Gaap | Sylvie en Raaf

Het komt steeds vaker voor. Er gebeurt iets onbenulligs. Iedereen heeft het erover.  En even later heeft iedereen het erover dat iedereen het over iets onbenulligs heeft. En vraagt iedereen zich af waarom zoiets onbenulligs kan uitgroeien tot iets waar iedereen het over heeft. De aangekondigde scheiding van Sylvie & Raaf was zoiets onbenulligs. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | 2013

COLUMN - Voorspellingen voor 2013 zijn makkelijk te maken. Het zal ons precies hetzelfde vergaan als in 2012.

We kunnen wel weer lekker gaan zeuren met z’n allen dat de oliebollen te taai waren, de champagne kut was, het feest te duur en de kleren te lelijk. Of dat het veel te hard regende. Maar er is in ieder geval één iemand écht knallend het jaar uitgegaan. Op het moment dat ik net klaar was met het meebrullen van de Bohemian Rhapsody en de champagne ontkurkte, op dat moment timmerde Rafaël van der Vaart zo hard op het zdf-gezicht van zijn Sylvie, dat zij waarschijnlijk met net zoveel hoofdpijn wakker werd als ik, op 1 januari.

Sylvie had ook een klein katertje, en besloot die weg te spoelen met een stapel scheidingspapieren. Telegraaflezend Nederland, Der Bildlezend Duitsland én The Sunlezend Engeland stonden op z’n kop. Dat zegt mij maar één ding, 2013 wordt niks anders dan 2012.

2013 wordt gewoon weer een jaar waarin Ajax op de laatste speeldag kampioen wordt door een aantal goals van Siem de Jong. We worden weer geen Europees kampioen voetbal, al is er dan ook geen EK om dat te bewerkstelligen. Messi breekt weer een record of honderd, waarmee hij ook het record van de meeste records verbreken verbreekt. Nummer 101. Advocaat gaat stampvoetend weg bij PSV en Melvin Platje gaat naar Real Madrid.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Anas Qtiesh (cc)

Tijd

COLUMN - Wie leeft met een chronische ziekte, moet zichzelf eindeloos aanpassen. Het goede nieuws? Mensen zijn daar keien in.

Wat een chronische ziekte lastig maakt, is niet zozeer dat-ie nooit meer over gaat en je er dus je verdere leven mee blijft kampen. Ons vermogen om aan omstandigheden te wennen is immers groot, ook als het om akelige dingen zoals een handicap gaat. Wanneer je maar lang genoeg slechtziend of belazerd ter been bent, verzin je in de loop der tijd een slim arsenaal aan trucs om toch (bijna) weer te kunnen doen wat eigenlijk niet goed meer gaat.

Binnen een paar jaar vind je je eigen, inmiddels langzamere, looptempo volkomen normaal. Je herinnert je nog amper dat je vroeger werkelijk kon rennen, laat staan hoe dat nou voelde. Dravend over de straat vlieden of een spurtje trekken om de trein of bus te halen, komt je ineens buitenissig voor. Knap dat anderen dat kunnen, heel handig ook, maar voor jou is het iets abnormaals geworden. Je kunt je eigenlijk niet goed meer voorstellen dat je ooit anders liep dan je nu doet.

Dus ja, handicaps wennen, al kost dat soms verduveld veel tijd en moeite.

Foto: Julie (cc)

Hoe oma om zeep wordt geholpen

COLUMN - Oma staat voor nostalgie. Daar wordt al grondig op ingespeeld door de commercie, maar Verhagen Fastfood maakt het wel heel bont.

Wat is dat toch met oma? Terwijl ze kostenefficiënt weggestopt wordt in speciale tehuizen aan de periferie van de stad, maakt de horeca en levensmiddelenbranche goede sier met haar. U kent ze wel: oma-recepten.

Aldi adverteert al langer met ‘Grootmoeders gehaktballen’. Jumbo legt ‘Oma’s stoofpot’ in de schappen en Albert Heijn is titelhouder met ‘Oma’s appeltaart’, ‘Oma’s haringsalade’, ‘Oma’s jachtschotel’, ‘Kruidkoek van oma Lubje’, ‘Oma’s soep’, ‘Oma’s opbakaardappeltjes’. Deze grootgrutter deinst er zelfs niet voor terug de blik over de grenzen te werpen: ‘Oma’s Amerikaanse cheesecake’.

Niet alleen bij supermarkten, ook pannenkoekhuizen, poffertjestenten en zelfs snackbars hebben grootmoeke ontdekt. ‘Grootmoeders stroop’ is schering en inslag terwijl bij Cafetaria Schoonoord ‘Kom binnen en ervaar de smaaksensatie uit grootmoeders tijd! op de gevel prijkt. En was het u dezer dagen al opgevallen hoeveel knus verlichte gebakkramen in krulletters Oma’s Oliebollen aanprezen?

Oma is hot. Onbegrijpelijk is het niet. In onzekere tijden, waarin de stadsmens steeds sterker onderhevig lijkt aan gevoelens van ontheemding en nostalgie, is oma een baken van rust en huiselijkheid. De economische crisis helpt een handje mee. In tijden van recessie en schaarste, blijkens een recent historisch onderzoek van Anneke Geyzen, grijpen gezinnen graag terug op voedsel van vroeger. Dat wil zeggen: voedsel van eenvoudige snit. Want oma is niet bepaald van de afdeling haute cuisine; oma is geen chef-kok die met een pincet een Taggiasche olijf plant in een gekonfijte kalfslende in Orecchiete pasta met truffelroom. Wars van alle globalisering en multiculturalisme zet oma liever een pan stomende opperdoezers op tafel, voor de prak in karnemelksaus  met Zeeuwse spek. Ouderwetse Hollandse kost, lekker en eerlijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Azri (cc)

Was het Meldpunt Vuurwerkoverlast een hoax?

COLUMN - GroenLinks heeft een Meldpunt Vuurwerkoverlast ingericht en het regent klachten. Of is het hele meldpunt een hoax?

Onze buurvrouw was bang voor vuurwerk. Daar had ze alle reden toe, want als kind had ze meegemaakt hoe de geallieerden Nijmegen per ongeluk hadden gebombardeerd. Als het Oud en Nieuw was, was zij een van de weinigen die niet de straat op gingen om de buurtgenoten het beste toe te wensen voor het nieuwe jaar. Ze bleef binnen, in mijn herinnering met een hond die de jaarwisseling ook om te janken vond.

Dat ook ik niet houd van vuurwerk, heeft een veel minder ernstige reden. Ik vind het verspilling, meer niet, en ik zal daarover niet klagen zolang ik nog elke week een bos bloemen op mijn bureau zet. Ik zal dus geen Meldpunt Vuurwerkoverlast oprichten.

Inmiddels zouden er dertigduizend, vijftigduizend klachten zijn – op het moment dat ik dit schrijf 57.295. Ik begrijp waarover mensen klagen, maar kan deze aantallen niet geloven. Toen de PVV een meldpunt oprichtte voor klachten over Oost-Europeanen, betrof het iets waarover je inderdaad wel eens mensen hoorde mopperen, maar van vuurwerkoverlast had ik nog nooit eerder vernomen.

Het is natuurlijk een beruchte redenatiefout, speciaal voor columnisten en bloggers, om de eigen ervaring als maatstaf te nemen, maar sta het me even toe. For argument’s sake. Waarom horen we alleen het spectaculaire aantal klachten? Waarom staat daar niet vermeld hoeveel klagers er zijn? Dat scheelt namelijk nogal wat, zoals de mensen je kunnen uitleggen van het meldpunt dat de onvrede registreert over geluidsoverlast van Schiphol. De klachten blijken namelijk voor een heel groot deel afkomstig van een kleine groep fanatieke bellers.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Kankermongool

COLUMN - Scheldwoorden zijn net als alles in onze taal aan verandering onderhevig. Maar kanker als scheldwoord gaat nog altijd te ver.

Een paar dagen geleden kwam ik bijna in botsing met twee jongens op een scooter. Na het bijna-ongeluk riepen ze dat ik een vuile kankermongool was. Ik was het daar niet mee eens. Dat ‘vuile’ was nog niet eens zo gek bedacht. Ik had me weliswaar net gedoucht, maar de witte accenten op mijn winterjas zijn altijd wat smoezelig, dus ze hadden een punt. Maar ‘kankermongool’? Ik stel mij voor dat ze daarmee bedoelden dat ik behept was met zowel het syndroom van Down als met de ziekte kanker. Dat laatste is mij niet bekend, maar het zou natuurlijk kunnen. De scooterjongens leken me echter te jong om al een opleiding tot oncoloog te hebben afgerond. Het syndroom van Down tot slot, daar ben ik zeker van, heb ik niet. Als die twee medisch werkelijk zo goed onderlegd waren, dan hadden ze dat kunnen zien.

Die jochies bedoelden uiteraard niet letterlijk wat ze riepen. Ze vonden het vervelend dat ze uit moesten wijken, schrokken er misschien zelfs een beetje van, en scholden mij in een reflex uit. Dat gebeurt wel vaker als je door Amsterdam fietst. Ik haalde mijn schouders op en fietste verder.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-02-2022

Moraal zonder Religie III | wetenschappers en filosofen

In deze zevendelige serie op zondagochtend probeert Klokwerk erachter te komen of er zoiets mogelijk is als een moraal zonder religie. In dit derde deel stelt hij de vraag wat nu eigenlijk de functie is van religie, en vergelijkt hij dit met de wetenschap en de filosofie.

In het vorige deel bepleitte ik dat we God naast als mythologisch wezen ook zouden kunnen beschouwen als een personificatie van de vraag naar de zin van het leven; de vraag naar waarom de verschijnselen zijn zoals ze zijn, hoe wij ons tot deze wereld verhouden, en hoe wij ons daar het naar zouden kunnen verhouden.

Deze vraag naar de waarde en daarmee de zin van dit leven is volgens mij de belangrijkste vraag die een mens zich kan stellen. Want het antwoord op deze vragen bepaalt immers hoe we willen leven. Het lijkt me daarom niet onnuttig ons met deze vraag bezig te houden.

Natuurlijk zijn er veel mensen die deze vragen ontwijken. Maar wie niet durft te zoeken naar de zin van alles en de betekenis van goed en kwaad is of gedoemd tot blinde slaafsheid aan een opgelegde moraal, of tot richtingloosheid. Het eerste kan ertoe leiden dat iemand wordt ingezet voor zaken die hij in het diepst van zijn hart verfoeit, en dus tot ongeluk. Het laatste leidt tot zaken als materialisme, egocentrisme, een leven vol onvrede, depressie en angst voor de dood. Kortom, een leeg leven. Geen prettig vooruitzicht.

Foto: copyright foto Andrei Tchernikov, recept & foodstyling Fiona Ivanov copyright ok. Gecheckt 07-11-2022

Amandeltaart met vijgen en ahornsiroop

RECEPT - gebak, voor 8 punten

12 eiwitten
100 g basterdsuiker
135 g fijngemalen amandelen
4 verse vijgen
enkele lepels ahornsiroop

hoge bakvorm, onderkant bekleed met bakpapier

Verhit de oven voor op 175 °C. Klop de eiwitten in een vetvrije kom stijf. Voeg tijdens het kloppen lepel voor lepel langzaam de helft van de suiker toe, tot het eiwit pieken begint te vertonen maar net niet volledig stijf is geworden. Zeef eerst de rest van de suiker met de gemalen amandelen. Zeef daarna een kwart van het amandelmengsel boven het stijfgeslagen eiwit en spatel dit er voorzichtig doorheen. Herhaal dit proces tot alle amandel door het eiwitmengsel is gevouwen, doe het geheel over in de bakvorm en bak de amandeltaart in 45-50 minuten in het midden van de oven goudbruin en gaar. Neem uit de oven en laat afkoelen. Snijd de zijkanten van de bakvorm los en neem de taart uit de bakvorm. Snijd de vijgen in dunne plakken, beleg hiermee de bovenkant en schenk de ahornsiroop erover.

copyright foto: Andrei Tchernikov, recept & foodstyling: Fiona Ivanov

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Kort - illustratie Sargasso

KORT | Nieuwe zonden

Hebben we nieuwe zonden nodig? In Player One van de Canadese schrijver Douglas Coupland stelt Luke, een van de hoofdpersonen zich deze vraag. Luke is een pastor die van zijn geloof is gevallen en met de kas van de kerk ervandoor is gegaan. Hij is terechtgekomen in een wat brakke loungebar op het vliegveld van Winnipeg als plotseling de Apocalyps zich aan dient, de Apocalyps die met een olieprijs van 900 dollar begint.

Als hij terug kijkt op zijn tijd als pastor ziet hij vooral verveling. Er zijn maar zeven hoofdzonden en na een paar jaar bedriegerij, diefstal, geweld en ander naar gedrag van zijn congregatie is hij daar danig op uitgekeken.

‘In Luke’s eyes, sin defines our lives in ways both pathetic and monstrous. And Luke knows that monsters exist: entities with human forms but no souls. Ronnie, who set fire to his house with his two children inside. Lacey, who extinguished cigarettes on her baby’s arms. In the face of monsters, a mere seven deadly sins seems almost charming, and certainly out of touch with the twenty-first century. Luke thinks sins badly need updating, and he keeps a running list in his head of contemporary sins that religions might well consider: the willingness to tolerate information overload; the neglect of the maintenance of democracy; the deliberate ignorance of history; the equating of shopping with creativity; the rejection of reflective thinking; the belief that spectacle is reality; vicarious living through celebrities. And more, so much more.’

Vorige Volgende