Vertraagde treinen

Ik weet niet wie de communicatiestrateeg is van de Nederlandse Spoorwegen, maar het staat buiten kijf dat hij briljant is. Slecht nieuws wordt de laatste tijd steeds zó gebracht dat alleen enorme zuurpruim er geen plezier aan beleeft. Wanneer je hoort dat de trein “aankomt over tien minuten”, heb je toch maar mooi een leuk puzzeltje om op te lossen: wat de NS eigenlijk willen laten weten is immers dat je trein is vertraagd. Als de trein niet rijdt “wegens aangekondigde werkzaamheden” weet je dat ze bedoelen dat het je eigen schuld is dat je het niet weet. De uitleg van NS-boodschappen is een schone zaak en schenkt forenzen veel vermaak. Tot zover het sarcasme. Er schuilt een fundamenteel probleem in de manier waarop de NS mensen slecht nieuws brengen: door mooi weer te spelen. Ze laten je geen ruimte om je te ergeren, terwijl die ergernis wel degelijk reëel is. Een trein die te laat is, is gewoon te laat en het is extra storend als degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn, doen alsof er niets aan de hand is.

Foto: kroszk@ (cc)

Letter to the foreign biker

COLUMN - Dear tourist, welcome to our beautiful city of Amsterdam. You have just finished hiring a bicycle. Before you go ahead and tour the streets, seeking art, drugs or a combination of both, let me give you a bit of explanation about the rules for bicycle traffic as understood by the local authorities.

– You have the right to do anything you like, as long as you are sitting on your bike. As soon as you dismount, you become a normal mortal again.
– Pedestrians have no rights whatsoever. Ignore them completely.
– Cars are inanimate objects. Act as if they don’t exist. You will be just fine.
– Signaling which way you want to turn is uncool. Bikers in Amsterdam convey their intentions telepathically. So please refrain at all times from sticking your arm out to the right, if you plan to turn right. Don’t do it either if you plan to turn left (indicating the wrong direction is even more uncool.) People will wait patiently to cross the street till they get the telepathic message you are giving off. Beware of other tourists, though: they are less fully telepathic and may cross the street even though you have just sent a powerful mind message that you wanted to go that way. Run into them. They are obsolete remnants of a bygone society.
– In Amsterdam there are no such things as pavements. What you may take for a pavement or sidewalk is in fact another kind of cycling lane.
– A round dark-blue sign with two white human figures on it indicates that this will be the perfect lane to attain top speed.
– A green bicycle on a traffic light means that all vehicles coming from your left side have priority.
– On an ordinary cycle path you should not expect to be able to cruise easily. Every time you try to do this, a young woman will track you down, come along and pass you. Then, tired from the exhausting effort of catching up with you, she will slow down right in front of you. You then have two choices: either you decide to stay behind her, in which case you will have to slow down too, or you can choose to pass her, in which case you will have to accelerate. Neither option will allow you to conserve the velocity of your own choice.
– After overtaking another biker, make sure you pull back as quickly as possible in order to have him hit the brakes. It is done regularly and works miracles on the average speed.
– Only scooters have more rights than cyclists. They will pass you at any time, even if their vehicle is too wide for the bicycle lane. They will especially pass you while you wait at the traffic lights, only to stop right in front of you with their motor running. Consider purchasing a dust mask.
– If the rental offers scooters, take one. You will be the king of the road. You will have a wonderful network of cycling lanes all to yourself (besides a few bikers, of whom you will not have to take any notice at all). You will be allowed to park on the pavements, in front of doors and everywhere you fancy.
– When you check your phone messages, make sure you slow down and lurch from side to side across the bike lane so the people behind you will know what you are doing.
– At the rental, the only cycle left is equipped with those awful back-pedal brakes, while you are accustomed to hand brakes only… Take it. You won’t need the brakes anyway.
– In short, the basic principle is to go as fast as you can, looking neither right nor left.

Mantelzorg moreel verplicht

NIEUWS - Zorginstelling De Vierstroom kan familie niet dwingen tot mantelzorg, maar voert druk op om familie aan te sporen tot de een “morele verplichting” van de familie om minimaal vier uren per maand te zorgen voor, onder andere, koffie schenken, koken, spelletjes doen en wandelen.  Die vier uren per maand blijken voldoende om de bewoners een “blos op de wangen”  te toveren. De organisatie krijgt uit het AWBZ-geld wel wat dagbesteding en geestelijke verzorging vergoed.

Foto: Christian (cc)

Ethische kwestie #1: zwart/wit of grijze zone?

INTERVIEW - Wanneer en onder welke omstandigheden mag je afwijken van je principes?

Principes. Waarschijnlijk heeft iedereen er wel een paar, zeker als je er even een moment op reflecteert. De eerste drie deelnemers aan mijn filosofische veldwerk in ieder geval wel.

In alle drie de gesprekken kwam op een gegeven moment een variant op de Kantiaanse categorische imperatief voorbij, beter bekend als: ‘Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’ Ook al speelde dit principe voor alle drie mijn gesprekspartners een rol, op de vraag hoe absoluut deze rol moet zijn, kwam geen eenduidig antwoord. De kwestie: onder welke omstandigheden mag je je principes inruilen voor pragmatiek?

John poneerde een uit zijn eigen leven gegrepen dilemma: ‘Ik heb een half jaar in een oorlog in Libanon gezeten. Daar gebeuren verschrikkelijke dingen. Je komt daar zelf ook aan de grenzen van je moraliteit. Als je dorst hebt en er rijdt en tankwagen met water langs die niet voor jou is bedoeld, dan ben je toch geneigd om ‘m tegen te houden. […] De tankwagen had echt, nou, ik denk wel 20.000 liter bij zich en wij hadden een ton van, zeg, 100 liter. We hebben die man aangehouden en we hebben gevraagd wat een druppeltje water kostte. Hij zei: “Niks.” Toen hebben we gezegd: “Druppel deze dan maar vol.” En ja, doe dat met verbaal en fysiek geweld en met dreiging van wapens en die man moet dat dan gewoon doen. Dat is niet netjes, maar het is wel een oorlog; het is hij of ik. Je komt dan vanzelf aan de grenzen van wat acceptabel is. Ik dacht: “Ja, één zo’n tonnetje uit zo’n hele grote ketel… Het is stelen, maar ja, ik moet ook vijftien man in leven houden en wij hebben ook water nodig.” […] Ik vond het moeilijk. Ik heb er heel erg over ingezeten.’

Foto: Elliott Brown (cc)

De krant is een lul

OPINIE - De krant is niet meer wat het geweest is, vindt Edge of Europe.

Leest u nog wel eens papieren kranten, in druk of in pixel? Ik bijna niet meer – alle Nederlandse kranten heb ik uit mijn bookmarks geknikkerd en voor een Telegraaf van gisteren, her en der in Italiaanse kiosks nog te vinden, ben ik nog nooit te porren geweest. Mijn nieuws haal ik van de websites van ‘buitenlandse’ kranten (voornamelijk La Repubblica en The Guardian) en, bij gebrek aan beter, van copypastesite nu.nl.

En ik was een krantenverslinder. Je kon me tegenkomen in Tilburg, al lopend verdiept in Le Monde of de Volkskrant als een smartphoneverslaafde avant la lettre. Of in een kroeg aan de leestafel met een Vrij Nederland of een Groene, met een Hoegaarden erbij. En desnoods in de kantine van de zoveelste uitzendwerkplek met het AD of de Telegraaf, want gelezen moest er worden.

In de krant schreven mensen die er meer van wisten dan jij. Dan stond ik ‘s ochtends in mijn blootje met één hand koffie te zetten met een tot handzaam formaat opgevouwd stuk zaterdagbijlage in de andere hand, omdat ik die column wilde begrijpen voordat ik de dag begon. Ook al ging die over economie of zo – iets waar ik overigens nog altijd geen donder van begrijp. Want de krant daagde je uit om de grenzen van je kennis te verleggen en prikkelde je om over dingen na te denken. Het was zelfs prettig om het oneens te zijn met de grote columnisten. Dat gaf het jonge brein zelfvertrouwen, dat gevoel in staat te zijn om onafhankelijk van erkende denkers tot een eigen conclusie te komen. Daarom was de krant ‘een meneer’.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Fan van Carlo Strijk

COLUMN - Een online zoektocht naar een vergeten jeugdheld.

Wie meent dat er tegenwoordig enkel rotzooi op televisie is en vroeger niet, zou eens naar dit filmpje moeten kijken. Het is een compilatie van tv-optredens van Carlo Strijk, door hemzelf achter elkaar gezet en geüpload op zijn eigen YouTube-kanaal.

Het filmpje begint met Strijks tv-debuut bij Showmasters. Dat was een soort Idols voor tv-presentatoren, waar iedereen gezellig en enthousiast deed, hoewel het niveau van de kandidaten daar geen enkele aanleiding toe gaf.

Na het jurycommentaar van Jan Rietman (‘Je ziet er een beetje uit als Carl Lewis, dus het zou me niet verbazen als je nog vreselijk hard kan lopen ook, gheghe’) zien we Carlo Strijk struikelend langs een meer rennen in AVRO Sterrenslag. Zowel hijzelf als de voice-over laten er geen twijfel over bestaan: hij is gekomen om te winnen. Verder zien we de 5 Uur Show, Call TV en Karaoke op 4 met Gerard Joling, toen die er de kracht nog voor had.

Dat ik op dit filmpje stuitte was geen toeval. Ik voelde namelijk plots een alles overheersende drang om te weten waar Carlo Strijk was gebleven. Dat gebeurt wel vaker, dat er iemand uit het verleden, zonder duidelijke aanleiding, ineens door je hoofd schiet. Het mooie van internet is dat je bijna iedereen kan vinden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Terug naar de Bijlmer #2

COLUMN - Na vorige week in gedachten terug te zijn gekeerd naar de Bijlmer, ging ik nu in het echt.

De foto op mijn rijbewijs is gemaakt in 2006. Het is als een beslagen zwart-witspiegel. Er zat iets meer krul in mijn haar en het lijkt alsof ik geen wallen onder mijn ogen heb, maar dat komt door de afdrukkwaliteit. Opvallend hoe weinig een mens kan veranderen in zeven jaar. Alleen de details verschillen. De grote lijnen zijn hetzelfde.

Zo zou het in de Bijlmer waarschijnlijk ook zijn. Misschien is het fietspad naar mijn flat eindelijk gereed gekomen. Of hebben ze die picknicktafel weggehaald, waar toch nooit iemand zat omdat hij in een tochtgat stond zodat je zelfs bij windkracht 2 weggeblazen werd.

Maar ik lette er niet op, want ik werd gegrepen door de totale leegte van het uitzicht. Het winkelcentrum was veranderd in een grote berg puin. Ik dacht aan al die rare winkeltjes waar nooit klanten kwamen, maar die altijd bleven bestaan. Aan de niet eens zo slechte Chinees, waarvoor je om moest lopen en dan door een donker trappenhuis kwam waar in films altijd lijken van bijrolspelers worden gevonden. Aan de rommelige Albert Heijn, waar ik met mijn krop ijsbergsla tussen de lijvige schooljongetjes stond die energydrink en chips kochten. Het rook er altijd naar gas, maar iedereen negeerde het, dus dat deed ik ook maar, zoals ik buitensporige turbulentie negeer als iedereen rustig verder bladert in zijn in-flight magazine. Geestelijk gerustgesteld door de kudde, maar diep van binnen doodsbenauwd.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende