LONGREAD - Vandaag les 2 over Queen. Zowel alfabetisch als chronologisch, is het volgende album in mijn collectie de eerste Greatest Hits. Daar volgden later nog II en III op, en vele andere verzamelaars. Het totaal aantal verzamelalbums van Queen bestaat uit een luttele – ahum – 16 stuks. En dat is dan nog zonder de boxsets. Ik vind het een béétje overdreven, maar de heren zullen er vast goed aan verdienen. Het nadeel van zo’n verzamelaar is dat er meestal weinig onbekende nummers op staan. Dus ik ga het in tegenstelling tot les 1, nu toch over muziek hebben die je waarschijnlijk wel kent. Al is dit album een oudje natuurlijk; ik vermoed dat de gemiddelde niet-fan nog nooit gehoord heeft van Save Me, Play the Game of Seven Seas of Rhye. Maar toevallig ga ik het daar niet over hebben. Het zijn 17 nummers in totaal, en ik heb er een paar uit gepikt waar ik zelf iets over kan vertellen, zonder uitgebreid research te hoeven doen.
Zo is Another One Bites the Dust (2) het best verkochte nummer ooit van de band. Geschreven door het minst bekende lid, bassist John Deacon. Vandaar dat lekkere baslijntje. De funky stijl week nogal af van wat ze normaal maakten (hoewel, wat is nou helemaal normaal bij Queen…), daarom zou het nummer eerst niet eens op single worden uitgebracht. Totdat Michael Jackson liet weten er erg van gecharmeerd te zijn. Het was de aanzet voor de band om met meer dansbare muziekstijlen te experimenteren. Hier een heerlijke live-versie met een nogal uuh, zomers uitziende Freddie.
Another One Bites the Dust
De nummers Fat Bottomed Girls (4) en Bicycle Race (5) zijn een soort een-tweetje tussen Brian May en Freddie Mercury. Ze werden samen op single uitgebracht als “dubbele A-kant”. Freddie werd voor Bicycle Race geïnspireerd door de Tour de France, hoewel hij zelf helemaal niet weg was van fietsen. De tekst gaat over de gekte in de maatschappij, van oorlog tot drugs, van Hollywood tot religie, met als antwoord:
All I wanna do is
Bicycle, bicycle, bicycle
I want to ride my bicycle, I want to ride it where I like
Er zit een verwijzing in naar Fat Bottomed Girls:
Fat bottomed girls, they’ll be riding today
So look out for those beauties, oh yeah
Ook de clip is een duidelijke verwijzing; 65 naakte dames houden een fietswedstrijd. Uiteraard mocht die clip nergens worden uitgezonden, de naaktheid werd daarom later grotendeels weggepoetst. Je ziet wel blote dames maar behalve een paar billen zie je niks.
Bicycle Race
Omgekeerd verwijst Brian in Fat Bottomed Girls met “Get on your bikes and ride” naar Bicycle Race. Verder heeft de tekst niets te maken met fietsen, het is een vrij bizarre lofzang op, nou ja, ronde vrouwen zullen we maar zeggen. Het zou nu als behoorlijk vrouwonvriendelijk worden gezien, maar ik zie er nog steeds de humor wel van in:
Hey I was just a skinny lad
Never knew no good from bad
But I knew life before I left my nursery, huh
Left alone with big fat Fanny
She was such a naughty nanny
Heap big woman, you made a bad boy out of me
Hey hey!
Fat Bottomed Girls
Crazy Little Thing Called Love (9) is een ode van Freddie aan Elvis Presley. Het schijnt op zijn beurt John Lennon geïnspireerd te hebben om weer muziek te gaan maken. Het werd hun eerste nummer-1-hit in Amerika.
Freddie schreef het – naar eigen zeggen – in 10 minuten. Met een akoestische gitaar, een instrument dat hij nauwelijks beheerste. Daardoor is het gebaseerd op een paar simpele akkoorden, maar dat maakt het nummer niet minder sterk. Hij nam het op terwijl Brian May niet in de studio was, en hij wilde eigenlijk ook niet dat die er ingewikkeld gitaarwerk aan zou toevoegen, dus was het zaak de opnames af te ronden voordat Brian zijn gezicht liet zien. Op de originele opname speelde Freddie zelf de gitaarsolo, maar die is verloren gegaan (bizar…), waarna Brian het alsnog inspeelde.
De eerste live-performance van het nummer was ook de eerste keer dat Freddie on stage gitaar speelde. De live-uitvoering werd altijd flink uitgebreid met gitaarwerk. Brian gebruikte wel 3 gitaren; een akoestische slaggitaar, een Fender Telecaster en zijn eigen Red Special. Hij had trouwens een hekel aan de Telecaster, maar het paste zo goed bij het nummer dat hij overstag ging. Hier zie je de wissel van akoestisch naar Telecaster rond 1 minuut 30. Op 2 minuut 10 loopt hij alweer weg om zijn Red Special te pakken. Zo’n eenvoudig rock&roll-liedje blijkt nog aardig wat voeten in de aarde te hebben.
Crazy Little Thing Called Love
Tot slot mag Good Old Fashioned Lover Boy (12) hier niet ontbreken, een van mijn favorieten. Dit is weer zo’n typische Freddie-creatie. Zie ook de – in de vorige les besproken – nummers Lazing on a Sunday Afternoon en Seaside Rendezvous, allemaal in music hall– of ragtime-stijl, waar hij blijkbaar dol op was. Ik heb ’t niet met een bron kunnen verifiëren, maar ik vermoed dat Freddie erg gefascineerd was door het leven in de 19e– en begin 20e eeuw, met name de high society en hun bizarre levensstijl en moraal. Hij speelt er ook mee in andere nummers; het overbekende Killer Queen, nr. 3 op dit album, zit qua tekst ook een beetje in die hoek. Die gaat over een dure hoer, deze gaat over een ouderwetse loverboy die uit is op wat blijmoedige romantiek. Ik krijg er altijd een dikke glimlach van op mijn gezicht, omdat het grappig en apart is en muzikaal ook gewoon goed in elkaar zit. In dit nummer neemt producer Mike Stone ook een zangpartij voor zijn rekening, lees ik net. Nooit geweten! Nah, heb ik ook nog wat geleerd.
Good Old Fashioned Lover Boy