Willen jullie echt de Israëliërs in de zee drijven? Het is een vraag die de Palestijnse schrijver en dichter Mohammed El-Kurd bij lezingen vaak te horen krijgt. Zijn antwoord sinds kort: Als jullie zo bang zijn te verdrinken, waarom leer je dan niet te zwemmen. Gelach is meestal zijn deel. Weten we eigenlijk wel hoe Palestijnen denken? Wat de Westerse media ons als de ´nette´ Palestijnen presenteren, zijn doorgaans ongevaarlijke mensen die eerst horen te zeggen dat ze voor vrede, tegen Hamas zijn en zeker geen wraakgevoelens koesteren. Wraak, dromen en toekomst, zijn zo van die gevoelens die Palestijnen eigenlijk niet mogen hebben. In ´Perfect Victims´ fileert El-Kurd de Westerse denkbeelden als het om Palestijnen gaat. Vaak aan de hand van voorbeelden uit de praktijk. Zoals dat van de Palestijns ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk, die vlak na het bericht dat zes leden van zijn directe familie zijn omgekomen bij een bombardement enkele dagen na 7 oktober 2023, werd geïnterviewd door de BBC. Hij noemt ze allen bij naam. De reactie van de interviewer: Sorry voor je persoonlijke verlies. Maar om toch maar even duidelijk te zijn, je kunt de moord op Israëlische burgers niet veroordelen, toch. Bij het tellen van de Palestijnse doden, beperken sommige media zich tot ´onschuldige´ vrouwen en kinderen. Want ja mannen, dat kunnen toch Hamas-strijders zijn. Sowieso niet onschuldig. Palestijnen zijn door Israël ontmenselijkt en om daar onderuit te komen proberen ze zich te vermenselijken. El-Kurd is daar geen voorstander van. Dat wil zeggen, niet als dat leidt tot wat hij tandeloos maken noemt. Niet als Palestijnen toch vooral niet het verwijt antisemitisch te zijn willen krijgen. Zo mogen in de pers niet zeggen, dat ze boos zijn op de Joden. Dat is antisemitisme. El-Kurd woont in bezet Oost-Jeruzalem. En krijgt derhalve te maken met de agressieve Joodse kolonisten. Een Joodse familie uit New York, Brooklyn eiste de helft van zijn woning op op grond van Joodse geschiedenis en hij kreeg gelijk van de Joodse rechter. Waarop met hulp van Joodse politie de Joodse familie het huis overnam. Maar Palestijnen moeten altijd onderscheid maken tussen Zionisten en Joden. Voor Europeanen valt daar, gezien de historie, wat voor te zeggen, maar voor Palestijnen? Hamasstrijders verschuilen zich onder de burgerbevolking, dat is terreur. Aldus de Israëlische en ook de overige Westerse pers. Wanneer Oekraïense soldaten zich verschuilen onder de bevolking, spreekt men van noodzaak. Ja, zegt El-Kurd, Rusland is de vijand, dan mag dat. Israël is de Westerse bondgenoot en daarmee zijn de Palestijnen de vijand en mag het dus niet. Toen het Israëlische bezettingsleger de 15-jarige Adam Ayyad dood schoot in vluchtelingenkamp Dheisheh, was de vraag: ´Gooide hij echt een molotov-cocktail naar de soldaten? Staan de Israëli juist niet bekend voor het bedenken van zulke rechtvaardigingen voor hun daden. ´ Terwijl de vraag had moeten zijn:,Waarom zijn er Israëlische troepen in Bethlehem? Waarom is Adam geboren in een vluchtelingenkamp? Waarom staat ´molotov´ in de kop boven het verhaal van soldaten die een jongen vermoorden? En, als hij een molotov-cocktail gooit? Wie zou dat niet doen? ´ Het Westen moet leren de Palestijnen in de ogen te kijken, zegt El-Kurd. Als ze spreken van de ´From the river tot the sea´ dan is dat niet om de Joden te verdrijven, maar omdat ze weer vrij willen zijn, weer naar hun huis terug mogen, niet meer vernederd willen worden, niet meer gedood vanwege een steen. Als Israël dat opvat als een aanstaande genocide, dan zegt dat alles over Israël en ook over de bondgenoten, die meegaan in dat verhaal. Om terug te komen tot zijn antwoord op de vraag over dat in zee drijven van de Israëliërs, eindigt El-Kurd toch nog hoopvol. Met humor valt er nog te leven voor Palestijnen. Ook putten ze hoop uit de veranderende stemming over Israël onder de Westerse bevolking. Hoop doet leven. Maar voor Westerse journalisten is dit boek wel verplichte literatuur. Pas dan kunnen we echt hoopvol zijn. Overgenomen van het blog Blad voor de mond. Boek: Perfect Victims van Mohammed El-Kurd. ISBN 9798888903155
U ziet en hoort het Cello Octet in concert op de eerste editie van de Dag van de Componist (2022). Eén cello is al mooi, hopelijk kunt u acht stuks ook waarderen.
Ze spelen: Two Mediterranean Dances for cello octet, van Theo Loevendie. Gevolgd door A composition, van Gözde Köse
Dan, nadat eerst Gözde Köse wordt geïnterviewd, uw speciale aandacht voor Theo Loevendie, in dit filmpje 91 jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op 10 april 2002 presenteerde het NIOD Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies zijn rapport over de val van Srebrenica. Het onderzoek concludeerde dat Nederland, ondanks de complexe omstandigheden, meer had kunnen en moeten doen om de genocide te voorkomen. Op 16 april 2002 bood het kabinet‑Kok II, onder leiding van premier Wim Kok, collectief ontslag aan. Niet vanwege een parlementair debat of stemming, maar voortkomend uit een diepgaand moreel besef: nationale verantwoordelijkheid nemen voor falend beleid, gebaseerd op de vernietigende uitkomsten van het NIOD‑rapport over Srebrenica. Hanna Nieuwenhuizen vergelijkt de reactie van de toenmalige regering op dat rapport met die van de huidige regering op de conclusies van experts over de verantwoordelijkheid voor de preventie van genocide in Gaza nu.
Het rapport van het NIOD besloeg meer dan 3400 pagina’s en concludeerde dat Dutchbat op een “zeer onhelder mandaat” was ingezet in wat officieel een ‘safe area’ heette, maar in werkelijkheid nauwelijks werd beschermd. De politieke en militaire leiding had geen gecoördineerde strategie ontwikkeld, onvoldoende informatie ingewonnen en vertrouwde te veel op internationale partners die hun militair mandaat niet waarmaakten.
Als in de weken voordat het rapport naar buiten kwam liep de spanning op. Minister Jan Pronk had op 28 maart in een televisie-interview verklaard dat de politiek gefaald had bij Srebrenica. Het interview leidde tot woede bij zijn collega’s in het kabinet, inclusief Kok. Pronk had zichzelf als zelfbenoemde martelaar alle schuld op zich genomen en bracht het kabinet hiermee in een lastig parket.
Voor zover u het nog niet hebt begrepen: de NAVO-top was één groot feest. En hoe kwam dat?
De meeste analyses verwijzen naar Rutte, die op zijn zo bekende aalgladde wijze Trump gemasseerd zou hebben.
Wat daarbij wel wordt vergeten is de rol van de gastheer van dit evenement: ons aller MP Dick Schoof. De ontwapenende lach waarmee hij de deelnemers verwelkomde, overtrof die van Rutte. Wat een hele kunst is, want de stalen grijns van Rutte evenaar je niet zomaar.
Schoof, of zijn medewerkers, hebben het op zijn Youtube-kanaal gedocumenteerd: de parade van 28 mannetjes en 4 vrouwtjes. Let goed op wie door Schoof worden gekust. En zie ook hoe Rutte aardig buitenbeeld wordt gehouden.
Quizvraag: herkent u aan hun ruggen welke vertegenwoordigers van de 32 lidstaten door Schoof worden ontvangen?
Peiling: Drie kussen op 31 gasten is wat mager. Wie had Schoof nog meer moeten kussen?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Je zou bij het beluisteren van AIR zomaar in de auto willen stappen en richting het Franse Zuiden willen rijden, langs tolwegen, en pittoresque dorpjes waar platanen de straten opluisteren.
COLUMN - Het opmerkelijkste feit van de afgelopen NAVO-top was niet het besluit om de bewapeningsuitgaven drastisch te verhogen. We wisten dat dat ging gebeuren. Opmerkelijker was de manier waarop Rutte, Schoof, Willem-Alexander en vele anderen bereid waren voor Trump te knielen, hem stroop om de mond te smeren en hem te behandelen als een groot kind dat tevreden gesteld moet worden om te voorkomen dat hij stennis zou gaan schoppen. Alles ter wille van de welbehagen van koning Donald. In Nieuwsuur vroeg Eelco Bosch van Rosenthal, toch bepaald geen journalist die zijn mening uitvent, of het sms’je van Rutte waarin hij Trump de hemel in prees niet ‘kruiperig’ genoemd kon worden.
Het lijkt op een middeleeuwse sprookje waarin de hofhouding alles doet om het de koning naar de zin te maken en alles nalaat wat zijn boosheid op zou kunnen wekken. Maar het is 2025 en we leven in een democratie die het feodalisme achter zich heeft gelaten; althans dat was toch de bedoeling. Helaas zien we de afgelopen jaren een trend richting autoritair leiderschap van ‘grote kinderen’ die met hulp van uitgekiende en kostbare mediacampagnes de macht weten te veroveren waarna ze zich alleenheerser wanen. En een van de kenmerken van zo’n alleenheerser is dat hij net als zijn pre-moderne voorgangers geen enkele tegenspraak duldt.
COLUMN - door Marcel Canoy
De vijf zekerheden of ‘reddende engelen’ van onze democratie staan onder druk. Tijd voor actie, meent hoogleraar Marcel Canoy, met als ultieme en eenvoudige remedie: een ander vakje rood kleuren in het stemhokje.
Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: onze democratie is in gevaar. En we staan er bij te kijken alsof het iets onafwendbaars is, of erger: iets dat we maar moeten accepteren. ‘Meer dan twee miljoen mensen stemden op de PVV’, is een veelgehoord argument. Het kabinet mag dan eindelijk gevallen zijn, het gevaar is niet geweken.
Verschillende filosofen hebben democratie geduid. Democratie is een sociaal contract waarbij burgers een deel van hun soevereiniteit vrijwillig opgeven aan de gekozen macht om het algemeen belang te dienen. Pijlers van democratie zijn het respecteren van mensenrechten, het beschermen van minderheden, vrijheid van meningsuiting en het bestaan van tegenmachten voor de heersende klasse.
De waarde van democratie is het gemakkelijkst te begrijpen vanuit het negatieve
De waarde van democratie is het gemakkelijkst te begrijpen vanuit het negatieve. Niet voor niets zei Churchill in 1947 dat democratie het slechtste systeem was om een land te runnen, alleen zijn de alternatieven nog slechter. In dictatoriale systemen worden alle pijlers van democratie onderuit geschoffeld. Het gevolg is minder vrijheid, repressie van minderheden, geen onafhankelijke rechtspraak en het onderdrukken van tegengeluiden. En niet te vergeten: een zwakkere economie.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
WCNSF: Wounded child, no surviving family
17.000 Palestijnse kinderen vallen onder deze categorie.
In Oekraïne heeft één op de vijf kinderen een vriend of familielid verloren.
Een kind van 15 jaar heeft vijf oorlogen meegemaakt.
UASC: Unaccompanied and Separated Children – Meer dan 150.000 alleenstaande en van hun familie gescheiden kinderen.
En vraagt iemand zich nog af wat voor volwassenen die kinderen later zullen zijn?
Een zoetgevooisde, akoestische cover van Boney M’s klassieker ‘Rasputin’. Wist u trouwens dat Boney M een Duitse discogroep was, bij elkaar gescharreld door een gesjeesde muziekproducent?
De Brecker Brothers vormden een jazz-fusion band die met name in de jaren ’70 en vroege jaren ’80 succes oogste. De broers speelden onder anderen met Frank Zappa, Quincy Jones en Eric Clapton.