He zomermaanden zijn voor velen heerlijke vakantiemaanden. Wat dacht je van een dagje Brabant met een bezoek aan Tilburg? Voor Kunst op Zondag wil ik graag drie zomerse cultuur tips met je delen. In museum De Pont hangt een mysterieuze mist rondom het werk van Laure Prouvost. Het Textielmuseum vraagt in de groepstentoonstelling 'Makers on Materials' om aandacht voor vijf natuurlijke materialen in de kunst. In de groene oase van de Oude Warande kun je de beeldententoonstelling 'Lustwarande - Arbos' verkennen. Tussen het groen ontdek je hier hedendaagse sculpturen van nationale en internationale kunstenaars in hout. [caption id="attachment_351336" align="aligncenter" width="450"] Maria Schnyder interviewt Laure Prouvost in de Pont Tilburg © foto Wilma Lankhorst.[/caption] De Pont Museum: In the Mist of it all De volledige titel van de solotentoonstelling van de Franse kunstenaar Laure Prouvost (Lille, 1978) is In the Mist of it all, above front tears. Met je hoofd in de mist lopen is ook wat je hier ervaart. In de grote zaal hangt een grote dikke witte wolk en daaronder bewegen zich bijzondere vogels tussen de bezoekers. Prouvost was voor de voorbereiding van haar expositie in het Nationaal Museum in Oslo, stond ze letterlijk met haar hoofd in de wolken. Dit idee inspireerde haar voor de grote wolk in De Pont. In de fantasiewereld van Prouvost wonen fantasie dieren zoals de vogels die we hier zien. Sierlijke glazen vogels op het Venetiaanse eiland Murano geblazen. Plukjes wit strand, twee vissen die een fontein maken door water naar elkaar over te spugen. Twee ‘zomerhoeden’ waarin je je moet onderdompelen om de dansers in de tuin van De Pont te zien. Als je mijn inleiding misschien warrig vindt, nodig ik je uit om hier de site van Laure Prouvost te openen voor nog meer fantasie. [caption id="attachment_351339" align="aligncenter" width="450"] Pak de hoed van Laure Prouvost en ontdek de dansers in de tuin van de Pont © foto Wilma Lankhorst.[/caption] 'In the Mist of it all, above front tears' van Laure Prouvost is nog tot en met 18 augustus 2024 te ontdekken in Museum De Pont in Tilburg. Kijk hier voor de details. MK is geldig. [caption id="attachment_351342" align="aligncenter" width="450"] Textielmuseum, impressie van Makers of Materials © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Textielmuseum: Makers on Materials Op een zo’n vijf minuten lopen van De Pont ligt het Textielmuseum. Net als De Pont is het Textielmuseum nauw verbonden met de textielgeschiedenis van Tilburg. Je bent te gast in een voormalige textielfabriek en dat zie je en ruik je. Naast het TextielLab worden hier jaarlijks verschillende tentoonstellingen georganiseerd. Deze zomer staan zeven kunstenaars centraal die allemaal één specifiek materiaal hebben onderzocht en daar mee aan de slag zijn gegaan. Christien Meindertsma (vlas); Thierry Oussou (katoen); Rosana Escobar (fique); Caroline Bach (rubber); Asli Hatipoglu (zijde) en duo Marjo van Schaik en Dasha Tsapenko (wol). Via deze link kom je op een website waarop verschillende video’s staan met de hier genoemde kunstenaars. [caption id="attachment_351341" align="aligncenter" width="450"] Textielmuseum impressie van het TextielLab © collage Wilma Lankhorst.[/caption] De wollendekenfabriek Vóór de komst van het dekbed, sliepen de meesten van ons tijdens koude nachten onder een wollendeken. Aabe staat sinds 1811 voor kwaliteitsdekens. Hoe deze wollendekens tussen 1900 en 1940 in ons land werden gemaakt kun je zien op de begane grond van de voormalige textielfabriek. In de museumwinkel zijn allerlei producten te koop die hier in het TextielLab zijn gemaakt of door kunstenaars die er een tentoonstelling hebben of hadden. 'Makers on Materials' is tot en met 3 November 2024 te verkennen in het Textielmuseum in Tilburg. Kijk hier voor de details. Museumkaart geldig. [caption id="attachment_351346" align="aligncenter" width="450"] Peace and Dignity (2024) © Milda Lembertaite © foto Wilma Lankhorst.[/caption] LUSTWARANADE : Arbos, hout in hedendaagse sculpturen Lustwarande het platvorm voor hedendaagse beeldende kunst in Tilburg organiseert jaarlijks een internationale beeldenexposities in park De Oude Warande. Het thema voor de editie is ARBOS (latijn voor bomen), hout in hedendaagse sculpturen. Hout speelde eeuwenlang een belangrijke rol in de kunst. Door de groeiende belangstelling voor het Antropocene gedachtegoed is er nu weer een groeiende belangstelling voor het gebruik van hout. In de voorgaande exposities van Lustwarande waren altijd wel een of twee sculpturen van hout te zien. In deze 14de editie zie je alleen maar werken van hout, tussen het groen in de Oude Warande. [caption id="attachment_351337" align="aligncenter" width="450"] Momentary Constellation in Becoming © Gerbrand Burger © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Tien deelnemers De selectiecommissie van Lustwarande presenteert deze zomer tien kunstwerken van zowel nationale als internationale kunstenaars. Als ik het werk van Gerbrand Burger (NL, 1976) zie, krijg ik het gevoel dat ik naar een eerbetoon aan de eikenmeubels uit Oisterwijk sta te kijken. Momentary Constellation in Becoming (1) is een installatie waarin Burger de grenzen opzoekt tussen kunst, design, esthetiek en functionaliteit en tussen natuur en cultuur. Dit parkdeel verder verkennend zoek ik op locatie 8 naar het werk van de Braziliaanse kunstenaar Henrique Oliveira (1973). Dit keer niet op de grond, maar hoog in de bomen. De Pau-Caroço (8) lijken op twee overrijpe vijgen. In het routeboekje worden ze beschreven dat ze doen denken aan hybride lichaamsdelen, afkomstig uit een schemergebied tussen het planten- en dierenrijk. Er lijkt minder te raden bij de Three Graces (9) van Maria Roosen (1957). Het klassieke beeld van de drie gratiën (MR noemt ze Louise, Jeanne en Simone) vormde de inspiratiebron voor de Three Graces. Roosen werkt veel met de thema’s lichamelijkheid, vruchtbaarheid, groei, liefde en dood. Wie de Three Graces in het groen ontdekt, legt vrijwel direct de link met het mannelijk geslachtsorgaan. Maar de rechtopstaande uitstulpingen lijken ook op paddestoelen. [caption id="attachment_351343" align="aligncenter" width="450"] In Bed (2021) © Tom Claassen © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Het eindigt In Bed Het routeboekje geeft bij elke sculptuur een introductie, daarom is het fijn om het boekje bij de entree te kopen. Wij neem altijd onze fiets mee zodat we op een ontspannen manier de kunstwerken tussen het groen kunnen verkennen. Dit keer vraagt het wel om extra stuurmanskunst omdat regelmatig grote waterplassen de doortocht moeilijker maken. Mijn advies zorg voor goede wandelschoenen. Op het einde van de tocht ontdek ik op een open veldje een zittende figuur. Tom Claassen (1964) noemde deze sculptuur In Bed (2). Een meer dan levensgrote figuur zit op een (klein) bed, de figuur lijkt in gedachten verzonken. Wie ben ik? Wat ben ik? Mijn hoofd zit ook vol gedachten van wat ik allemaal heb ervaren. In het midden van het park vind je een klein terras (Grotto) daar is het goed toeven met een kop gember thee en een tosti. https://youtu.be/lTk74Hrw7qA?si=02AXW9Tx9gSHuR_a De beeldententoonstelling ARBOS is tot en met 6 oktober 2024 te zien in park De Oude Warande in Tilburg. Hier vind je alle details. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst © gebruik van de afbeeldingen met dank aan en met toezegging van de genoemde musea, artiesten en alle bruikleengevers.
Waylon Jennings boekte successen als countryzanger in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Hij kreeg televisiebekendheid als verteller in de serie The Dukes of Hazzard, waar hij ook de titelsong van vertolkte.
‘Turn the Page’ is een cover van protestzanger Bob Seger uit 1971.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
1911 Roelof Antoon Sigrist was afgekeurd als matroos. Boos als hij daarover was wilde hij zich wreken op het rijk en bewerkte Rembrandts ‘Nachtwacht’ met een mes.
1975 ‘De Nachtwacht’ werd weer bewerkt, nu met een broodmes.
1978 In het Van Goghmuseum werd in één maand tijd tot tweemaal toe werk van Van Gogh besneden. ‘La Berceuse’ en ‘Zelfportret met grijze hoed’.
1986 Gerard Jan van Bladeren bewerkte Barrett Newmans ‘Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue III’ met een mes.
1989 Een man wil aandacht voor zijn moeilijke situatie en snijdt in het portret van prinses Maria Henriette Stuart, geschilderd door Bartholomeus van der Helst.
1990 ‘De Nachtwacht’ is weer de klos en werd besproeid met zwavelzuur.
1996 In het Stedelijk Museum spuit Alexander Brener een groen dollarteken op het schilderij ‘Suprematisme 1920-1927’ van Kazimir Malevich.
1997 Van Bladeren doet het nog een keer. Hij bewerkt ‘Cathedra’ van Barrett Newman met een stanleymes.
1999 Dezelfde man die in 1990 ‘De Nachtwacht’ met zwavelzuur bespoot, takeldet in het Stedelijk Museum Picasso’s ‘Femme nue devant le jardin’ met een aardappelschilmesje toe.
2006 Hans-Joachim Bohlmann spoot aanstekerbenzine op “Schuttersmaaltijd ter viering van de Vrede van Munster’ van Bartholomeus van der Helst. Voor hij het doek ook in brand kon steken werd hij overmeesterd.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Een paar jaar terug maakten dirigent Charles Hazlewood en Brett Anderson van Suede een muzikale contemplatie op de dood: Death Songbook.
Met gastzangeres Nadine Shah namen ze een twaalftal Britse meer en minder bekende popklassiekers op, met Hazlewood’s Paraorchestra ter begeleiding.
Zoals Holes van Mercury Rev uit 1999.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Weer eentje in de categorie ‘dit moet je echt eens luisteren János!’. En ja, persoon in kwestie had (weer) gelijk, dit is inderdaad weer zeer de moeite waard om te luisteren. Het gaat om het debuutalbum van Lord Goblin, dus een wiki is er nog niet, maar meer informatie kunnen jullie hier vinden. Deel van de new wave of traditional heavy metal, dan weten jullie vast of het in je straatje past.
Ik heb ooit opgeworpen dat The Killers misschien wel de beste coverband ter wereld zijn. Maar Duran Duran is ook wel een goede troonpretendent, al kan die bogen op een oeuvre aan eigen materiaal dat de moeite van het beluisteren waard is.
Last Grasp is een goth band uit Florida, die om de zoveel maanden een EP of een single uitbrengt. Meer van hen op Bandcamp.
Van glampop tot countryrock: David Sylvain heeft een lange muzikale reis gemaakt. De voormalige zanger van Japan blijft eigenzinnig.
In 2018 zei hij dat hij geen toekomst meer voor zichzelf zag in de kunsten, omdat de meeste mensen niet houden van werkelijke creativiteit. Intussen blijft hij echter wel materiaal uitbrengen en deelnemen aan artistieke projecten.
Hoe zullen we dit eens noemen? Symfonische prog-folk? Dikajee is een onafhankelijke Russische singer-songwriter die in het Verenigd Koninkrijk woont en werkt.
Haar debuutalbum Forget-Me-Nots stamt uit 2021. Er loopt op dit moment een campagne op Kickstarter voor een tweede plaat.
“Ik ben de grootste klootzak die je ooit zult ontmoeten,” zo stelt de Amerikaanse singer-songwriter John Grant zichzelf aan ons voor.
Sommigen zouden dat pochen noemen, anderen een vorm van zelfspot.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.