De oorlog in Oekraïne duurt deze week precies een jaar. Ardy Beld sprak voor zijn nieuwe boek 'Hoe Poetin zijn tanden stukbeet' met soldaten van de Oekraiense troepen aan het front. Het leven aan het front bestaat uiteraard uit heel wat meer dan succesvolle heroveringen en dodelijke nederlagen die het nieuws halen. 'Enkele soldaten vertelden mij – op basis van anonimiteit – hun ervaringen in korte verhalen en anekdotes. Deze herinneringen zijn niet glorieus of heldhaftig. Het zijn verhalen over de daadwerkelijke omstandigheden van mannen en vrouwen die onze vrijheid verdedigen.' Hieronder enkele fragmenten als voorpublicatie. Pokemon 'Het moet in september zijn geweest. Nadat we de rivier de Donetsk waren overgestoken, gingen we verder om ons gebied te heroveren in de richting van Liman. We passeerden vakantiecentra die langs de "goloebye ozjora' (blauwe meren) lagen. Ergens in de bossen namen we posities in om vijandelijke aanvallen af te kunnen slaan. Er was geen paniek in mijn eenheid, maar er was natuurlijk wel spanning. We waren de hele tijd aan het graven. We groeven loopgraven, groeven bunkers, het was geregeld zo dat we twee keer per dag loopgraven maakten, omdat we van positie moesten veranderen. Op een dag stonden we op onze positie en voor ons liep de verkenning. Plots werden ze beschoten en begonnen ze zelf te schieten. Ik weet zeker dat twee van hen werden gedood en één in een hinderlaag liep. De vijand zette hem klem zodat hij niet terug kon naar ons. Een van de commandanten zei dat we tien vrijwilligers nodig hadden om onze verkenner daar weg te krijgen. Ik was een van hen. Toen we de vijandelijke posities naderden, liepen we in een hinderlaag, er ontstond weer een klein vuurgevecht. In de buurt ontploften mijnen en granaten; er was enorm veel lawaai en was het onduidelijk waar het schieten vandaan kwam. Nadat alles gekalmeerd was, zaten we met vier gewonden. De commandant besloot me achter te laten met een hospik om eerste hulp te verlenen aan de gewonden. De anderen gingen de verkenner helpen. Twee van hen hadden lichte verwondingen en de andere twee waren ernstig gewond. We verplaatsten ze uit de vuurzone. Een van hen was een soldaat met de roepnaam Pokemon. Hij keerde terug in onze gelederen na een lange ziekenhuisopname en revalidatie. Toen hij na Nieuwjaar weer terugkwam was hij nog steeds zo woedend op de Russen dat hij in een volkomen roekeloze actie alleen een tank onschadelijk maakte! Iedereen grapte later dat we hem drie maanden eerder niet voor niets hadden gered.' Paddestoelen 'Nadat we de 'goloebye ozjora' hadden verlaten, ergens in september, kwamen we in de buurt van Liman. Observatiepunten langs de verdedigingslinie waren op elke 100-150 meter opgesteld. Op een regenachtige dag droeg ik drinkwater naar een naburige positie. Bij mijn terugkeer zag ik een burger onder een boom staan, zijn fiets lag naast hem. Vier van onze soldaten praatten met hem. De man zei dat hij even snel paddestoelen wilde plukken voordat onze troepen Liman zouden heroveren. Uit het gesprek bleek dat de Russen door de achterblijvers in Liman waren geholpen. En dat nadat de Russen waren vertrokken, LNR en DNR-soldaten kwamen, waarmee de achterblijvers ook op goede voet stonden. De man met de fiets zei dat hij niet wist dat er gevochten werd. Je kon aan zijn gezichtsuitdrukking, zijn gebaren en zijn houding zien dat hij in de gevangenis had gezeten. En daarom geloofde ik niets van wat hij vertelde. Na een kort verhoor namen we via onze zender contact op met de geheime dienst. Zonder hun komst af te wachten blinddoekten we de man en gaven hem zijn fiets terug. De commandant liep met hem mee de mannen van de geheime dienst tegemoet. Iedereen wilde zo snel mogelijk van hem af zijn.' Zjeka 'Begin oktober konden we Liman heroveren. Bij de inname waren 81 eenheden van onze kant betrokken. Na de ontmijning waren we gelegerd aan de rand van het stadje in zomerhuizen van plaatselijke bewoners. Een jongen van een jaar of 8, 9 kwam de binnenplaats op. Hij zei: 'Kan ik iets te eten voor jullie halen?' Iemand antwoordde: 'Ik wil graag wat kefir en een broodje'. Hij zei: 'Komt eraan' en rende weg. Ongeveer drie uur later kwam hij terug met anderhalve liter melk en een brood. Hij zei: 'Geen kefir.' We weigerden niet want we hadden al lange tijd niets meer gehad. We hadden honger. We deelden de melk en het brood onder elkaar. Toen de jongen wegging, zeiden we: 'Bedankt, kleintje'. Hij draaide zich om en zei 'Ik ben geen kleintje, ik ben Zjeka.' Op dat moment hoefde niemand ons nog uit te leggen waar we voor vochten. Het was voor ieder van ons duidelijk dat we daar waren waar ze ons echt nodig hadden.' Pluimvee, katten en honden 'We hadden soldaten van de 36e Mariniersbrigade afgelost op een positie bij een dorpje. Honden uit de verlaten huizen kwamen onmiddellijk naar ons toe. Het was duidelijk dat ze aan mensen waren gewend, maar we waren nog niet aan hen voorgesteld. Ik gaf ze pap in blikken. Niemand van ons at die pap, omdat we zelf normaal voedsel kookten, geen poedermaaltijden meer. Ik gaf de honden 's morgens en 's avonds eten en water. Het was als een ritueel. Ik raakte erdoor gekalmeerd. We werden voortdurend bestookt met artillerie en Grad-raketten. We gingen naar het dorp om ons te wassen - er was een put bij een van de huizen. Ik zette emmers neer en de zon verwarmde het water, voldoende voor verfrissing en het doen van de was. De indruk van een dorp zonder inwoners is deprimerend. Vee, pluimvee, katten en honden blijven alleen achter. Er stond een kudde koeien en een paard te grazen bij een verlaten boerderij. Het was erg triest voor de dieren, ze leden enorm onder de beschietingen van het Russische leger. In die tijd was het Russische leger drie kilometer van ons verwijderd en elke dag beschoten ze onze posities. Mortieren, 122mm en 152mm artillerie. Raketgranaten en aanvallen met clustermunitie. We hadden goede dekking en konden niet geraakt worden. We waren ervaren soldaten die op het gehoor herkenden wanneer een schot werd afgevuurd. Andere eenheden hadden gewonden en doden, maar niet veel. Meestal door onoplettendheid en onvoorzichtigheid.' 'Verschrikkingen, gebrek aan water, geen voedsel. Slechte logistiek. Voortdurende beschietingen, constant loopgraven maken en dan weer op de volgende plek graven. Slapen in de regen, opdrogen in de koude buitenlucht. We vingen regenwater op om te drinken. Soms aten we bedorven voedsel dat we ergens in een huis vonden. De incompetentie van sommige commandanten was hemeltergend. Hun gedrag wekte in me soms het vermoeden dat ze voor de vijand werkten. Maar je kunt zulke dingen niet schrijven. Dat kan nu niet, het is oorlog. We mogen de Russen geen houvast geven. Geen zwakte tonen.' Hoe Poetin zijn tanden stukbeet - Russische invasie en Oekraïens verzet verschijnt 24 februari 2023. Te bestellen bij de auteur. Prijs: € 25 per boek plus €2.5 verzendkosten
De zusjes Nooran zijn een soefi-zangduo dat in 2012 doorbrak met hun versie van Tung Tung op MTV India. Het afgelopen half jaar kregen ze wereldwijde bekendheid toen allerlei Youtubers remixes begonnen te maken van oud beeldmateriaal.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
ESSAY - van Marina Lacroix, eerder verschenen in tijdschrift ‘De Helling”, (redactie Wetenschappelijk Bureau GroenLinks)
Toen ik van de week mijn fiets uit de stalling bij de Zuidas wilde halen, liep voor mij op de brede, betonnen trap een zakenman. Oortjes in, beige trenchcoat, tas in de ene hand, een blikje in de andere. Halverwege plaatste hij het blikje met een soepele beweging op de trapleuning.
Ik versnelde en liep met hem op, tot hij me wel moest opmerken. Met een lach, deed hij zijn oortjes uit. Ik lacht terug: “Hoi! U zette net uw blikje op de trap neer”, opende ik. Even haperde hij. Toen begon hij zijn koptelefoon terug in zijn oren te frommelen en zei: “Dat was ik niet. Dat was iemand anders.”
Waarom deed hij dat? Ik kon me er wel wat bij voorstellen. Hij had net een werkdag in onze kapitalistische economie achter de rug (Excel-sheets gevuld, processen geoptimaliseerd, uren geschreven, contracten getekend) en handelde conform de logica daarvan.
Full disclosure: ook ik werkte in het grootbedrijf. Dat deed ik zonder scrupules. De vraagstukken waren leerzaam en relevant. Mijn collega’s en klanten inspirerend. De waardering voor eigen initiatief ruimhartig. Het gaf me meer voldoening dan ik bij ngo’s of in de publieke sector vond. Hartelijk dank dus aan ons kapitalistische systeem, dat zo’n gesmeerde werkplek opleverde.
Vandaag start Sargasso met de serie Een ander kapitalisme. Auteurs van Sargasso en daarbuiten schrijven over wat er aan het huidige kapitalisme niet deugt, over mogelijke oplossingen, behulpzame perspectieven, of zelfs economische systeemwijzigingen. Over één ding is iedereen het eens: er moet iets veranderen.
Het kapitalisme. Zelfs in economisch zorgeloze tijden is er ongemak over. In de voorspoedige jaren 90 bijvoorbeeld begint in Nederland de gestage opmars van de SP. De partij die zich organiseert in ongeziene stadswijken en haar verzet naar het Den Haag van de paarse regenten brengt. Aan het eind van het decennium verschijnen op het wereldtoneel de antiglobalisten die zich keren tegen de net opgerichte WTO, de institutionele bekroning van de neoliberale globalisering. De protesten in 1999 in Seattle richten zich op alles wat er mis is met het kapitalisme. Zoals de schrijnende arbeidsomstandigheden die in No Logo van Naomi Klein worden belicht. De sweatshops aan de andere kant van de wereld zijn de keerzijde van onze zorgeloosheid.
Het kapitalisme blijkt in 2008 ook voor het westen een andere kant te hebben. Niet slechts ongemak, maar grote onrust en een najaar met angstige momenten. In haar financiële hart, waar regulering en toezicht vanaf de jaren tachtig is ontmanteld, blijken grote ongedekte risico’s te worden rondgepompt. Met de val van Lehman Brothers blijken de financiële innovaties die dat mogelijk hebben gemaakt te lijden tot een infarct. Met miljarden aan publiek geld worden de gevolgen van het privaat genomen risico beperkt en de westerse samenleving behoed voor een langdurige recessie. Het kapitalisme houd zich niet aan z’n eigen regels. Althans, de regels die ons zijn voorgehouden: dat ondernemersrisico tot grote winst kan leiden, maar ook tot verlies en faillissement. Too big to fail heet dat gebrek aan zelfreinigend vermogen van de markt. De winsten van voor 2008 worden privaat verdeeld, maar in de crisis vormt de overheid met publiek geld het vangnet voor de grote banken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De komende weken hoor je hier in het kader van ‘een ander kapitalisme‘ ook muziek over dat thema. We trappen af met het album The Competition van Lower Dens. Dit is het laatste album dat de inmiddels opgeheven indiepop-band maakte en gaat over de psychotische effecten van het hedendaagse kapitalisme, met een boodschap: “you need radical and unquestioning compassion for yourself if you’re to reimagine what society could be.”
Een roman schrijven met ChatGPT, een schilderij maken met Dall E-2, het kan allemaal. En nog op een tamelijk luie manier ook. Gewoon een opdrachtje intikken en de software doet de rest.
Kan dat ook met muziek? Nog niet. Er is nog geen AI programma dat een leuk moppie muziek levert, simpelweg met de opdracht ‘componeer mij een deuntje in de stijl van Bob Marley voor symfonieorkest in wandeltempo’.
OpenAI, het bedrijf achter ChatGPT en Dall E-2 is met de kunstmatige jukebox al een heel eind. De complexiteit van de data waarmee de software moet ‘leren’ een liedje te maken is enorm. Niet alleen wordt er voor de stijl uit talloze samples van bekende artiesten en hun songs geput, de software moet ook alle muzikale parameters (ritme, maat, klankleur, dynamiek, toonhoogte, etc.) kunnen hanteren. En dan nog een tekstje er bij kunnen leveren.
Bob Marley beginnen ze een beetje onder de knie te krijgen.
OpenAI geeft hier een lijst samples die door hun AI jukebox zijn gemaakt.
Het zijn dan weer anderen die de videoclips maken bij een song uit de Open AI Jukebox. Dan krijg je bijvoorbeeld een virtuele Nirvana met een even virtuele ‘Rotting Away’.
Aristoteles staat bekend als wetenschapper, als arts en vooral als filosoof. Zijn invloed op de wijsbegeerte is enorm geweest. In deze reeks bekijken we hem in enig detail.
Aristoteles was uiteraard niet de eerste die een plant of dier bestudeerde en boeken las. Hij was echter geen lukrake verzamelaar. Aristoteles legde met zijn manier van ordenen de grondslag voor de wetenschap van de Oudheid, en daarmee ook voor de moderne wetenschap.
Hij dacht als volgt: om een begrip te definiëren, hebben we eigenlijk altijd twee dingen nodig. Ten eerste een klasse waar dit begrip vanwege de overeenkomsten in thuishoort. Bijvoorbeeld: dit dier hoort in de klasse der zoogdieren, omdat het harig is en levendbarend. Ten tweede moeten we weten waarmee het begrip zich onderscheidt van de rest van de dingen in die klasse. Bijvoorbeeld: het gaat om een kat, omdat het dier een niet al te groot roofdier is, met snorharen en spitse oren. Het gaat er dus om dat we altijd een algemeen en een specifiek kenmerk moeten kennen om het dier goed te kunnen indelen ten opzichte van andere dieren, en zo te kunnen omschrijven.
Een klasse kunnen we zo breed en nauw definiëren als we willen. In plaats van zoogdieren had ik ook de klasse der levende wezens kunnen nemen, of die der katachtigen. En bij het specifieke kenmerk had ik ook kunnen zeggen dat het om een katachtige ging, of om een zwarte kat genaamd Spinoza, die woont bij mijn zus in Den Haag.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Luister/kijk het nummer hier.
Yeah, they said it was all that you could be if you were black
Playing ball or maybe rap, and they would say it like a fact
All my people in the back, all the nurses in the front
All my teachers, where you at?
‘Cause we’ve been living like a trap
Putting numbers on the wall, hoping people would react
But it’s a fact, we’ve been living in a trap, we’re trapped
Mooi nieuw album van electronisch artiest Khotin. De titel Release Spirit verwijst naar World of Warcraft en is voor Khotin een metafoor voor de vrijheid die hij vond bij het maken van nieuwe muziek.
Altijd leuk als je nietsvermoedend een nieuw album aanzet en je een hele tijd later afvraagt of je per ongeluk het album op repeat hebt gezet, om vervolgens te ontdekken dat het album gewoon drie uur duurt. Het valt in eerste instantie niet op omdat Laraaji’s muziekstukken repeterend en meditatief (of licht-hypnotiserend) van aard zijn. De muziek op het album Segue To Infinity is gemaakt in de jaren 70, vlak voordat Brian Eno in 1978 de muzikant ‘ontdekte‘ die urenlang met gesloten ogen speelde in Washington Square Park. De meeste nummers, waaronder de stukken met de kalimba (een Afrikaanse duimpiano), op Segue To Infinity werden dan weer pas ‘ontdekt‘ nadat de opnames werden gevonden in een opslagruimte en via veiling, vlooienmarkt, eBay en een student in 2021 bij een platenlabel terechtkwamen.