Victory Boogie Woogie

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
,

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Anne.

Michael Boogerd (Foto: Dave Reinhardt)Vraag het een Fransman, een Duitser, een Spanjaard of een Italiaan. Ze zullen allemaal hetzelfde antwoord geven: het wielerseizoen eindigde in Como. Maar niet voor ons Nederlanders! Wij kregen een extra dag. En ja, het was maar een koppelkoers. En ja, er stond niet zoveel op het spel als bij die saaie finale in een Parijse voorstad. En ja, er was geen uitgemolken live-coverage zoals bij dat loopafstandje in Amsterdam.

Voor tienduizend fans maakte dat allemaal niks uit. Zij ‘beklommen’ op die koude zondag en masse de Cauberg. En zo zal het ook in de overlevering opgetekend worden. Die zondag! Die zondag waarop Nederland afscheid nam van het wielerfenomeen Boogie!

Afscheid hoort bij sport, maar er zijn wel degelijk verschillende gradaties waarin dit gebeurd. Er is het gedwongen afscheid voor de zondaren die vielen voor de verleidingen van doping. Er zijn atleten die vanwege langdurige blessures hun sport vaarwel moeten zeggen. En soms gaan sporters zo erg over de schreef, dat zij de arena met de staart tussen de benen moeten verlaten. De meeste professionals krijgen echter een bloemetje in de hand gedrukt, een aardig woordje in het oor gefluisterd, stevig de hand geschud om vervolgens vriendelijk gevraagd te worden het speelveld te verlaten.

Slechts enkele gelukkigen krijgen het legendarische afscheid die hun legendes verdienen. Wie herinnert zich niet Frank Rijkaard. Een met rood vuur gevulde Meer. En daar stond hij. Tranen in de ogen, bloemetje in de hand, als een schooljongetje die al zijn jongensdromen op dat moment vervuld zag worden. Zo horen topsporters uitgezwaaid te worden. Bonfire kreeg het publiek op de banken in de Brabanthallen, Falko Zandstra deed het ijs smelten in Thialf en Mijntje Donners vierde het met de tiende landstitel op rij in haar Den Bosch.

Het afscheid van Boogie zal even legendarisch zijn. Met broer Rien aan de zijde op zijn Cauberg! Boogie was het afgelopen decennium hét uithangboord van het Nederlandse wielrennen. Elke zomer kwam daar weer het gevoel. Gaat hij het doen in de Alpen? De geboren Hagenaar bezit ook alle kwaliteiten die vereist zijn om de status van legende te krijgen. Hij lachte, huilde, strijde en vloekte. En bovenal: hij won niet alleen, Boogie verloor ook veel!

Vroeger waren brood en spelen genoeg, vandaag de dag eist men meer. Voor de camera’s van de NOS is het altijd leuk om een uitzinnige gek te zien die één honderdste van een seconde sneller was dan zijn directe concurrent. Maar de emoties van een verliezende topsporter vlak na een wedstrijd, leveren nog vele malen betere beelden op.

En als iemand die beelden kon leveren was het Boogie wel. Vlak na aankomst op de Alpe d’Huez, na tweehonderd kilometer lang geklommen te hebben. Meteen een cameraman tegenover hem en de microfoon van Mart Smeets onder zijn neus: “godver, dit is onmenselijk!” Dat wil het moderne volk zien. En dat zullen wij van Boogie nooit vergeten.

Vaarwel Victory Boogie Woogie!

Reacties (11)

#1 Mark

Jammer van zijn blessure, idd niet het afscheid dat hij verdiende.

Boogie is geloof ik nooit op dopinggebruik betrapt he? Hij heeft ook zo’n eerlijke kop. En hij won natuurlijk niet genoeg (ploegleider Breukink werd nog eens derde bij de Tour). Zou Boogie toch es… voor die Alpe d’Huez…?

  • Volgende discussie
#2 Jay

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 wout

Wielrennen is zoooo saai om te kijken, dat iedere sportjournalist het meent te moeten opleuken met de meest walgelijke schijnpoëzie.

Daar hebben meer sportjournalistiek types last van overigens.

Wielrennen is een aantal kerels die heel hard trappen op een fietsje, niets meer, niets minder. Daar verander je niets aan, hoeveel metaforen en superlatieven je ook gebruikt.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 Bismarck

@3: Ach, voor de leek zal het zo lijken. Ik stel voor dat je nooit op dagen dat er koers is bij me op bezoek komt. Zal voor ons alletwee prettiger zijn.

Verder is het gehalte van je post ongeveer van het niveau: Voetbal is een aantal kerels die achter een bal aanhollen en als ze hem inhalen trappen ze hem weer weg.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 wout

neenee, voetbal is:

De eeuwige strijd tussen voorvechters der volkeren, heen en weer golvend met de gezwind rollende lederombonden ledigheid, opgezweept door leuzen van met hekken nauwelijks bedwongen plebejers.

Of iets dergelijks.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 matthijs

Boogerd is een sympathieke jongen maar wel een ongelooflijke lutser in sportief opzicht.

Ik ben blij dat-ie afscheid neemt. Had ‘m graag een overwinning in LBL gegund, maar hij heeft het zelf meerdere malen verprutst dus, nou ja.

Wat nu overheerst is blijdschap dat we dat gefleem van Mart Smeets over ‘m niet meer hoeven aan te horen.

Misschien dat Robert Gesink nog eens iets leuks gaat doen. Of Thomas Dekker, voordat-ie wegens al te innige contacten met Dr. Ferrari uit de koers geschopt wordt. Die Boogerd, echter: blij dat we daar vanaf zijn.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Remco

Plastic stoelen en tafels vlogen door de lucht. Strakgetrokken regenjassen en poncho’s wapperden in de donkergrijze lucht. Golven van het Lac du Bourget sloegen schuimbekkend op de kade. Melchor Mauri gleed uit, over een witte streep. Uit een gordijn van slagregen kwam een oranje-witte vlek steeds dichterbij, totdat een verbeten blik en witte tanden de gedaante van Michael Boogerd verraadden. In zijn eerste Tour reed het nog onbekende Haagse blufgozerdje in Aix-les-Bains naar een etappezege in de Tour. Ik was erbij, verregend en al, en zal het nooit vergeten.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Scientist of the Invisible

@6, Matthijs:
Als verzachtende omstandigheid kun je wel aanvoeren dat Boogerd verloor van grootverbruikers als Pantani, Ullrich en Berzin zonder ooit zelf ook maar één keer geassocieerd te worden met dr. Ferrari en zijn collega’s (al een prestatie op zich.)

Welke tandpastaproducent zal Boogerd nu weten te strikken als zijn ambassadeur?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 Mark

@Wout: u klinkt als Shakespeare. To be or not to be, that’s the question. Uiteraard dan u volgend ook gewoon prietpraat terwijl hij eigenlijk die oom van em voor ze kop moet rammen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 Bismarck

@6: Tip: Kijk het wielrennen op de Belg. Veel minder irritante commentatoren (Ducrot is ook een slechte keuze geweest), veel inside-nieuws, uiterst professionele commentaren (en overigens toch veel respect voor Boogerd, de belgen missen hem nu al). Enige nadeel: Boonen wordt op handen gedragen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 matthijs

@8: Dat Boogerd nooit iets gebruikt heeft en toch zo vaak tweede is geworden, geloof ik niet.

@10: Dat doe ik al :-)

Maar een enkele keer ben ik het oeverloze gezwets over onbetekenende Vlamingen zat en schakel ik over naar de NOS (die heeft bij ons trouwens ook beter beeld). Daar zaniken ze dan over Boogerd. Bwegh

(nogmaals: goeie renner, maar niet zo goed dat-ie voortdurend opgehemeld hoeft te worden).

  • Vorige discussie