Ik ben in een stoute bui vandaag. De zon schijnt, ik heb een vrije dag en vanavond komt mijn minnaar. Wat wil een mens nog meer? Melanie Fiona heeft met een sample van The Zombies’ Time of the Seasons een lekker nummertje gemaakt (haha) dat mijn stemming aardig weergeeft.
Sensitive Kind van J.J. Cale – wat een beauty zeg. Heerlijk laid back, met het gevoel van een zwoele zomeravond. En zo’n lieve tekst. Perfect voor een romantisch rendez-vous.
Tell her you love her each and every night
You will discover she will treat you right
If you believe,
I know you will find
There ain’t nothin’ like
The sensitive kind
Opeens heb ik J.J. Cale ontdekt. Nou ja, ik kende zijn werk natuurlijk wel, hij is vooral bekend omdat zijn After Midnight en Cocaine door Eric Clapton zijn opgenomen. Hij is sowieso heel vaak gecoverd, o.a. door Lynyrd Skynyrd, Deep Purple, The Allman Brothers Band, Johnny Cash, The Band, Santana, Captain Beefheart en Bryan Ferry, wat wel wat wil zeggen over zijn schrijfkwaliteiten. Pas op 68-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste Grammy-award voor The Road to Escondido. Terwijl hij, mijns inziens, een van de beste gitaristen van de wereld was, en min of meer uitvinder van de Tulsa Sound. Wat mij verder niet zoveel zegt, maar dat in muzikale kringen blijkbaar een ding is, met ook weer Clapton als aanjager. Een van zijn laatste wapenfeiten is zijn gitaarspel op ’t nummer Angel van Clapton, in 2013. Niet lang daarna overleed hij aan een hartaanval op 74-jarige leeftijd.
COLUMN - De eerste thuiswerkdag is geen onverdeeld succes. Behalve de technische problemen – ik krijg het dock in eerste instantie ook niet aan de praat – kijk ik als een berg op tegen de kloteklus die me wacht. Baas M. is niet zo’n held met tijdschrijven, maar ik moet zo langzamerhand wel de uren van vorige maand gaan factureren. Dus hij heeft me gevraagd met behulp van agenda en mail uit te pluizen waar hij vorige maand zoal mee bezig is geweest. Als je weet hoeveel mail er in de support-e-mail binnenkomt, en hoe weinig betrokken ik meestal ben bij alle puur technische perikelen, bij uitstek zijn domein, dan snap je dat dat wel een dingetje wordt.
Eerst maar eens boodschappen doen, dan ben ik er vroeg bij en grijp ik niet weer mis bij het brood en de zuivel. Voor mij zeer essentiële voedingsmiddelen. Ben ik er meteen even uit…zodra de gedachte op komt, besef ik hoe belachelijk die is, het is potjandorie de eerste dag. Aansteller. Nou ja, het is ook een begin zonder duidelijk eind, dus het gevoel is best gerechtvaardigd.
Ik heb tegenstrijdige stemmetjes in mijn hoofd. “Wat een toestand, verschrikkelijk, hoe gaan we dit ooit overkomen? Ik voel me nu al eenzaam. Ik voel me nooit eenzaam!” “ Jezus mens, je gaat niet dood of zo. En al ging je wel, nou en? Dood gaan we allemaal.” “Ja maar…” Ik zet de stemmetjes op mute, en slenter op mijn dooie gemakkie door ’t park waar ik woon. En ik geniet van de lente, al is ’t wel verdomd koud. De vele bloesems en de belofte van de opkomende tulpen, maken de bijna uitgebloeide narcissen helemaal goed. Na meer dan 15 jaar ben ik nog elke dag blij dat ik hier mag wonen.
Afgelopen woensdag is Liesbeth List op 78-jarige leeftijd overleden. Ze trad al een tijdje niet meer op omdat ze aan het dementeren was. Helaas krijgt ze vanwege de pandemie geen grootse uitvaart. Dat had ze wel verdiend, deze grande dame van de Nederlandse kleinkunst. Dit prachtige nummer vond ik meer dan toepasselijk.
En deze eigenlijk ook wel.
COLUMN - “Wat zit je te kuchen?” vraagt baas J. vrijdag opeens. Hij weet niet dat ik rook, maar dat op mijn werk achterwege laat (ja ik kan dat gewoon). Dus ik zit altijd wel te kuchen eigenlijk, dat gebeurt nou eenmaal als je longen niet constant vol met teer gepropt worden, dan komt ’t er langzaamaan uit. Ik heb ‘m er nog nooit over gehoord. Ik ben verbaasd en geef een wat vaag antwoord over een kikker in mijn keel. Het duurt even voor het kwartje bij me valt; hij is bezorgd over ’t virusmonster. Baas M., nierpatiënt, werkt al de hele week thuis, op last van J. Met zulke kwetsbare mensen neem je natuurlijk geen enkel risico.
Maar ons bedrijf doet o.a. in ICT-infrastructuur, dus we hebben ’t juist behoorlijk druk met alle thuiswerkende klanten. Heerlijk! En het is fijn forenzen momenteel, met die lege metro’s. Ik heb de afleiding van werk ook echt nodig, en het liefst met een beetje aanspraak. Ik ben al zo’n huismus, die 3 dagen dat ik op kantoor zit zijn broodnodig voor mijn geestelijke gezondheid.
Maar halverwege de ochtend komt het hoge woord eruit: we gaan die middag vergaderen om te bespreken hoe we volgende week kunnen thuiswerken. Want J. is er gewoon niet gerust op (en had een vooruitziende blik m.b.t. de aangescherpte maatregelen die maandagavond bekend werden), dat reizen met OV, al die mensen die we onderweg tegenkomen, al die vieze deuren en knoppen die we aanraken.
Dit nummer begon ik vandaag spontaan te zingen. Geen idee waar dat opeens vandaan kwam, want ik heb ’t al heel lang niet meer gehoord. Maar het is wel toepasselijk nu. In deze angstige tijden kunnen we allemaal wel een hoopvolle boodschap gebruiken. Nu is dit pareltje van Peter Gabriel en Kate Bush ook wel een zwaar nummer, de ellende van de mannelijke hoofdpersoon in dit verhaal spat ervan af. Maar Don’t Give Up gaat niet alleen over wanhoop maar juist ook over hoop.
Vandaag ga ik het hebben over Loreena McKennit. Want overmorgen is het 21 maart, de lente-equinox. In de heidense traditie ook het feest van Ostara.
Ik ben er niet zoveel meer mee bezig, maar er was een tijd dat ik ontzettend geïnteresseerd was in Wicca; een voortvloeisel uit de voorchristelijke, Keltische mythologie. Hoewel Wicca een natuurreligie wordt genoemd, is het voor velen meer een filosofie en levenshouding, dan een dogmatisch stel regeltjes waar je je aan dient te houden. Het gaat er vooral om respect te hebben, “do no harm”, de overtuiging dat er in het universum krachten zijn die je ten goede of ten kwade kunt aanwenden, en dat alles wat je doet in drievoud naar je terugkomt. Een soort superkarma dus.
Russel Howard is een Britse comedian van formaat. Het seizoen is alweer afgelopen helaas, maar ik heb de afgelopen maanden elke week reikhalzend uitgekeken naar zijn show. Die altijd begint met een stukje stand up over de actualiteit. Zoals dat vaak gaat met wekelijkse shows, is er een vast format.
Er zijn interviews met een voor mij vaak onbekende celeb. Gezeten op stoelen gemaakt van oude kranten, praat Russell met de mensen over van alles en nog wat. Gesprekken die naast grappen en grollen, vaak ook serieuze en persoonlijke elementen hebben. Des te leuker is het als er iemand zit die ik wél ken, zoals (in 2017 al) een van mijn andere comedyhelden John Oliver. Wat een best bijzonder inkijkje gaf in diens persoonlijkheid.
Hij heeft een hele serie interviews gemaakt met schoolkindjes door het ganse Britse land, onder de noemer Playground Politics. Waarbij hij soms gekke, maar ook vaak best grote vragen stelt. Waarop de kinderen uiteraard met bijzondere inzichten komen, of je versteld doen staan van hun kennis van de huidige wereld. Hier krijgt Russell advies over het ouderschap.
Elke week neemt weer een andere celeb hem mee op een Play Date, oftewel een of ander uitje. Variërend van bizarre dansklasjes, ijzingwekkende welness treatments, tot een min of meer gezellig boottochtje of een ritje in een wanstaltige ijscowagen. En nog veel meer waanzinnige ondernemingen, die natuurlijk ook leiden tot gekke gesprekken, ontmoetingen en allerhande situaties waar geen mens ooit over nagedacht heeft. En soms gaat het helemaal nergens over. Zoals deze hang out met Jim Carrey.
Als je met je debuutalbum een nominatie voor een Grammy binnenhaalt, dan doe je best wel iets goed. Dat geldt zeker voor de Black Pumas, een soul-funk formatie rond het duo Eric Burton en Adrian Quesada. Deze laatste timmert al een tijdje aan de weg, speelde samen met Prince en kreeg in 2011 met Grupo Fantasma een Grammy voor beste latin-rock album. De wat jongere Burton trad tot voor kort voornamelijk op als straatartiest.
Elderbrook is een veelzijdig artiest, die ik hier al eens eerder heb aangeprezen met Old Friend. Dit nummer Something About You is van een geheel andere orde, waar ik in het begin wel even aan moest wennen. Maar ja die clip is gewoon weer geweldig, als dat geen grote glimlach op je gezicht tovert dan weet ik ’t ook niet meer. Inmiddels is het nummer zelf ook aardig onder mijn huid gaan zitten.
Deze klassieker verveelt echt nooit. Een heerlijk nummer om in een romantische zaterdagavondstemming te komen (als je de tekst even vergeet). Doe eens gek, en dans met elkaar, gewoon zomaar, middenin de huiskamer. Pak je lief bij de hand, kijk elkaar diep in de ogen en schudt je heupen los. Laat je meevoeren op het ritme. Veel meer heb je niet nodig voor een sensuele avond.
OPINIE - Aan de vooravond van Internationale Vrouwendag verscheen een oproep van Kathalijne Buitenweg (GroenLinks) onder de noemer “#ikspreekmijuit tegen seksisme en vrouwenhaat”. Anderhalve week geleden verscheen van haar hand ook een essay over dit onderwerp in De Groene.
De reacties zijn voorspelbaar. Vrouwenonderdrukking in de islam wordt van stal gehaald, alsof ze zich daar niet tegelijkertijd tegen uitspreekt. Juist ook vrouwen met een niet-westerse achtergrond hebben het nóg zwaarder te verduren. Anderen vinden dat vrouwen maar gewoon ballen moeten hebben, niet zo in de slachtofferrol kruipen. Want mannen krijgen ook een hoop gezeik over zich heen, toch. En als je niet tegen al die haatspraak kunt, moet je maar een andere baan zoeken.
De typische afleidingsmanoeuvres van mannen én vrouwen die niet (willen) begrijpen dat de positie van de vrouw in onze samenleving lang niet zo gelijkwaardig is als we denken, zoals die zou moeten zijn.
Dat het in andere culturen (veel) slechter is gesteld, is geen excuus om je niet uit te spreken tegen de misstanden die zich hier nog steeds afspelen. Het is een feit dat vrouwen, zeker in hogere posities, veel meer bagger over zich heen krijgen dan mannen. Vrouwen worden anders beoordeeld dan mannen; een boze man heeft een stevige mening, een boze vrouw is emotioneel, of nog erger, hysterisch. En daar moet dan een piemel in. Wat dat betreft zijn denkbeelden uit de oudheid nog steeds bon ton.