Sommige dingen moeten de media niet zo opblazen. Is er toch iets leuks in Den Haag, is het weer niet goed. Dat ‘leuks’ is BlowUp Art Den Haag: vijf opgeblazen kunstwerken rond het Binnenhof. Tot en met 13 oktober te zien in het gebied rondom het Binnenhof. Het ‘weer niet goed’ werd aangewakkerd door een berichtje van de lokale Omroep West. De journalist leefde zich helemaal uit met de kop ‘kunst of kunstverkrachting?’ Niet meer dan twee tweets van conservatieve Haagse politici en een citaat van één ‘iemand’ vormden het bewijs van respectloze minachting. Eerlijk is eerlijk (fair balance?), de journalist wist er nog uit te persen: “Ook wordt er positief gereageerd. 'Vind het zelf prachtig en prikkelend', schrijft iemand. En een ander noemt het 'leuk om zo tijdelijke kunst in de publieke ruimte te zien'. U kunt zelf uw oordeel vellen en de installaties gaan zien. Bijvoorbeeld het werk van Steve Messam, met twee installaties vertegenwoordigd. Een daarvan is een opgeblazen reproductie van de kroon van het Amerikaanse Vrijheidsbeeld. Dat siert nu Willem van Oranje, die al weer zo’n 174 jaar op het Plein staat. Naast de Hofvijver staat een koraalachtige sculptuur van Adrianus Kundert. Verder werk van Marleen Sleeuwits, van wie ook werk is te zien in een groepstentoonstelling in Escher in Het Paleis, fotografeerde allerlei zuilen die in Den Haag te vinden zijn. Een deel daarvan staat nu, opgepompt en wel, voor de Koninklijke Schouwburg. Meer werk van haar: hier. En Larissa Ambachtsheer, wiens werk ingeklemd hangt in een steegje naast kunstenaarssociëteit Pulchri Studio. De opgeblazen kunst staat binnen het Haagse Museumkwartier, dus mooi te combineren met een bezoekje aan Pulchri Studio, Escher in Het Paleis of West Den Haag (de voormalige Amerikaanse ambassade). En voor wie al die moderne frivoliteiten niet ‘jouw ding’ zijn, is er het Mauritshuis. Christo In Kunst op Zondag was al eerder opgeblazen kunst te zien, dus veel gaan we aan het Haagse initiatief niet toevoegen. Wel dit: destijds wees ene Maaike ons op opgeblazen werk van Christo, bij het grote publiek meer bekend van het inpakken van grote bouwwerken. Iets minder bekend zijn Christo’s ‘Air Packages’. In de zestiger jaren maakte Christo een aantal ‘Air Packages’, in lucht ingepakte objecten. In oktober 1966 de 42,390 Cubic Feet Package: ballonen ingepakt in een ballon. Voor de Document IV in Kassel (1968) maakte Christo de 5,600 Cubicmeter Package. Een voor die tijd reusachtige opblaasbare kolom van 85 meter hoog en 10 meter rond. De eerste ‘Air Package’ (1966) was een stuk bescheidener. Voor het Van Abbemuseum (Eindhoven) wilde hij de torenklok inpakken. Daar werd geen toestemming voor gegeven. In plaats daarvan maakte Christo een grote opgeblazen bol die voor de ingang werd gehangen en zodoende het museum deels aan het zicht onttrok. Christo’s werk (zowel binnen als buiten het museum) werd met groot sarcasme ontvangen. In 2013 realiseerde Christo de Big Air Package. De Gasometer Oberhausen werd als het ware ingepakt met een van binnenuit opgeblazen doek, dat nagenoeg de hele ruimte vulde. Je kon er omheen én er doorheen lopen. Filmpje 4 min. 46 https://www.youtube.com/watch?v=lRu2KX-TksU Andy Warhol Tot slot de ‘Silver Clouds’ van Andy Warhol. In 1965 liet Warhol zo’n wolk vrij. https://www.youtube.com/watch?v=besJaZyPqS8 De ‘Silver Clouds’ zijn jaren daarna een terugkerend fenomeen in menig museum. Tot groot vermaak van jong… https://www.youtube.com/watch?v=QvDcz_WXbeI en oud https://www.youtube.com/watch?v=-5-Az_aUC08 De wolkjes zijn ook gebruikt in ‘Rainforest’, een dansvoorstelling, ontworpen door choreograaf Merce Cunningham. Het Britse dansgezelschap Rambert voerde het stuk in 20210 uit en kreeg van David Vaughan, archivaris bij de Merce Cunningham Dance Company, een aardige anekdote mee. Iets met naakt en 'om te janken'. Hier een deel uit ‘Rainforest’, uitgevoerd door de Merce Cunningham Dance Company. https://www.youtube.com/watch?v=MOkaFuq2NC8 De afbeelding boven dit artikel: Hans Hemmert, German Panther (2007). Prettige zondag.
Dat muziek kabbelend is klinkt misschien niet complimenteus, dus ik benadruk dat het nieuwe album Shebang van multi-instrumentalist Oren Ambarchi (samen met vele anderen) heerlijk kabbelend is, bij vlagen een kabbelende kakafonie, en wel op zo’n manier dat tenen en hoofd permanent met de ritmes moeten meewiebelen, steeds heftiger naar het einde toe.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
ACHTERGROND - [Een korte serie over de man die de Grieken en Romeinen aanduidden als de vader van de filosofie: de Athener Sokrates. ]
We kennen Sokrates vooral via het werk van Plato, vooral diens vroege werk. Hierin zien we Sokrates als een horzel om zijn gesprekspartners heen zoemen, hen bestokend met zijn lastige vragen. Deze dialogen hebben vaak geen duidelijke conclusie.
Andere tijdgenoten beschrijven Sokrates als iemand die aansluit op het relativisme van de sofisten. De toneelschrijver Aristofanes schreef een komedie waarin Sokrates een jongen leert drogredeneringen te gebruiken om zijn vader te slim af te zijn. De publicist Xenofon pocht daarbij dat Sokrates hem geadviseerd zou hebben bij handel en beleggingen. Volgens Plato en latere schrijvers zou Sokrates echter alleen in morele zaken geïnteresseerd zijn geweest. Om materiële zaken zou hij niets hebben gegeven, en om handel en beleggingen al helemaal niet.
Welke versie van Sokrates historisch correct is weten we niet, maar hij is primair de geschiedenis ingegaan als een tegenstander van de sofisten met hun relativisme. Wat voor die stelling pleit, is dat Sokrates zich in tegenstelling tot de sofisten niet liet betalen als filosoof. Sokrates wilde volkomen onafhankelijk zijn en leefde van de wind, of van wat zijn vrienden hem gaven.
ANALYSE - Begin september werd nogmaals duidelijk dat het Russische leger niet zo machtig is als het Kremlin zichzelf en ons wil doen geloven. De flinterdunne verdedigingslinie van het noordoostelijke front stortte in. Met de grote hoeveelheden oorlogstuig en munitie die de vluchtende Russen achterlieten worden ze nu zelf weer bestookt. Niet echt een winnende strategie. Zelfs in de staatsmedia was het onder de voeten gelopen front groot nieuws. De rechtsnationalisten verlangden een stevig militair antwoord en kregen waarom ze vroegen.
Zo was de nederlaag de dominosteen die de grootschalige mobilisatie inleidde, die nu weer voor verdere escalatie lijkt te zorgen. Vooralsnog vooral binnen Rusland. Voor veel Russen vond de eerste maanden van de oorlog ver van hun bed plaats. Maar nu staat de recruteringspolitie voor de deur. Het gevolg: protesten, brandstichtingen, geweldplegingen, tienduizenden Russen die hun vaderland ontvluchten, of soms zichzelf laten verwonden (let op: grafisch filmpje), om maar niet naar het front te hoeven. Naast de onrust verergert de mobilisatie de economische malaise. Want gevlucht of gemobiliseerd, het aantal mensen dat niet meer naar z’n werk kan zal in de honderdduizenden lopen. Zo wordt kennis en arbeid uit de economie onttrokken. Het leger krijgt daar onkunde en onervarenheid voor terug.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Niet mijn favoriete song van Kevin Ayers, of een song waar ik gelijk aan zou denken, maar een vriend van mij noemde die titel vandaag en toen heb ik ‘m (de song dus) daarna ook weer even beluisterd. En wat heeft die Kevin toch een mooie stem, zijn Engels klinkt zo verzorgd, (ze moesten toen ‘ns weten wat die hippie verder allemaal uitspookte). En de titel is natuurlijk vandaag erg toepasselijk: liedje voor knotsgekke tijden. En dan hebben we het fantastische drumwerk van Robert Wyatt, en de swingende jazzy toetsen van Mike Ratledge en de bas van en….
22 wetenschappers hebben hun inzichten over politieke polarisatie in Nederland gebundeld in een boek. Eén van hen, hoogleraar Paul Dekker, licht toe.
Oplopende tegenstellingen, dreigende tweedelingen, groeiende onenigheid, toenemend extremisme en verruwing en verharding in politiek en samenleving: Nederlanders maken zich er al langer grote zorgen over. Het paraplubegrip voor hun zorgen is al een tijdje polarisatie.
Heb je dat woord eenmaal opgepikt, dan zie je er ook steeds meer voorbeelden van. Van spanningen in je directe omgeving tot grote voorbeelden van demonstraties. Van voor- en tegenstanders van Zwarte Piet via conflicten over stikstof- en coronabeleid tot ontsporende Kamerdebatten. Maar heeft het wel zin om hier overal het polarisatie-etiket op te plakken en hoe reëel is de impliciete aanname dat er een brede maatschappelijke polarisatietrend onder stroomt?
In de gisteren verschenen bundel Politieke polarisatie in Nederland bieden 22 politicologen, sociologen en andere wetenschappers inzichten uit onderzoek om hier antwoord op te geven, zorgelijke ontwikkelingen te onderscheiden van spookbeelden, en remedies te bezien voor zorgelijke polarisatie.
Politieke polarisatie gaat over vergroting van tegenstellingen. Die kan intentioneel zijn – een politicus die polariseert om een keuze scherper neer te zetten of afstand te nemen tot een tegenstander – of iets wat mensen overkomt: ze drijven uit elkaar of worden naar extremere standpunten gedreven. Dit speelt bij individuen en binnen en tussen groepen en organisaties.
OPINIE - Het gepraat over koopkracht begint me een beetje tegen te staan. Er moet aandacht zijn voor voor de mensen die door gestegen prijzen slecht rondkomen en in de problemen komen en dat is er nu ook. Maar ik mis een breder gesprek over dat koopkracht niet voor iedereen hetzelfde betekent, en dat voor iedereen de koopkracht herstellen dan ook niet het voornaamste doel hoeft te zijn.
De ‘koopkracht’ waar iedereen het over heeft, wordt berekend door het Centraal Planbureau (CPB) en het drukt uit hoeveel goederen of diensten Nederlandse huishoudens kunnen aanschaffen met hun inkomen. Beleidsmakers zijn vooral geïnteresseerd in de koopkrachtverandering, die wordt uitgedrukt in percentuele stijging of afname in koopkracht ten opzichte van een jaar eerder. De prijsontwikkelingen van goederen en diensten (ofwel inflatie) worden bijgehouden om veranderingen in koopkracht te bepalen voor fictieve huishoudens met verschillende samenstellingen en inkomens. Ook het Nibud berekent met Prinsjesdag en in januari de koopkrachtontwikkeling van Nederlandse huishoudens.
Zie hier, zo klinkt het vrij technisch, en het is natuurlijk nuttig om bij te houden wat er verandert voor huishoudens. Zeker nu met de gigantische inflatie. Zo kunnen we breder kijken dan alleen onze eigen situatie, zo kan de overheid zien hoe het de burgers vergaat. Volgens de modellen dan.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ach, rapper Coolio is op 59-jarige leeftijd overleden. Vijf weken van 1995 stond hij in Nederland op 1 met zijn ‘Gangsta’s Paradise’, waardoor hele hordes dertigers en veertigers nog altijd mee kunnen rappen: “As I walk through the valley of the shadow of death, I take a look at my life and realize there’s nothing left”. Laten we hopen dat het hem aan zijn einde beter verging. Voor deze hit had Coolio in de VS trouwens al een hit(je) gehad met het nummer ‘Fantastic Voyage’.
COLUMN - Gelukkig klinkt af en toe het geluid van de rede. In het nieuwe nummer van het tijdschrift Cognition is Peter Hagoort, directeur van het Donders Instituut in Nijmegen de vertolker van dit geluid.
We komen uit een periode waarin het idee van embodied cognition sterk in de belangstelling: ons denken is niet abstract, maar wordt voortgebracht door ons lichaam. Hoe we de wereld zien, wordt bepaald door onze zintuigen, en door het functioneren van het menselijk lichaam. Dat klinkt allemaal heel plausibel en er zijn – natuurlijk – ook allerlei aanwijzingen dat inderdaad ons denken bepaald wordt door het feit dat we een lichaam hebben.
Het probleem is alleen dat sommige aanhangers van deze gedachte een en ander verkochten met de bewering dat deze bewijzen het einde zijn van het Cartesiaanse denken. Descartes had gesteld dat we een scheiding maken tussen lichaam en geest, maar zie eens aan! We hebben dat hele idee van een abstractere geest niet nodig.
Hagoort, iemand die een reusachtige reputatie heeft in het meten van hersenactiviteit bij taal, en die dus van alles weet over de rol van het lichaam in het denken (want neuronen horen ook bij het lichaam) keert zich in het nieuwe artikel tegen dit extremisme, door te laten zien dat ons denken en onze perceptie voor een deel óók bepaald worden door het abstracte systeem dat onze taal is.
“Mocht je nog albums kunnen gebruiken om over te bloggen, dan heb ik nog een pareltje voor je. Met als uitschieter het laatste nummer op het album, The Temple And The Tomb. Fantastisch album. Zijn er weinig die ik zo vaak in de repeat heb.”
Nou ja, eh, prima hoor. Glacier, dus. Inderdaad erg lekkere traditionele heavy metal, een beetje in deze stijl. Nice.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
