Alle artikelen die de afgelopen jaren op Sargasso verschenen zijn en betrekking hebben op het Israël-Palestina conflict.
Niet alleen is de grondoorlog in Gaza begonnen, ook de mondiale informatieoorlog rondom het conflict tussen Israël en Hamas is inmiddels in volle gang. Terwijl u hier op Sargasso nog in redelijk veilige handen bent kunt u er bij andere sites niet altijd van op aan dat u objectief wordt geïnformeerd, laat staan dat ze uw mening laten staan. Ja dat ene nachtelijke comment over een “gegangbangde Gretta” hebben we maar weggehaald, smakeloze beeldspraak daar houden wij salonbloggers niet van. En van het fenomeen nekschot zijn we ook niet gediend. Maar verder mag u hier alles zeggen over het conflict, of u nu pro-Israël of pro-Palestina bent. Ja zelfs als u géén mening hebt dan laten we hem nog staan!
Maar zo niet op Facebook. Deze gezellige sociaal netwerk site wil liever niet dat er wordt gediscussieerd over zionistisch geweld, moslimfundamentalisme en/of terrorisme in het algemeen. Global Voices ontdekte dat discussies over de situatie in Gaza willekeurig worden gecensureerd. De Jewish Internet Defense Force (JIDF) voelt zich in haar kuif gepikt nu haar teksten over hoe één van de terroristen in Mumbai Facebook gebruikte plotseling is verdwenen, terwijl volgens hen antisemitische teksten wel blijven staan. Ondertussen is een blogger uit Jordanië verbolgen is over het feit dat zijn Facebook tekst over “Zionists Attack on Gaza” van hogerhand is gecensureerd. Dat mondiale babbelen in de global village leek tot nu best aardig, maar mogen we ook even weten wie de burgemeester is?
Lezersservice: reaguurplek voor sidebar poll over oplossing Israël-Palestina conflict
“Intifada! Intifada! Palestina vrij!”
SP-kamerlid Harry van Bommel doet een poging zijn geluksonderbroek niet meer het meest controversiële aspect van zijn publieke persoonlijkheid te laten zijn.
Beroepsmatig ben ik een paar keer bemiddelaar geweest. Altijd een hele uitdaging om verschillen te overbruggen. Heb toen veel inspiratie gehaald uit het hier afgebeelde boek “Getting To Yes“. Maar mijn onderhandelingen waren natuurlijk een makkie als je het vergelijkt met wat er nodig is voor bijvoorbeeld het conflict in Palestina.
En dan komt er ook nog eens een zeer intrigerend onderzoek voorbij. Om de insteek en de uitkomst van het onderzoek niet te kleuren zo min mogelijk uitleg van mijn kant. Alleen onderstaand plaatje.
Dit plaatje laat zien dat de “Moral absolutists” (zeg maar de strenggelovigen) het niet alleen moeilijker vinden een taboe-doorbrekend voorstel te accepteren, maar dat ze nog kwader worden als je er een (materiële) bonus aan zou koppelen. Food for thought. Gelukkig lijkt een symbolisch gebaar (bv erkenning van de staat) wel positief te werken.
De volgende gastbijdrage is van publicist Mohammed Benzakour. Afgelopen woensdag hield hij in het Amsterdamse Felix Meritis een voordracht op een bijeenkomst van de Dick Scherpenzeel Stichting waar gediscussieerd werd over de berichtgeving over het Midden-Oosten. Sargasso kreeg van Benzakour toestemming om zijn voordracht hier te plaatsen.
Vorig jaar verscheen in Amerika (na het essay) het geruchtmakende boek “The Israël lobby and U.S. Foreign Policy’, van de twee professoren Stephen Walt en John Mearsheimer. In 560 bladzijdes brengen zij minutieus in kaart hoe in de V.S al decennialang de Israël-lobby (een machtig politiek en mediamiek netwerk van joodse organisaties, christenfundamentalisten en neocons) aan de knoppen draait van de Amerikaanse Midden-Oostenpolitiek – met al zijn schadelijke effecten, voor de regio en voor Amerika zelf. Een moedig en baanbrekend standaardwerk over een onderwerp waarop al zo lang een groot taboe rust. Ook maakt dit boek duidelijk welke frisse en minder frisse strategieën deze lobby aanwendt om ieder kritisch debat over Israël in de kiem te smoren.
Behalve NRC Handelsblad en VPRO’s Tegenlicht is aan dit boek vrijwel geen aandacht besteed. Toen vorig jaar de Nederlandse vertaling verscheen, telde ik welgeteld één recensie, in de Volkskrant (20 oktober 2007). Deze kwaliteitskrant wees een joodse commentator aan wiens Israëlische preoccupaties elke week te bewonderen zijn in zijn column. En, tamelijk voorspelbaar, eindigde diens ‘recensie’ met de opmerking dat hij er een ‘nare smaak’ aan overhield – als bekend, een nauwelijks verhulde manier om iemand als ‘antisemiet’ weg zetten. Kortom: discussie gesloten. Een collega van mij stuurde hierop een klachtbrief naar de Ombudsman van de Volkskrant. Op zijn brief is nooit gereageerd, noch een ontvangstbevestiging. De ironie wil dat zowel de recensie als het zwijgen van de Ombudsman onbedoeld de kern van dit boek onderstreepten.
Politicologe/communicatiewetenschapper Jacqueline de Bruijn deed in 2002 onderzoek naar de berichtgeving over het Midden-Oosten, in het bijzonder over het conflict Israël-Palestina. Destijds was haar conclusie dat de berichtgeving van het NOS en RTL journaal en die van actualiteitenrubrieken als Twee Vandaag, Netwerk en Nova overhelde naar het Israëlische standpunt. In oktober/november vorig jaar herhaalde ze haar onderzoek, de resultaten werden gisteravond in Felix Meritis te Amsterdam gepresenteerd. In een korte film werden de verschillende items over het conflict Israël-Palestina besproken. Er werden door haar kanttekeningen geplaatst bij suggestieve montage van beelden (met de bedoeling Palestijnen als raketten-afschietende-agressors neer te zetten) en het ontbreken van verwijzingen naar VN-resoluties en uitspraken van het Internationaal Gerechtshof. Maar ook de keuze van de verschillende redacties om de ene keer Palestijnse doden te negeren en de andere keer de verslaggeving over een aanslag op een joodse school ruim baan te geven. Er werd minitieus ingezoomd op de vermeend bevooroordeelde keuze van een journaal redactie om een Israëlische woordvoerder inhoudelijk te laten reageren en daarna een veel minder inhoudelijkere emotionele uitspraak van de Palestijnse president Abbas te monteren. Haar conclusie: de Nederlandse journaals en actualiteitenrubrieken tonen de Palestijnen als agressor en Israël als de partij die aangevallen wordt.
Zelden zo’n hoopgevend resultaat gezien! Israël en de Palestijnen gaan vaart zetten achter het vredesproces. Olmert is bereid tot “pijnlijke concessies”, en Bush zei dat de Palestijnen daarvoor wel de “terroristische infrastructuur” in de autonome gebieden moeten ontmantelen.
Vanaf nu is er elke week overleg tussen de twee partijen. Ondertussen praatte Abbas verder alsof er geen muur is die zijn gebieden versnippert en hij de baas is op de Westbank. Israël moet Oost-Jeruzalem opgeven, alle sinds 1967 bezette gebieden en de Golanhoogte. Oost-Jeruzalem moet zelfs de hoofdstad worden! Na afloop gaven Olmert en Abbas elkaar de hand. Fantastisch!
Mag ik een teiltje?
Hamas, blijkbaar de enige organisatie in het gebied met enige realiteitszin, noemde het overleg ’tijdverspilling’:
“Wij zagen een afscheidsfeestje voor Bush en een hopeloze poging hem als gezaghebbend leider te presenteren, die slaagt in wat andere Amerikaanse leiders niet is gelukt”.
En daar heeft de organisatie hoogstwaarschijnlijk gelijk in. Israël weet dat het het spelletje eventjes mee moet spelen, waarna er een nieuwe president komt en het hele circus weer van voren af aan kan beginnen. De Palestijnen bouwen hun land op, worden vervolgens te machtig, Israël bombardeert de infrastructuur plat, Hamas wordt sterker door de onvrede, Israël geeft de Palestijnse autoriteit wapens en hulp. En de cyclus begint weer opnieuw.
Aldus Condoleezza Rice, Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten. Het is de zoveelste oproep om een levensvatbare Palestijnse staat. Rice deed de uitspraak tijdens een persconferentie gisteren in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever.
De Palestijnen hebben het allemaal eerder gehoord. In vogelvlucht, sinds de Tweede Wereldoorlog:
1948: Het mandaatgebied Palestina wordt in een VN-resolutie verdeeld in een joods en een Arabisch deel.
1967: Aan het einde van de Zesdaagse oorlog doet de VN een nieuwe poging voor een levensvatbare Palestijnse staat.
1988: In Tunesië roept de PLO de Palestijnse staat opnieuw uit.
1994: In de Oslo-akkoorden schudden Arafat en Rabin elkaar de hand voor de zoveelste poging tot vrede in het Midden-Oosten en de stichting van een Palestijnse staat.
2007: Condoleezza Rice reist voor de zevende keer naar het Midden-Oosten.
Wat denkt u, gaat het eindelijk gebeuren die levensvatbare Palestijnse staat? Ik geloof er niks van.