Iran wint WK in Qatar

De eerste acht wedstijden van het WK voetbal in Qatar zitten er op. De helft van alle teams hebben gespeeld en dit is de voorlopige stand: Iran                       4 punten Engeland             3 punten Denemarken     2 punten Dertien teams kijken tegen een erbarmelijke nul punten aan. Argentinië, Australië, Ecuador, Frankrijk, Mexico, Nederland, Polen, Qatar, Saudi-Arabië, Senegal, Tunesië, Verenigde Staten en Wales. Als het team van Iran zo doorgaat zal het de verrassing aller WK’s worden. Na één wedstrijd al de grote kanshebber voor de finale, hoe krijgt Iran dat voor elkaar? Dat krijgt de staat Iran niet voor elkaar. Alle lof komt het voetbalteam Iran toe. De spelers weigerden het volkslied te zingen. De actie sloot naadloos aan bij het statement dat aanvoerder Ehsan Hajsafi een dag eerder op een persconferentie gaf. Before anything else, I would like to express my condolences to all of the bereaved families in Iran (…) They should know that we are with them, we support them and we sympathise with them. Zo’n statement is niet zonder risico voor de spelers of hun familie. Het Iraanse regime treedt spijkerhard op tegen de protestbeweging die nu al ruim twee maanden aan de gang is. Hoewel velen dachten dat de Iraanse voetballers zich in Qatar tot hun sportieve opdracht zouden beperken, blijkt nu het tegendeel. Zoals Hajsafi zei: We are here but it does not mean that we should not be their voice Ook al gaat dit om een protestactie gericht tegen het Iraanse regime en niet tegen dat van Qatar, het Iraanse team verdient een volle vier punten. Gegeven alle omstandigheden was het buitengewoon moedig te demonstreren dat er ernstiger kwesties spelen dan voetbal. Zaken die nooit onbesproken horen te blijven. Op de tweede plaats staat voorlopig Engeland. Vlak voor de aftrap van de wedstrijd tegen Iran knielden de spelers op het veld. Als gebaar voor inclusiviteit en tegen racisme en discriminatie. Een actie die de Engelse spelers vaker uitvoerden bij eerdere gelegenheden. Nu wel heel toepasselijk want op gebied van inclusie is Qatar de weg kwijt. Dat werd nog eens bewezen toen diezelfde dag, niet veel later, voetbalfans getooid met regenboogkleuren de toegang werd ontzegd in het stadion waar Wales en de Verenigde Staten zouden spelen. De actie mag ook toepasselijk heten omdat de slavernij waarmee de stadions zijn gebouwd, ongetwijfeld  is geworteld in racisme en discriminatie. Een kleine drie seconden drukten de Engelsen hun knieën in het gras. Miniem gebaar, maar toch, vanwege de toepasselijkheid van het statement: drie punten. Denemarken haalde de voorlopig derde plaats. Om een simpele actie: de kleding is expres sober gehouden. Geen grote logo’s, geen opzichtige belettering. De leverancier van de sportkleding verklaarde niet zichtbaar te willen zijn tijdens een toernooi dat duizenden mensen het leven heeft gekost. En jawel, een van de outfits droegen de Deense spelers tijdens de opwarming voor de wedstrijd. Kleur: zwart. Als teken van rouw voor de omgekomen gastarbeiders. Denemarken scoorde daarmee twee punten. Slechts drie van de tot nu toe zestien optredende teams maakten dus een of ander gebaar. Bitter weinig. Maar dat was wel te verwachten nadat acht Europese teams vooraf aangekondigde acties (het dragen van de One Love-armband) schielijk introkken toen de FIFA met maatregelen dreigde. Nu het toernooi is begonnen, gaat het in de media vooral over het voetbal zelf. Alleen als een team op het veld, in de stadions, een statement maken, kan men er niet omheen. De beloofde reportages over de huidige situatie in Qatar blijven vooralsnog achterwege. Zelfs geen berichten of men om pad is gegaan en in welke mate men er in slaagt gastarbeiders te spreken. Kunnen we op enig moment nog wat van het Nederlandse team verwachten? Vooralsnog ziet dat er somber uit. Laten we  een paar opties voorstellen. Optie 1: Het hele team, niet alleen de aanvoerder, plus de begeleidende staf (inclusief Van Gaal!) gaan de One Love armband dragen. Zou de FIFA het aandurven een complete deelnemer op een gele kaart te trakteren en ze bij de volgende gelegenheid te schorsen? Optie 2: Laat het Nederlandse team in de twee stadions waar het deze ronde nog gaat spelen een krans leggen ter nagedachtenis aan de omgekomen arbeiders (in de geest van een eerder voorstel). Optie 3: Na de toss, of na het beginnend fluitsignaal, een minuut stilte houden ter nagedachtenis aan de omgekomen arbeiders. Een beetje leeuw durft dat aan. En als dat toch te veel vergt, speel dan de ‘copy cat’ en kniel drie seconden. Ondertussen houden wij in de gaten welk team op dit WK het meest presteert als het gaat om internationale solidariteit. Voor de ‘Get up – Stand up’-beker. Vandaag hopen we te zien dat Duitsland een of ander gebaar maakt. De Duitse voetbalbond is in ieder geval een sponsor kwijt. Supermarktketen Rewe stopt de sponsoring uit protest tegen het niet dragen van de One Love armband. België zal zwaar in de gaten gehouden worden door de FIFA, want de organisatie verbood het team niet alleen de One Love-armband te dragen, ook kleurrijke shirts en een shirt met het woord ‘Love’ er op werden verboden. Welke middelen heeft het team nog om expressie te geven aan protesten? Dat wordt dé kus van het WK (Jan Vertonghen gaat Eden Hazard een kus geven). Een belofte die Vertonghen snel weer van zijn Instagram verwijderde. Jammer. Japan kondigde eerder aan zich enkel bij voetbal te houden. Of Spanje, Costa Rica, Marokko en Kroatië enig statement gaan maken, is bij ons op moment van dit schrijven niet bekend.

Closing time | It’s the sickness

Zestien jaar. Zestien lange jaren, die zoveel langer voelden dat ik bijna geneigd ben die meme hier te plaatsen. Zo lang is het geleden dat de Amerikaanse thrash/death-goden Sadus het laatste album uitbrachten, en dan is het nog niet eens zo dat de laatste albums het hoogst aangeslagen worden. Hoogtepunt voor mij blijft A Vision of Misery. Maar dit nieuwe nummer, It’s the sickness, dat klinkt toch wel weer heel erg lekker. Meer, Sadus, meer van dit!

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Tim Douglas, via Pexels.

Het is geen goede aankoop als je het niet nodig hebt

OPINIE - Het is buiten koud, nat en vroeg donker. En dan regent het ook nog kortingen in de Black Week, de opgerekte versie van koopfestijn Black Friday. Het perfecte weer om comfortabel vanaf je bank online troep te kopen, als je niet goed uitkijkt. Ik was niet van plan mee te doen, maar uit nieuwsgierigheid ben ik toch gaan kijken wat deze Black Friday behelst.

Geen haast, je hebt het niet nodig

Op de overzichtswebsite blackfridaynederland.nl pronken vooral grote ketens met hun kortingsacties. Ik zie heel veel elektronica (fun fact: inclusief vibrators), wat kleding en een geurkaars. Maar vooral technische snufjes dus. Ik snap niet veel van elektronica. Voor mij zijn het een heleboel spullen die ik niet nodig heb en die toch behoorlijk wat geld kosten. Sommige spullen heb ik wel nodig, zoals een telefoon en een computer. Maar – verrassing! – die heb ik al en hoef ik dus niet te kopen. Het ontbreekt me dan ook totaal aan de noodzaak om nu iets aan te schaffen.

Er zijn wel dingen die ik ooit nog wil, zoals een betere stofzuiger. Maar moet dat nu? Nee joh, dat kan prima later, als ik het meer nodig heb dan nu. Elektronische producten die eerst nieuw en duur zijn, worden meestal vanzelf goedkoper. Of er komen betere versies. En zo niet: ook goed, dat zien we dan wel weer.

Foto: Terence Faircloth (cc)

Polarisatie in de Nederlandse politiek

RECENSIE - Het politieke debat in Nederland is gepolariseerd, zegt men. Maar is dat ook zo? Groeiende tegenstellingen, verruwing in het taalgebruik, een ‘kloof’ tussen Haagse politiek en burgers in het land, tussen de Randstad en de rest van Nederland: politieke polarisatie zien we de afgelopen jaren in allerlei toonaarden beschreven en becommentarieerd. Loopt de democratie gevaar of kunnen we er op vertrouwen dat de meerderheid van de bevolking toch zal blijven zorgen voor pluralisme en redelijkheid in de politiek? Onder redactie van politicoloog en publieke opinie onderzoeker Paul Dekker doen 22 sociale wetenschappers in de bundel Politieke Polarisatie in Nederland een poging ons op basis van degelijk empirisch onderzoek een genuanceerd beeld te geven van de ernst van de problematiek.

Een grote verdienste van de Nederlandse sociale wetenschappen is dat er in opinieonderzoeken al heel lang gewerkt wordt met vergelijkbare thema’s waarover om de zoveel tijd dezelfde vragen worden gesteld. Dat betaalt zich nu uit in verschillende bijdragen in deze bundel waarvoor gebruik kon worden gemaakt van de ontwikkeling van politieke standpunten in de Nederlandse bevolking in de afgelopen decennia. Zo analyseerde Dekker trends in de standpunten van verschillende groepen in de samenleving over onder meer man/vrouwrollen, Europese integratie en de multiculturele samenleving. Hij komt dan tot de conclusie dat er in een minderheid van de gevallen sprake is van divergentie (het uiteenlopen van standpunten) en in een bijna even groot aantal gevallen van convergentie. Als we kijken naar opleidingsverschillen is er wel vaker sprake van divergentie en is de divergentie over de jaren heen het grootst. Maar over het geheel genomen ziet Dekker geen bewijs voor (toenemende) polarisatie als dominante trend. Hij haast zich wel er bij te zeggen dat hij daarmee het polarisatieprobleem niet wil ontkennen. We moeten zijn bevindingen vooral zien als relativering van een trend die soms op alarmistische toon en met verwijzing naar Amerikaanse toestanden in de publiciteit komt. Een probleem is wel de perceptie van de polarisatie. Dekker wijst er op dat onze indrukken van tegenstellingen vaak niet kloppen. Dat komt ook omdat we doorgaans afgaan op de media waarin de tegenstellingen niet zelden worden uitvergroot.

Closing Time | Aarde

‘Aarde’ is een nummer van het nieuwe album van Boudewijn de Groot met een (al heel lang) actuele boodschap: als we niet snel echt werk gaan maken van een transitie naar een duurzame economie, dan gaat onze wereldbol naar de kloten. De aarde zelf zal wel lijven bestaan. De vraag is alleen hoe bewoonbaar deze blijft voor de mensheid.

Foto: 2Tales (cc)

Politiek als showworstelen

Een gastbijdrage van Hartger Wassink.

In mijn studententijd, begin jaren ’90, keek ik wel eens Amerikaans showworstelen. Het sloeg nergens op, maar ja, er was nog geen internet en ’s nachts was er niks anders op tv. Ik vond de serieusheid waarmee de worstelaars hun speel speelden heel interessant. Iedereen wist dat het allemaal nep was, maar niemand doorbrak de code. Een soort Sinterklaas voor volwassenen. Het leek allemaal vrij onschuldig en op misbruik van anabole steroïden na is er volgens mij nooit iets onoirbaars gebeurd.

Ik moet daar regelmatig aan terugdenken. Want ergens in de afgelopen 20-30 jaar is de Nederlandse politiek een soort showworstelen geworden, alleen zijn de consequenties een stuk serieuzer. Ik zal proberen uit te leggen wat me dwars zit.

Politiek draait om debat en debat kan (net als showworstelen) al interessant genoeg op zich zijn om naar te kijken, los van wat je persoonlijke voorkeur voor de inhoudelijke uitkomst van het politieke debat is. Bovendien: het gegeven dat politiek (anders dan showworstelen) wel degelijk serieuze consequenties heeft in de echte wereld, draagt bij aan de spanning die van het spektakel uitgaat.

Het is niet alleen omdat politiek in de belangstelling staat, dat dit spektakel interessant is. Spektakel op zich trekt al belangstellenden aan. Zoals een brandje, een ongeluk of een vechtpartij. Het dus ook andersom: maak van politiek spektakel, en je trekt politieke aandacht. Pim Fortuyn was de eerste die doorhad dat spektakel loont. Het verhaal van zijn tegenstrever Ad Melkert is bekend: die richtte zich liever, zonder spektakel, op de inhoud.
Maar hij onderschatte faliekant de aantrekkingskracht van de underdog in een op handen zijnde vechtpartij. En die aantrekkingskracht van de underdog is erg groot: het is verdienmodel van het Amerikaanse showworstelen.

Foto: bpmm (cc)

Kunst op Zondag | Neus

In Kunst op Zondag trokken het Lichaam, het Oog, het Oor, het Hoofd, de Handen en Voeten al aan uw ogen voorbij. Niemand die zeurde dat een weer en winter gevoelig lichaamsdeel ontbrak. Fijn, dank u. We gaan het nu goedmaken.

De neus. Een vermakelijke overzicht van het reukorgaan in musea staat in  ‘Een kleine cultuurgeschiedenis van de (grote) neus’ (2021), geschreven door Caro Verbeek. Zij promoveerde op kunsthistorische geuren en haalde een Master in Olfactorische kunst (geurkunst) en een Master in Tastbare kunst.

Neuzen in het museum

Musea willen steeds meer dat uw bezoek een ‘beleving’ is. Hoe meer zintuigen geprikkeld worden, des te groter de beleving. Het is niet de bedoeling dat u uw neus tegen de kunstwerken drukt om de geur van olieverf op te snuiven. Men wordt al bloednerveus als u met uw hoofd het ‘Meisje met de  parel’ wil strelen.

Geen nood. Zo nu en dan valt er echt wel wat te ruiken aan de museale kunst. Vorig jaar waren in het Mauritshuis ‘Vervlogen – geuren en kleuren’ waar te nemen. Speciale  dispensers produceerden bijvoorbeeld de geur van een schone linnenkast of van stinkende grachten.

Hoe snel het ook kan gaan met nieuwe technologie, voorlopig valt er via internet nog niets te ruiken. U moet er dus echt voor naar een museum. Wij beperken ons vandaag dus, uit armoe, tot het edel reukorgaan zelf.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Closing Time | Biohazard

Biohazard maakte begin jaren negentig heerlijke cross-over tussen New York harcore en metal – soort van agressieve punk, alleen dan met goede riffs en gitaarsolo’s. Vooral hun tweede plaat Urban Discipline kon me indertijd bekoren.

En juij, ze zijn weer bij elkaar in de originele line-up! En daarmee komen ze ook weer op Dynamo, waar ze in het verleden (toen dat nog wat groter was) ze hun één van de hoogtepunten uit hun muzikale carrière beleefden:

Quote du jour | Bedreigde wetenschappers

Dijkgraaf sprak wel de hoop uit dat men in de toekomst niet ontmoedigd wordt om de wetenschap in te gaan, zoals hij zelf ontmoedigd werd om minister van onderwijs te worden. “Toen ik aan deze baan als minister begon, kreeg ik eerst een slechtnieuwsgesprek. Niemand zei hoe goed het is. Men zei daarentegen: ‘weet wat je gaat doen, weet waar je jezelf en je familie aan blootstelt. Wat heb je ooit gezegd; hoe kan dat tegen je gebruikt worden? Dat was niet echt een aanmoediging om de politiek in te gaan. Ik zou het toch heel wrang vinden als mensen die de wetenschap ingaan dit gesprek ook moeten voeren.”

Closing Time | Autechre

Wat zou een snob-2000-lijst zijn zonder idm-pioniers Aphex Twin en Autechre? Hoewel, Aphex Twin haalde de Snob-lijst voorgaande jaren wél (twee maal, met Windowlicker en Tha), maar Autechre niet. Het nummer ‘Bike’ van hun eerste album Incunabula (1993) staat op de keuzelijst (er kan tot 29 november gestemd worden). Ik gun Autechre wel een plekje op de lijst, maar eigenlijk vind ik ‘Bike’ een nogal irritant nummer op een verder heel goed album. Is er ook een jaarlijkse top-/snob-lijst voor hele albums?

Vorige Volgende