zeker was, is dat je níet diegene pas net hebt ontmoet.
Discussie was zinloos. Ik moest eruit. Het was de meest onbevredigende redetwist die ik ooit heb gehad. Op elk van mijn steengoede argumenten reageerde hij steevast met een tetterend “Ik wil het niet hebben!”. Op dat moment baalde ik wel even dat ik in de stiltecoupé was gaan zitten.
Na tien minuten verbaal eenrichtingsverkeer werd ik in Amersfoort eruit geknikkerd, een treinkaartje en een illusie armer. Mijn prangende vraag blijft echter onbeantwoord.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Minder mannen stierven vorig jaar aan kanker
Er zijn in 2011 minder mannen overleden aan kanker ten opzichte van het jaar ervoor.
Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) en de Gemeentelijke Basisadministratie Persoonsgegevens.
Vorig jaar overleden 23479 mannen aan kanker, ten opzichte van 23684 in 2010. Dat is een daling van bijna een procent. Het aantal sterfgevallen onder mannen was de jaren ervoor flink gestegen. Vooral longkanker eiste veel levens onder mannen. Ruim 6500 mannen overleden aan deze aandoening.
Het aantal vrouwen dat stierf aan kanker steeg wel, van 19832 naar 20559. De verschillen tussen mannen en vrouwen worden steeds kleiner. Dat komt vooral door de toename van het aantal dodelijke longkankers bij vrouwen.
Het leven van de worstelaar
Als u nog een sterke, grote zoon hebt van 15 of 16 jaar, met wie het maar niet wil lukken, stuurt u hem dan eens naar een Japanse sumostal, een heya. In elke stad in Japan is wel zo’n heya. Als u geluk hebt, wordt hij ergens opgenomen, leert hij de chankonabe te koken (dat is gesmoord vlees, visballen, groenten, rijst etc.) voor de hele stal van sumo-worstelaars, allerlei andere kutklusjes te doen en hij leert ook dat worstelen. Hij leert er ook nog eens een taal bij (Japans), want iets anders wordt daar niet gesproken. Klagen en zeiken leert hij daar wel af, hij zal moeten doen wat hem gevraagd wordt en anders zwaait er wat. Onlangs nog werd een 17-jarige leerling-rikishi (sumoworstelaar) letterlijk doodgeslagen door zijn maten in de heya. Dat zijn de manieren daar, ze zijn hardvochtig en je kunt je maar beter gedeinsd houden.
Je krijgt van je shisho (het hoofd van de stal) een mawashi (zo’n band die je om je heupen doet) en ook de verdere kleding, die in het 1000 jaar oude sumo niet is veranderd. Na het eerste jaar ben je wel sufgebeukt en sufgezanikt, je weet niet meer beter, je hebt al wat worstellessen achter de rug en dan mag je voor het eerst een zevental wedstrijden vechten in de jonokuchi-klasse, de beginnersklasse. Je hebt dan al een naam (een shikona) gekregen van je shisho en die naam blijft voor de rest van je leven. Je heet dus niet meer Jan Pietersen of Pieter Paulusma, maar bijvoorbeeld Westelijke Grote Os. Maar dan in het Japans.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.