Mijn moeder somt als ze in de file staat, of de slaap niet vatten kan, de cijfers van Pi op, die achter de komma. Dan kijkt ze tot hoever ze dit keer komen zal. Pi heeft geen eind, dus dan gaat ze: 3,14159 2653… Van mijn broer krijg ik een mail waarin hij wenst dat iedereen in goede gezondheid verkeerd. Ik heb hem nog niet discreet kunnen zeggen dat dat verkeert is, als hij begrijpt wat ik bedoel. Bij handvaardigheid op school wilde mijn zus van houten balkjes de oneindige, onmogelijke Driehoek van Escher namaken. Het boek met de tekening had zij voor zich op de werkbank gezet. En mijn vriend Erik, stak zijn hand op in de klas toen de basen en de zuren werden behandeld. ‘De zuurgraad wordt gemeten op de zuurgraadmeter, okay, maar waarop meet men dan de basen?’ Maar mijn liefje die weet echt niets van wetenschap. Gister zei ze nog: ‘Michiel, jij kunt naar de maan lopen.’ [caption id="attachment_339165" align="alignnone" width="450"] Op 27 oktober verleden jaar, stond er een oproep op Sargasso: Schrijf een gedicht dat de wetenschap als thema heeft. De Vereniging voor Wetenschapsjournalistiek en -communicatie bestaat 35 jaar, en ter gelegenheid van dat feit werd er een gedichtenwedstrijd uitgeschreven.Het aantal inzendingen was hoog: 700 gedichten werden beoordeeld door de jury. Mijn gedicht kreeg niet de eerste of de tweede prijs, maar belandde wel in de dichtbundel met nog honderd anderen. Ik sta op bladzijde 101 van de (leuke en gevarieerde) bundel ‘En dat was kennis, zeg je dan.’ Joepie![/caption]
Een beetje vals spelen is dit wel. Een lief walsje van The Gun Club, weliswaar met een boel valse noten, ook al zijn het hele goeie valse noten wat mij betreft, ik had ze niet beter kunnen plaatsen.
Maar The Gun Club was geen lieve band. Ze waren rommelig, smerig, vuig, onbetrouwbaar en ze dronken en ze rookten en ze gebruikten – maar wat waren ze heerlijk. Hier doen ze My Dreams
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Omdat geschiedenis een absurde carrousel van herhalingen is, valt oud werk regelmatig te koppelen aan actualiteit. Bijvoorbeeld de video ‘De Jacht’, van Christian Jankowski.
Wat koppelt deze jacht (1992) dan aan het hedendaagse nieuws? De boerenprotesten natuurlijk! Zonder boeren geen eten, luidt immers de slogan? Dus hoe zou ons consumentisme er zonder boeren uitzien?
Janowaski’s jacht is een meerduidige performance. Het verwijst naar een stereotypisch manbeeld. “Ik ben een man, ik ben een jager”, klinkt het in het sarcastisch bedoelde manbeeld van Bots.
Tegelijkertijd verwijst het naar hoe de consument is vervreemd van de natuur en denkt dat alles uit de winkel komt. En om een nostalgische behoefte aan een vermeend oerinstinct te bevredigen, gaat de man dan jager spelen in de hedendaagse jungle: de supermarkt.
‘De Jacht’ is te zien in het HEM, een tot cultuurpaleis getransformeerde munitiefabriek in Zaandam. Daar loopt tot 25 september ‘Chapter 5IVE’. Aan de hand van werk van meer dan veertien kunstenaars komt ‘de spanning tussen platteland en stad, en de mens en natuur’ aan de orde. Hoe lang zal het nog duren vooraleer het geronk van tractormotoren vervangen zal zijn door het gezoem van datacenters?
Een ander werkje van Christian Jankowski, van andere grootte en betekenis, is het jacht. Beter gezegd: twee jachten. U kent ze wel: die uit de kluiten gefabriceerde bootjes ter waarde van enkele slordige miljoenen. Wegens de nostalgische oprisping van een potentaat liggen ze her en der in Europa aan de ketting. In Nederland alleen al veertien stuks.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Er zijn liedjes die blijven hangen. Dat kan om verschillende redenen zijn. De muziek, de tekst, de artiest, je eigen stemming, het moment, en bij dit nummer van Macy Gray is het voor mij het refrein. Altijd als ik dit nummer ergens hoor, denk ik: laat de rest van dat nummer maar zitten, doe voor mij geen moeite, sla die coupletten maar over, ga gelijk door naar het refrein. Want dat hoor ik het liefst. Doe maar gelijk het refrein. En als het mag en kan, Macy, doe het maar gelijk een paar keer achter elkaar. Het refrein. Dank je wel.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Joe Henry heeft betere songs, aantrekkelijk nummers, vlotter, meer aansprekend, commerciëlere, minder weerbarstig dan deze Our Song, die maar amper vooruit lijkt te komen, er lijkt zoveel gezegd te moeten worden, er zit zoveel dwars in deze klaagzang.
Joe Henry, of de verteller van deze song, voert in de eerste regel ene Willie Mays op. En die heeft bestaan. Hij was een bekend basebalspeler, en die klaagt indringend over wat er met zijn land gebeurt en gebeurd is. En welke zorgen en dromen hij heeft. Later is de verteller van de song toch niet helemaal zeker of die persoon wel Willie Mays was. Hij had ook iemand anders kunnen zijn. Goeie tekst.
De Groene Negerinnen, met zo’n naam kun je tegenwoordig niet meer mee aankomen. Les Négresses pikten die naam indertijd zelf op als geuzennaam, na een beschimping. Maar wat maakten ze leuke feestmuziek met hun mix van latin, gypsie, rai, balkan en punk natuurlijk.
De zanger, die met dat gebit in deplorabele staat, en met die zang die ergens tussen Shane en Arno in zit, is in 1993 overleden. Een overdoos.
In deze Closing Time kwam de ‘khaen’ of ‘khene’ al voorbij in een stukje Latin jazz. Maar kun je met zo’n Aziatisch mondorgel ook rocken? Volgens Hal Walker wel.
Ja wat nu. Ik had nachtdienst, en sliep dus vandaag. En ik ben dus nu net wakker en drink een kopje koffie. Remco Campert overleden, lees ik op mijn telefoon. Iedereen wist het al, ik pas nu. Ik schrik nu pas.
Ik kijk naar mijn boekenkast waar zijn dichtbundels staan, een dozijn. De bundel die Remco van zijn vaders gedichten, Jan Campert, heeft gemaakt, staat ernaast. En dan dat heerlijk luchtige proza van hem, waarvan het leek als het moeiteloos tot stand was gekomen. Waarschijnlijk was het tegendeel waar. Remco Campert stond in mijn schoolboeken, hij was als het ware levende geschiedenis. Remco Campert was een vijftiger, de laatste.
Suzie Ungerleider komt uit Canada, maar toen ze begon als artiest, dacht ze dat het waarschijnlijk commercieel handiger was om een pakkende naam te bedenken die op het affiche zou komen te staan. Het is O Susanna geworden, naar dat liedje.
En ik zou O Susanna allang vergeten zijn, als ik niet, bij de Closing Time van gisteren, haar naam was tegengekomen: BJ Baartmans had met haar samengewerkt. Nou ja zeg, wat kan de wereld toch soms klein zijn. De Brabander buurt met de Canadese.
Als je dit hoort, dan zou je kunnen denken, leuk, zeker een nieuwe van Calexico. Want alle vertrouwde elementen zitten erin. Muziek alsof het de soundtrack van een spaghetti western is, surfgitaar, beetje gypsie, huppelende bas, roffelende drums en vooral sfeer veel sfeer, sixties zo te horen. En alles instrumentaal, zonder afleidende woorden.
Maar deze muziek komt niet uit Amerika, maar uit Brabant, en de gitarist heet B. J. Baartmans. De BJ Baartmans? Zeker, de BJ Baartmans. Die van o.a. The Space Age Travellers?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.